Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
αναγράφωσι η πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
εκ παντίων με κινδύνων ελευθέρωσον
ίνα κράζωσι:
Χαίρε νύμφη ανύμφευτε.
ΟΛΗ Η ΔΟΞΑ, ΟΛΗ Η ΧΑΡΗ

Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει
και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.
Και τα στήθη σου όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,
που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό.

Στην Αγία Λαύρα πρώτα τις χρυσές ακτίνες χύνει,
που λεβέντες πρώτ’ ανάψαν του πολέμου τη φωτιά.
Τη γαλάζια μας Σημαία με τη χάρη του λαμπρύνει
και του θείου Ιεράρχη χαιρετάει τη σκιά.

Ομορφιά και δόξα χύνει όπου γη αιματωμένη
απ’ το τιμημένο αίμα των παιδιών της κλεφτουριάς.
Τ’ άγιο χώμα χαιρετάει και περήφανα διαβαίνει
από τα Ψαρά στο Σούλι και στο χάνι της Γραβιάς.

Απ’ τη Ρούμελη κι εκείθε απ’ την Κλείσοβα περνάει
και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως.
Την αιματωμένη γη του χαιρετάει κι ευλογάει,
όπου τόσοι σε μια νύχτα έπεσαν ηρωικώς.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΙΝΑΣ

Κι εσείς παιδιά μωρέ κλεφτόπουλα.
Παιδιά της Σαμαρίνας, μωρέ παιδιά καημένα.
Παιδιά της Σαμαρίνας κι ας είστε λερωμένα.

Αν πάτε, πά- μωρ’ πάνω στα βουνά,
ψηλά στη Σαμαρίνα μωρέ παιδιά καημένα.
ψηλά στη Σαμαρίνα κι ας είστε λερωμένα.

Τουφέκια να μωρ’ να μη ρίξετε.
Τραγούδια να μην πείτε μωρέ παιδιά καημένα.
Τραγούδια να μην πείτε κι ας είστε λερωμένα.

Κι αν σας ρωτήσει μωρέ η μάνα μου,
η δόλια η αδερφή μωρέ παιδιά καημένα.
η δόλια η αδερφή μου κι ας είστε λερωμένα.

Μην πείτε, πεί- μωρ’ πως εχάθηκα.
Πως είμαι σκοτωμένος μωρέ παιδιά καημένα.
Πως είμαι σκοτωμένος κι ας είστε λερωμένα.

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

Σαράντα παλικάρια
από τη Λε- από τη Λεβαδιά.
Πάνε για να πατήσουνε
την Τροπό- μωρέ την Τροπολιτσά.

Στο δρόμο που πηγαίνανε
γέροντ’ α- μωρέ γέροντ’ απαντούν.
“Γεια σου χαρά σου γέρο!”
“Καλώς τα τα- καλώς τα τα παιδιά.

Που πάτε παλικάρια
που πάτ’ ορέ- που πάτ’ ορέ παιδιά;”
“Πάμε για να πατήσουμε
την Τροπό- μωρέ την Τροπολιτσά!”.
ΤΑ ΚΛΕΦΤΟΠΟΥΛΑ

Μάνα μου τα, μάνα μου τα κλεφτόπουλα,
τρώνε και τραγουδάνε, άιντε πίνουν και γλεντάνε.

Μα ένα μικρό, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο,
δεν τρώει, δεν τραγουδάει, βάι δεν πίνει, δεν γλεντάει.

Μόν’ τ’ άρματα, μόν’ τ’ άρματα του κοίταζε.
Του ντουφεκιού του λέει: «Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη!»

Τόσες φορές, τόσες φορές με γλύτωσες
απ’ των εχθρών τα χέρια κι απ’ των Τούρκων τα μαχαίρια.
Ε Θ Ν Ι Κ Ο Σ   Υ Μ Ν Ο Σ

Σε γνωρίζω από την κόψη

Του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη

Που με βία μετρά  τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά,

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Δημοτικό

Έχε γειά καημένε κόσμε,

έχε γεια γλυκιά ζωή.

Και συ δύστυχη πατρίδα

έχε γειά παντοτινή.

Έχετε γεια βρυσούλες,

λόγγοι, βουνά, ραχούλες.

Έχετε γεια βρυσούλες

κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

Στη στεριά δε ζει το ψάρι,

ούτ’ ανθός στην αμμουδιά.

Κι οι Σουλιώτισσες δε ζούνε

δίχως την ελευθεριά.

Έχετε γεια βρυσούλες,

λόγγοι, βουνά, ραχούλες.

Έχετε γεια βρυσούλες

κι εσείς Σουλιωτοπούλες.