“Ανοίγουν τα παράθυρα
κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουν
και φεύγουν όλοι.
Γέμισαν οι πόλεις τύμπανα και σημαίες.
Ορθή η αυγή σημαιοστολίζει τα όνειρά μας
κι η Ελλάδα λάμπει μες στα φώτα των ονείρων μας .
Ο ήλιος πλυμένος
με το καθάριο πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο,
χαιρετάει τους δρόμους που τραβούν στη μάχη.
Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.
Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε
ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο,
το μεγάλο τραγούδι των αντρίκιων βημάτων
που μακραίνει και σβήνει στο βάθος του δρόμου,
ως το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.
Εκεί τα τρένα περιμένουνε
σφυρίζουν για λίγο έξω από την πόλη,
ακούγονται οι αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί
κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.
Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:
Νικούμε. Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.”

Αθήνα, Νοέμβριος 1940, Γιάννης Ρίτσος

Στα πλαίσια του εορτασμού πήραμε συνεντεύξεις από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας για ιστορίες του ’40 της Μήλου.

Ο συμμαθητής μας Κ.Μ. περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία του προπάππου του Αντώνη Μάλλη.

Η συμμαθήτριά μας Φ.Β. μας αναφέρει ότι ο προπάππουςς της Στέλιος Τσιριγωτάκης πολέμησε ηρωικά στο αλβανικό μέτωπο και μετά την απελευθέρωση τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος με μετάλλιο για την προσφορά του στην πατρίδα.

Η συμμαθήτριά μας Κ.Μ. μας περιγράφει τη ζωή στη Μήλο την περίοδο 1940-1945 .

Οι Ιταλοί που ήρθαν στη Μήλο το 1940 ήταν καλοί .Το 1941 ήρθαν όμως οι Γερμανοί που ήταν κακοί. Τότε ξεκίνησε η πείνα ,πήρανε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε ,οι Μηλιοί αναγκάζονταν να φάνε γαϊδούρια ,γάτες σκαντζόχοιρους. Έμειναν στη Μήλο μέχρι το 1945. Κάποιοι συμπατριώτες μας πήγαν στην Κίμωλο.

Από κάποια σημεία της Μήλου παρακολουθούσαν τα καράβια που έρχονταν από την Κρήτη ή τον Πειραιά και είχαν και εξοπλισμό να τα πυροβολούν στον Τράχηλα και το Χάλακα.Εδώ στα Πολλώνια είχε μια μονάδα με αξιωματικούς και γιατρούς ,είχαν και ναρκοπέδιο στη Βαρυτίνη.

Επίσης προσπαθώντας να μπούμε στη θέση των ανθρώπων της εποχής φτιάξαμε τα δικά μας δέματα για τον στρατιώτη του ’40.