Στο μάθημα της Γλώσσας της Α Δημοτικού μιλήσαμε για το θέατρο σκιών και φτιάξαμε τις δικές μας φιγούρες.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Το θέατρο σκιών είναι ένα από τα αρχαιότερα είδη θεατρικού θεάματος.^[1]

Το θέατρο σκιών παίζεται κυρίως με ημιδιαφανείς ζωγραφισμένες εικόνες συνήθως πάνω σε ταπερ αλλά και σε δέρμα και σε άλλα ημιδιάφανα υλικά, τις λεγόμενες φιγούρες. Ο καραγκιοζοπαίκτης χειρίζεται τις φιγούρες μπροστά από μία άσπρη οθόνη, συνήθως ένα τεντωμένο άσπρο σεντόνι (μπερντές), που φωτίζεται από πίσω. Έτσι ο θεατής ξεχωρίζει εύκολα τα περιγράμματα των εικόνων ή ανάλογα την κατασκευή τους ξεχωρίζει και τα χρώματα.

Για την διαχείριση των φιγούρων χρειάζεται ειδικές λαβίδες που είναι επάνω σε καίρια σημεία και προσφέρουν την αίσθηση της ευλυγισίας και της ζωντάνιας. Πολλές φορές η παράσταση συνοδεύεται από μουσικά από ζωντανή ορχήστρα για να γίνει πιο ωραία.

Καραγκιόζης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Έλληνας Καραγκιόζης.

Ο Καραγκιόζης είναι κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού τουρκικού και ελληνικού Θεάτρου Σκιών, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις αποκαλείται με το όνομα του πρωταγωνιστή του. Στα τούρκικα ονομάζεται Karagöz ( Καραγκόζ ) ή Karagiöz ( Καραγκιόζη ) που σημαίνει Μαυρομάτης.

Η Πανδώρα στο Έργα και Ημέραι  (Βικιπαίδεια)

Στο Έργα και Ημέραι ο Ησίοδος αναφέρεται^[5] ξανά στην Πανδώρα, λέγοντας αρχικά τα ίδια, ότι δηλαδή την έπλασε ο Δίας για να τιμωρήσει τον Προμηθέα, στη συνέχεια όμως αναφέρεται διεξοδικά στο πώς ακριβώς τιμώρησε ο Δίας το ανθρώπινο είδος μέσω της Πανδώρας.

«Οταν ο Δίας κατάλαβε τι είχε κάνει ο Προμηθέας, του είπε «χαίρεσαι που με γέλασες, αλλά θα βρει μεγάλο κακό εσένα και όλους τους ανθρώπους και αυτό θα είναι το τίμημα για τη φωτιά που τους έδωσες. Θα είναι αυτό (το κακό) κάτι που οι άνθρωποι θα χαρούν με την καρδιά τους ενώ θα αγκαλιάζουν την καταστροφή τους» ^[6]

Και έβαλε τον Ήφαιστο να πλάσει από άργιλο ένα πλάσμα που να μοιάζει σε αθάνατη θεά, αλλά να έχει τη φωνή και τη δύναμη ανθρώπου. Η Αθηνά της έμαθε να υφαίνει και η Αφροδίτη την έκανε ποθητή, ενώ ο Δίας, όπως αναφέρει ο Ησίοδος, έβαλε τον Ερμή να της δώσει ξεδιάντροπο μυαλό και πανούργα φύση και να της διδάξει τα ψέματα. Της δόθηκαν σαν δώρα επίσης τα χαρίσματα της Πειθούς και των Χαρίτων και ο Ερμής της έδωσε και ομιλία. Στο τέλος, λέει ο Ησίοδος, την ονόμασαν Πανδώρα^[7] επειδή κάθε θεός της έδωσε κι ένα δώρο, αλλά ήταν βαρύ χτύπημα για τους ανθρώπους που δουλεύουν για το ψωμί τους (δηλαδή τους θνητούς).

Ύστερα ο Δίας είπε στον Ερμή να παραδώσει την Πανδώρα ως δώρο στον Επιμηθέα, τον αδελφό του Προμηθέα. Αυτός δεν αναλογίστηκε τη συμβουλή του αδελφού του «να μη δεχτεί ποτέ δώρο από τον Ολύμπιο Δία και να το στείλει πίσω επειδή μπορεί να αποδεικνυόταν βλαβερό για τους ανθρώπους». Δέχτηκε την Πανδώρα και κατάλαβε το λάθος του όταν πια έγινε το κακό. Γιατί μέχρι τότε οι φυλές των ανθρώπων που ζούσαν στη γη ήταν μακριά από τα κακά και τους πόνους και τις νόσους που «μέσα σε αυτές οι άνθρωποι γερνούν γρήγορα. Η γυναίκα όμως έβγαλε το μεγάλο πώμα από το πιθάρι και σκόρπισε όλα αυτά τα κακά φέρνοντας τη θλίψη στους ανθρώπους.» Μόνο η Ελπίδα έμεινε μέσα στο άθραυστο μεγάλο πιθάρι και δεν πέταξε έξω «γιατί την κράτησε εκεί το πώμα με τη θέληση του Δία^[8] και γέμισε η πλάση αρρώστιες και δυστυχία που έπλητταν στο εξής μέρα νύχτα τους θνητούς σιωπηρά – γιατί ο Δίας τους είχε πάρει σοφά τη λαλιά». Καθώς όλες οι δυστυχίες πλησίαζαν βουβά, ύπουλα δηλαδή, κανείς δεν μπορούσε να φυλαχτεί «και να γλιτώσει από το θέλημα του Δία».

Στα πλαίσια των εργαστηρίων δεξιοτήτων με τη δασκάλα μας κ.Αντωνία  μάθαμε το μύθο και δημιουργήσαμε τα δικά μας έργα με τέμπερες και μαρκαδόρους.

“Ανοίγουν τα παράθυρα
κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουν
και φεύγουν όλοι.
Γέμισαν οι πόλεις τύμπανα και σημαίες.
Ορθή η αυγή σημαιοστολίζει τα όνειρά μας
κι η Ελλάδα λάμπει μες στα φώτα των ονείρων μας .
Ο ήλιος πλυμένος
με το καθάριο πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο,
χαιρετάει τους δρόμους που τραβούν στη μάχη.
Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.
Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε
ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο,
το μεγάλο τραγούδι των αντρίκιων βημάτων
που μακραίνει και σβήνει στο βάθος του δρόμου,
ως το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.
Εκεί τα τρένα περιμένουνε
σφυρίζουν για λίγο έξω από την πόλη,
ακούγονται οι αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί
κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.
Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:
Νικούμε. Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.”

Αθήνα, Νοέμβριος 1940, Γιάννης Ρίτσος

Στα πλαίσια του εορτασμού πήραμε συνεντεύξεις από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας για ιστορίες του ’40 της Μήλου.

Ο συμμαθητής μας Κ.Μ. περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία του προπάππου του Αντώνη Μάλλη.

Η συμμαθήτριά μας Φ.Β. μας αναφέρει ότι ο προπάππουςς της Στέλιος Τσιριγωτάκης πολέμησε ηρωικά στο αλβανικό μέτωπο και μετά την απελευθέρωση τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος με μετάλλιο για την προσφορά του στην πατρίδα.

Η συμμαθήτριά μας Κ.Μ. μας περιγράφει τη ζωή στη Μήλο την περίοδο 1940-1945 .

Οι Ιταλοί που ήρθαν στη Μήλο το 1940 ήταν καλοί .Το 1941 ήρθαν όμως οι Γερμανοί που ήταν κακοί. Τότε ξεκίνησε η πείνα ,πήρανε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε ,οι Μηλιοί αναγκάζονταν να φάνε γαϊδούρια ,γάτες σκαντζόχοιρους. Έμειναν στη Μήλο μέχρι το 1945. Κάποιοι συμπατριώτες μας πήγαν στην Κίμωλο.

Από κάποια σημεία της Μήλου παρακολουθούσαν τα καράβια που έρχονταν από την Κρήτη ή τον Πειραιά και είχαν και εξοπλισμό να τα πυροβολούν στον Τράχηλα και το Χάλακα.Εδώ στα Πολλώνια είχε μια μονάδα με αξιωματικούς και γιατρούς ,είχαν και ναρκοπέδιο στη Βαρυτίνη.

Επίσης προσπαθώντας να μπούμε στη θέση των ανθρώπων της εποχής φτιάξαμε τα δικά μας δέματα για τον στρατιώτη του ’40.