Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιας εγκατάστασης προσφύγων.
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου.
Στις μέρες μας το επάγγελμα-λειτούργημα του εκπαιδευτικού βάλλεται από πάμπολλες προκλήσεις : αμφισβητήσεις, αιτιάσεις, οικονομική υποβάθμιση έως και κοινωνική απαξίωση σε κάποιο βαθμό. Ο δάσκαλος, μοναδικός φάρος γνώσης προηγούμενων δεκαετιών, κονταροχτυπιέται με το μελλοντικό ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης στην εκπαίδευση , την κρατική απαξίωση , την ανεπαρκή στελέχωση εκπαιδευτικού προσωπικού σε κάθε σχολική μονάδα από την αρχή του σχολικού έτους, τη συχνή έλλειψη στέγης εκπαιδευτικών σε τουριστικούς κυρίως προορισμούς, τη λανθασμένη εντύπωση της κοινής γνώμης περί ωραρίου εργασίας των εκπαιδευτικών κ.α
Το επάγγελμα-λειτούργημα του δασκάλου/δασκάλας σίγουρα δεν το επιλέξαμε για να πλουτίσουμε αλλά επειδή κάτι άλλο μας ώθησε : η αγάπη μας για τα παιδιά , για τα γράμματα, για τη μόρφωση. Σε πονηρούς καιρούς και σε μια κοινωνία που ψάχνει εναγωνίως το βηματισμό της, εν μέσω εθνικής κατάθλιψης , ο Έλληνας κι η Ελληνίδα εκπαιδευτικοί αποτελούν έναν από τους τελευταίους πυλώνες ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Αυτό που κυρίως θα πρέπει να διδάξει το σχολείο είναι ο επαναπροσδιορισμός των ρόλων του ανθρώπου και του οικονομικού κέρδους στην κοινωνία. Το δίλημμα είναι απλό αλλά ζωτικής σημασίας για το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας: ποιο βρίσκεται ψηλότερα; Ο άνθρωπος ή το χρήμα;
Η ανθρωποκεντρική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων φάνηκε κυρίως μέσω της ανάπτυξης της δημοκρατίας, των τεχνών και των επιστημών, όπου ο ρόλος του ανθρώπου στην κοινωνία και στη φύση ήταν κεντρικός. Όλοι μιλάνε για το λίκνο του δυτικού πολιτισμού και για το αξιακό σύστημα που διαμόρφωσε , όμως στην πράξη έχουμε στραφεί σε έναν κτηνώδη υπερκαταναλωτισμό , εγωκεντρισμό- ναρκισσισμό και μια άκρως υλιστική θεώρηση των πάντων, χωρίς την ελάχιστη πνευματικότητα των διδαχών της αρχαίας Ελλάδας και του Χριστιανισμού. Στις μέρες μας βιώνουμε έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό , όπου προωθείται η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων σε ολιγάρχες και η δημιουργία μονοπωλίων σε βάρος της ελεύθερης αγοράς, της κοινωνίας και των πολιτών της.
«Δεν πρόκειται για τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής ή της μέτρησης, που είναι δευτερεύοντα. Το σημαντικό είναι η ζωή του παιδιού, το πώς θα μετατραπεί σε άνθρωπο» Οβίντ Ντεκρολί (Ovide Decroly, Ρενέ 1871 – Βρυξέλλες 1932)
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ /ΤΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ!!!
