
Σήμερα στο σχολείο μας τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία μέσα από μια σειρά βιωματικών δραστηριοτήτων που μας βοήθησαν να κατανοήσουμε καλύτερα τις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας, αλλά και τη δύναμη, τη δημιουργικότητα και τις δυνατότητές τους.
Η ημέρα ξεκίνησε με κάτι πραγματικά ξεχωριστό:
🎨 Ζωγραφίσαμε με το στόμα, δοκιμάζοντας να δημιουργήσουμε χωρίς τη βοήθεια των χεριών μας. Η εμπειρία αυτή μας έδειξε από πρώτο χέρι πόση προσπάθεια χρειάζεται για να πετύχει κανείς κάτι που εμείς συχνά θεωρούμε αυτονόητο.



Λίγο αργότερα, περάσαμε σε μια ακόμη δυνατή δραστηριότητα:
📖 Διαβάσαμε λέξεις χωρίς να βλέπουμε, χρησιμοποιώντας κάρτες φτιαγμένες με φακές για να τις αναγνωρίσουμε με την αφή. Τα παιδιά δοκίμασαν να “δουν” με τα χέρια τους και να νιώσουν πώς είναι να ζεις χωρίς όραση, έστω και για λίγα λεπτά.



Στη συνέχεια, όλοι μαζί συνεργαστήκαμε και δημιουργήσαμε μια μεγάλη, πολύχρωμη αφίσα αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία, γεμάτη ζωγραφιές και χριστουγεννιάτικες ευχές.

Οι δράσεις συνεχίστηκαν στην αυλή με παιχνίδια διαφορετικά από τα συνηθισμένα:
🏀 Παίξαμε μπάσκετ καθισμένοι, δοκιμάζοντας πώς είναι ο αθλητισμός για άτομα που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο.
🏃♂️ Κάναμε σκυταλοδρομία με ένα μπαλόνι ανάμεσα στα πόδια, προσπαθώντας να συντονίσουμε την κίνησή μας με έναν τρόπο που έκανε τα πάντα πιο δύσκολα αλλά και πολύ πιο διασκεδαστικά.


Έπειτα, αποφασίσαμε να δούμε βίντεο από το TikTok, όπου άνθρωποι με αναπηρία μοιράζονται στιγμές της καθημερινότητάς τους, τις δυσκολίες αλλά και τη δύναμη, τη χαρά και το χιούμορ με τα οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή. Πολλά παιδιά γνώριζαν ήδη κάποιους από τους δημιουργούς, γεγονός που έκανε τη συζήτηση πιο άμεση και ζωντανή. Μιλήσαμε για τις σύγχρονες μορφές ορατότητας, για το πώς τα social media μπορούν να γίνουν όχι μόνο χώρος ψυχαγωγίας αλλά και χώρος συμπερίληψης, ενημέρωσης και θετικών προτύπων.
Είδαμε επίσης το κοινωνικό πείραμα της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου, παρολυμπιονίκη, που έδειχνε πόσο δύσκολο γίνεται για ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο να κινηθεί όταν ένα αυτοκίνητο κλείνει τη ράμπα. Τα παιδιά κατάλαβαν με απτό τρόπο ότι μια μικρή αμέλεια μπορεί να χαλάσει όλη την καθημερινότητα ενός άλλου ανθρώπου.
Παράλληλα, διαβάσαμε το βιβλίο «Ο Τζίμης και ο Τζίνης σε περιπέτειες αισιοδοξίας» του Δημήτρη Αντωνίου, το οποίο μιλά με όμορφο και απλό τρόπο για τη φιλία, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. Το βιβλίο άνοιξε ακόμα περισσότερο τη συζήτηση και βοήθησε τα παιδιά να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα.
Μέσα από όλα αυτά, τα παιδιά όχι μόνο προβληματίστηκαν αλλά και κατανόησαν βαθιά ότι η αναπηρία δεν είναι κάτι που μας χωρίζει, αλλά κάτι που μας καλεί να δείξουμε σεβασμό, υποστήριξη και ανθρωπιά.
Η σημερινή μέρα ήταν μια πραγματική γιορτή αποδοχής, συνεργασίας και αγάπης.
Και πάνω απ’ όλα, μας υπενθύμισε ότι η ένταξη δεν είναι μια ημέρα – είναι στάση ζωής.