Πολλές φορές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας έχουν παρουσιαστεί πλήθος ευεργετών και δωρητών που με περισσή ευαισθησία έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη βελτίωση της ζωής μας και την ανάπτυξη της ποιότητας του πολιτισμού μας. Κάποιοι από αυτούς αναρριχήθηκαν στα υψηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης διορατικότητας έχοντας την έμπνευση να ιδρύσουν σχολεία και γενικότερα κέντρα πνευματικής καλλιέργειας και διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας και της παράδοσης του λαού μας. Αποτέλεσαν το μοναδικό πόλο έλξης του ενεργού πληθυσμού κάθε περιοχής κρατώντας ζωντανό και ενεργό τμήμα του Ελλαδικού χάρτη κάθε χωριό ή πόλη ενάντια στην ερήμωση της επαρχίας και την έντονη αστυφιλία που διακατέχει την εποχή μας.
Πρωτοπόρος σε μια τέτοια συνεισφορά ο Λουκάς Σαντραπές ανέδειξε τη γνησιότητα της προέλευσής του και την ανησυχία του να κρατήσει τη γενέτειρά του, το Καστελλόριζο ως ένα ζωντανό και δυναμικό κύτταρο του Ελληνισμού. Ίδρυσε το 1903 , εποχή δύσκολη για οικονομικές αβρότητες, ένα λαμπρότατο κτίριο που η αρχιτεκτονική του βασίστηκε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, αφού η πρόσοψή του αποτελεί αντίγραφο του. Έχτισε το αρρεναγωγείο και το παρθεναγωγείο του νησιού στα πρότυπα της εκπαιδευτικής ιδεολογίας του αλληλοδιδακτικού τρόπου διδασκαλίας, με ψηλοτάβανες αίθουσες και ψηλά τοποθετημένα παράθυρα. Το σχολείο φιλοξένησε γενιές μαθητών πετυχαίνοντας έτσι ο ευεργέτης αυτό που ονειρευότανε: να παραμείνει ο πληθυσμός του νησιού όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος στο πέρασμα του χρόνου και το νησί να μην ερημωθεί.