Γράφει η Ελένη Μπλιούμη
Η κοινωνικοποίηση του παιδιού αρχίζει από την πρώτη οργανωμένη ομάδα της κοινωνίας, την οικογένεια. Ακολουθεί το σχολείο, όπου είναι ένας χώρος ομαλής ένταξης στην κοινωνία και ψυχοκινητικής ανάπτυξης του παιδιού.
Το κάθε νέο σκαλί που καλείτε να ανέβει ο μαθητής θα τον βοηθήσει να θεμελιώσει τις προσδοκίες και τα όνειρά του στη ζωή, να αποκτήσει κίνητρα για δημιουργία, για μάθηση και προσωπική ανάπτυξη. Γι’ αυτό και το σχολείο αποτελεί σταθμό για κάθε παιδί.
Για την πραγματοποίηση των στόχων αυτών, θα πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, το κατάλληλο εκπαιδευτικό σύστημα και τα κατάλληλα σχολικά προγράμματα, τα οποία θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών και στις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Χρειάζονται κίνητρα για να αγαπήσει το παιδί το σχολείο, χρειάζεται παρατήρηση στα ενδιαφέροντά τους και προσαρμογή των προγραμμάτων σε αυτά. Η γνώση χρειάζεται να δίνεται με έναν διαφορετικό τρόπο, πιο ενδιαφέρον. Χρειάζονται τα «θέλω» των παιδιών και η καθοδήγηση των ενηλίκων να οδηγήσουν την εκπαίδευση σε άλλες βάσεις .
Η εξειδικευμένη γνώση με σκοπό την επαγγελματική επιτυχία, το χρήμα και την κοινωνική δύναμη, οδηγεί τους μαθητές σε αγώνα δρόμου, με επίπονα πολλές φορές γι’ αυτούς αποτελέσματα. Η έλλειψη προσωπικής έρευνας, η αποστήθιση και η τυποποιημένη γνώση, κουράζουν τους μαθητές.
Τα σημερινά παιδιά κατακλύζονται από πλήθος πληροφοριών καθημερινά που αδυνατούν να τις κατανοήσουν, να τις επεξεργαστούν και να τις διαχειριστούν. Επηρεάζονται από αυτές. Τα πρότυπα που τους παρουσιάζονται ως τα ιδανικότερα που χωρίς κόπο και εκπαίδευση μπορούν να φτάσουν ψηλά, επηρεάζει τη στάση τους απέναντι στο σχολείο.
Οι μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να είναι κι αυτές ένας λόγος όπου το παιδί δε θέλει το σχολείο. Η εκπαιδευτική διαδικασία του προκαλεί άγχος και απέχθεια για το σχολείο.
Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίζει ο δάσκαλος ο οποίος οφείλει να γνωρίσει τα συμπτώματα και να βοηθήσει το παιδί.
Τα παθολογικά αίτια είναι μία ακόμη αιτία για την αποστροφή των παιδιών για το σχολείο, που θα πρέπει να γίνονται αντιληπτά και από τους γονείς και από το δάσκαλο.
Ο κάθε μαθητής θα πρέπει να έχει ενημερωθεί από την αρχή της σχολικής του ζωής και κατά τη διάρκεια αυτής, είτε από τους γονείς του είτε από τους δασκάλους του, ότι η αξία του κάθε μαθήματος και οι γνώσεις που θα λάβει από τα μαθήματα αυτά, θα του είναι χρήσιμες στην πορεία της ζωής του. Επίσης θα πρέπει να γνωρίζει ότι μέσα από την εκπαίδευση διαμορφώνει το χαρακτήρα του, αναπτύσσει την κριτική του σκέψη και την προσωπική του άποψη για τον κόσμο γύρω του.
Η στατικότατα και η παθητικότητα των βιβλίων, ακόμη κι αν αυτά έχουν εκδοθεί σύμφωνα με τους τελευταίους κανόνες της εκδοτικής τέχνης και τεχνικής οδηγούν στην αποστήθιση, στην άφθονη ύλη, σε υψηλές απαιτήσεις από τους μικρούς μαθητές.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι «Ζωντανά» μπορούν να είναι μόνον τα βιβλία και τα σχολεία που καλούν τον μαθητή να διοχετεύσει τη ζωτική του ενέργεια σε δημιουργική δράση…
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ