…παρακολουθήσαμε στο Πνευματικό Κέντρο των Γιαννιτσών και μας άρεσε πολύ!
Η υπόθεση του έργου
Η Λήδα και η Ηρώ βλέπουν ξαφνικά την καθημερινότητά τους να ανατρέπεται, όταν ο πατέρας τους αρρωσταίνει βαριά και η μητέρα τους αποφασίζει να τις στείλει για καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό καταγωγής της, στη μέση του πουθενά. Τα κορίτσια βρίσκονται για πρώτη φορά σε ένα περιβάλλον χωρίς κίνηση και φασαρία, με έναν παππού απότομο και αυστηρό. Σύντομα όμως, θα γνωρίσουν τα παιδιά και τους μεγάλους του χωριού, που θα τους προσφέρουν τη φιλία τους. Η ανακάλυψη ενός παλαιού ημερολογίου με μυστικά της μητέρας τους, θα σημάνει την αρχή μίας μαγικής περιπέτειας. Στην «απαγορευμένη περιοχή» του χωριού υπάρχει μία αιωνόβια βελανιδιά. Ο θρύλος θέλει το δέντρο να έχει κλαδιά σαν χρυσά κουπιά, τα οποία πραγματοποιούν τις επιθυμίες των ανθρώπων, ακόμα και τις πιο απίθανες…
Η συγγραφέας Μαρία Παπαγιάννη
Η Μαρία Παπαγιάννη σπούδασε ελληνική φιλολογία, εργάστηκε ως δημοσιογράφος αλλά από το 2001 που κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, αφοσιώθηκε στη συγγραφή βιβλίων για μικρά και μεγάλα παιδιά, εφηβικά μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και λιμπρέτα για μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Ήταν υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο H.C.Andersen 2020 και 2022. Για τα «Χρυσά Κουπιά» έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, καθώς κατάφερε να διηγηθεί μία καθηλωτική ιστορία με στοιχεία «μαγικού ρεαλισμού», αξίες όπως η φιλία, ο σεβασμός στη φύση και η μαχητικότητα, και όλα αυτά με μεγάλη τρυφερότητα, χιούμορ και αισιοδοξία για τη ζωή.
https://paidiko-theatro.gr/
Τα μπαλόνια της σιωπής… λίγο πριν τα σπάσουν οι μαθητές/τριες, φωνάζοντας “Μίλα, μη φοβάσαι”
Μια δράση που πρότεινε το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και υλοποιήθηκε σήμερα 6 Μαρτίου, Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας”, στο σχολείο μας, όπως και σε πολλά σχολεία στην Ελλάδα. Στις 11:00 π.μ. ταυτόχρονα σπάσαμε μπαλόνια, πράξη συμβολική. Ο κρότος-σπάσιμο των μπαλονιών συμβολίζει το σπάσιμο της σιωπής στη βία.
«Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς».