Τελευταία μέρα στο σχολείο χθες. Τις προηγούμενες εβδομάδες ετοιμάζαμε πυρετωδώς τη γιορτή που θα παρουσιάζαμε και ήταν πράγματι πολύ καλή. Η μέρα όμορφη, καλοκαιρινή. Οι γονείς άρχισαν να έρχονται πρωί πρωί και τα παιδιά ντυμένα με τα καλά τους, χαρούμενα, έτοιμα για διακοπές.
Η γιορτή ξεκινάει και πάει τέλεια, τα παιδιά ξεπερνούν τον εαυτό τους και βγάζουν ταλέντα που μπορεί να μη φαίνονται στην τάξη. Άσε που έχουν ετοιμάσει και χορευτικό έκπληξη αφιερωμένο στην κυρία τους που φεύγει: «Γεια σου Μαρία».
Εμείς πάλι, οι δάσκαλοι με ανάμεικτα συναισθήματα: χαρούμενοι κι εμείς που θα ξεκουραστούμε, που δε θα ξυπνάμε το πρωί αλλά και πολύ συγκινημένοι.
Όταν πια όλοι οι γονείς έχουν φύγει, τα παιδιά επίσης, έχουμε μαζέψει και την τελευταία ζωγραφιά από τους τοίχους των τάξεων, λέμε ένα ουφ, όλη η ένταση βγαίνει και τα δάκρυα κυλάνε αβίαστα. Για μια γεμάτη χρονιά με καταπληκτικούς συναδέλφους και δίκαιο και εργατικό διευθυντή. Με πολλές εργασίες, γιορτές θεαματικές αλλά και πολύ φαί, και γέλιο. Τώρα χωρίζουμε, η ομάδα θα αλλάξει ριζικά και όπως είπε και ο κύριος διευθυντής μας μερικές φορές δε μπορούμε να βρούμε τις λέξεις που θα αποτυπώσουν τα συναισθήματα μας. Ίσως να μη χρειάζονται όμως. Τα συναισθήματα είναι εκεί: στα χαμόγελα των παιδιών, στη ζεστή αγκαλιά της Μαρίας, στα ανέκδοτα του Αντρέα, στα βουρκωμένα μάτια της Αγλαΐας και της Λίτσας, στο σκηνικό της Γωγώς, στον καφέ της Ιφιγένειας, στο θεατρικό που έγραψε η Ελένη, στη χορογραφία της Χριστίνας, στο CD που έφτιαξα ειδικά για την περίσταση και στα γλυκά λόγια του Δημήτρη.
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
