Αυτό είναι το καινούριο μας μπλογκ, ελπίζουμε να σας αρέσει. Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε εδώ το περιέχομενο του παλιού μας μπλογκ γιατί η πλατφόρμα του σχολικού δικτύου είναι πιο εύχρηστη!
«Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως» λέγαμε παλιότερα και να που στο σχολείο αυτό το ρητό βρίσκει την καθημερινή του πραγμάτωση. Πέρσι τέτοιο καιρό περίπου είχαμε την πρώτη εκδήλωση Ιτέα-Φύλλο Καλλιπάτειρα 2007 και είχαμε υποσχεθεί να συνεχίσουμε αυτή την καλή πρακτική που έφερε μεγάλη χαρά σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.
Μπορεί από πέρσι μέχρι φέτος να άλλαξαν πολλά στη σύνθεση των σχολείων (νέοι διευθυντές, νέοι προϊστάμενοι, νέοι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων) αλλά να που μια καλή εκδήλωση επαναλαμβάνεται με μεγάλη επιτυχία!
Φέτος μάλιστα προστέθηκε ένα σχολείο το Δημοτικό Σχολείο Ορφανών κι έτσι προέκυψε η μέρα Φύλλο-Ιτέα-Ορφανά Καλλιπάτειρα 2008.
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν νωρίς το πρωί με χαιρετισμούς από το διευθυντή του φιλόξενου σχολείου του Φύλλου, τον κύριο Θανάση Παπαθανασίου, τον κύριο Ηλία Αναστασίου, προϊστάμενο 4ου Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καρδίτσας. Ο κύριος Φιρφιρής Απόστολος, Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής, ένας χείμαρρος γνώσεων, όπως πάντα, μας μίλησε για την ίδια την Καλλιπάτειρα και λίγο για την ιστορία της περιοχής. Ο εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής για το πρόγραμμα Καλλιπάτειρα, και ψυχή της εκδήλωσης, Θόδωρος Γιανκάκης μας μίλησε συνοπτικά για τους σκοπούς του προγράμματος.
Παρόντες ήταν επίσης ο κύριος Θωμάς Γραπατσάς, Νομαρχιακός Υπεύθυνος Προγράμματος Καλλιπάτειρα νομού Καρδίτσας, ο κύριος Ηρακλής Αδαμόπουλος, πρόεδρος δημοτικού διαμερίσματος Φύλλου, ο κύριος Γιώργος Παπακυρίτσης διευθυντής Δημοτικού σχολείου Ιτέας, ο κύριος Θανάσης Νασιάρας από το Δημοτικό Σχολείο Ορφανών, ο κύριος Γιάννης Αναστασόπουλος, εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής, διαιτητής βόλεϊ. Αρκετοί γονείς, εμείς οι εκπαιδευτικοί και των τριών σχολείων και φυσικά τα παιδιά.
Ξεκινήσαμε με νεροκουβαλήματα με αγώνες μπαλονιών και μετά με μία αναπαράσταση του αγώνα δρόμου ανθρώπων με προβλήματα όρασης. Σε αυτό τον αγώνα ένα παιδί έχει κλειστά τα μάτια και πρέπει να διασχίσει μια απόσταση με τη βοήθεια ενός συμμαθητή, που τον καθοδηγεί και τον στηρίζει. Είναι νομίζω μια σπουδαία άσκηση εμπιστοσύνης. Αρχικά είχαμε την ιδέα να κλείνουν τα μάτια μόνο τα αγοράκια και τα κοριτσάκια να καθοδηγούν (όπως και στη ζωή δηλαδή ?) έτσι ώστε να ενθαρρύνουμε και την εμπιστοσύνη ανάμεσα στα φύλα αλλά τελικά αποφασίσαμε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν να παίξουν και τους δύο ρόλους ώστε να επιτευχθούν καλύτερα οι στόχοι της άσκησης.
Τα παιδιά της τετάρτης τάξης και των δύο σχολείων έκαναν μία ασκηση σε σταθμούς, ένα παιχνίδι απομίμησης του μπέιζμπολ που βοηθάει στην κατάκτηση πολλών κινητικών στόχων.
Στο επόμενο σκέλος της εκδήλωσης τα παιδιά του Φύλλου μας έδειξαν μερικά παραδοσιακά παιχνίδια που δεν παίζονται πια όπως τα φιτσούλια, το μι και μι, οι ψείρες. Κάποιοι παππούδες των παιδιών είχαν έρθει προηγούμενα και είχαν δείξει πως παίζονταν αυτά τα παιχνίδια και χθες τα παιδιά με τη σειρά τους τα έδειξαν στα άλλα παιδιά και έπαιξαν μαζί τους.
Φυσικά στήσαμε και τα τραπέζια του πινγκ πονγκ όπου παιδιά, δάσκαλοι και μαμάδες εξασκήθηκαν με μεγάλη επιτυχία.
Η μέρα τέλειωσε με τον καθιερωμένο αγώνα βόλεϊ εκπαιδευτικών και γονιών. Οι δύο προπονητές/παίκτες (Ανδρέας Κανδύλης ? Θόδωρος Γιανκάκης) κατέστρωσαν την τακτική τους και την ανακοίνωσαν στους παίκτες τους. Καταφέραμε να κρυφακούσουμε τη μία τακτική και σας την αποκαλύπτουμε εδώ μήπως σας χρειαστεί κάπου. Λοιπόν το μυστικό ξόρκι της νικητήριας ομάδας ήταν το εξής: «Κουκουρουκουκού, σουπίτσα!»
Από αυτήν την περισπούδαστη μέθοδο καταλαβαίνετε τί παιχνίδι αξιώσεων παίξαμε. Ευχαριστούμε το γυμναστή Γιάννη Αναστασόπουλο για τη δίκαιη διαιτησία.
Κάπως έτσι τελείωσε και αυτή η δεύτερη επιτυχημένη μέρα των αθλημάτων. Έγινε πραγματικότητα χάρη στη συνεργασία πολλων ανθρώπων και την καλή διάθεση όλων των υπόλοιπων που συμμετείχαν. Το πιο σημαντικό ήταν ότι τα παιδιά έπαιξαν και αγωνίστηκαν με ευγένεια χωρίς αντιπαλότητες και άσχημες συμπεριφορές.
Εν αναμονή της επόμενης εκδήλωσης του προγράμματος που είναι στις 12 Ιουνίου και αφορά το πολιτιστικό κομμάτι!
Τελευταία μέρα στο σχολείο χθες. Τις προηγούμενες εβδομάδες ετοιμάζαμε πυρετωδώς τη γιορτή που θα παρουσιάζαμε και ήταν πράγματι πολύ καλή. Η μέρα όμορφη, καλοκαιρινή. Οι γονείς άρχισαν να έρχονται πρωί πρωί και τα παιδιά ντυμένα με τα καλά τους, χαρούμενα, έτοιμα για διακοπές.
Η γιορτή ξεκινάει και πάει τέλεια, τα παιδιά ξεπερνούν τον εαυτό τους και βγάζουν ταλέντα που μπορεί να μη φαίνονται στην τάξη. Άσε που έχουν ετοιμάσει και χορευτικό έκπληξη αφιερωμένο στην κυρία τους που φεύγει: «Γεια σου Μαρία».
Εμείς πάλι, οι δάσκαλοι με ανάμεικτα συναισθήματα: χαρούμενοι κι εμείς που θα ξεκουραστούμε, που δε θα ξυπνάμε το πρωί αλλά και πολύ συγκινημένοι.
Όταν πια όλοι οι γονείς έχουν φύγει, τα παιδιά επίσης, έχουμε μαζέψει και την τελευταία ζωγραφιά από τους τοίχους των τάξεων, λέμε ένα ουφ, όλη η ένταση βγαίνει και τα δάκρυα κυλάνε αβίαστα. Για μια γεμάτη χρονιά με καταπληκτικούς συναδέλφους και δίκαιο και εργατικό διευθυντή. Με πολλές εργασίες, γιορτές θεαματικές αλλά και πολύ φαί, και γέλιο. Τώρα χωρίζουμε, η ομάδα θα αλλάξει ριζικά και όπως είπε και ο κύριος διευθυντής μας μερικές φορές δε μπορούμε να βρούμε τις λέξεις που θα αποτυπώσουν τα συναισθήματα μας. Ίσως να μη χρειάζονται όμως. Τα συναισθήματα είναι εκεί: στα χαμόγελα των παιδιών, στη ζεστή αγκαλιά της Μαρίας, στα ανέκδοτα του Αντρέα, στα βουρκωμένα μάτια της Αγλαΐας και της Λίτσας, στο σκηνικό της Γωγώς, στον καφέ της Ιφιγένειας, στο θεατρικό που έγραψε η Ελένη, στη χορογραφία της Χριστίνας, στο CD που έφτιαξα ειδικά για την περίσταση και στα γλυκά λόγια του Δημήτρη.
Σήμερα ζήσαμε στο σχολείο μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Δύο σχολεία, 100 παιδιά καμιά 20αριά εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων, συνδικαλιστές (είναι άλλο είδος εκπαιδευτικών αυτοί), γιατροί, γονείς, παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών μαζευτήκαμε στο σχολείο του Φύλλου για να γιορτάσουμε την κορύφωση των δραστηριοτήτων του προγράμματος Καλλιπατείρα.
Όπως έχω ξαναγράψει, αυτό το πρόγραμμα, ενθαρρύνει την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και την εξάλειψη των προκαταλήψεων κάθε είδους. Η σημερινή μέρα είχε οριστεί για να συναντηθούν τα δύο σχολεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Είναι δυο σχολεία σε διαφορετικά χωριά στο Φύλλο και στην Ιτέα, του νομού Καρδίτσας.
Κάποια από τα παιδιά γνωρίζονται γιατί τα χωριά είναι κοντινά, αλλά υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ τους. Σκοπός μας ήταν να περάσουμε μια μέρα όλοι μαζί, παίζοντας παιχνίδια, για τη χαρά της συμμετοχής. Βασικό χαρακτηριστικό ήταν ότι οι ομάδες θα ήταν ανάμεικτες αποτελούμενες από παιδιά και των δύο σχολείων. Στην αρχή τα παιδιά αντιδρούσαν αλλά όταν χωρίσαμε τις ομάδες έπαιξαν μια χαρά.
Οι μικρές τάξεις πήραν μέρος σε σκυταλοδρομίες και οι μεγαλύτερες σε αγώνες ποδοσφαίρου και βόλεϊ. Οι δάσκαλοι επίσης πήραν μέρος σε αγώνα βόλεϊ (ο θεός να τον κάνει). Μοιράσαμε σάντουιτς και χυμούς στα παιδιά. Κάποιοι δε χόρτασαν και πήραν από δύο.
Όλα κύλησαν ομαλά, τα παιδιά έπαιξαν με απαράμιλλο Ολυμπιακό πνέυμα, δεν έγινε ούτε ένας καυγάς, λίγο ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει με μια ξαφνική μπόρα αλλά συνήλθε κι αυτός.
Μέσα σ?όλα ήρθαν και Οι Γιατροί του Κόσμου για Οδοντιατρικό Έλεγχο. Μετά πήραν κι αυτοί μέρος στον αγώνα βόλεϊ.
Γενικά επικρατούσε ενθουσιασμός, δάσκαλοι και μαθητές γελούσαμε όλη τη μέρα, στο δε αγώνα μεταξύ δασκάλων έπεσε τρομερό γέλιο. Τα παιδιά ζητωκραύγαζαν και γελούσαν με τις επιδόσεις μας, ανακυρήξαμε MVP την κυρία Λίτσα αλλά το πιο ωραίο ήταν όταν στο τέλος κάναμε δυο γραμμές και δίναμε ο ένας το χέρι στον άλλο.
Στο τέλος το λεωφορείο πήγε τα παιδιά πίσω στην Ιτέα αλλά πριν χωριστούμε αναρωτιόμασταν γιατί δεν κάνουμε πιο συχνά τέτοιες συναντήσεις. Να λοιπόν μια καλή ιδέα: Να γίνει θεσμός η συνάντηση των δύο σχολείων!
Οι πρωτεργάτες γυμναστές Χριστίνα Τζέλλα και Ανδρέας Κανδύλης αξίζουν Χίλια Μπράβο αλλά και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι ειδικά οι γυμναστές άλλων σχολείων που ήρθαν εθελοντικά για να σφυρίξουν τους αγώνες.
Έχουμε αναφέρει ξανά το Πρόγραμμα Καλλιπάτειρα. Αυτό το πρόγραμμα αντικατέστησε το πρόγραμμα Ολυμπιακής Παιδείας από φέτος. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα σπουδαίο πρόγραμμα που έχει στόχο να συμβάλλει στην ισότητα των δύο φύλων, στην αντιμετώπιση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, στην ανάπτυξη ανοχής στη διαφορετικότητα. Σίγουρα μερικά πράγματα περνάνε μέσα από το σύνολο της εκπαίδευσης και τη στάση των εκπαιδευτικών. Νομίζω όμως ότι τέτοια προγράμματα μόνο θετικά μπορεί να είναι . Πόσο μάλλον όταν συνδυάζονται με το μάθημα της γυμναστικής που τόσο αγαπητό είναι στα παιδιά.
Το σχολείο μας συμμετέχει ενεργά σε αυτό το πρόγραμμα (με πρωτεργάτη την εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής κα Χριστίνα Τζέλλα) και την περασμένη εβδομάδα βάψαμε ένα τοίχο του σχολείου. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, οι δάσκαλοι επίσης και το τελικό αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Περιμένουμε με μεγάλη χαρά την εκδήλωση που θα γίνει στο τέλος του μήνα με συμμετοχή δύο σχολείων, πολλών γυμναστών, αθλητικούς αγώνες μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών (ωχ, θα χάσουμε πανηγυρικά?) και άλλα πολλά!
Η μπατζίνα είναι μια ωραία τοπική πίτα χωρίς φύλλο. Γίνεται σε πολλές παραλλαγές αλλά η πιο συνηθισμένη είναι με κολοκύθι τριμμένο ?αυγά ? γάλα ? μαργαρίνη ?αλεύρι-τυρί φέτα. Γίνεται σε μεγάλο ταψί και το μυστικό είναι να είναι όσο πιο απλωτή γίνεται για να γίνει λεπτή και τραγανή. Εγώ ποτέ δεν την πετυχαίνω , είναι αλήθεια, όλο μου γίνεται πιο χοντρουλή και δεν είναι τόσο καλή.
Έχω ένα φίλο από αυτά τα μέρη και κάποτε πριν από χρόνια η μαμά του η κυρία Σοφία μας είχε φτιάξει μια μπατζίνα άλλο πράγμα. Η κυρία Σοφία έλεγε ότι δεν της είχε πετύχει γιατί είχε κολλήσει στο ταψί και δεν έβγαινε ομοιόμορφα. Αλλά ήταν τόσο τραγανή που την κόβαμε με τα χέρια και προσπαθούσαμε να ξεκολλήσουμε τα απομεινάρια, θαύμα σας λέω!
Ο ίδιος φίλος μου έλεγε πως όταν ήταν μικρός, έπαιρνε μπατζίνα στο σχολείο για κολατσιό. Τώρα οι μαθητές μας φέρνουν κρουασάν του εμπορίου (μπλιαχ) και πατατάκια (δυο φορές μπλιαχ). Έτσι, φτάσαμε την περασμένη Παρασκευή να φτιάξουμε μπατζίνα στο σχολείο μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι?
Η συνάδελφος κυρία Αγλαΐα έφερε τα υλικά και έβαλε την τέχνη, τα παιδιά βοήθησαν και πάλι, η καλή μαμά κυρία Αντιγόνη την πήρε για ψήσιμο (εντάξει, είπαμε, είμαστε σχολείο με υποδομές αλλά ακόμη δεν έχουμε φούρνους και κουζίνες) και μετά μπήκαμε στην τάξη για μάθημα μέχρι να ροδίσει! Το αποτέλεσμα απίθανο: και τραγανή και εμφάνιση τέλεια και όλοι έφαγαν από ένα κομμάτι, κάποιοι έφαγαν δύο μου φαίνεται !
Φέτος στο σχολείο έχουμε αναλάβει ένα πρόγραμμα με θέμα τη Διατροφή. Πραγματικά έχουν κάνει σπουδαία δουλειά οι δασκάλες της Γ και Δ τάξης. Έχουμε μιλήσει για πολλά θέματα, έχουμε ψάξει σε βιβλία και έντυπα για πληροφορίες μαζί με τα παιδιά και έχουμε σχεδιάσει κι άλλες δραστηριότητες.
Μια από αυτές τις δραστηριότητες ήταν το ζύμωμα ψωμιού για να γνωρίσουν τα παιδιά τη διαδικασία σε κάθε της βήμα. Είναι μια καταπληκτική διαδικασία σχεδόν μαγική, πως το αλεύρι και το νερό γίνονται ψωμί, γίνονται φαγώσιμο. Να μην πούμε για τη θεραπευτική αξία του ζυμώματος που πραγματικά ηρεμεί τους ανθρώπους. Αλλά τα έχουμε ξεχάσει όλα αυτά πια και λέμε «είναι δύσκολο, παίρνει χρόνο, δεν προλαβαίνω».
Ίσως μερικοί να πιστεύετε ότι τα παιδιά του χωριού θα ξέρουν από ζύμωμα αλλά δεν είναι έτσι. Είναι πια ελάχιστοι οι άνθρωποι που ζυμώνουν στο σπίτι. Τα παιδιά έχουν ίσως φάει χειροποίητο ψωμί κάποια φορά αλλά ποτέ δεν είχαν εμπλακεί τα ίδια στην παραγωγή του. Όπως και στο βάψιμο των αυγών αποδείχτηκαν πολύ πρόθυμα και ενθουσιώδη μάλιστα όπως θα δείτε από τις φωτογραφίες. Ακόμη μια απόδειξη ότι τα παιδιά θέλουν να παίρνουν μέρος στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού αλλά εμείς οι γονείς τα αποθαρρύνουμε πολλές φορές.
Αφού το προτείναμε λοιπόν στα παιδιά, προθυμοποιήθηκε η γιαγιά ενός μαθητή να μας δείξει την τέχνη της και μάλιστα μας κάλεσε στο σπίτι γιατί στο σχολείο δε θα μπορούσε να γίνει σωστά.
Παρακολουθήσαμε το κοσκίνισμα του αλευριού το ανακάτεμα των υλικών το πρώτο ζύμωμα. Τα παιδιά ζύμωσαν και έπλασαν το καθένα το δικό του φραντζολάκι, έβαλαν και ένα χαρακτηριστικό πάνω για να το ξεχωρίσουν, το βάλαμε να «ανέβει» στο φούρνο και μετά το φουρνίσαμε. Εμείς γυρίσαμε στο σχολείο και μετά από κανά δυο ώρες το ψωμί ήρθε ζεστό και μυρωδάτο στο σχολείο και το απολαύσαμε με τυρί κι ελιές. Το τέλειο γεύμα.
Το πιο σημαντικό όμως που έκανε τη μέρα πραγματικά αξιομνημόνευτη ήταν η φιλοξενία των ανθρώπων που μας κάλεσαν στο σπίτι τους. Η οικογένεια Τασιούλη πραγματικά μας συγκίνησε. Φτάσαμε εκεί λίγο μετά τις εννιά και η κυρία Αντιγόνη, η μαμά, είχε ετοιμάσει ένα σωρό λιχουδιές για παιδιά και δασκάλες. Κανονικό πρωινό με γλυκά και αλμυρά με καφέ και χυμούς για τα παιδιά. Ο δε κήπος τους ήταν απόλαυση. Η μουριά με τα μπουκάλι (για να πάρει ωραίο ομπρελλωτό σχήμα) τα λουλούδια και πάνω απ?όλα η κυρία Λίτσα, μαστόρισσα του ζυμώματος και της φιλοξενίας. Αλλά και ο μπαμπάς εκεί να καταγράφει με την κάμερα τη διαδικασία και να επιβλέπει. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς!
Τα έθιμα συνεχίζονται! Παραμονή του Λαζάρου σήμερα και τα κορίτσια βγαίνουν και τραγουδάνε με τα καλαθάκια στολισμένα με λουλούδια. Μπορείτε να δείτε και τα καλαθάκια και τα κοριτσάκια καθώς και άλλες προπασχαλινές σκηνές από το σχολείο μας.
Πάσχα στο χωριό! Είναι γνωστό το Πασχαλιάτικο έθιμο των κόκκινων αυγών. Σήμερα τα βάψαμε στο σχολείο και τα διασκοσμήσαμε με ωραία φυλλαράκια. Όλα τα παιδιά βοήθησαν και ενθουσιάστηκαν κάτω απ’την επίβλεψη των εκπαιδευτικών της Γ και Δ τάξης. Αναρωτιόμαστε μόνο αν βοηθάνε με τον ίδιο ενθουσιασμό και στο σπίτι!
A post about our country’s customs with some photos. The first three photos are from carnival celebration. For about four weeks before Lent starts, we celebrate carnival. It’s a period of party, fun and meat eating before the long 40 fasting days begin. The last Friday of Carnival we allow children to dress up at school, their mothers brought a feast of food and we had a great time. Some teachers dressed up too as you can see…
The next picture labelled March 1st is of another custom of my country. Children wear these handmade bracelets, red and white to celebrate the beginning of Spring and to avoid to be burned by the sun! The little bracelets are called “Martis” (March).
The next two photos with the little breads are a custom I just learned about. On March the 9th we celebrate the 40 martyrs for our religion. Traditionally women make forty of these little sweet breads. Living in the city for so many years I had never heard of this before, but this year two colleagues brought them to school and treated us (to be honest their mothers had made them)!
To sum up it seems that most of our customs are religion related but I must point out here that we are not as pious as we seem; we are only looking for excuses to celebrate and have fun, usually forgetting the solemn part of these celbrations!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
