«Μυγδαλιές»
Της μυγδαλιάς σου το κλωνάρι
δροσολουστό μες στο ποτήρι
το μοσκοβόλησε και το ‘καμε κηπάρι
γύρω μου τ’ άχαρο το μοναστήρι,
κ’ ύστερα δάσος έγινε και το κηπάρι
βαθύ και φουντωμένο όλο μυγδαλιές.
Αθώες κοπέλες του πατέρα, του Φλεβάρη,
σας κλαίω, λιγόζωες, ω νυφούλες, μυγδαλιές!
(Κωστής Παλαμάς, Άπαντα)