Επίσκεψη στην 4η ΕΒΕΠ
1 Οκτωβρίου 2012, 16:30
Τη Δευτέρα 1 Οκτωβρίου η ώρα 16:00, ύστερα από ενημέρωση των δασκάλων μας, επισκεφτήκαμε την 4η ΕΒΕΠ., όσοι μαθητές θέλαμε. Αφού μαζευτήκαμε αρκετά παιδιά, μαζί με τους δασκάλους μας, ξεκινήσαμε με τα πόδια, για το χώρο της έκθεσης. Θα βλέπαμε εργαστήρια παραδοσιακών επαγγελμάτων που τείνουν να εξαφανιστούν.
Πράγματι ύστερα από 10΄φτάσαμε στο χώρο της έκθεση. Στην είσοδό της σ’ ένα μικρό χώρο περίπου 200τ.μ. υπήρχαν στημένα εννέα εργαστήρια με τους επαγγελματίες να μας περιμένουν.
Πρώτα είδαμε τον καρεκλά, ο οποίος πάνω σ’ έναν ξύλινο σκελετό καρέκλας έπλεκε σταυρωτά ένα σχετικά χοντρό νάιλον σκοινί για να σχηματιστεί η «θέση» του καθίσματος. Όπως μας εξήγησε παλαιότερα έπλεκαν τις καρέκλες με ψάθα. Μας είπε ότι χρειάζεται περίπου 1 ώρα για να πλέξει μια καρέκλα μεσαίου μεγέθους.Δίπλα του είχε στήσει το εργαστήρι του ο καλαθάς.
Ένας συμπαθητικός γεράκος από τη Σφενδάμη Πιερίας. Έπλεκε διάφορα καλάθια μικρά, μεγάλα από ένα Χρησιμοποιούσε λεπτές βέργες χρυσόξυλου, τις οποίες πρώτα καθάριζε από το φλοιό, έσχιζε σε 4 λεπτότερα τμήματα με ένα ξύλινο (κρανίσιο) εργαλείο για να πλέκονται ευκολότερα. Ο χρόνος που χρειαζότανε για να κάνει ένα καλάθι ήταν ανάλογος με το μέγεθος του και από τη διάθεσή του. Όπως μας εξήγησε ο καλαθάς συχνά έβρεχε τις λεπτές βέργες για να διατηρούνται μαλακές και να μη σπάνε. Μας είπε ότι τα καλάθια τα χρησιμοποιούσαν παλαιότερα για να βάζουν τρόφιμα, φρούτα κλπ. Μας είπε ότι θέλει πολύ υπομονή. ξύλο που μας τι είπε χρυσόξυλο.Εμείς εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα όταν κόντευε να τελειώσει η διαδικασία του πλεξίματος κι είχε σχηματιστεί σχεδόν το καλάθι.
Πάρα πολύ γοητευτήκαμε από έναν αγγειοπλάστη που ήταν δίπλα. Αυτός είχε ένα ειδικό τροχό που ήταν συνδεδεμένος στο ρεύμα και γύριζε πατώντας ένα κουμπί. Όπως μας εξήγησε, παλαιότερα, αυτός ο τροχός ήταν χειροκίνητος και χρειαζόταν ακόμη ένα άτομο να το γυρίζει. Στη συνέχεια πήρε μια μπάλα πηλού, την ακούμπησε στον τροχό κι άρχισε να τη δουλεύει, αφού λίγο πριν είχε βρέξει τα χέρια του και τον τροχό. Με καταπληκτική μαεστρία και γυρίζοντας τον τροχό άρχισε να δίνει σχήμα στον πηλό. Με μεγάλη επιδεξιότητα κουνούσε τα χέρια του και πολύ γρήγορα ο πηλός άλλαξε σχήμα αφήνοντας μας άφωνους. Τελειώνοντας, αστειευόμενος μας είπε, ότι το σκεύος είναι για δημητριακά. Όταν ολοκλήρωσε το πλάσιμο, με μια πετονιά ξεκόλλησε τον πηλό από τον τροχό. Ο κύριος μας εξήγησε τη διαφορά μεταξύ της αγγειοπλαστικής και της κεραμικής τέχνης.Στη συνέχεια είδαμε έναν τσαγκάρη ο οποίος έφτιαχνε ξύλινα τσόκαρα. Με ένα κάτι σαν πυρογράφο, έκανε στο τσόκαρο διάφορα σχέδια και με σφυρί κι ένα αμόνι, κάρφωνε στον ξύλινο πάτο ένα λουράκι. Ύστερα από ερώτησή μας, μας είπε ότι τα φορούσανε οι γυναίκες για να κάνουν δουλειές και άλλοι εφόσον δεν υπήρχαν άλλα παπούτσια.Παρά πέρα υπήρχε ένας τυπογράφος που είχε πάνω σε ένα τραπεζάκι μια μεταλλική θήκη με τα γράμματα ένα ένα. Αφού έφτιαχνε μία λέξη, έβαζε τα γράμματα σε μελάνι και στη συνέχεια πάνω σε χαρτί για να εκτυπωθεί. Μας είπε ότι χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να τυπώσει ένα μικρό κείμενο. Εκεί δίπλα βρισκόταν και τα εργαλεία του κουρέα, δεν είδαμε όμως κάποιον να κάνει αυτό το επάγγελμα.
Κοντά στον τυπογράφο υπήρχαν δυο κυρίες που ασχολούνταν με το μαλλί. Η μία είχε τη ρόκα με το αδράχτι και δίπλα την ανέμη και το τσικρίκι. Μας εξήγησε πως επεξεργαζόταν παλαιότερα το μαλλί μέχρι να γίνει νήμα. Η άλλη κυρία έπλεκε με βελόνες νήμα για να κάνει πουλόβερ. Ακριβώς δίπλα της υπήρχε ένας αργαλειός κι ένας υφαντής. Μας έδειξε πως ύφαιναν διάφορα υφάσματα κι ακόμη μας έδειξε ρούχα που είχαν υφάνει. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν μας είπε ότι δυο από τα ρούχα που ήταν εκεί ήταν το σακάκι απ το γαμπριάτικο κουστούμι του και το άλλο το νυφικό της γυναίκας του. Αυτά τα ρούχα τα χρησιμοποιούσαν πριν από 40 περίπου χρόνια και είναι ακόμα σήμερα σαν καινούρια. Μας εντυπωσίασαν και η ύφανση αλλά και τα σχέδια τους.Στην απέναντι πλευρά είδαμε και τη λατέρνα και το λατερνατζή. Όπως μας είπε ο ίδιος η πρώτη λατέρνα δημιουργήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα στην Αγγλία ενώ στη συνέχεια υπήρχαν πολλές λατέρνες στην Κωνσταντινούπολη. Επειδή όμως οι Τούρκοι τις κατέστρεψαν, έμεινα πολύ λίγες. Η λατέρνα έβγαζε ήχο αφού ο λατερνατζής γύριζε ένα μοχλό ο οποίος κινούσε κάποια ελάσματα που έπεφταν πάνω σε χορδές. Μας είπε ότι οι λατέρνες έχουν το πολύ εννέα τραγούδια και κάποιος επτά και το βάρος τους είναι περίπου εκατό κιλά. Με τις λατέρνες διασκέδαζαν οι άνθρωποι τα παλαιότερα χρόνια αφού δεν υπήρχαν άλλα μέσα διασκέδασης. Δίπλα στη λατέρνα υπήρχαν παλιά μουσικά όργανα, γραμμόφωνα, ραδιόφωνα, Πικ απς και ηλεκτρόφωνα που έπαιζαν μουσική με δίσκους. Δίπλα σε αυτά τα όργανα υπήρχε ένας άνθρωπος που κατασκεύαζε λίρες. Μας έκανε εντύπωση πως άνοιγε τρύπες με ένα ειδικό εργαλείο για να δημιουργήσει το εσωτερικό κενό της λύρας.
Από τα τελευταία επαγγέλματα που είδαμε ήταν αυτό που δένανε δέματα τον καπνό με μια ξύλινη κάσα. Μια κυρία μας εξήγησε ότι σήμερα δένουν τα καπνά σε ειδικά κουτιά. Ο πεταλωτής και σαμαράς μαζί ήταν ένας κύριος που μας έδειξε πως πεταλώνουν τα μουλάρια και τα άλογα για να περπατάνε καλύτερα και πως γίνεται ένα σαμάρι το οποίο μπαίνει στη ράχη του ζώου και βάζουν πάνω φορτία. Τέλος είδαμε το γανωτή που γάνωσε μπροστά μας ένα σκεύος. Έριξε μέσα καλάι κι ένα υλικό που έμοιαζε μ αλάτι, αφού το ζέστανε σε μεγάλη θερμοκρασία και μένα πανί το άλειφε σε όλη την επιφάνεια. Τα σκεύη αυτά τα χρησιμοποιούσαν παλαιότερα για μαγείρεμα.Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που είδαμε επαγγέλματα με τα οποία ασχολούνταν οι παππούδες μας. Ευχόμαστε να μην εξαφανιστούν αυτά τα επαγγέλματα γιατί είναι μέρος της παράδοσης και της ιστορίας μας πριν φύγουμε, κάναμε ένα πέρασμα από τα υπόλοιπα περίπτερα της έκθεσης. Αυτό που μας κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν τα ηλεκτρικά μηχανάκια και ποδήλατα και ο σύλλογος προσφοράς αγάπης «Βενιαμίν» που νοιάζεται για τα παιδιά που τους λείπουν οι γονείς. Ύστερα περίπου από τρεις ώρες πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σχολείο και μετά στα σπίτια μας.
Γεμάτοι από εικόνες και μορφές είμαστε ευτυχισμένοι κι ευχόμαστε να πάμε και του χρόνου να δούμε κάτι τόσο ενδιαφέρον.Οι μαθητές της ΣΤ΄τάξης
