Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται όλο και περισσότερο το θέμα της σπανιότητας των χημικών στοιχείων και η πεπερασμένη φύση των μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων.
Οι καθιερωμένες οικονομικές πρακτικές που επικρατούν στην παραγωγή και την κατανάλωση σε παγκόσμια κλίμακα κυριαρχούνται από το μεταπολεμικό μοντέλο βιομηχανικής ανάπτυξης, το «γραμμικό», που βασίζεται στην παραγωγή τη χρησιμοποίηση και την απόρριψη, μια κοντόφθαλμη έννοια ανάπτυξης που θέτει σε κίνδυνο την επάρκεια των πόρων, με βαρύ κόστος για το περιβάλλον, μέσω της άφθονης παραγωγής απορριμμάτων και εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Διάφοροι χώροι όπως ο ακαδημαϊκός, η βιομηχανία, οι κυβερνήσεις και τα άτομα υποστηρίζουν την ανάγκη μετάβασης σε ένα πιο ολιστικό και βιώσιμο μοντέλο αυτό της Κυκλικής Οικονομίας, που μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο σπανιότητας πόρων, ανταποκρινόμενο στις πρωτόγνωρες κλιματικές προκλήσεις. Η έννοια της Κυκλικής Οικονομίας εξυπηρετεί την πρόληψη της επιταχυνόμενης περιβαλλοντικής υποβάθμισης και κοινωνικής ανισότητας, στοχεύει στην αντικατάστηση της σημερινής γραμμικής προσέγγισης με κυκλικές διεργασίες, βελτιστοποιώντας την αποδοτικότητα των πόρων σε ολόκληρο τον κύκλο ζωής των προϊόντων .
