Αρκετός χρόνος και αρκετά χρήματα.Διάβασα τυχαία το άρθρο ενός φιλοσόφου-εκπαιδευτικού από την Αυστρία, στο οποίο αναρωτιέται, για ποιο λόγο απομακρυνθήκαμε από τους βασικούς στόχους της παιδείας, που είναι η

απόκτηση γνώσης,
παιδείας με την ευρύτερη έννοια καθώς και
δεξιοτήτων.

Μάλιστα δε παρατηρεί, πως δόθηκε ειδικό βάρος στο τελευταίο (με τη σύνταξη νέων προγραμμάτων σπουδών, που επικεντρώνονται σε όλα τα μαθήματα στη απόκτηση δεξιοτήτων) και βέβαια αναρωτιέται ο ίδιος αλλά και ο αναγνώστης, αν αυτό το βήμα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση ή αν θα αποβεί ολέθριο για τις επόμενες γενεές.

Ο χρόνος ως αποφασιστικός παράγοντας.

Ο χρόνος αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση των νέων εκπαιδευτικών στόχων. Μαθαίνουμε από την αρχή αυτό που θα θέλαμε να γνωρίζουμε με το πέρας των όποιων σπουδών μας στο κάθε είδους σχολείο που φοιτούμε. Γνωρίζουμε ποιες δεξιότητες μπορούν να αποκτηθούν σε κάθε ηλικία και επικεντρωνίμαστε σε αυτές. Έτσι εξοικονομούμε χρόνια ωρίμανσης. Τι ακριβώς όμως τα κάνουμε αυτά τα χρόνια; Πως αξιοποιούμε το χρόνο μας γενικότερα; Ένα ερώτημα που τίθεται βασανιστικά, μιας και επιδιώκουμε να ζήσουμε πολύ περισσότερο από τους προγόνους μας (και το έχουμε καταφέρει!), το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων αυξάνεται κατακόρυφα, σε λίγο ίσως ζούμε αρκετά χρόνια (πάνω από 25/30) ως συνταξιούχοι, μετά από 40 περίπου χρόνια εξαντλητικής εργασίας.

Τα οικονομικά μεγέθη.

Πέρα από την ανελέητη κριτική που δέχονται όλοι οι υπουργοί, που είναι υπεύθυνοι για την παιδεία, ο σημαντικός ρόλος της για την ανάπτυξη κάθε κράτους έχει γίνει αποδεκτός από όλους και οι επενδύσεις για την παιδεία είναι αρκετά υψηλές, αλλά ποτέ ικανοποιητικές.