Ταξιδεύοντας Εικόνες και εντυπώσεις 

Χειμώνας στη Τριγγία

• Όταν το λευκό απλώνεται από τη μια άκρη του κάδρου έως την άλλη. Όταν οι λεπτομέρειες χάνονται και σημεία αναφοράς είναι μόνο τα ίχνη μας στο χιόνι. Όταν φτάσει και ο τελευταίος της ομάδας στον προορισμό μας, εκεί που το χιόνι σωρεύεται στο άκρο της κορυφογραμμής σχηματίζοντας τεράστιες κορνίζες. Εκεί που ο άνεμος με τον οίστρο του καλλιτέχνη δημιουργεί.  Σχήματα και μορφές, παράξενα, μοναδικά. Με υλικό το χιόνι φτιάχνει κυματισμούς και θίνες. Παράφορο ξέσπασμα ή σοφά μελετημένο έργο; Άναυδοι στέκουμε αντίκρυ στην απόλυτη ομορφιά.
• Πως μεταμορφώνει ο χειμώνας το συνηθισμένο ορεινό τοπίο σε έργο τέχνης και πόσο τυχεροί εμείς που βρεθήκαμε εδώ, σε μια μέρα ευλογημένη. Στο κολωνάκι της κορφής με το αστείο όνομα Πιτσιλού, της βορειότερης του τεράστιου όγκου της Τριγγίας.
• Τι και αν προηγήθηκε τετράωρη μάχη με το χιόνι που στοιβάζεται μέτρα ολόκληρα πάνω στο σώμα του βουνού, και αν ο ιδρώτας μούσκεψε τα κορμιά μας, και αν φτάσαμε ξέπνοοι μέχρι εδώ. Στο έσχατο όριο της ομορφιάς. Πέρα από αυτό, κανένας δεν μπορεί να αντέξει.

ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΙ

Τραχύ τοπίο πέτρινο, σκαμμένο από νερά και πάγους. Μετεωριζόμαστε στις άκρες των γκρεμών τυλιγμένοι στις ομίχλες του Νοέμβρη, φασματικές παρουσίες, σε πλήρη αντίθεση με το περιβάλλον.
Το πλήθος το πολύχρωμο που ανοίγει πέρασμα στο χιόνι, που διακόπτει του ανέμου το τραγούδι, που όλο και ψηλότερα ζητά να ανεβεί, τρυπώνοντας στα σπλάχνα του βουνού. Βράχια κοφτά, πέτρες και λάσπη. Βηματισμός αργός, συντονισμένος, χορός αρχαίος στη ράχη του βουνού.
Όσο ξεμακραίνουμε από την ασφάλεια των οχημάτων μας η ανάγκη της επιστροφής γίνεται εντονότερη. Εδώ ψηλά η μάχη μαίνεται. Νερό και αέρας κόντρα στο βουνό και εμείς στη μέση.
Σε χνάρια παλιά βαδίζουμε, σε στράτες ξεχασμένες, αναζητώντας τι; Μια κυριακάτικη απόδραση από της πόλης τη ρουτίνα; Τη δικαίωση της εβδομάδας που πέρασε ή αυτής που έρχεται, την πάλη με τις αντιξοότητες που ο πολιτισμός κατάργησε; Την αίσθηση του αιώνιου, του χρόνου το σταμάτημα στην αγκαλιά του πέτρινου γίγαντα;
Η ομίχλη ρουφά τα σώματα και τις φωνές μας αλλά αρκεί μια μόνο ριπή ανέμου για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και τότε η ανθρώπινη αλυσίδα εμφανίζεται ξανά μέσα στη λάμψη των πολύχρωμων αδιάβροχων. Τι ομορφιά Θεέ μου!

Αγραφα