Οι σκοποί διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση καθορίζονται, βέβαια, από τις οδηγίες του ΥΠΕΠΘ για το Γυμνάσιο και το Ενιαίο Λύκειο.
Συγκεκριμένα, ορίζεται ως γενικός σκοπός της Ιστορίας η ανάπτυξη ιστορικής σκέψης και συνείδησης στο μαθητή, ώστε να κατανοεί τα ιστορικά γεγονότα, να συνδέει αίτια – αποτελέσματα, να ερμηνεύει την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στο χρόνο και να προβληματίζεται, με σκοπό τη συνειδητοποίηση ότι ο σύγχρονος κόσμος αποτελεί συνέχεια του παρελθόντος και συνδέεται άμεσα με τη ζωή του και απώτερο στόχο την οικοδόμηση εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας.Ειδικότερα, για το Γυμνάσιο οι σκοποί διδασκαλίας του μαθήματος εστιάζονται κυρίως στη γνωριμία της ιστορικής πορείας του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με αναφορές στην ευρύτερη παγκόσμια ιστορία, στη συνειδητοποίηση της πολυσυνθετότητας της κοινωνίας κάθε εποχής, στον εντοπισμό αιτίων και αποτελεσμάτων, στη σύλληψη της έννοιας του ιστορικού χρόνου και στον κριτικό έλεγχο των ιστορικών πηγών.Στη συνέχεια, για το Ενιαίο Λύκειο οι σκοποί διευρύνονται, καθώς το επιτρέπει η ωρίμανση των μαθητών. ΄Ετσι, εδώ η διδασκαλία του μαθήματος στοχεύει στη συστηματικότερη μελέτη του ιστορικού γίγνεσθαι, στη γνωριμία με τους διάφορους πολιτισμούς και τη συνεισφορά τους στην εμβάθυνση στα ιστορικά γεγονότα, στην κριτική προσέγγιση διαφόρων ειδών ιστορικών πηγών, στην εξοικείωση με τις διαφορετικές οπτικές προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων και στη συνειδητοποίηση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης του ανθρώπου στην εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού.
Στα καθορισμένα αυτά πλαίσια πρέπει να δοθεί έμφαση στην οικοδόμηση της διδακτικής πράξης. Οι μέθοδοι διδασκαλίας που μπορεί να εφαρμόσει ο διδάσκων ποικίλλουν. Ωστόσο, κοινό τους χαρακτηριστικό αποτελεί το ότι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρίσκονται οι μαθητές (είναι, δηλαδή, μαθητοκεντρικές), χωρίς, βέβαια, να υποβαθμίζεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Η υιοθέτηση της μίας ή της άλλης μεθόδου και ο συνδυασμός τους επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του διδάσκοντος, ο οποίος συνεκτιμά τα ενδιαφέροντα των μαθητών, τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης διδακτικής ενότητας, καθώς και το επίπεδο της τάξης. Φυσικά, βαρύνουσα σημασία έχει η εναλλαγή μεθόδων καθώς και η ευελιξία του διδάσκοντος.
Βασική μέθοδος παρουσίασης του μαθήματος είναι η αφήγηση. Πραγματικά, μια ζωντανή και παραστατική αφήγηση έχει μεγάλη διδακτική σημασία. Προϋποθέτει οπωσδήποτε σφαιρωμένη γνώση του αντικειμένου, ύπαρξη σχεδίου διδασκαλίας, αφηγηματική ικανότητα, προσαρμογή στο γλωσσικό επίπεδο και την ηλικία των μαθητών, διάνθιση με κατάλληλες λεπτομέρειες, ώστε να κερδηθεί η βιωματικότητα των μαθητών και να διεγερθεί η φαντασία τους.
Ως μέθοδος η αφήγηση παρουσιάζει πλεονεκτήματα, όπως το ότι επιτρέπει την περιληπτική παρουσίαση – ανακεφαλαίωση εκτενών ενοτήτων και εξοικονομεί χρόνο, ότι είναι ευπροσάρμοστη στο διδακτικό αντικείμενο, διαθέτει αμεσότητα – ιδίως όταν συνδυάζεται μ’ έναν καλό αφηγητή -, είναι απλούστερη και διαθέτει οικειότητα. Όμως, έχει και εμφανή μειονεκτήματα, όπως το ότι είναι δασκαλοκεντρική μέθοδος και καταδικάζει το μαθητή σε παθητικότητα, ότι αγνοεί τα ατομικά ενδιαφέροντα και τις δυνατότητες των μαθητών και ότι ολισθαίνει εύκολα σε μονόλογο, δογματισμό, αποκλείοντας τη διαφορετική άποψη.