Σκέφτομαι και Γράφω…

Παναγία της Σκριπούς

Ο Ορχομενός είναι ένας τόπος που έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην περίοδο του Βυζαντίου. Μνημείο που κάνει επιβλητική την παρουσία του στον Ορχομενό και στο χώρο της ελληνικής ιστορίαςκαι αποτελεί στολίδι της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής  είναι η μοναστηριακή εκκλησία της Παναγίας της Σκριπούς.

Η μοναστηριακή αυτή εκκλησία ξεχωρίζει για το μέγεθος (22,30 × 18,60 μέτρα), χωρίς τον νάρθηκα, για την πλούσια μαρμάρινηδιακόσμηση και τέλος για τις ιστορικές πληροφορίες που παρέχουν 4 επιγραφές με μνημειακή έκφραση.

Από αυτές μαθαίνουμε ότι ο ιδρυτής του ναού είναι ο Λέων «βασιλικός Πρωτοσπαθάριος, και επί των οικιακών», δηλαδή αρχηγός των σπαθαρίων της ανακτορικής φρουράς στο Ιερό Παλάτιον στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Λέων ήταν Διοικητής στο Θέμα της Ελλάδας και ο ιδιοκτήτης της περιοχής ο οποίος έχτισε την εκκλησία το 873/874 μ.Χ.

Όσον αφορά  τη χρονολογία κτίσεως είμαστε απόλυτα βέβαιοι, επειδή μια γραπτή επιγραφή, που είναι ενσωματωμένη στο εξωτερικό της αψίδας του ιερού, αναγράφει τόσο τη χρονολογία κατασκευής του καθολικού, το 874, όσο και τον χορηγό-κτήτορα της Μονής, τον Λέοντα.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα από που προέρχεται η περίεργη ονομασία Σκριπού για τη Μονή, που σημειωτέον είναι το αρχαιότερο Βυζαντινό μνημείο της Βοιωτίας και ένα από τα σπουδαιότερα της Ελλάδας.

Η εκκλησία πάντως εξωτερικά είναι γεμάτη από επιγραφές και πιθανότατα σ’ αυτές τις εντοιχισμένες επιγραφές να οφείλεται το όνομα Σκριπού, από το λατινικό scriptus, που σημαίνει επιγραφή (inscription).

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο, με προεξέχουσες τις κεραίες του σταυρού και στενό νάρθηκα δυτικά. Στην τοιχοδομία του έχει χρησιμοποιηθεί άφθονο έτοιμο αρχαίο υλικό (όπως συμβαίνει σε πολλούς χριστιανικούς ναούς της εποχής) το οποίο προέρχεται από τον κοντινό αρχαιολογικό χώρο της ιστορικής πόλης του Ορχομενού. Έτσι έχουν χρησιμοποιηθεί σπόνδυλοι κονίων πελεκημένα αγκωνάρια, ακόμη και επιτύμβιες στήλες που δημιουργούν απροσδόκητα κοσμήματα και αποχρώσεις στους μεγάλους επίπεδους τοίχους. Ο ναός διασώζει θαυμάσια παλαιοχριστιανικά γλυπτά , σπάνιες επιγραφές της χριστιανικής, αλλά και της προχριστιανικής περιόδου, που χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό. Πιθανότατα ο ναός να σχεδιάστηκε ως ταφικό μνημείο του χορηγού του και ίσως το κατακόρυφο ηλιακό ρολόι που κοσμεί τον ναό να είναι ένα είδος αναφοράς στην αιώνια ζωή.

Τα παλαιότερα κελιά της Μονής βρίσκονται δυτικά από τα νεότερα, σε ένα κτίριο που αποτελείται από πέντε διαδοχικούς χώρους.

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες οι παλαιότερες από τις τοιχογραφίες που κοσμούν τον ναό είναι του 12ου αιώνα.Από το 1930 μ.Χ. εκτελούνται εργασίες αναστήλωσης, όπως και εργασίες για τη συντήρηση και καθαρισμό των τοιχογραφιών, ενώ το 1939 μ.Χ. κτίστηκε (σε σχέδια του Υπουργείου Πολιτισμού) και το κωδωνοστάσιο του ναού, που βρίσκεται βορειοδυτικά στον χώρο της μονής.Το κατακόρυφο αυτό ηλιακό ρολόι είναι σκαλισμένο στην εξωτερική επιφάνεια ενός μαρμάρινου ορθογώνιου δομικού λίθου του όλου κτιρίου στον νότιο τοίχο του ναού. Οι διαστάσεις του ορθογώνιου αυτού παραλληλεπιπέδου είναι 125 cm μήκος, 35 cm πλάτος και 66 cm ύψος. Η ωρολογοπλάκα (125 cm – 66 cm) φέρει μόνο δέκα ωρικές γραμμές, αριθμημένες με την αρχαία ελληνική αρίθμηση: Α, Β, Γ, Δ, Ε, F, Ζ, Η, Θ και Ι, ενώ φέρει και τη γραμμή του ορίζοντα. Βρίσκεται εντοιχισμένη στο νότιο τοίχο του Καθολικού, σε ύψος περίπου 2 μέτρα από το έδαφος.

Συνειδητοποιούμε λοιπόν πως η Παναγία της Σκριπούς δεν είναι μια κοινή εκκλησία . Έχει επιβιώσει στο πέρασμα των χρόνων απ’ το Βυζάντιο μέχρι σήμερα. Το γεγονός ότι αποτελεί μνημείο για τον Ορχομενό ,τόπος που έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία από τα χρόνια της Μυκηναϊκής περιόδου, μας κάνει να αισθανόμαστε δέος και σεβασμό γι’ αυτό το μνημείο. Επιπροσθέτως, μας δίνει πληροφορίες για την Βυζαντινή αρχιτεκτονική, μια αρχιτεκτονική με ιδιαίτερη σημασία και επιρροές για πολλούς πολιτισμούς.

Πηγές

http://www.saint.gr/4121/saint.aspx

http://www.panagiaskypou.blogspot.gr/

Τσαγαλά Α.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΤΩΝΑΣ

«Ο τελευταίος Κάτωνας» είναι ένα μυθιστόρημα της βραβευμένης Ισπανίδας συγγραφέα Matilde Asensi, που εκδόθηκε το 2007. Ανήκει στην κατηγορία των ιστορικών μυστηρίων και έχει γίνει παγκόσμιο best seller.

Η ιστορία ξεκινάει όταν η Καθολική Εκκλησία αναθέτει στην Αδερφή Οτάβια Σαλίνα, επικεφαλής του Τμήματος Αποκατάστασης και Παλαιογραφίας του Μυστικού Αρχείου του Βατικανού, να αποκρυπτογραφήσει τα σχέδια στο κορμί ενός νεκρού Αιθίοπα που αποπειράθηκε να κλέψει ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού. Τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν σκόρπια γράμματα της λέξης «σταυρός», το χριστόγραμμα σε μια ιδιαίτερη μορφή και διάφορες μορφές σταυρών. Συνεργαζόμενη με έναν αξιωματικό της Ελβετικής Φρουράς του Βατικανού, τον Γκλάουζερ-Ρέιστ, αποκαλύπτουν μια σύνδεση μεταξύ των σχεδίων στο κορμί του Αιθίοπα και κάποιων σχεδίων ενός τοίχου της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Έτσι οι δύο ερευνητές ταξιδεύουν στην Μονή όπου με την βοήθεια του καθηγητή-αρχαιολόγου Φάραγκ Μπόσγουελ, ανακαλύπτουν ένα αρχαίο κείμενο γραμμένο σε περγαμηνή. Σύμφωνα με αυτό το κείμενο, κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια είχε δημιουργηθεί μια αδελφότητα επιφορτισμένη με την υποχρέωση να προστατεύει τον Τίμιο Σταυρό, οι ηγέτες της οποίας είχαν τον τίτλο του Κάτωνα. Το κείμενο αυτό, το οποίο γράφτηκε από τους ίδιους τους Κάτωνες, χρονολογεί την ιστορία της αδελφότητας μέχρι και το έτος 1195, οπότε και η ενημέρωση του σταματά. Μάλιστα, ο τελευταίος Κάτωνας αναφέρει πως τα επίδοξα μελλοντικά μέλη της αδελφότητας θα έπρεπε να περάσουν επτά δοκιμασίες οι οποίες θα λάμβαναν χώρα σε επτά από τις μεγάλες πόλεις των βυζαντινών χρόνων, σε καθεμιά από τις οποίες αντιστοιχεί ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ώστε να εξαγνιστούν από αυτά και να μπορούν να φτάσουν στον Επίγειο Παράδεισο, τον νέο τόπο διαμονής της αδελφότητας και φύλαξης του εναπομείνοντος Τιμίου Σταυρού. Παράλληλα, ο Γκλάουζερ-Ρέιστ αποκαλύπτει μια σύνδεση μεταξύ της ιστορίας που έγραψε ο τελευταίος Κάτωνας και της «Θείας Κωμωδίας» του Ντάντε Αλιγκέρι, φτάνοντας έτσι στο συμπέρασμα ότι ο Ντάντε Αλιγκέρι περιγράφει ουσιαστικά τις επτά δοκιμασίες της αδελφότητας και τον τρόπο με τον οποίο τις εντόπισε και τις πέρασε. Έτσι, και καθώς οι κλοπές τμημάτων του Τιμίου Σταυρού από διάφορες εκκλησίες συνεχίζονται, οι ήρωες ξεκινούν ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα στην Μεσογειακή Ευρώπη, από την Ιερουσαλήμ και την Αθήνα μέχρι την Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να περάσουν τις δοκιμασίες και να βρεθούν στον Επίγειο Παράδεισο της αδελφότητας.

Συγκριτικά με άλλα μυθιστορήματα ιστορικών μυστηρίων, «Ο τελευταίος Κάτωνας» δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ιστορική λεπτομέρεια, και ενώνει το φανταστικό με το ιστορικό στοιχείο αρκετά έντεχνα και επιτυχημένα. Διατηρείται από την αρχή ως το τέλος μια σταθερή αναφορά σε έγκυρα ιστορικά γεγονότα και οι αναλογίες των φανταστικών γεγονότων που αφηγείται η συγγραφέας και των αποσπασμάτων της «Θείας Κωμωδίας» είναι πράγματι εκπληκτικά ακριβείς και εύστοχες, πράγμα που δείχνει και την μεγάλη συγγραφική ικανότητα της Matilde Asensi. Φυσικά δίνεται και κάποια προσοχή στην ιστορία των ηρώων, στον εσωτερικό τους κόσμο και στις μεταξύ τους σχέσεις, άλλα όχι όση θα ήθελα, καθώς η μεγαλύτερη προσοχή βρίσκεται στην εξέλιξη της δράσης. Αν εξαιρεθεί η υπερβολική συγκέντρωση της συγγραφέα σε λεπτομέρειες σε λίγα σημεία, λόγω της οποίας μακρηγορεί και πλατειάζει υπερβολικά, το βιβλίο κατάφερε να με κρατήσει σε εγρήγορση και πολλές φορές με γέμισε αγωνία για τις τύχες των ηρώων.

Συνοπτικά, πιστεύω ότι «Ο τελευταίος Κάτωνας» είναι ένα εξαιρετικό έργο δράσης και ένα πολύ περίτεχνο και επιτυχημένα στημένο ιστορικό μυστήριο, και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε λάτρεις του είδους και μη.

Οικονόμου Δ.

Μακαρόνια  με κιμά

Υλικά για τέσσερα περίπου  άτομα

Μισό κιλό κιμά

Ένα πακέτο μακαρόνια

Ένα κρεμμύδι

Λίγο μαϊντανό

Ένα κύβο  σκόρδο

Μια ντομάτα  φρέσκια

Λίγο αλάτι

Λίγο  πιπέρι

Λίγο ελαιόλαδο

Εκτέλεση

Παίρνουμε  την  κατσαρόλα και την βάζουμε στην φωτιά με λίγο λάδι. Το αφήνουμε  να ζεσταθεί  και κόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο  να ψηθούν. Τρίβουμε την ντομάτα  και ρίχνουμε τον  κιμά. Κόβουμε τον μαιντανό, ρίχνουμε λίγο αλάτι και λίγο πιπέρι και το ανακατεύουμε. Ρίχνουμε 2 κούπες   νερό για να μην κολλήσει και το αφήνουμε να βράσει  για 15 λεπτά.  Παίρνουμε μια  άλλη κατσαρόλα και ρίχνουμε λίγο νερό και το αφήνουμε να βράσει.  Μόλις βράσει το νερό ρίχνουμε τα μακαρόνια και λίγο αλάτι και τα αφήνουμε να βράσουν. Μόλις βράσουν τα μακαρόνια παίρνουμε το σουρωτήρι για να τα σουρώσουμε και μόλις τα σουρώσουμε βάζουμε λίγο βούτυρο  στην κατσαρόλα να ζεσταθεί και το ρίχνουμε στα μακαρόνια.  Παίρνουμε ένα πιάτο  και ρίχνουμε λίγο κεφαλοτύρι, βάζουμε λίγα μακαρόνια, ρίχνουμε λίγο κιμά και ρίχνουμε ξανά λίγο κεφαλοτύρι. Καλή  σας όρεξη!!!

Νασέλα Κ.

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΤΕ ΜΑΡΤΗ;

Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται είτε σαν δαχτυλίδι στα δάχτυλα, είτε στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι. Καμιά φορά φοριέται ακόμα και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, ώστε να μην σκοντάφτει ο κάτοχος του.

“Μάρτη” δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο. Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές, ώστε να τον πάρουν τα πουλιά για να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.

Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο εξαπλωμένο σε όλα τα βαλκάνια, λόγω της υιοθέτησής του από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι και το διατήρησαν. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, επειδή οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων συνήθιζαν να δένουν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.

«ΜΑΡΤΗΣ»
Είναι η συνήθεια να δένουν οι μητέρες στο χέρι ή στο πόδι των παιδιών τον λεγόμενο ένα κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα, ώστε να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου, οι οποίες θεωρούνται πολύ επικίνδυνες. Ο ήλιος το Μάρτιο συνήθως καίει και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών. Η μαυρίλα όμως σήμαινε ασχήμια, προπάντων για τα κορίτσια που η παράδοση τα ήθελε άσπρα και ροδομάγουλα Για ν’ αποτρέψουν την επίδραση του ήλιου λοιπόν, έφτιαχναν και φορούσαν τον «μάρτη», ώστε να προστατεύσει τα πρόσωπα των παιδιών από τον ήλιο και να μην καούν, δηλαδή μια λινή κλωστή, άσπρη και κόκκινη, στριμμένη.
Συνηθίζεται να φοριέται μέχρι τέλος του μήνα. Ύστερα αφού τον βγάλουν, τον κρεμούν στις τριανταφυλλιές, ώστε να γίνουν τα μάγουλά τους κόκκινα σαν τριαντάφυλλα.

Οι Δρίμες του Μάρτη
Η παράδοση θεωρεί τις Δρίμες ως ημέρες επικίνδυνες. Θεωρούνται ως δαιμονικά όντα που τριγυρίζουν τον κόσμο τις τρεις πρώτες, τις τρεις μεσαίες και τις τρεις τελευταίες μέρες του Μάρτη, για να κάνουν κακό. Πιστεύεται πως ό,τι πλύνεις αυτές τις ημέρες θα λειώσει, όσα ξύλα και να κόψεις θα σαπίσουν, αν λουστείς θα πάθεις κακό. Γι’ αυτό ή αποφεύγουν ολότελα να πλύνουν τις μέρες αυτές ρούχα ή, αν πλύνουν, ρίχνουν στο νερό πέταλο, γιατί το σίδερο, όπως πιστεύεται, είναι γιατρικό και αποτρέπει τα δαιμόνια

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ
Η κατασκευή του “Μάρτη” είναι πολύ απλή. Χρειάζονται μόνο δύο κλωστές κεντήματος, μία κόκκινη και μία άσπρη. Κάνεις από έναν κόμπο στη μία άκρη της καθεμιάς, τη στερεώνεις κάπου με μια καρφίτσα και βάζοντάς την ανάμεσα στις παλάμες σου τη στρίβεις όσο γίνεται περισσότερο. Όταν στριφτεί καλά την κομπιάζεις και απ’ την άλλη άκρη της. Επαναλαμβάνεις με τη δεύτερη κλωστή. Όταν είναι έτοιμες oι στριμμένες τις πιάνεις μαζί -κόκκινη και άσπρη- και τις τεντώνεις. Σε μια στιγμή, τις αφήνεις απ’ τη μια άκρη και μπλέκονται από μόνες τους.

Τέλος, στην περιοχή μας συνηθίζουμε από παλιά να φοράμε τον μόρτη από την πρώτη Μάρτιου έως την ημέρα του Πάσχα. Την Κυριακή του Πάσχα που σουβλίζουμε τον οβελία κρεμάμε τον μόρτη στο αρνί και τον αφήνουμε να καεί. Αυτό είναι αρκετά παλιό έθιμο που έχει αντέξει στ πέρασμα των χρόνων και το συνεχίζουν και οι νεότερες γενιές ως συνεχιστές της παράδοσης του τόπου μας.

Μύθης Ν.

Μετά την αισιόδοξη για το μέλλον νέα χρονιά που ήρθε, φτάσαμε αισίως και χωρίς να το καλοσκεφτούμε στον δεύτερό της μήνα. Σιγά σιγά λοιπόν αφήνουμε την μελαγχολία του χειμώνα και μπαίνουμε πια σε μία νέα και πιο ευχάριστη εποχή στην οποία η φύση ξαναγεννιέται, κάτι που αλλάζει κατά κόρον την ψυχολογία μας.

Κάποια πράγματα όμως, όπως τα κοινωνικά ζητήματα, δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα όσο τα φύλλα του δέντρου . Σκοπός λοιπόν αυτού του editorial είναι η ανάδειξη των προβληματισμών που ανακύπτουν κάθε τόσο καθώς δίνει την ευκαιρία στον δημιουργό του να εκφραστεί ελεύθερα.Με έναυσμα, λοιπόν, τα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε στα πλαίσια της σχολικής ζωής αποφάσισα να γράψω για την ενδοσχολική βία και τον ρατσισμό.

Η τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται ως δεκαετία των μαζικών μετακινήσεων και μεταναστεύσεων, γιατί, καθώς οι παλαιές χώρες υποδοχής, Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία, έχουν κλείσει τα δικά τους σύνορα, η Ενωμένη Ευρώπη μοιραία μετατρέπεται σε πόλο έλξης ενός μωσαϊκού εθνοτήτων. Για τον λόγο αυτό ,πολύ συχνά τονίζεται η αναγκαιότητα καλλιέργειας της διαπολιτισμικότητας στο σχολείο, δηλαδή της αποδοχής της διαφορετικότητας των άλλων. Αρκετές φορές λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες ρατσιστικών κρουσμάτων που άλλες φορές είναι λεκτικά και άλλες σωματικά. Κύρια αιτία του φαινομένου είναι οι ρατσιστικές αντιλήψεις-προκαταλήψεις σχετικά με ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, που οδηγούν στην ξενοφοβία ,η υπερβολική επιθετικότητα ορισμένων παιδιών αλλά και η νοοτροπία-διαπαιδαγώγηση που έχουν λάβει από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Έτσι, το σχολείο μπορεί να γίνει ένας επίγειος παράδεισος για τους θήτες αλλά όχι για τα συνήθως μη ‘‘αντιδραστικά’’ θύματά τους που υποφέρουν από τις καθημερινές επιθέσεις των συγκεκριμένων κλικών. Ρατσιστικές βέβαια εκδηλώσεις εκτός από τις ευρέως γνωστές μπορούν να θεωρηθούν και η προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας, η περιθωριοποίηση-αποκλεισμός ομάδων και ατόμων , οι εκπαιδευτικές ανισότητες, η παρεμπόδιση συνεργασίας και φιλίας ,που είναι παράγοντες προόδου και δημιουργίας, και η δημιουργία συνθηκών «γκέτο» που ναρκοθετούν τα θεμέλια μιας ομαλής σχολικής συμβίωσης .Τι κάνουμε όμως πραγματικά για αυτό;;; Είναι λοιπόν καιρός να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας καθώς είμαστε συνυπεύθυνοι για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Έτσι λοιπόν όλοι μας θα πρέπει, ο καθένας από την πλευρά του, είτε ως θύμα είτε ως μάρτυρας να γίνει ενεργός και να μιλήσει, ιδιαίτερα εάν είναι θύμα, ώστε να δώσει όχι μόνο ένα πλήγμα στο φαινόμενο αυτό αλλά και να κάνει την αρχή ώστε να γίνει το έναυσμα για να μιλήσουν και άλλοι ομοιοπαθείς. O διάλογος, λοιπόν ,με κάποιο μεγαλύτερης ηλικίας άτομο, που εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Τα παιδιά χρειάζονται ένα σχολείο αντιαυταρχικό, όπου θα υπάρχει ελευθερία, ομόνοια και δεν θα επικρατεί ο φόβος . Η κοινωνία μας λοιπόν απαιτεί ένα σχολείο ανοιχτό στη ζωή, για όλη τη ζωή. Με απλά λόγια ένα σχολείο για όλους…

Τέλος, για τον προβληματισμό όλων, σας παραθέτω την άποψη του James R. Russell και της UNICEF για την ανατροφή των παιδιών:

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Και αν τιμωρούμε τα παιδιά μας τα μαθαίνουμε να τιμωρούν.

Καραχάλιου Α.

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Στις  μέρες  μας  έχει  αναπτυχθεί  το  αθλητικό  πνεύμα  στα  σχολεία μέσα από  αθλητικούς αγώνες  οι  οποίοι  διεξάγονται κάθε χρόνο  υπό την αιγίδα του Υπουργείου  Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού, και Αθλητισμού. Μέσα  από αυτούς τους αγώνες οι  μαθητές  αθλούνται,  γνωρίζουν το ευ αγωνίζεσθαι  και  καλλιεργούν  την ευγενή άμιλλα .
Πρόσφατα και πιο συγκεκριμένα στις 25/2/2013  το ΓΕΛ Ορχομενού αντιμετώπισε το 2ο  ΓΕΛ Λειβαδιάς σε έναν αγώνα για το  ενδοσχολικό Πρωτάθλημα Βόλεϊ. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός με πολλές ευκαιρίες και για τις δύο ομάδες.

Η ομάδα των κοριτσιών απαρτιζόταν από τις: Ε.Δράκου, Α.Τσαγαλά, Κ.Τσαπρούνη, Ι.Τσαπρούνη, Κ.Χαλβατζή, Α.Παπαδημημητρίου και Χ.Κατσαντώννη.
Τα κορίτσια από την αρχή του αγώνα πίστευαν ότι μπορούν να κάμψουν την αντίσταση της αντίπαλης ομάδας μπαίνοντας δυναμικά από την αρχή . Όμως κάποια λάθη και απροσεξίες τις οδήγησαν στο να χάσουν το πρώτο σετ με 25-16. Αποφασισμένες όμως μπήκαν  στο δεύτερο σετ με σκοπό να τα παίξουν όλα για όλα αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να κερδίσουν και έτσι οδηγήθηκαν σε ήττα με 25-13.
Αμέσως μετά τον αγώνα των κοριτσιών ακολούθησε ο αγώνας των αγοριών με αντιπάλους το ίδιο σχολείο αλλά αυτή τη φορά την ομάδα των αγοριών. Η ομάδα των αγοριών απαρτιζόταν από τους: Ν.Παναγή , Σ.Μπαστούνη, Γ.Μπαστούνη, Γ.Κουτσοθώδορο, Γ.Σπανό, Λ.Σένκα, Δ.Ζάντζα, Γ.Καστρινό, Γ.Ρέππα και Ε.Παπασιδέρη.

Τα αγόρια μπήκαν με διάθεση να παίξουν καλά και ο μόνος τους στόχος ήταν να κερδίσουν τον αγώνα. Παίζοντας εξαιρετικά κατάφεραν να κερδίσουν με μεγάλη ευκολία την αντίπαλη ομάδα παίρνοντας το πρώτο σετ με 25-14. Στο δεύτερο σετ όμως επαναπαύθηκαν στο προβάδισμα που είχαν και έτσι οι αντίπαλοί τους εκμεταλλευόμενοι  την αδράνεια τους σε πολλές περιπτώσεις και με έξυπνες αντεπιθέσεις κατέφεραν να κερδίσουν με σκόρ 21-25. Ο αγώνας οδηγήθηκε στο τάι μπρέικ όλοι ήταν προετοιμασμένοι για ένα πολύ δύσκολο σετ .Στην αρχή οι ομάδες πήγαιναν πόντο πόντο και το αποτέλεσμα ήταν συνεχώς ισόπαλο μετά όμως από τις οδηγίες  του προπονητή τους και Λυκειάρχη του σχολείου μας, κυρίου Χ.Δαμιανίδη, αναπτερώθηκε το ηθικό τους και παίζοντας όπως και στο πρώτο σετ κατάφεραν και κέρδισαν με 15-5 πετυχαίνοντας μια πολύ σημαντική νίκη η οποία τους οδηγεί στην επόμενη φάση του πρωταθλήματος.

Παπακωνσταντίνου Π.

Επαγγέλματα που αναδύονται και αναβιώνουν στην κρίση
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης έχει αυξηθεί δραματικά το ποσοστό της ανεργίας στην χώρα μας. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης όχι μόνο δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίες αλλά μειώνονται και αυτές που ήδη υπάρχουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί εργαζόμενοι να χάνουν τις δουλειές τους, ή να αναγκάζονται να αφήσουν τον χώρο εργασίας τους και επίσης πολλοί νέοι να μην μπορούν να βρουν καινούριες θέσεις εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που έχουν δημιουργηθεί κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης αλλά πολλά είναι και αυτά που έχουν αναβιώσει εξαιτίας αυτής της κατάστασης.
Κάθε κρίση κρύβει μέσα της μία, δύο ή και πολλές ευκαιρίες. Έτσι και σ’ αυτήν που διανύουμε υπάρχουν επαγγέλματα και δραστηριότητες που ευνοούνται. Είτε διότι συνδέονται με εξοικονόμηση πόρων, είτε διότι ταιριάζουν στην εποχή. Τα επαγγέλματα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη προστιθέμενη αξία, λόγω της γκρίζας έως αρνητικής οικονομικής συγκυρίας (πρόγραμμα ΕΣΠΑ).
1. Υπηρεσίες επισκευών: όσο διαρκεί η οικονομική κρίση, τόσο οι άνθρωποι θα προσπαθούν να κάνουν οικονομίες επιδιορθώνοντας παρά αγοράζοντας. Αυτό δημιουργεί ξανά ευκαιρίες για τσαγκάρηδες, ξυλουργούς, μηχανουργεία, επιδιορθώσεις & προσαρμογές ρούχων, αναπαλαιώσεις επίπλων και άλλα πολλά. Εάν οι υπηρεσίες αυτές ενσωματώσουν και προστιθέμενη αξία όπως δωρεάν παραλαβή / παράδοση, branding, online ή τηλεενημέρωση, τότε ξεφεύγουν από τον ανταγωνισμό.

2. Καταστήματα ευκαιρίας: στην Ελλάδα οι καταναλωτές θα συνεχίσουν να είναι πιο συντηρητικοί απ’ ότι ήταν και θα ψάχνουν για ευκαιρίες είτε σε λαϊκές αγορές είτε σε περιφερειακά καταστήματα ή σε αλυσίδες εκπτωτικών καταστημάτων &stockhouses. Υπάρχουν και στην Ελλάδα εταιρίες franchising που διαθέτουν επώνυμα καταστήματα με εκπτωτικά ή φτηνά προϊόντα κάθε είδους. Η νέα τάση ενοικίασης ή ανταλλαγής ρούχων αυξάνει τις ευκαιρίες.
3. Εξαγωγική ανάπτυξη: όσο η τοπική αγορά στεγνώνει από χρήματα, όσο η οικονομική δυσχέρεια εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα, τόσο οι ευκαιρίες για εξαγωγική ανάπτυξη αυξάνονται. Υπάρχουν πολλά προϊόντα με αυξημένη ζήτηση στο εξωτερικό.

4. Διαχείριση υδάτινων πόρων: όσο ελαττώνονται τα αποθέματα, τόσο πιο πολύτιμο γίνεται το νερό και τόσο πιο αναγκαίες οι υπηρεσίες, τα προϊόντα και οι τεχνολογίες που θα μας βοηθήσουν να το εξοικονομήσουμε: από συστήματα που εντοπίζουν αυτόματα διαρροές μέχρι κατασκευή αυτοποτιζόμενων κήπων, μίνι συστήματα αφαλάτωσης ή τεχνολογίες καθαρισμού & χρήσης αποβλήτων.

5. Cocooning και ανακαινίσεις χώρων: όσο οι έξοδοι θα είναι δυσβάσταχτες, τόσο oι προσκλήσεις για παρέες στο σπίτι θα αυξάνονται. Χιλιάδες προϊόντα, χρηστικά εργαλεία, διακοσμητικά στοιχεία, συναρμολογήσεις και κατασκευές συνδέονται με την ανθρώπινη αυτήν ανάγκη. Το στιλ, τα χρώματα, η επιθυμία για χώρους ζεστούς, ασφαλείς και όμορφους, για λίγες ώρες ηρεμίας και ξεγνοιασιάς ξαναμπαίνουν στη ζωή μας.
6. Κοινωνική δικτύωση και Online 2 Offline: πελάτες, πιθανοί , συνεργάτες και καταναλωτές ανταλλάσσουν γνώμες, κάνουν κριτική, ζητούν βοήθεια, κάνουν προτάσεις και βαθμολογούν προϊόντα και υπηρεσίες στα ιντερνετικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Twitter. Η χρήση των συστημάτων αυτών για την προβολή της επιχείρησής σας είναι πλέον απαραίτητη. Η νέα τάση είναι το Online 2 Offline, δηλαδή όχι ο ανταγωνισμός μεταξύ νέων και παλιών μέσων επικοινωνίας, αλλά ο συνδυασμός τους. Χρησιμοποιήστε τα socialmedia για να φέρετε κόσμο στο κατάστημα, σε μια συνάντηση, σε μια εκδήλωση, σε μια ευκαιρία προσωπικής επικοινωνίας.

7. Επιστροφή στο χωριό – τοπικά προϊόντα: με την απόλυση συμβασιούχων, την αύξηση της ανεργίας και την καθυστέρηση νέων επενδύσεων, παρατηρείται ήδη η επιστροφή πολλών μορφωμένων ανθρώπων στα χωριά τους. Εφαρμόζοντας την τεχνογνωσία, τις διασυνδέσεις, αλλά και τις εμπειρίες που απέκτησαν, μπορούν πλέον να δημιουργήσουν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις βασισμένες στα τοπικά προϊόντα, αλλά και τις υπηρεσίες που τόσο έχει ανάγκη η ύπαιθρος. Η τάση για επιστροφή στα φυσικά προϊόντα, στις παραδοσιακές συνταγές της γιαγιάς και την αυξανόμενη μέριμνα για το περιβάλλον θα σταθεί σύμμαχος στις νέες αυτές προσπάθειες.

8. «Πράσινη» ενέργεια και ανάπτυξη: οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας αναπτύσσονται διαρκώς για δύο κυρίως λόγους: εξαιτίας του πεπερασμένου του πετρελαίου και της ανάγκης να σταματήσει η καταστροφή του πλανήτη. Οι ευκαιρίες για την ηλιόλουστη χώρα μας είναι μεγάλες. Παραγωγή και εξοικονόμηση ενέργειας, ανακύκλωση, αγορά και χρήση φιλικών προς το περιβάλλον προϊόντων, τεχνικές κομποστοποίησης, τεχνολογίες μείωσης κατανάλωσης ενέργειας.

9. Εταιρική κοινωνική ευθύνη: οι μικρότερες επιχειρήσεις αρχίζουν να ανακαλύπτουν τα θετικά αποτελέσματα της ΕΚΕ αναφορικά με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους, τη σχέση τους με το προσωπικό και τη βελτίωση της φήμης τους.

Επίσης υπάρχει και ένας αξιοσημείωτος αριθμός επαγγελμάτων που μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας από τον εμπορικό κόσμο, στον καιρό της κρίσης έχουν ξανακάνει την εμφάνισή τους.
Τσαγκάρηδες, ράφτες-μοδίστρες, πωλητές-επισκευαστές ποδηλάτων. Πρόκειται για τα επαγγέλματα της κρίσης, αυτά που καταγράφουν σταθερό ή ακόμη και αυξημένο τζίρο. Ο λόγος; Προ κρίσης, όταν χαλούσαν τα παπούτσια ή τα ρούχα, απλώς τα… πετάγαμε και αγοράζαμε καινούργια.
Τώρα ολοένα και περισσότεροι πηγαίνουν τα παπούτσια στον τσαγκάρη για επισκευή, ενώ συχνές είναι οι επισκέψεις στις μοδίστρες για μεταποίηση των παλιών ρούχων. Επιπλέον, το υψηλό κόστος αγοράς και χρήσης του αυτοκινήτου έχει στρέψει πολλούς στο να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για τις μετακινήσεις τους που είναι και κάτι θετικό μέσα σε αυτήν την απαισιόδοξη κατάσταση, καθώς αναπτύσσεται ένας πιο οικολογικός τρόπος μετακίνησης. Έτσι, στα καταστήματα πώλησης ποδηλάτων τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση στα έσοδα τους.
Ακόμη λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου πολλοί άνθρωποι προκειμένου να ζεσταθούν προσπαθούν να βρουν άλλους τρόπους θέρμανσης. Γι’ αυτό αυτή την εποχή έχουν αυξηθεί τα καταστήματα πώλησης καυσόξυλων, ξυλόσομπων, ενεργειακών τζακιών, οικολογικών σομπών κ.λπ. και οι πωλητές ξύλων, βιομάζας κάνουν «χρυσές δουλείες»

Πέρα από όλα αυτά τα επαγγέλματα που αναβιώνουν ή αναπτύσσονται λόγω αυτής της κατάστασης, υπάρχουν και άλλα που θα ανθίσουν στο άμεσο μέλλον. Είτε λόγω της κοινωνίας, είτε λόγω της τεχνολογίας που αλλάζει σε πολύ γρήγορους ρυθμούς ορισμένοι κλάδοι θα…κάνουν «χρυσές δουλειές».

1.Διαδίκτυο και ιστοσελίδες:

Το διαδίκτυο έχει μπει οριστικά στη ζωή των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ιδιαίτερα οι επιχειρήσεις εξαρτώνται άμεσα από αυτό προκειμένου να διακινήσουν τα προϊόντα τους, όποια και να είναι αυτά. Η τεχνολογία κινείται με ταχύτατους ρυθμούς και θα συνεχίσει να το κάνει δημιουργώντας συνεχώς νέες ανάγκες και συνεπώς νέες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, υπάρχει ήδη μια νέα ειδικότητα που σε Ευρώπη και Αμερική έχει τεράστια ζήτηση. Πρόκειται για τον socialsitter, o οποίος αναλαμβάνει να ενημερώνει και να τρέχει τους προσωπικούς λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter) ενός επαγγελματία όταν εκείνος δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτό.

2.Ξένες γλώσσες: Διερμηνείς, εκπαιδευτές και μεταφραστές, που συνδέονται με τον τομέα της γλώσσας έχουν σημαντικές ευκαιρίες απορρόφησης στην αγορά εργασίας. Ειδικότερα οι μεταφραστές γλωσσών εκτός της Ευρώπης, όπως της κινεζικής και της αραβικής γλώσσας, είναι πλέον περιζήτητοι.
3.Λογιστές: Το επάγγελμα αυτό δεν «πεθαίνει» ποτέ και πολύ περισσότερο στην εποχή μας όπου οι λογιστές έχουν την τιμητική τους, προκειμένου να ξεμπλέξουν επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα από τον κυκεώνα της εφορίας. Όσο λοιπόν υπάρχουν φόροι οι λογιστές θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν!!

4.Διαχειριστές αποβλήτων: Καθώς η ανακύκλωση μπαίνει στην καθημερινότητά μας και η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί επιτακτική ανάγκη, οι κανονισμοί για τη διαχείριση αποβλήτων γίνονται όλο και πιο αυστηροί. Αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη βιομηχανία θα παρουσιάσει μίαν ανάπτυξη και θα δημιουργήσει πολλές θέσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι που ασχολούνται με οτιδήποτε αφορά τον τομέα αυτό, από τη συλλογή, την επεξεργασία και την περαιτέρω παρακολούθηση των σκουπιδιών, θα είναι περιζήτητοι. Επιπλέον, οι συνεχώς μεταβαλλόμενες πρακτικές αειφορίαςκαι οι νέοι πιο, οικολογικοί τρόποι για την αντιμετώπιση των αποβλήτων μπορεί να προσφέρουν μια δυναμική καριέρα, με υψηλούς μισθούς στο επιστημονικό προσωπικό που δραστηριοποιείται στον τομέα αυτό.

5.Υγειονομική περίθαλψη: Οι έρευνες δείχνουν ότι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και η γήρανση του πληθυσμού, θα δημιουργήσουν νέες ανάγκες και θέσεις στην αγορά εργασίας. Οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες, αλλά και όσοι μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες υγείας και βοήθεια στο σπίτι θεωρούνται απαραίτητοι για τους ηλικιωμένους που ζουν πλέον μόνοι τους και όχι με τα παιδιά τους, όπως γινόταν τις παλιότερες εποχές.
6.Οφθαλμολογία: Ανάπτυξη και θέσεις εργασίας αναμένεται να παρουσιάσει στον κλάδο υγείας και ο τομέας της οφθαλμολογίας. Οι νέες τεχνολογίες που μπαίνουν σιγά-σιγά στη ζωή όλων μας επιβαρύνουν τα μάτια μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αυξανόμενες απαιτήσεις των ασθενών που αναζητούν φροντίδα για τα μάτια τους να κάνει δημοφιλείς τους οφθαλμίατρους.

7.Αποκατάσταση: Εξειδικευμένοι θεραπευτές, λογοθεραπευτές και φυσικοθεραπευτές θα καλύπτουν ανάγκες που δημιουργούνται συνεχώς σε ιατρεία, σχολεία, κέντρα αποκατάστασης κ.α.

8.Ασφάλεια: Επιχειρήσεις αλλά και φυσικά πρόσωπα δίνουν μεγάλη βαρύτητα στις υπηρεσίες ασφάλειας κάθε είδους. Επίσης η ειδικότητα του φρουρού θα έχει άνθηση όπως δείχνουν τα πράγματα καθώς όλο και περισσότερο αυξάνεται, ιδιαιτέρως στις μεγάλες πόλεις, η ζήτηση για φρουρούς (security), σε επιχειρήσεις, καταστήματα αλλά και δημόσιους χώρους, ενώ επενδύονται χρήματα στην ασφάλεια-φύλαξη, κυρίως με την έννοια της περιπόλου.

9.Αειφόρος ανάπτυξη και βιωσιμότητα: Στις μέρες μας η βιωσιμότητα μίας εταιρίας συνδέεται άμεσα με την οικολογική πολιτική που ακολουθεί, προσπαθώντας να αποδείξει ότι λειτουργεί με βάση τους διεθνείς κανονισμούς. Ο κλάδος αυτός θα έχει τεράστια ανάπτυξη.
Κατασκευή αυτοκινήτων: Μπορεί ο κλάδος του αυτοκινήτου να ήταν από τους πρώτους που βίωσε την κρίση και όλες οι γνωστές αυτοκινητοβιομηχανίες να προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις, ωστόσο η ανάπτυξή του θα συνεχιστεί καθώς οι άνθρωποι έλκονται πάντα από τα καινούργια αυτοκίνητα

10.Προσωπικοί χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι: Προσφέρουν συμβουλευτικές υπηρεσίες για τη φορολογία, τις επενδύσεις και την ασφάλιση. Στο μέλλον όλο και περισσότεροι σύμβουλοι θα χρειάζονται για να βοηθήσουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων που αναμένεται να συνταξιοδοτηθούν στα επόμενα 10 χρόνια. Όσο αφορά τις ΗΠΑ τουλάχιστον μέχρι το 2018, ο αριθμός των προσωπικών χρηματοοικονομικών συμβούλων αναμένεται να αυξηθεί κατά 30%.

11.Παθολόγοι και χειρουργοί: Οι ειδικότητες αυτές θα έχουν μεγάλη ζήτηση, κάτι που ήδη φαίνεται αν κοιτάξει κάποιος με προσοχή τις σχετικές αγγελίες που ζητούν προσωπικό προκειμένου να στελεχώσουν νοσοκομεία, κλινικές κ.ά., τόσο σε Ευρώπη όσο και σε ΗΠΑ

12.Υγιεινή δοντιών: Πρόκειται για ειδικούς που εργάζονται μαζί με οδοντιάτρους για τον καθαρισμό των δοντιών και παρέχουν βοήθεια σε χειρουργικές επεμβάσεις. Πολλά κολέγια της Αμερικής έχουν προγράμματα υγιεινής οδοντιατρικής, τα περισσότερα από τα οποία ολοκληρώνονται σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Αναμένεται ότι η ζήτηση για οδοντιατρικές υπηρεσίες θα αυξηθεί λόγω της γήρανσης του πληθυσμού.

13.Αναλυτές αγοράς: Οι αναλυτές της αγοράς βοηθούν τις επιχειρήσεις να κατανοήσουν καλύτερα τις ανάγκες της αγοράς. Κατά την επόμενη δεκαετία, τα άτομα αυτά αναμένεται να είναι σε μεγάλη ζήτηση.

14.Μηχανικοί λογισμικού: Στην εποχή των εφαρμογών κινητής τηλεφωνίας και του cloudcomputing, λίγες θέσεις είναι τόσο σημαντικές όσο προγραμματιστές εφαρμογών λογισμικού.
Σύμφωνα με τη μελέτη της BLS, όσον αφορά τις προοπτικές απασχόλησης για τους προγραμματιστές λογισμικού, η αύξηση της απασχόλησης θα είναι ταχεία.

15.Σύμβουλοι επιχειρήσεων: Λειτουργούν ως σύμβουλοι για τις επιχειρήσεις βοηθώντας στο management, στην αποτελεσματική λειτουργία τους, και τη διατήρηση βέλτιστου αποθεμάτων. Οι έρευνες δείχνουν ότι η αύξηση της ζήτησης στην ειδικότητα αυτή θα είναι κατακόρυφη.

Συνοψίζοντας συμπεραίνουμε  ότι αρκετοί είναι οι νέοι που επιστρέφουν στα παλιά επαγγέλματα  και αφήνουν στην άκρη το όνειρο των σπουδών και μιας άνετης ζωής.

Σάλτα Ε. & Παπανικολάου Α.

Παλαιά Επαγγέλματα

Με το πέρασμα των χρόνων, καθώς ο τρόπος ζωής , οι ανάγκες των ανθρώπων και ο τρόπος παραγωγής πολλών προϊόντων αλλάζουν, πολλά επαγγέλματα εξαφανίζονται ή αντικαθιστούνται από άλλα που έχουν να κάνουν με το σύγχρονο τρόπο ζωής. Έτσι έγινε και με την περιοχή μας. Πολλά από τα επαγγέλματα που υπήρχαν και γνώριζαν ιδιαίτερη άνθηση έχουν αντικατασταθεί από άλλα πιο σύγχρονα ή από τις μηχανές. Για αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε με αυτή την εργασία να σας παρουσιάσουμε μερικά από αυτά τα επαγγέλματα για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι…. Συνοψίζοντας, μέσα από τις σελίδες αυτής της εργασίας ο αναγνώστης θα μπορέσει να γνωρίσει επαγγέλματα που βοηθούσαν στην οικονομική ανάπτυξη και εξέλιξη της περιοχής. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι με προορισμό το παρελθόν στη γραφική , παραδοσιακή και συνάμα ιστορική Βοιωτία.

Video: Επαγγέλματα που έχουν εξαφανιστεί…

Ο Αγωγιάτης

Οι “αγωγιάτες”, είναι επάγγελμα που συναντάμε προπολεμικά. Είναι οι “πρόδρομοι” των αυτοκινητιστών. Πραγματοποιούσαν επί πληρωμή ιδιωτικές μεταφορές εμπορευμάτων, κρασιών (σε ασκιά), διακινούσαν ταξιδιώτες, ιδιώτες, γιατρούς για επίσκεψη σε ασθενείς, κρατικούς λειτουργούς για την εκτέλεση υπηρεσίας. Κυρίως μετέφεραν δημητριακά (σιτάρι, καλαμπόκι) ή όσπρια ή πατάτες ή κρέας για τον ανεφοδιασμό των κατοίκων. Επίσης, μετέφεραν και επισκέπτες στις απομακρυσμένες γειτονιές. Λόγω των μεγάλων αποστάσεων μεταξύ των οικισμών, η μετακίνηση των ανθρώπων και η διακίνηση των προϊόντων με τα ζώα ήταν ο κυρίαρχος τρόπος μεταφοράς. Κι αυτό μέχρι τη δεκαετία του ’20, που δεν υπήρχαν πολλά μεταφορικά μέσα, ενώ η έλλειψη δρόμων εμπόδιζε τις μεγάλες μετακινήσεις. Η αμοιβή του “αγωγιάτη” ήταν σχετικά καλή για κείνα τα χρόνια, όμως η δουλειά ήταν δύσκολη και εξαντλητική.

Ο Αρκουδιάρης

Ο Αρκουδιάρης ήταν ένα από τα ποιο συνηθισμένα επαγγέλματα που τώρα πια έχουν εκλείψει. Κυρίως με το όνομα αρκουδιάρης ή και αρκουδόγυφτος ήταν συνήθως ο τσιγγάνος εκείνος που είχε μια αρκούδα και την παρουσίαζε σε υπαίθριες επιδείξεις και με αυτό τον τρόπο χρηματιζόταν. Αλλά και σήμερα σε διάφορα μέρη της Ελλάδος όπως π.χ. στη Σάμο στη περίοδο της Αποκριάς χορεύεται προς αστεϊσμό ο «αρκουδιάρικος» χορός προς μίμηση του χορού εκείνου της αρκούδας και του αρκουδόγυφτου. Οι αρκουδόγυφτοι κρατούσαν συνήθως ένα ντέφι ή ακόμη πιο παλιά τύμπανο με το οποίο απέδιδαν την μελωδία έχοντας δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους μια αρκούδα (πολύ σπάνια δύο) με φίμωτρο. Τις περισσότερες φορές είχαν και μια μαϊμού επίσης δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους. Διάλεγαν λοιπόν για τις παρουσιάσεις κυρίως πλατείες που παρουσίαζαν κάποια σχετική κίνηση ή και συνοικιακούς δρόμους. Όταν λοιπόν σταματούσαν κάποιοι περαστικοί, άρχιζε το πρόγραμμα!

Video: Αρκουδιάρης

Ο Βαρελάς

Το επάγγελμα του βαρελά είναι μια πολύ παλιά τέχνη .Ο βαρελάς ήταν τεχνίτης, ειδικός στην κατασκευή βαρελόσχημων σκευών, μικρού ή μεγάλου μεγέθους, σκευών που απαιτούσαν ιδιαίτερη τεχνική και ειδικά εργαλεία για τις δύσκολες καμπύλες επιφάνειες. Το βαρέλι κατασκευαζόταν από ξύλο καστανιάς ή δρυός το οποίο περνούσε από ειδική επεξεργασία και στη συνέχεια κοβόταν σε λεπτές σανίδες. Στη συνέχεια τις ενώνανε και τις δένανε πρόχειρα με σύρμα. Κατόπιν περνούσανε τα σιδερένια στεφάνια και τα χτυπούσαν, για να σφίξουν καλά με ένα ειδικό εργαλείο, το ματσακόνι . Μετά τοποθετούσαν τους δύο επίπεδους πυθμένες από λεπτά φύλλα ξύλου. Στο πάνω μέρος του βαρελιού υπήρχε ένα άνοιγμα με καπάκι, απ’ όπου έριχναν μέσα το περιεχόμενό του και στο κάτω μέρος, λίγο πάνω από τη βάση του, ή στο καπάκι υπήρχε μια ξύλινη κάνουλα απ’ όπου άδειαζαν το λάδι, το κρασί κλπ .Σήμερα το επάγγελμα αυτό έχει αντικατασταθεί πλήρως από τις πολύπλοκες μηχανές των σύγχρονων εργοστασίων. Ποια όμως από αυτές μπορεί να αντικαταστήσει απόλυτα το μεράκι και την αγάπη των βαρελάδων για την όλη διαδικασία ;

Ο βυρσοδέψης

Ο βυρσοδέψης είναι εκείνος που ασχολείται με την κατεργασία των δερμάτων. Είναι από τα πιο παλιά επαγγέλματα του κόσμου και είναι φυσικό αυτό αφού τα ζώα και όλα τα παράγωγά τους ήταν απαραίτητα για τη διαβίωση των ανθρώπων από την αρχαία εποχή. Με το δέρμα των ζώων έφτιαχναν τα ρούχα, τα παπούτσια, τα στρωσίδια. Το δέρμα όμως για να είναι χρήσιμο έπρεπε να υποστεί μια σειρά από διεργασίες, που τις γνώριζε καλά ο βυρσοδέψης. Αν και η διαδικασία διαρκούσε τουλάχιστον ένα μήνα το επάγγελμα αυτό ήταν αρκετά επικερδές καθώς ο βυρσοδέψης ήταν περιζήτητος .Σήμερα το επάγγελμα του βυρσοδέψη διαφοροποιήθηκε και σχεδόν μεταλλάχθηκε καθώς οι σύγχρονες μηχανές δεν θυμίζουν σε τίποτα την παλιά αίγλη του επαγγέλματος.

Ο Γαλατάς

Ο γαλατάς ήταν ο πλανόδιος μικροπωλητής γάλακτος , που διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα και σήμερα έχει εκλείψει τελείως .Ο γαλατάς εργαζόταν στα αστικά κέντρα και όχι στα μικρά χωριά, καθώς εκεί υπήρχε η δυνατότητα, εξ ανάγκης, για άμεση πώληση φρέσκου γάλακτος. Το μεταφορικό του μέσο ήταν ένα υποζύγιο (γάιδαρος ή μουλάρι, μερικές φορές ρυμουλκούσαν και μικρή άμαξα) και αργότερα το ποδήλατο ή μηχανοκίνητο δίτροχο. Ο γαλατάς μετέφερε το γάλα από γειτονιά σε γειτονιά πράγμα που έκανε δύσκολη την εργασία του και ήταν υποχρεωμένος να δώσει σε όλους τους πελάτες γάλα. Έτσι δεν έλειπε και η νοθεία .Σήμερα το γάλα που πίνουμε δεν έχει καμία σχέση με το φρέσκο και αγνό γάλα της εποχής. Το εμπόριο έχει πια στην διάθεση του πολλά είδη γάλακτος με χαμηλά λιπαρά και γιαούρτια σε διάφορες γεύσεις τηρώντας τους κανόνες υγιεινής. Έτσι η εξέλιξη της τεχνολογίας εκτόπισε τον άνθρωπο που μοχθούσε για να ζήσει με αυτόν τον τρόπο.

O Γανωτής

Τα παλαιότερα χρόνια πολλά από τα οικιακά σκεύη ήταν αποκλειστικά από χαλκό και σε περίπτωση φθοράς της επιφάνειας τα σκεύη χαρακτηρίζονταν ως ακατάλληλα για χρήση. Έπρεπε λοιπόν να υπάρχει ένα επάγγελμα το οποίο θα γάνωνε τα σκεύη και θα τα συντηρούσε. Η διαδικασία αυτή γίνονταν από ειδικούς τεχνίτες, συνήθως γυρολόγους, τους γανωτήδες. Είχαν μαζί τους τα απαραίτητα εργαλεία και έκαναν τη δουλειά τους επί τόπου, ενώ παλιότερα η πληρωμή τους ήταν σε είδος (αυγά, καλαμπόκι, σιτάρι).Το επάγγελμα του ήταν δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα υπεύθυνο γιατί πολλές φορές γλίτωνε τους ανθρώπους από το θάνατο που προκαλούσαν τα αγάνωτα σκέυη . Όμως με την πρόοδο της τεχνολογίας ,το υλικό κατασκευής άλλαξε σε αλουμίνιο και έτσι το επάγγελμα αυτό χάθηκε εντελώς εφόσον οι ανάγκες που το επέβαλλαν ,δεν υπήρχαν πια…..

Video: Γανωτής

O Γυρολόγος (πραματευτής)

Γυρολόγοι ή πραματευτάδες ονομάζονταν οι πλανόδιοι έμποροι που περιφέρονταν και πουλούσαν διάφορα είδη (τρόφιμα, ψιλικά, βιοτεχνικά προϊόντα) που δεν ήταν (συνήθως) διαθέσιμα στους τόπους που επισκέπτονταν (χωριά, κωμοπόλεις ή συνοικίες). Ήταν μια δουλειά δύσκολη, με αντίξοες συνθήκες, αφού πολλές φορές έλειπαν ακόμη και δυο ή τρεις μήνες από τα σπίτια τους. Γυρνούσαν σε ολόκληρη την περιοχή είτε περπατώντας με το εμπόρευμα στο ώμο, είτε φορτώνοντας το εμπόρευμά τους στα γαϊδούρια, ενώ στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα άρχισαν να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο. Υπάρχουν μέχρι και σήμερα κάποιοι πλανόδιοι έμποροι οι οποίοι έχουν υποστεί σημαντικές αλλαγές. Μπορεί κανείς να τους συναντήσει στο γήπεδο πουλώντας ξηρούς καρπούς και αναψυκτικά κυρίως σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Όμως με η πρόοδος της τεχνολογίας και η αλλαγή των βασικών αναγκών μετέτρεψαν το επάγγελμα αυτό σε ανάμνηση του παρελθόντος…

Ο Λούστρος

Η ονομασία αυτού του επαγγέλματος προέρχεται από τη λέξη λούστρο που σημαίνει γυαλιστερή επιφάνεια .Παλαιότερα που οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι τα παπούτσια λερώνονταν πολύ εύκολα. Τότε λοιπόν γνώρισε μεγάλη άνθηση αυτό το επάγγελμα που ασκούνταν κυρίως από παιδιά νεαρής ηλικίας. Η διαδικασία που ακολουθούσαν ήταν η ακόλουθη: πρώτα καθάριζαν τα παπούτσια του πελάτη από τις λάσπες, τα έβαφαν και τέλος τα γυάλιζαν. Κύρια στέκια των λούστρων ήταν τα καφενεία, οι πλατείες, τα πανεπιστήμια κτλ. Κύριος εξοπλισμός τους ήταν ένα ξύλινο ή μεταλλικό κασελάκι που στις πλαϊνές του θήκες είχε διάφορες βούρτσες και γυαλιστικά που χρειαζόταν ο λούστρος. Σήμερα δεν βλέπουμε τον λούστρο γιατί δεν τον χρειαζόμαστε πλέον. Άλλωστε τα παπούτσια μας δεν σκονίζονται τόσο πολύ, γιατί οι δρόμοι είναι ασφαλτοστρωμένοι. Σήμερα πλέον υπάρχουν ελάχιστοι και αυτό γιατί το επάγγελμα εξαφανίσθηκε, όχι μόνο γιατί δεν είχε λεφτά, αλλά επειδή κατάντησε υποτιμητικό.

Ο Παγωτατζής

Το θερμό ελληνικό καλοκαίρι είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με το παγωτό καθώς

μικροί και μεγάλοι, όλες τις ώρες της ημέρας αναζητούν τη δροσιά του .Το παραδοσιακό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, είναι στην ανάμνηση όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ανεμελιά. Ο παγωτατζής με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά. Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι έκανε την εμφάνισή του στα συνηθισμένα στέκια, και διαλαλούσε το παγωτό του, στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές, στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού σύχναζε πολύς κόσμος.

Την πρώτη εμφάνισή του την έκανε περίπου την Άνοιξη, τις μέρες του Πάσχα και σταματούσε το φθινόπωρο με την εμφάνιση των καστανάδων, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι, διότι έκαναν παράλληλα και δεύτερο εποχιακό επάγγελμα.

Το παγωτό παλαιότερα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν αρκετά δύσκολο να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την μη τεχνητή ,όπως σήμερα, ψύξη του παγωτού αφού η διαδικασία ήταν η εξής: Μέσα στον μεταλλικό κάδο έβαζε το γάλα, το σαλέπι, το σιμιγδάλι, τη ζάχαρη, τα αυγά, τη βανίλια κλπ. Σκέπαζε τον κάδο και άρχιζε να τον περιστρέφει μέχρι να πήξει το παγωτό. Στη συνέχεια το πάγωνε και ξεκινούσε με το καροτσάκι του για το μεροκάματο. Σήμερα το τυποποιημένο παγωτό έχει κυριαρχήσει στην αγορά, ο πλανόδιος πωλητής δεν γυρίζει πια στις γειτονιές και το παραδοσιακό Πολίτικο καϊμάκι ανήκει μάλλον στο παρελθόν.

Ο Πεταλωτής

Αλμπάντης ή πεταλωτής ήταν ο τεχνίτης που πετάλωνε  τα άλογα, τα μουλάρια και τους γαϊδάρους. Το επάγγελμα εξασκούνταν κυρίως στα κεφαλοχώρια, όπου οι ιδιοκτήτες έφερναν από τα γύρω χωριά τα ζώα τους  για πετάλωμα. Το πετάλωμα που έκανε ο αλμπάντης ήτανε δυο ειδών: το καινούριο πετάλωμα και το καγιάρι. Το καινούριο πετάλωμα γινόταν όταν τα πέταλα του ζώου είχαν φαγωθεί με τη χρήση. Το καγιάρι είναι όμοιο με το καινούριο πετάλωμα με μόνη τη διαφορά ότι στο καγιάρι χρησιμοποιούνταν τα ίδια πέταλα, που φορούσε το ζώο, επειδή δεν παρουσίαζαν μεγάλη φθορά. Επίσης εκτός από την ιδιότητα αυτή ένας πεταλωτής μπορούσε να εκτελεί και χρέη κτηνιάτρου εξαιτίας των άριστων γνώσεων του στο επάγγελμα θεραπεύοντας τα από αρρώστιες και συμβουλεύοντας τους ιδιοκτήτες του. Σήμερα δεν υπάρχουν επαγγελματίες πεταλωτές αφού εδώ και πολλά χρόνια το άλογο δεν μας εξυπηρετεί στις μετακινήσεις και στις εργασίες μας αν και σε ορισμένες περιοχές της χώρας διατηρείται μονό για τουριστικούς λόγους.

Video: Πεταλωτής

Ο λατερνατζής

Ο λατερνατζής είναι ένας επαγγελματίας με διπλή ιδιότητα. Είναι ο κατασκευαστής της λατέρνας σε πρώτο στάδιο και σε δεύτερο ο εκτελεστής.
Η λατέρνα είναι ένα δύσκολο όργανο, γιατί οι νότες βγαίνουν από μεταλλικά ελάσματα, που είναι τοποθετημένα στη σειρά σαν δόντια χτένας. Απέναντι από τα ελάσματα περιστρέφεται ένας κύλινδρος, που πάνω του είναι τοποθετημένα αντίστοιχα καρφιά. Αυτά τα καρφιά, κατά την περιστροφή του κυλίνδρου χτυπούν ή κινούν τα ελάσματα κι αυτά παλλόμενα αποδίδουν τον ήχο.
Έτσι ο λατερνατζής, σαν καλός ακουστής, συνδυάζει κίνηση και ήχο. Εάν τώρα ήθελε να ακούσει άλλο τραγούδι, άλλαζε σκάλα, για να παιχθεί το επόμενο και ούτω καθ’ εξής. Οι λατέρνες είναι ή φορητές ή πάνω σε καρότσι. Η εξωτερική τους διακόσμηση είναι γούστο του ιδιοκτήτη. Τέλος το επάγγελμα αυτό είναι ένα από τα διασημότερα που έχει εκλείψει στις μέρες μας και διατηρείται μόνο για τουριστικούς λόγους τη σημασία του όμως μπορούμε να την αντιληφθούμε όχι μόνο από το πλήθος των επαγγελματιών που υπήρχαν αλλά και από τις ταινίες που δημιουργηθήκαν βασισμένες σε αυτό όπως η ‘Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο’, ΄Μια λατέρνα μία ζωή’ και ‘Λατέρνα φτώχια και γαρύφαλλο’

Έτσι λοιπόν τα χρόνια που ακολούθησαν την Βιομηχανική επανάσταση και το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο άλλαξαν δραματικά τις συνθήκες ζωής και τις συνήθειες τον ανθρώπων της περιοχής μας .Μία σειρά επαγγελμάτων χάθηκε αλλά μια άλλη δημιουργήθηκε. Κι έτσι …ανέβηκε το βιοτικό επίπεδο. Μαζί με την άνοδο όμως αυτή χάθηκαν και μία σειρά στοιχείων που έκαναν τη ζωή πιο ουσιαστική ,πιο ανθρώπινη. Και κυρίως χάθηκε η ανθρώπινη επικοινωνία, η ανθρώπινη επαφή το σημαντικότερο ίσως στοιχείο που διαμορφώνει μια κοινωνία.

Με αυτή λοιπόν την εργασία θελήσαμε μέσα από τα παλαιά επαγγέλματα να αναβιώσουμε την παράδοση της περιοχής και να αναδείξουμε την ταυτότητα της και την γενικότερη εξέλιξη της μέσα στο πέρασμα του χρόνου…..

Καραχάλιου Α. & Μύθης Ν.

Πηγές:

βιβλίο παλαιών επαγγελμάτων (παράδοση και ιστορία στη γη της Βοιωτίας)

Site meropitopik (http://meropitopik.blogspot.gr/2009/10/blog–post_20.html)

Site πολιτιστικού συλλόγου Αγίου Ηλία (http://www.psagiosilias.gr/history-paradosiaka.htm)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΜΙΑ ΓΙΑΤΡΟ

Πήραμε συνέντευξη από μια από τις πιο ταλαντούχες και ένθερμες προσωπικότητες στον χώρο της ακτινοδιαγνωστικής την Ιατρό Κατερίνα Λουρμπάκου. Η ίδια μας είπε πως βρήκε δυσκολίες στην φοιτητική της πορεία, μια απ’ τις οποίες ήταν η μετάβαση της από Τ.Ε.Ι στο δεύτερο έτος της Ιατρικής με κατατακτήριες εξετάσεις. Ως ακτινοδιαγνώστης μας είπε πως η ποικιλότητα την οδήγησε σε αυτόν τον κλάδο αλλά μας ενημέρωσε και για την διάρκεια των σπουδών ενός ιατρού που διαρκούν μαζί με την ειδικότητα γύρω στα 11 χρόνια. Στην ερώτηση «η δουλειά είναι η ζωή σας;» μας απάντησε πως δεν είναι,μιας και το επάγγελμά της δεν την καλύπτει συναισθηματικά και οικονομικά. Δεν γίνεται όμως να παίρνεις συνέντευξη από έναν ιατρό και να μην τον ρωτήσεις τι είναι αυτό που τον ώθησε σε αυτό που κάνει τώρα. Λοιπόν, η κα Λουμπάρκου μας είπε πως το ενδιαφέρον της για τον ανθρώπινο οργανισμό, το πώς λειτουργεί αλλά και η αίσθηση της προσφοράς μαζί με τα οικονομικά οφέλη (τα οποία δεν υπάρχουν σήμερα) την έσπρωξαν στον κλάδο της ιατρικής. Η ίδια πιστεύει πως αν δεν σου αρέσει η δουλειά που κάνεις καλύτερα να μην την κάνεις είτε είσαι ιατρός είτε κάτι άλλο. Η αντοχή, η ψυχική δύναμη και η ψυχραιμία που πρέπει να διαθέτει ο ιατρός κι όχι η ψυχρότητα κατά την άποψή της δεν την έχουν αλλοιώσει ούτε την έχουν κάνει να δειλιάσει ποτέ στην δουλειά της.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά της ο ιατρός πρέπει να απολαμβάνει τη δουλειά του αλλά πρέπει να αμείβεται και καλά ώστε να αισθάνεται ότι δεν υποτιμούν το έργο του. Για να γίνει κάποιος ιατρός, η ίδια μας δήλωσε πως πρέπει να σκέφτεται με την κοινή λογική, να έχει όρεξη για διάβασμα, να μην είναι οκνηρός και να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Κατά την γνώμη της τα θετικά του να είσαι ιατρός είναι η αίσθηση ότι προσφέρεις στον άνθρωπο και στην υγεία του, η γνώση του ανθρώπινου οργανισμού και η συμβολή στην κοινωνία, ενώ τα αρνητικά είναι η χαμηλή κοινωνικά αναγνώριση λόγω τη διαφθοράς, η εξαντλητική δουλειά, τα άσχημα ωράρια, και οι κακές συνθήκες υγιεινής μιας και είναι υποχρεωμένος να εκτίθεται σε αμέτρητα μικρόβια σε καθημερινή βάση. Ο ανεπαρκής μισθός και η κουραστική δουλειά την έκαναν να ελπίζει πως η ιατρική δεν είναι η πρώτη επιλογή των νέων σήμερα.

Αναφερθήκαμε όμως και σε οικονομικά θέματα μιας και η οικονομία είναι αυτή που παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Η Ιατρός Λουμπάρκου πιστεύει πως ο γιατρός είναι ένα απ’ τα επαγγέλματα που επηρεάζεται από την οικονομική κρίση εξίσου σημαντικά αφού αποτελεί ένα κομμάτι της κοινωνίας. Βασισμένη στην κοινωνία μας είπε πως διαφθορά δεν υπάρχει μόνο στον τομέα της ιατρικής αλλά σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας. Στην ερώτηση «Πως κρίνετε τους συναδέλφους σας που χρηματίζονται;» μας απάντησε πως δεν τους θεωρεί συναδέλφους της και δεν τους υπερασπίζεται διότι την κάνουν συνέχεια να απολογείται για την δική τους έλλειψη ηθικής. Και κλείσαμε με την πιο σημαντική ερώτηση με την οποία την ρωτήσαμε ευθέως αν είναι υπέρ ή κατά της εμπορευματοποίησης της υγείας και μας απάντησε πως είναι ΚΑΤΑ για ευνόητους λόγους.

Εν κατακλείδι, το επάγγελμα του ιατρού είναι ένα από τα επαγγέλματα, που παρόλο που νομίζαμε πως μένει λιγότερο εκτεθειμένο στην οικονομική κρίση, επηρεάζεται εξίσου σημαντικά. Είναι κατά την γνώμη μου ένα από τα πιο απαιτητικά επαγγέλματα ίσως και το πιο απαιτητικό μιας και πρέπει να είσαι πολύ υπεύθυνος, δυνατός, ψύχραιμος, ενεργητικός, υπομονετικός, επίμονος, προσηλωμένος στην δουλειά σου, προσαρμοστικός, πρακτικός, λογικός, γεμάτος ενθουσιασμό και πάνω απ’ όλα άνθρωπος.

Tσαγαλά Α.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ

Είχαμε την ευκαιρία μέσα από το πρόγραμμα αυτό να πάρουμε συνέντευξη από την ικανή και ένθερμη φιλόλογο Ευμορφία Μηλιώτη. Ξεκινήσαμε με την ερώτηση ποια είναι η άποψή της για την εικόνα του καθηγητή σήμερα στην κοινωνία και η ίδια μας είπε πως το επάγγελμα του καθηγητή είναι ένα επάγγελμα με αδιαμφισβήτητο κύρος και αξιοπρέπεια. Βέβαια το ωράριο εργασίας είναι ευέλικτο και λογικό κατά την κυρία Μηλιώτη. Δεν ήταν δυνατόν φυσικά να μην της ζητήσουμε την άποψή της για το τι πιστεύει για την επιβίωση αυτού του επαγγέλματος. Τα λόγια της ήταν επακριβώς «το επάγγελμα του καθηγητή σήμερα αντιμετωπίζει κρίση λόγω του μεγάλου αριθμού αυτών που το επιλέγουν. Παρόλα αυτά υπάρχει ανεργία στις μέρες μας, δεν αφομοιώνονται οι πτυχιούχοι των σχολών αυτών ενώ αντίθετα υπάρχει έλλειψη καθηγητών σε πολλά σχολεία στην Ελλάδα».

Κάναμε όμως και ερωτήσεις σε πιο προσωπικό επίπεδο. Η ίδια μας είπε πως ο λόγος για τον οποίον επέλεξε το επάγγελμα του καθηγητή ήταν επειδή της άρεσε από μικρή αλλά και ο βαθμός πρόσβασης ήταν και κοντά στον βαθμό εισαγωγής της σχολής. Κάτι το οποίο πρέπει να σημειωθεί επίσης είναι πως το γεγονός ότι της αρέσει να μαθαίνει στα παιδιά καινούρια πράγματα και να έρχεται σε επαφή καθημερινά μαζί τους αποτελεί έμπνευση στην οποία οφείλεται η δημιουργικότητά της. Σε μια ανεξέλεγκτη συμπεριφορά μαθητή θα αντιδρούσε με ψυχραιμία και την απαραίτητη επιείκεια. Το επάγγελμα του καθηγητή ήταν μια από τις πρώτες της επιλογές αλλά σε αυτό έπαιξε ρόλο και η επιρροή που είχε πάνω της η μητέρα της μιας και ήταν ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στην ζωή της. Αν όμως είχε την ευκαιρία να επιλέξει ξανά ένα επάγγελμα κατά πάσα πιθανότητα θα επέλεγε διαφορετικό λόγω του ανεπαρκούς εισοδήματος.

Συμπερασματικά, ο καθηγητής είναι αναμφισβήτητα ένα επάγγελμα που έχει επηρεαστεί κι αυτό από την οικονομική και πάνω απ’ όλα ψυχολογική κρίση που περνάμε αλλά δεν χάνει τον ρόλο του στην κοινωνία. Κατά την γνώμη μου ο καθηγητής παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην κοινωνία μιας και είναι εκείνος που μαζί με την οικογένεια προγυμνάζουν τον νέο και τον μετατρέπουν σε έναν δημιουργικό και υπεύθυνο ενήλικα. Και η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους προκειμένου να αναδομήσουμε την χώρα και τον κόσμο όλο. Ο καθηγητής λοιπόν είναι αυτός που θα δώσει στην κοινωνία τέτοιους ανθρώπους.

Νασέλα Κ. & Τσαγαλά Α.

Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος

Βρισκόμαστε όλοι σε μια ηλικία όπου πρέπει να πάρουμε κάποιες σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μας. Αυτές οι αποφάσεις θα παρθούν με βάση κάποια κριτήρια που ορίζουν το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε.

Αυτά τα κριτήρια είναι κοινά σε όλους τους νέους και

ανάλογα με την επιλογή του κάθε επαγγέλματος χωρίζονται σε ορθά και εσφαλμένα.

Ορθά κριτήρια

1. Πρώτο κοινό και ορθό κριτήριο είναι οι προσωπικές ικανότητες και δεξιότητες μας αλλά και η κλίση του καθενός. Πρέπει να επιλέγουμε πρωταρχικά αυτό που πιστεύουμε ότι θα μας αρέσει να κάνουμε, καθώς είναι αποδεδειγμένο ότι η αποδοτικότητα αυξάνεται αν μας αρέσει η δουλειά που κάνουμε.
2. Όταν επιλέγουμε επάγγελμα, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και τις οικονομικές απολαβές αυτού του επαγγέλματος. Είναι σημαντικό το επάγγελμα να έχει βιώσιμες οικονομικές αποδοχές και να παρέχει ασφάλεια στον εργαζόμενο.
3. Σημαντικό επίσης είναι και το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο δουλεύουμε. Αυτό περιλαμβάνει τον χώρο εργασίας, τις συνθήκες υγιεινής, τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε αλλά και το ωράριο εργασίας, το οποίο είναι μεγίστης σημασίας, καθώς μπορεί να ελέγξει άμεσα τον χρόνο που έχουμε για τον εαυτό μας αλλά και για την οικογένεια μας.
4. Υψίστης σημασίας είναι το κατά πόσο το επάγγελμα που θα επιλέξουμε θα έχει προοπτικές εύρεσης εργασίας. Δεν αναμένεται φυσικά να βρεθεί κατευθείαν εργασία, αλλά προϋποθέτεται η εύρεση εργασίας να είναι σχετικά εύκολη.
5. Πολλές φορές σημαντική είναι και η ανάγκη του καθενός για κοινωνική καταξίωση μέσω του επαγγέλματος. Σε αυτό παίζει ρόλο και η ανατροφή αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον το οποίο έχει γνωρίσει.

Συχνά λάθη

1. Ένα συχνό λάθος στην επιλογή επαγγέλματος είναι η πρόταξη του οικονομικού παράγοντα ως κύριο και σημαντικότερο και η παραμέληση των υπόλοιπων παραγόντων. Αυτό μπορεί να μας κάνει πιθανώς να απεχθανόμαστε το επάγγελμα μας, κάτι που οδηγεί στην μειωμένη αποδοτικότητα.
2. Κοινό λάθος επίσης αποτελεί η συγκέντρωση στην επιλογή αρεστού επαγγέλματος, χωρίς την σκέψη της εύρεσης εργασίας, αλλά και η ρατσιστική αντιμετώπιση ορισμένων επαγγελμάτων ως κατώτερα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανεργία.
3. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό σφάλμα είναι η ανάμειξη της οικογένειας και κυρίως των γονιών στην επιλογή του μελλοντικού επαγγέλματος. Οι γονείς μπορούν να επέμβουν αν και μόνο αν η επέμβαση τους έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα. Αν η επέμβαση έχει χαρακτήρα καταδυναστευτικό και πιεστικό, η επιλογή επαγγέλματος μπορεί να αποβεί καταστροφική.

Μέσω όλων των παραπάνω αντιλαμβανόμαστε το πόσο σημαντική είναι η επιλογή του μελλοντικού μας επαγγέλματος, μια και αυτό θα είναι μεγάλο κομμάτι όλης της υπόλοιπης ζωής μας και πολλές φορές θα την διέπει και θα την χαρακτηρίζει. Πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσοχή, καθώς μια λάθος επιλογή θα οδηγήσει πιθανόν σε μια ζωή δυστυχισμένη, ενώ μια σωστή επιλογή θα δώσει νόημα στην ζωή μας, θα μας δώσει ευχαρίστηση και θα μας γεμίσει. Έτσι, προκειμένου να επιλέξουμε σωστά, πρωταρχική σημασία έχει η ορθή πληροφόρηση και ενημέρωση σχετικά με το επιθυμητό επάγγελμα, και στην συνέχεια πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όλα τα ανωτέρω κριτήρια και όσο γίνεται, να αποφύγουμε τα προαναφερθέντα λάθη. Σε τελική ανάλυση, όμως, μεγαλύτερη σημασία στην ζωή έχει να κάνουμε αυτό που μας γεμίζει και μας ευχαριστεί.

Οικονόμου Δ. & Παπακωνσταντίνου Π.