Της Κωνσταντίνας Καραπαίου
Υπάρχουν παιδιά που επιλέγουν να ζούνε χωρίς ενδιαφέροντα και όνειρα, αλλά υπάρχουν και παιδιά που αγαπούν τη ζωή, την υγεία και ονειρεύονται να ζουν στο φως. Έτσι όπως ο Αλκιβιάδης, ένας ευφυής έφηβος 17 χρονών που φρόντιζε τη φυσική του κατάσταση. Στον ελεύθερο χρόνο, αφού τελείωνε τα μαθήματά του, συνήθιζε να τρέχει στο καταπράσινο δάσος των Δρυάδων, ένα χιλιόμετρο από το χωριό του. Έκανε πάντα μια στάση για να ξεκουραστεί κάτω από το αγαπημένο του πεύκο, παίρνοντας βαθιές ανάσες, γεμίζοντας τα πνευμόνια του με οξυγόνο και δύναμη. Ήταν ένας τρόπος διαφυγής γι’ αυτόν, διότι αντιμετώπιζε προβλήματα με τους συμμαθητές του. Δεν τον ήθελαν μαζί τους, τον αποκαλούσαν φυτό, ξενέρωτο και οπισθοδρομικό, κάτι που τον έκανε να στεναχωριέται πολύ, τα σκληρά λόγια τους τον έκαναν να νιώθει κατώτερος και περιττός.
Ώσπου μια μέρα ο παππούς του, βλέποντάς τον στεναχωρημένο, τον ρώτησε:
– Αλκιβιάδη, σε απασχολεί κάτι;
– Παππού, δεν έχω φίλους, όλοι με κοροϊδεύουνε…
– Τα άσχημα λόγια των ανθρώπων είναι σαν τον δυνατό άνεμο που προσπαθεί να λυγίσει ένα δέντρο. Αλλά το δέντρο είναι τόσο δυνατό, που δεν μπορεί να το ξεριζώσει. Έτσι κι εσύ, όπως το δέντρο να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής και να στέκεσαι πάντα στα πόδια σου.
Ο Αλκιβιάδης παρακολουθούσε με προσοχή τα λόγια του παππού του.
– Και να ’σαι σίγουρος, όταν οι συμμαθητές σου μπορέσουν να δουν τον θησαυρό που κρύβεις στην καρδιά σου, θα αλλάξουν γνώμη. Το φεγγάρι είναι τόσο όμορφο, αλλά αν δεν στρέψεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό, πώς θα το δεις;
– Σωστά, δεν αξίζει να στεναχωριέμαι, τα λόγια σου μου δώσαν απεριόριστη δύναμη. Είπε στον παππού του και συνέχισε τον δρόμο του απολαμβάνοντας το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα.
Είχε μόλις καθίσει κάτω από το δέντρο του, όταν ξαφνικά ακούγεται ένα δυνατό γάβγισμα. Μπροστά του εμφανίζεται ο Άργος, το σκυλάκι που ανήκε στον συμμαθητή του τον Αντίνοο. Γάβγιζε τόσο επίμονα, σα να τον προειδοποιούσε για κάτι. Ο Αλκιβιάδης αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Ο σκύλος τού έδειχνε τον δρόμο προς τη σπηλιά. Άρχισε να τρέχει σαν τον άνεμο.
Μόλις φτάνει βλέπει ένα κοριτσάκι να κλαίει… Το κοριτσάκι έτρεμε από το κρύο. Ο Αλκιβιάδης έβγαλε το μπουφάν του και την τύλιξε.
– Γιατί κλαις, τι κάνεις εδώ μόνη σου μες στο κρύο;
– Ο ο Αντι ο Αντίνοος κινδυνεύει! Είχα έρθει βόλτα με τον αδερφό μου και τους φίλους του. Ενώ εγώ έπαιζα με τον σκύλο, αυτοί μπήκαν στη σπηλιά για να ανακαλύψουν τον θησαυρό. Τότε έγινε κατολίσθηση και ο αδερφός μου κλείστηκε μέσα με τους φίλους του. Σώσε τον, σε παρακαλώ…
– Περίμενε, θα φέρω πίσω τον αδερφό σου.
Έπρεπε να καλέσει βοήθεια. Με το κινητό του πήρε τηλέφωνο την πυροσβεστική, αλλά του είπαν ότι λόγω της κακοκαιρίας ο δρόμος έχει κλείσει, θα αργήσουν να έρθουν.
Η είσοδος της σπηλιάς είναι καλυμμένη από μεγάλα βράχια, τεράστιο πρόβλημα. Σάστισε. Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε η απόγνωση.
“Τι να κάνω, να περιμένω τους πυροσβέστες ή να βρω άλλη λύση; Το κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Άραγε σε τι κατάσταση να είναι οι συμμαθητές μου;”
Ξαφνικά θυμήθηκε ότι υπήρχε μια μυστική είσοδος από τη μεριά της λίμνης, την οποία είχε ανακαλύψει με τον αγαπημένο του παππού.
Μόλις έφτασε στην κρυστάλλινη λίμνη με τα νούφαρα διαπίστωσε ότι η στάθμη της είχε ανέβει υπερβολικά. “Ας βουτήξω”, είπε.
Πήρε βαθιά ανάσα και… το νερό είναι τόσο παγωμένο που αναγκάζεται να βγει.
“Δεν πρέπει να τα παρατήσω, κινδυνεύουν οι συμμαθητές μου!” σκέφτηκε.
Τότε πήρε την πιο βαθιά ανάσα της ζωής του. Έκλεισε μέσα στα πνευμόνια του όλο το οξυγόνο του κόσμου και βούτηξε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης τον οδηγούσαν ήρεμα μέχρι την σπηλιά. Μπαίνει, κοιτάει ολόγυρα. Δεν βλέπει τίποτα. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Ένα σύννεφο σκόνης καλύπτει τα πάντα, εμποδίζοντάς τον να αναπνεύσει.
“Μακάρι να είναι όλοι καλά!” σκέφτεται.
– Παιδιά, με ακούτε; Παιδιά, Παιδιά; Ο Αλκιβιάδης είμαι!
Απέραντη σιωπή. Το σύννεφο σκόνης αρχίζει να διαλύεται σιγά-σιγά… Η σπηλιά μοιάζει με λαβύρινθο. Τρία μονοπάτια ξετυλίγονται μπροστά του, ποιο να διαλέξει;
Κάνει λίγα βήματα. “Ωχ… Αδιέξοδο… Ας πάω από το άλλο. Ίσως φανώ τυχερός”. Τότε ακούγεται ένας τρομακτικός ήχος μέσα στο σκοτάδι: Φτςςς, φτςςς, φτςςς. Τα πόδια του αρχίζουν να τρέμουν, κρύο ρίγος τον διαπερνά. Νυχτερίδες! Αλλά δε σταματά, συνεχίζει τον δρόμο του.
– Παιδιάα, Παιδιάα!. Τα ρούχα του στάζουν νερά, κρυώνει! Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τα παρατά. Η θέλησή του είναι πιο πάνω και από το ανάστημά του.
– Βοηθ…βοηθ.. Βοήθεια!
– Με ακούτε; Πού είστε;
– Εδώ! απαντούν με τρεμάμενη φωνή.
Ο Αλκιβιάδης γεμάτος αγωνία ακολουθεί τη φωνή. Ώσπου μπροστά του αντικρίζει τα δυο παιδιά να κλαίνε με λυγμούς καθισμένα πίσω από έναν βράχο.
– Παιδιά, είστε καλά; Μην ανησυχείτε, όλα πέρασαν, δεν είστε πια μόνοι!
Ήταν σε κατάσταση σοκ…
– Ποιος είσαι εσύ;
– Ο Αλκιβιάδης είμαι, ο συμμαθητής σας. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ο Αντίνοος πού είναι;
– Δεν ξέρουμε, μετά την κατολίσθηση δεν τον ξαναείδαμε!
Ξαφνικά από μια σχισμή της σπηλιάς ξεπρόβαλε το φως του φεγγαριού κι ο τόπος έλαμψε. Λες και το φεγγάρι έγινε συνοδοιπόρος τους, έδειχνε τη μυστική είσοδο.
Η είσοδος έμοιαζε με ανοιχτό στόμα δράκου, σα να ήταν έτοιμο να επιτεθεί σε όποιον περάσει το κατώφλι της. Ο Αλκιβιάδης κοντοστάθηκε λίγο. “Σίγουρα είναι παιχνίδισμα του νου, πρόκειται για οφθαλμαπάτη”. Έπειτα πέρασε το κατώφλι. Τα δύο παιδιά με αργό βήμα τον ακολουθούσαν σιωπηλά.
– Αντίνοε! Αντίνοε!
– Βοηθ… βοηθ..! Το πόδι μου..
– Αντίνοε, μείνε ψύχραιμος. σε βρήκαμε…
Ο Αλκιβιάδης ρίχνει μια ματιά και βλέπει ότι το πόδι του είχε εγκλωβιστεί κάτω από έναν βράχο.
Προσπαθεί να σηκώσει τον βράχο βάζοντας όλοι την δύναμή του, αλλά μάταια. Είναι τόσο βαρύς που δεν μπορεί να τον κουνήσει,. Σκέφτεται για λίγο τι μπορεί να κάνει. Τότε του ήρθε μια ιδέα: να βρει ένα ξύλο για να μετακινήσει τον βράχο. Τα παιδιά τον βοηθούν, βάζουν όλη τους τη δύναμη. Έτσι κατάφεραν να απεγκλωβίσουν το πόδι του Αντίνοου.
– Έλα, στηρίξου επάνω μου, θα τα καταφέρουμε.
Δίχως να πει λέξη, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, άπλωσε διστακτικά το χέρι του στον Αλκιβιάδη.
– Πάμε, κουράγιο…
Χωρίς δισταγμό, με μια αστραπιαία κίνηση τον παίρνει στην πλάτη του και ψάχνει τον δρόμο διαφυγής.
Ξάφνου ακούστηκαν φωνές.
– Αλκιβιάδη, Αντίνοε, παιδιά!!! Είστε εδώ; Ήταν οι πυροσβέστες.
– Έχουμε εγκλωβιστεί πίσω από τα βράχια!
Αμέσως οι πυροσβέστες άρχισαν να απομακρύνουν τα βράχια από την είσοδο της σπηλιάς. Μετά από τριάντα λεπτά κατάφεραν να μπουν.
Μπροστά τους αντίκρισαν τέσσερα παιδιά αγκαλιασμένα σαν τρομαγμένα πουλιά. Ο Αλκιβιάδης με το ένα του χέρι είχε αγκαλιάσει τα δύο παιδιά και με το άλλο κρατούσε σφιχτά στην πλάτη του τον Αντίνοο.
– Είναι ο ήρωάς μας, είπαν και τον αγκάλιασαν.
– Διακινδύνευσες τη ζωή σου για να σώσεις τους φίλους σου.
Τα δάκρυα κυλήσαν από τα μάτια τους, ειδικά του Αντίνοου. Όχι για τον πόνο που ένιωθε στο πόδι του. Αλλά για τον άσχημο τρόπο και το bullying που είχαν κάνει σε ένα παιδί που το μόνο διαφορετικό που έχει είναι η αγάπη του για τον συνάνθρωπο.
– Ναι! Φώναξε, και το πρόσωπό του έλαμψε από χαρά.
Όλοι οι κάτοικοι του χωριού, βλέποντας τα παιδιά να βγαίνουν από τη σπηλιά, άρχισαν να χειροκροτούν γεμάτοι συγκίνηση και θαυμασμό.
– Μπράβο στον Αλκιβιάδη! Τον Ήρωα με τα ατσάλινα πνευμόνια!!
Έπειτα έφτασε το ασθενοφόρο και παρέλαβε τα παιδιά για τις πρώτες βοήθειες. Ο Αλκιβιάδης τους χαιρέτησε και πήρε το δρόμο μου γυρισμού.
Καθώς έφτανε στο δάσος βλέπει τον αγαπημένο του παππού, τον μπαρμπα-Κωστή, καθισμένο κάτω από το πεύκο να τον περιμένει με λαχτάρα.
– Παππού, παππού!! Ήταν η πιο ευτυχισμένη μου μέρα, έχω τόσα να σου πω….
Διηγήθηκε όλα τα γεγονότα στον παππού του και αυτός με την σειρά του τον έκλεισε στοργικά μέσα στην αγκαλιά του, ένιωσε τόση περηφάνια για τον μονάκριβο εγγονό του που τόλμησε να μετατρέψει το bullying σε φιλία.
Ένας άνεμος φύσηξε, μακάρι να μπορούσε να ταξιδέψει τα λόγια τους να φτάσουν σε κάθε γωνιά της γης, εκεί που υπάρχει κάποιο παιδί σαν τον Αλκιβιάδη καθισμένο σε μια γωνιά να βιώνει την απόρριψη των συνομηλίκων του που θέλουν να τον μειώσουν, ώστε να αισθάνεται μόνος και διαφορετικός και να του πει:
– Θάρρος, ψηλά το κεφάλι, είναι ωραίο να είσαι ξεχωριστός! Απόδειξε σε όλους ότι πίσω από τη διαφορετικότητά σου κρύβεται το χάρισμά σου…
