Μένουμε στο απόσπασμα από το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ όπου περιγράφει τα προβλήματα που έχει με τους γονείς της, κυρίως με τη μητέρα της.
=> Και κάνουμε σκέψεις:
Πώς θα μπορούσε να βρει το δίκιο της; Μπαίνουμε στην ιστορία, γινόμαστε πρόσωπα λογοτεχνικά και με τη δημιουργική γραφή προσπαθούμε να επανορθώσουμε για την Άννα.
⇓
=> Ο μπαμπάς και η μαμά της Άννας το ξανασκέφτονται…
“Σήμερα διάβασα το ημερολόγιο της Άννας… Άρχισα να καταλαβαίνω πώς νιώθει σε κάποια περιστατικά που την κατηγορήσαμε. Η Άννα νιώθει ότι δεν την παίρνουμε στα σοβαρά κι ότι πάντα φταίει αυτή για ό,τι γίνεται. Λέει ότι έχει προσπαθήσει να μας μιλήσει για κάποια θέματα, αλλά δεν την ακούσαμε. Κάθε μέρα την παρηγοριά της την παίρνει από το ημερολόγιο.
Άραγε… είμαστε κακοί γονείς; Τι να κάνουμε; Νιώθω χάλια, η κόρη μου νομίζει ότι δεν της δίνουμε σημασία εξαιτίας των ελαττωμάτων της. Πρέπει να κάνουμε κάτι! Ας ξεκινήσουμε μιλώντας της και συζητώντας για τα θέματα που έγιναν και πώς θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τη σχέση μας μαζί της. Ας αρχίσουμε να την παρηγορούμε. Και να της μιλήσουμε ώστε να τη στηρίξουμε στη μοναξιά της, να μη νιώθει μόνη άλλο πια…”
Ευθυμία Βαφειάδου
♥ ♥ ♥
“Γυναίκα, καταλαβαίνω πως ό,τι έκανε η Άννα ήταν λάθος, αλλά δεν πιστεύεις ότι έπρεπε πρώτα να τη ρωτήσουμε γιατί το έκανε; Το ξέρω ότι η κόρη μας μπορεί να είναι κάπως νευρική, αλλά ας μπούμε στα παπούτσια της.
Πιστεύω πως νιώθει ότι δεν την αγαπάμε, και με το δίκιο της. Το πώς της έχουμε φερθεί είναι άδικο μερικές φορές, ένας σωστός γονέας δε θα το έκανε. Δε μιλάμε καθόλου μαζί της, δεν τη ρωτάμε πώς αισθάνεται και δεν της δίνουμε αρκετή σημασία. Νομίζω ότι συμπεριφέρεται έτσι λόγω της ηλικίας της. Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά μπορεί να είναι κάπως νευρικά, οξύθυμα και πολύ ευαίσθητα, θα ‘πρεπε να το ξέρουμε, κι εμείς ήμασταν παιδιά κάποτε.
Πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε μαζί της και να της ζητήσουμε συγγνώμη. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, θα πρέπει από εδώ και πέρα να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απέναντί της, να την κάνουμε να αισθάνεται ότι μπορεί να μας μιλήσει για το οτιδήποτε κι ότι είναι ασφαλής. Επίσης, πρέπει να της δίνουμε την ίδια σημασία με τη Μαργκότ, να νιώθει ότι είναι ίσες.
Θα πάρει χρόνο, αλλά ελπίζω ότι θα μας συγχωρήσει κι ότι θα νιώθει σαν αγαπημένο μέλος της οικογένειάς μας πάλι.
Τι λες κι εσύ;”
Βιολέτα Χαλινίδου
=> Επανορθώνοντας για την Άννα: Δες κι άλλες προσπάθειες. Συμφωνείς; Πες κι εσύ τη γνώμη σου…
♥ ♥ ♥
=> Η Άννα τα λέει με τον μπαμπά και τη μαμά της…
– Μπαμπά, έχω ανάγκη να με ακούσετε, και εσύ και η μαμά.
– Εντάξει, παιδί μου. Πες μας τι θέλεις να μας πεις.
– Καταρχήν στη μικρή φιλονικία μας με τη Μαργκότ δε χρειαζόταν ν’ ανακατευτείτε. Εμείς θα τα βρίσκαμε με την αδερφή μου. Δε βοηθάει να παίρνετε το μέρος του ενός παιδιού και να αδικείτε επανειλημμένα το άλλο.
– Τι εννοείς;
– Να βρε μαμά, εσύ μου φέρεσαι συνεχώς με άδικο τρόπο, κατηγορείς για όλα εμένα, ενώ πάντα υποστηρίζεις και παίρνεις το μέρος της Μαργκότ. Έχετε δέσιμο μεταξύ σας κι εγώ είμαι απέξω. Εσένα, μπαμπά, έρχομαι να σου εκφράσω όλα αυτά που νιώθω κι εσύ κρατάς ουδέτερη στάση.
– Τι θα ήθελες, βρε κορίτσι μου, να κάνουμε; Γιατί νιώθεις τόση αδικία;
– Δεν είναι τόσο ότι νιώθω αδικημένη, όσο ότι δε με καταλαβαίνει και δε με ακούει κανείς. Δε λαμβάνω υποστήριξη και στοργή από κανέναν σας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθω εντελώς μόνη.
– Έχεις δίκιο. Δεν είμαστε τόσο εκδηλωτικοί. Ωστόσο σ’ επαινούμε και είμαστε περήφανοι για το πόσο έξυπνη κόρη έχουμε.
– Το ξέρω, όμως εγώ θέλω να έρθουμε όλοι πιο κοντά συναισθηματικά. Να μπορώ να σας βλέπω σα στήριγμά μου και να μοιράζομαι όλα μου τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου ως έφηβη.
– Επιτέλους, Άννα μου, μας μίλησες και κατάλαβα κι εγώ πόσο λάθος στάση είχαμε απέναντί σου. Μετά από αυτή την κουβέντα θ’ αλλάξουν πολλά: Σ’ αγαπάμε, κοριτσάκι μου!!!
Μάνος Μωυσιάδης
♥ ♥ ♥
– Μαμά…
– Τι είναι, Άννα;
– Έχω ένα παράπονο από σένα.
– Από εμένα; Τι;
– Δε μου δίνεις καθόλου σημασία, αγαπάς πιο πολύ τη Μαργκότ από μένα.
– Όχι, δεν ισχύει αυτό.
– Κι όμως ισχύει.
– Καλά, εντάξει, μπορεί να ισχύει, αλλά είναι μεγαλύτερη από σένα, πρέπει να της δίνω περισσότερη σημασία.
– Τότε εμένα τι με έκανες, έτσι απλά να υπάρχω;
– Τι θες να κάνω τώρα;
– Να μου δίνεις σημασία και να με αγαπάς, εντάξει, όχι όσο τη Μαργκότ, αλλά να το κάνεις…
– Μα σε αγαπάω!
– Δεν το δείχνεις όμως.
– Εντάξει, γλυκιά μου, θα προσπαθήσω.
– Την αγάπη δεν προσπαθείς να τη δώσεις.
– Το ξέρω, γλυκιά μου, δε θα προσπαθώ, θα σου δίνω.
– Το ελπίζω, μαμά!
Αλέξανδρος Αγαπίδης
=> Επανορθώνοντας για την Άννα: Δες κι άλλες προσπάθειες. Συμφωνείς; Πες κι εσύ τη γνώμη σου…
♥ ♥ ♥
=> Αν η Άννα μπορούσε να πάει σε ψυχολόγο…
“Άννα, θεωρώ πως είναι άκρως κατανοητός ο λόγος για τον οποίο είσαι θυμωμένη, και έχεις κάθε λόγο να είσαι.
Η εφηβεία είναι μια ευαίσθητη ηλικία με την οποία θα δυσκολευτείς μερικές φορές προσπαθώντας να την καταλάβεις. Εκτός από τη σωματική ανάπτυξη, που είμαι σίγουρη ότι έχεις παρατηρήσει, υπάρχει και η ψυχική και πνευματική ανάπτυξη, που μερικές φορές μπορεί και να μοιάζει με αναταραχή. Μερικές φορές νιώθουμε πως χρειαζόμαστε κάποιον άνθρωπο να μας υποστηρίξει, χωρίς όμως να του το δείξουμε, για να το καταλάβει. Και πολλές φορές τα αδέρφια κάνουν δυσκολότερα τα πράγματα αντί να μας βοηθήσουν, μόνο και μόνο για να μην μπουν σε μπελάδες τα ίδια. Επομένως, αυτά οδηγούν σε μεγαλύτερες παρεξηγήσεις, με αποτέλεσμα να τα συναισθήματα λύπης και θυμού, ίσως και προδοσίας ακόμα, γίνουν πιο έντονα.
Εγώ θα σε συμβούλευα να μιλήσεις με τους γονείς σου για το πώς νιώθεις, όχι τόσο γι’ αυτούς, αλλά για το πώς θα ήθελες να σε καταλαβαίνουν, καθώς η επικοινωνία είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με άλλους ανθρώπους.
Όσο για την αδερφή σου τη Μαργκότ, θα μπορούσες να της εξηγήσεις πως δε σκόπευες να κρατήσεις για πολύ το βιβλίο και πως θα της το έδινες αμέσως σχεδόν, ώστε να μην παρεξηγηθεί και θυμώσει.
Τι λες; Να το δοκιμάσουμε;”
Γεωργία Πάντσιου
♥ ♥ ♥
“Σε καταλαβαίνω απόλυτα, Άννα. Κατανοώ τα προβλήματα με την οικογένειά σου και να ξέρεις πως εγώ πάντα θα σου συμπαραστέκομαι. Αλλά, από την άλλη μεριά, μπορώ να καταλάβω τον εκνευρισμό και τις αδικίες που λες για τους γονείς σου.
Είναι δύο άνθρωποι που έχουν την ευθύνη δύο εφήβων και ταυτόχρονα κρύβονται ζώντας με το άγχος μη σας ανακαλύψουν και πάθετε κακό. Προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να σας κρατήσουν ασφαλείς, και όλη αυτή την πίεση και τη στεναχώρια που διοχετεύουν μέσα τους βγαίνει σε σας μερικές φορές, γιατί έχουν την ανάγκη να ξεσπάσουν. Αυτό, σε συνδυασμό με την αντίδραση της εφηβείας που μπορεί να έχετε εσείς, ειδικά εσύ, μπορεί να προκαλέσει μεγάλες συγκρούσεις. Βλέπεις, Άννα, είσαι και στην αρχή της εφηβείας πλέον Και σου ήρθαν πιο δύσκολα τα πράγματα.
Όπως εσύ όλοι οι έφηβοι έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Έχουν ανάγκη από αναγνώριση και επιβεβαίωση, καθώς πολλές φορές η αίσθηση της αδιαφορίας από το οικογενειακό περιβάλλον τους δημιουργεί συναισθήματα απόρριψης και απογοήτευσης. Έχουν ιδανικά και πιστεύουν σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα εγωιστικά συμφέροντα και τα λάθη των μεγάλων. Χαρακτηρίζονται από την επαναστατικότητα, την αμφισβήτηση, μπορεί να γίνονται αντιδραστικοί σε ό,τι τους λένε οι μεγάλοι.
Γι’ αυτό εγώ σου προτείνω να κάνεις μια ήρεμη συζήτηση με την οικογένειά σου. Να καθίσετε να συζητήσετε τα προβλήματά σας και να προσπαθήσετε να βρείτε κοινές λύσεις, που θα ικανοποιούν και τις δύο πλευρές. Προσπαθήστε να δεχτείτε τον άλλο όπως είναι, με τις ιδιαιτερότητές του, ακόμα και αυτά που εσείς θεωρείτε ελαττώματα.
Και να θυμάσαι, Άννα, πρώτα πρώτα, μην κρίνεις τον εαυτό σου τόσο αυστηρά και άδικα. Για να αγαπήσεις και να αποδεχτείς τους γύρω σου, πρέπει πρώτα πρώτα να εκτιμήσεις τον εαυτό σου.”
Ανδρόνικος Αποστολίδης
=> Επανορθώνοντας για την Άννα: Δες κι άλλες προσπάθειες. Συμφωνείς; Πες κι εσύ τη γνώμη σου…
♥ ♥ ♥
