Είδαμε σποτάκι του “Χαμόγελου του παιδιού” για τα παιδιά των φαναριών και διαβάσαμε το ποίημα για έναν μικρό ασυνόδευτο μετανάστη. Κατανοήσαμε και συναισθανθήκαμε τα βάσανα που περνά το παιδί μέσα από τους εκφραστικούς τρόπους, οι οποίοι υπηρετούν τον κοινωνικό ρεαλισμό. Συζητήσαμε τα συνδεόμενα κοινωνικά προβλήματα, προβληματιστήκαμε όσον αφορά το τι δε θα έπρεπε και τι θα έπρεπε να γίνει για κάθε παιδί σαν αυτό, από την πολιτεία, αλλά και από τους συνανθρώπους μέσα στην κοινωνία. Μπορείς να δεις πώς αποτυπώσαμε κι εμείς ρεαλιστικά τους προβληματισμούς, τα συναισθήματα και τις προτάσεις μας με γραπτά κείμενα, που κάποια τα γράψαμε παρέα – άρθρα σχολιασμού, λογοτεχνικές επιστολές, αφηγήματα – επίσης με κόμικς εμπνευσμένα από το ποίημα, όπου σου στέλνουμε μηνύματα με τις εικόνες μας.
=> Γράψε ένα ΑΡΘΡΟ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ – ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ με αφορμή την περίπτωση του μικρού μετανάστη που είδες με τα μάτια σου τι περνά, θίγοντας γενικότερα το ζήτημα της μεταχείρισης παιδιών-μεταναστών σε μια χώρα υποδοχής. Το άρθρο σου αποτελεί “καυτή επικαιρότητα” την περίοδο που το γράφεις: Σύμφωνα με την εισαγωγή στο βιβλίο νεοελληνικής λογοτεχνίας το ποίημα γράφτηκε τη δεκαετία του 1990.
Ελπίδα Κιμιτσίδου – Αλέξανδρος Αγαπίδης
Το κοινωνικό ζήτημα των μικρών μεταναστών
Ένα άσχημο θέαμα τη νύχτα στη λεωφόρο. Ένα μικρό αγόρι που το είδαμε να κοιμάται μέσα σ’ ένα εργοστάσιο, δίπλα στις μηχανές, σκεπασμένο με ένα παλτό.
Την επόμενη μέρα το πρωί το είδαμε στη λεωφόρο, το είδαμε στα φανάρια να περιμένει να ανάψει το κόκκινο, για να καθαρίσει τα τζάμια των αυτοκινήτων και να πάρει μερικά χρήματα, να πληρώσει τον νυχτοφύλακα για να τον αφήσει να μένει εκεί. Αλλά δυστυχώς, οι οδηγοί του συμπεριφέρονται πολύ άσχημα, ότι του κάνουν τη χάρη που του δίνουν χρήματα και δεν το κάνουν από καλοσύνη.
Κανονικά θα έπρεπε το παιδί να βρίσκεται σε ένα σωστό περιβάλλον, δηλαδή να πηγαίνει στο σχολείο, να μη δουλεύει, να έχει μια σωστή οικογένεια, να παίζει, να γελάει. Κανονικά εμείς οι άνθρωποι θα έπρεπε να συμπονούμε και να βοηθάμε τα παιδιά που βρίσκονται σε τέτοιες συνθήκες ζωής, όπως να τους δίνουμε χρήματα, φαγητό, να τα πηγαίνουμε σε κάποιο ίδρυμα ειδικό για να τα φροντίσει. Πρέπει να τα βοηθάμε όσο μπορούμε περισσότερο.
≈≈≈
Αναστασία Ντιβιάκα
≈≈≈
Κωσταντίνος Κωνσταντούλας – Ρενάλντ Κούρτι
Το παιδί που χάθηκε
Μια λυπητερή είδηση είναι ότι βρέθηκε ένα παιδί μοναχό στους δρόμους. Το αγόρι ήταν σε άθλια κατάσταση και δεν είχε οικογένεια. Είναι από την πρώην Σοβιετική Ένωση και ήρθε μετανάστης στην Ελλάδα μόνος του. Όλη την ημέρα δουλεύει στα φανάρια και σκουπίζει τζάμια βιαστικά με το κόκκινο. Και το βράδυ τα λεφτά που μαζεύει τα δίνει στον νυχτοφύλακα για να κοιμάται κάτω από μία στέγη.
Έτσι πρέπει να είναι ένα από τα παιδιά μας; Και λέω «μας» γιατί είναι όλων μας παιδιά. Αυτό το παιδί έπρεπε να πηγαίνει σχολείο και να έχει μια οικογένεια να το φροντίζει. Είναι λάθος της κοινωνίας και της πολιτείας που δεν το παίρνουν από τους δρόμους για να το πάνε σε δομή φιλοξενίας και στο σχολείο, όπως όλα τα παιδιά.
≈≈≈
Μαρία Χαλκίδου
≈≈≈
Πετρίνα Κούλικα – Σοφία Βασίλη
Προβλήματα μεταναστών
Υπάρχει ένα παιδάκι στη λεωφόρο, που έχει μεταναστεύσει από άλλη χώρα, χωρίς καν την οικογένειά του, και για να επιζήσει χρειάζεται να δουλεύει στα φανάρια και να καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτων. Το παιδάκι, εφόσον δεν έχει σπίτι, μαζεύει ένα χρηματικό ποσό και το δίνει στον νυχτοφύλακα του εργοστασίου, για να τον αφήνει να κοιμάται εκεί τις νύχτες σε μια γωνιά. Όταν ξαπλώνει εκεί σκεπάζεται με το παλτό του αδερφού του, το μόνο που του έμεινε, και σκέφτεται την πατρίδα του και τη μητέρα του. Και την ημέρα στη λεωφόρο οι οδηγοί των αυτοκινήτων του πετάνε τα κέρματα και τον κοιτάνε με βλέμμα υποτιμητικό.
Αυτό δεν είναι ατομικό, είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που συμβαίνει σε πολλούς μετανάστες. Πρέπει οι άνθρωποι να φέρονται στο παιδί πιο ωραία και να έχει μια καλύτερη ζωή. Όμως, για να έχει μια καλύτερη ζωή πρέπει να κανονίζει το κράτος να υπάρχει ένα μέρος φιλοξενίας για όσους δεν έχουν σπίτι, και γι’ αυτό το παιδί, διότι δεν είναι ωραίο να το εκμεταλλεύονται και να δίνει χρήματα για να μείνει σ’ ένα βρόμικο και ανθυγιεινό μέρος.
Αυτό που φταίει είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ενσυναίσθηση και σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και καθόλου τους γύρω τους. Θα μπορούσαν να κάνουν τουλάχιστον κάτι, να δώσουν μια μικρή βοήθεια και όχι να αδιαφορούν τόσο, ειδικά αν είναι και γονείς, με τη σκέψη ότι θα μπορούσε να βρεθεί και το δικό τους παιδί στη θέση του.
≈≈≈
Γεωργία Πάντσιου
≈≈≈
=> Ας πούμε ότι είσαι το “παιδί που κοιμάται”. Γράφεις ΓΡΑΜΜΑ στη ΜΑΜΑ σου. Φαντάσου τη σκηνή. Τι της γράφεις; Πάρε στοιχεία από όλα όσα μας δίνει το ποίημα για το παιδί και αξιοποίησέ τα δημιουργικά.
Βερόνικα Καρακίδου
Γεια σου, μαμά!
Πώς είσαι; Τι κάνεις; Εγώ εδώ με το ζόρι τα καταφέρνω. Αλλά εντάξει, δεν είναι τόσο χάλια, βρήκα κι έναν νυχτοφύλακα σε ένα εργοστάσιο, που με αφήνει να κοιμάμαι μέσα άμα τον πληρώνω. Πάω και κοιμάμαι κοντά στη σχάρα της μηχανής και έχει καλή ζέστη εκεί.
Η δουλειά δεν πάει τόσο καλά. Μόλις ανάβει το κόκκινο γρήγορα τρέχω να πλύνω τα τζάμια των αυτοκινήτων, αλλά οι πιο πολλοί οδηγοί δεν το θέλουν και δε μου δίνουν λεφτά. Αλλά άμα μου τύχει κάποιος καλός, μου δίνει λίγα κέρματα.
Αχ! πώς λείπει η Ρωσία και η ζεστασιά που έδιναν οι αγκαλιές σου! Είμαι απογοητευμένος από την Ελλάδα, άλλα μου είπαν πως θα δω και άλλα είδα. Μου λείπεις πολύ!
Με αγάπη
ο γιος σου
≈≈≈
Νεφέλη Γκουδίνα
Αγαπητή μαμά,
ελπίζω να είσαι καλά και να μην περνάς τόσο δύσκολα όπως εγώ. Κάθε μέρα, πρωί πρωί, πηγαίνω στα φανάρια στο κέντρο. Σε κάθε κόκκινο τρέχω να καθαρίσω αμάξια. Κάποιοι είναι ευγενικοί και μου δίνουν ακόμα και ένα ευρώ! Βέβαια κάποιοι άλλοι θυμώνουν που μπαίνω μπροστά τους και τους καθυστερώ, αλλά προσπαθώ να κάνω πολύ γρήγορα. Μακάρι να ήταν κι ο αδελφός μου μαζί, να το κάναμε παρέα. Φοβάμαι μόνος, όλοι με υποτιμούν. Κι ό,τι βγάζω όλη την ημέρα το δίνω το βράδυ στον νυχτοφύλακα σ’ ένα εργοστάσιο, για να με αφήνει να κοιμηθώ κάπου ζεστά κι όχι στον δρόμο.
Αχ, να ήσουν εδώ, να μην ένιωθα μόνος… Και πάλι, ελπίζω εσύ να περνάς καλύτερα.
Με αγάπη
ο γιος σου
≈≈≈
Κωνσταντίνα Καραπαίου
≈≈≈
Ανδρόνικος Αποστολίδης
Πολυαγαπημένη μου μητέρα,
Μου λείπεις πάρα μα πάρα πολύ, και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα βγάζω πέρα για πολύ ακόμα. Τελικά, μαμά, η Ελλάδα δεν είναι όπως νομίζαμε, αλλά το εντελώς αντίθετο. Ούτε οι παραλίες με τα γυαλιστερά τα βότσαλα, ούτε ο σεβασμός απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, αλλά η πείνα, η φτώχεια, η έλλειψη σεβασμού και η αδιαφορία. Δεν έπρεπε να με στείλεις στην Ελλάδα, μαμά, είναι όλα απαίσια εδώ πέρα, πάρε με από δω!
Όλη τη μέρα δουλεύω στα φανάρια, για να βγάλω το ψωμί μου και δέχομαι την απαξίωση, το φτύσιμο και τη λύπηση των πελατών. Σε παρακαλώ, μητέρα, πάρε με από δω! Πρέπει το βράδυ να πληρώνω και τον νυχτοφύλακα του εργοστασίου, για να με αφήνει να κοιμάμαι σε μια μικρή γωνιά. Κοιμάμαι ανάμεσα στις μηχανές και μέσα στη βρομιά, και το μόνο που με ζεσταίνει είναι το παλτό του αδερφού μου και ο ζεστός ατμός της σχάρας. Σε παρακαλώ, μαμά, έλα να με πάρεις από δω κι ας είμαστε φτωχοί για πάντα, σε παρακαλώ…
Μου λείπεις εσύ, ο αδερφός μου, η όμορφη πατρίδα μας, ο φτωχός μας δάσκαλος… Θέλω να ξανανιώσω το χάδι σου έστω και για μια ακόμα φορά, να ζεσταθώ μέσα στην αγκαλιά σου. Σε παρακαλώ, μαμά, πάρε με από δω, πεινάω και κρυώνω τόσο πολύ μακριά από το κρεβάτι μου και το σπίτι μας…
Σ’ αγαπώ πολύ,
ο γιος σου
=> Διάβασε κι άλλα κείμενα που γράψαμε ΕΔΩ.
=> ΣΧΕΔΙΟ του ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ και φύλλα εργασίας – τεστ ΕΔΩ.
Και τέλος,
“Μια ιστορία παιδικής κακοποίησης” 
