“…Κι ένα βράδυ έγινε τούτο: Ένας απ’ τους πελάτες είχε πιει πολύ κρασί, κι όπως ήρθε η κουβέντα στον αϊτό και στην πέρδικα, πετάχτηκε απάνου, χίμηξε αγαναχτισμένος στο κλουβί, έχωσε μέσα το χέρι του, χούφτιασε το αϊτόπουλο κι άρχισε να το κουνά με οργή φωνάζοντας:
— Παλιόπραμα! Τι κάθεσαι, βρε, και την κοιτάς; Τι κάθεσαι;
O μπαρμπα-Θωμάς είδε, δεν κατάλαβε καλά, θάρρεψε πως ο άνθρωπος πήγαινε να πνίξει τον αϊτό, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του. Έτρεξε και τράβηξε με βία τον άνθρωπο.
— Τι σου φταίει το πουλί, μωρέ! έλεγε αφρισμένος. Τι σου φταίει;
Κόντεψαν να ’ρθουν στα χέρια. Τρέξαν οι άλλοι απ’ την παρέα για να βοηθήσουν το σύντροφό τους…”
===> Απόσπασμα από το διήγημα του Ηλία Βενέζη «Η Δάφνη». Βρες το εδώ.
Ο Ανδρόνικος διαβάζει, στοχάζεται, αναδημιουργεί…
=> Συνεχίζοντας την ιστορία του διηγήματος «Η Δάφνη» από αυτό το σημείο, σχεδιάζεις διαφορετική πορεία σε σχέση με τον συγγραφέα και βασίζεις όσα θα συμβούν στην αντιπαράθεση μπαρμπα-Θωμά – πελάτη και στο ήθος τους.
…Κι ένα βράδυ έγινε τούτο: Ένας απ’ τους πελάτες είχε πιει πολύ κρασί, κι όπως ήρθε η κουβέντα στον αϊτό και στην πέρδικα, πετάχτηκε απάνου, χίμηξε αγαναχτισμένος στο κλουβί, έχωσε μέσα το χέρι του, χούφτιασε το αϊτόπουλο κι άρχισε να το κουνά με οργή φωνάζοντας:
— Παλιόπραμα! Τι κάθεσαι, βρε, και την κοιτάς; Τι κάθεσαι;
O μπαρμπα-Θωμάς είδε, δεν κατάλαβε καλά, θάρρεψε πως ο άνθρωπος πήγαινε να πνίξει τον αϊτό, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του. Έτρεξε και τράβηξε με βία τον άνθρωπο.
— Τι σου φταίει το πουλί, μωρέ! έλεγε αφρισμένος. Τι σου φταίει;
Κόντεψαν να ’ρθουν στα χέρια. Τρέξαν οι άλλοι απ’ την παρέα για να βοηθήσουν το σύντροφό τους.
Ξαφνικά, μέσα στην ταραχή το αϊτόπουλο έπεσε από τα χέρια του μεθυσμένου κάτω.
Ο μεθυσμένος ευχαριστημένος με την κατάληξη φώναξε:
— Καλά να πάθεις, άχρηστο παλιόπραμα!
Και έφτυσε κάτω. Μετά έφυγε με την παρέα του από το μαγαζί και ο μπαρμπα-Θωμάς έσπευσε γρήγορα να βοηθήσει το αϊτόπουλο που ήταν σοβαρά τραυματισμένο.
Το άλλο πρωί πέρασε η Δάφνη από το μαγαζί. Μόλις έμαθε τα μαντάτα, ταράχτηκε. Μαζί με τον μπαρμπα-Θωμά αποφάσισαν να σώσουν το αϊτόπουλο πάση θυσία.
Ο μπαρμπα-Θωμάς έκλεισε το μαγαζί και με τα λίγα λεφτά που είχε ζούσε και περιποιούνταν το αϊτόπουλο, μαζί με τη Δάφνη. Κάθε βράδυ καθόντουσαν δίπλα στο κλουβί και η Δάφνη ρωτούσε:
— Θα γίνει καλά, άραγε, μπαρμπα-Θωμά;
— Μην ανησυχείς, Δάφνη, όλα θα πάνε καλά, να το δεις.
Αν και το έλεγε όμως στη Δάφνη, δεν ένιωθε ούτε ο ίδιος σίγουρος και είχε αρχίσει να ανησυχεί πολύ· το αϊτόπουλο δεν έδειχνε ίχνος βελτίωσης.
Λίγες μέρες μετά έγινε το αναπόφευκτο. Ο μπαρμπα-Θωμάς ξύπνησε και βρήκε το αϊτόπουλο νεκρό, με ένα ανέκφραστο βλέμμα.
Κι αυτός και η Δάφνη λυπήθηκαν βαθιά, αλλά πιο πολύ από όλους λυπήθηκε η πέρδικα. Ούτε έτρωγε ούτε έπινε. Μετά από λίγο πέθανε κι αυτή, περνώντας τις τελευταίες μέρες της δυστυχισμένη.
Τα βράδια η Δάφνη, που καθόταν έξω στην αυλή του σπιτιού της κοιτώντας τα άστρα, σκεφτόταν πως εκεί ψηλά η πέρδικα με το αϊτόπουλο ζουν για πάντα μονοιασμένοι και αγαπημένοι.
Ανδρόνικος Αποστολίδης ⇓ ⇓
Smita Minda – Calarts!
Music – Alia Martin Sound
Design – Ben Huff
https://www.youtube.com/watch?v=oDkiBrG-b3w
Ένα animation και ένα σχόλιο της Μαρίας:
Στην ταινία βλέπουμε τους ανθρώπους που πηγαίνουν να δούνε τα ζώα που ζουν σε κλουβιά και, απ’ ό,τι φαίνεται, δε νοιάζονται πραγματικά γι’ αυτά, μόνο για το θέαμα νοιάζονται. Πηγαίνουν μόνο να βγουν φωτογραφίες και να περάσει η ώρα να φύγουν. Δεν παρατηρούν όμως ότι τα ζώα αισθάνονται μόνα τους, έχουν χάσει την ελευθερία τους και δε ζούνε στο φυσικό τους περιβάλλον. Ένας στόχος της δημιουργού της ταινίας είναι να μας αφυπνίσει, να νοιαστούμε περισσότερο για τα ζώα και να μην τα εκμεταλλευόμαστε.
Αυτό που θα άλλαζα στη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι να φερόντουσαν πιο καλά στα ζώα, να τα τάιζαν, να τα χάιδευαν και να περνούσαν ουσιαστική ώρα μαζί τους.
Μαρία Χαλκίδου
