Διαβάζω το ποίημα και φαντάζομαι…
Το παιδί με τα σπίρτα 
Το παιδί της μεγάλωσε. Έκλεισε σήμερα
τα έξι του χρόνια. Το χτένισε όμορφα.
Δε θα ’χει πια ανάγκη. Περνά και το βλέπει.
Στη γωνιά της πλατείας στέκει σαν άντρας.
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα έχει κιόλας
πουλήσει τα τέσσερα. — Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα. Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,
απάνω και κάτω. Σκοτάδι:
«Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα
σπίρτο
να φωτίσει τον κόσμο».
Ν. Βρεττάκος, Ποιήματα 1929-1970, τόμ. 2, Διογένης.
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Είσαι το παιδί. Βλέπεις τη μαμά σου στη γωνία. Καθώς πουλάς τα σπίρτα τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι;
Μαρία Χαλκίδου
Πόσο κρύο έχει! Κι όμως πρέπει ν’ αντέξω. Θα πουλήσω όσα περισσότερα μπορώ για να μπορέσω με τη μαμά μου να φάμε και να πάρουμε λίγα ξύλα να ζεσταθούμε.
Πόσο θα ήθελα να έχω ζεστά ρούχα, ένα ζεστό σπίτι και φαγητό! Πόσο μου αρέσει να διαβάζω, να μαθαίνω γράμματα! Αυτή η δύστυχη η μαμά μου – νάτην πάλι εκεί στη γωνία να με κοιτά – θα ήθελε να μου δώσε τα πάντα, αλλά δεν μπορεί. Ίσως κάποτε να έρθει και για μας μια καλύτερη μέρα…
Θα ήθελα να μην υπάρχουν παιδιά στον δρόμο, δύστυχα και λυπημένα. Να είναι στο σχολείο τους και να ζουν σ’ ένα ζεστό σπιτικό. Υπάρχει ελπίδα, άραγε, για ένα καλύτερο μέλλον για μένα και όλα τα παιδιά σαν και μένα;
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Αναστασία Κυριάκη
Ωχχχ… κάνει πολύ κρύο! Κρυώνω πολύ! Μαμά, συγγνώμη που σε απογοητεύω. Συγγνώμη που δεν μπορώ βγάλω χρήματα. Οι άνθρωποι όλο με αγνοούν και δεν αγοράζουν σπίρτα. Κι εγώ τους παρακαλάω:
– Αγοράστε σπίρτα, σας παρακαλώ, αγοράστε σπίρτα!
Αχ…. θα ήθελα πολύ να πάω σπίτι! Αλλά δε γίνεται. Πρέπει να πουλήσω τα σπίρτα για να φάμε ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Άμα δεν τα πουλήσω δε θα έχουμε να φάμε, και απ’ τα χρέη μπορεί να μας διώξουν απ’ το σπίτι. Αλλά όχι, εγώ δε θα τα παρατήσω!
– Αγοράστε σπίρτα, βοηθήστε με να ζήσω!
Αχ… κάνει πάρα πολύ κρύο κι άρχισε να χιονίζει. Μαμά μου, έλα να με κάνεις μια αγκαλιά για να με ζεστάνεις. Μια αγκαλιά που θα με κάνει να τα ξεχάσω όλα! Μόνο μια αγκαλιά…
– Σας παρακαλώ, αγοράστε σπίρτα…
Αχ… αν μπορούσα μ’ ένα σπίρτο να φωτίσω τον κόσμο! Μα τι λέω; Εγώ; Ένα παιδί που είναι αόρατο; Αλλά θα ήθελα πολύ να το κάνω. Για να δείξω στον κόσμο ότι η ασέβεια και η απληστία είναι δυο άσκημα πράγματα. Αλλά πάλι, εγώ είμαι απλώς ένα παιδί…
– Αγοράστε σπίρτα… βοηθήστε με να φωτίσω τον κόσμο…
Τέλος πάντων… η ώρα πέρασε. Ο ουρανός είναι σκοτεινός, δεν υπάρχει ψυχή στον δρόμο. Τα σπίρτα που πούλησα είναι λίγα, αλλά δε στεναχωριέμαι πολύ. Προσπάθησα. Όμως πεινάω και κρυώνω. Θέλω να πάρω σπίτι. Αύριο πάλι…
