ΜΕΡΟΣ 2ο: Σχολιασμός – Δραστηριότητες
με αφορμή το κείμενο της Μ. Ιορδανίδου, «Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας»
Βλ. βιβλίο λογοτεχνίας Β΄ γυμνασίου, σελ.206
Γίνε η αφηγήτρια και αφηγήσου μας τη συνέχεια της ιστορίας: Tη διαφορετική παρέμβαση στις διενέξεις της γειτόνισσας με το παιδί της, τις νέες σχέσεις με τη γειτονική οικογένεια και τα θετικά αποτελέσματα – στην οικογένεια, στην αφηγήτρια, αλλά και στην πολυκατοικία.
Κανακούδη Ευαγγελία
Τρομερά ανήσυχη που είδα ότι το κοριτσάκι έγινε πετσί και κόκκαλο και αντιδρούσε με τέτοια άρνηση στη μαμά της, έκανα ένα ελληνικό καφεδάκι και σκέφτηκα πολλά πράγματα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βοηθήσω.
Έτσι, την επόμενη μέρα έφτιαξα ένα κέικ και το πήγα στη γειτόνισσα. Μου άνοιξε ανάστατη γιατί δεν περίμενε κανέναν. Έμεινε άναυδη να με κοιτάζει μέσα στην καχυποψία, με μια προβληματισμένη ματιά και παράλληλα απορημένη. Τελικά με ευχαρίστησε, μου είπε ότι δε χρειαζόταν και μου έκλεισε την πόρτα. Έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι άλλο. Έτσι γέμισα τις τσέπες μου καραμέλες, πήρα και δύο πάνινες κούκλες που έφτιαξα και, μόλις είδα το κοριτσάκι στο μπαλκόνι, του φώναξα. Του έδωσα τα δωράκια του και δώσαμε για κάθε μέρα ραντεβού στο μπαλκόνι, την ίδια ώρα.
Ερχόταν κάθε μέρα, της έλεγα ιστορίες, παίζαμε αυτοσχέδια παιχνίδια εξ αποστάσεως. Κάποια στιγμή βγήκε και η μαμά της τυχαία στο μπαλκόνι και, ενώ στην αρχή άρχισε να φωνάζει, μόλις με είδε κατάλαβε ότι το κοριτσάκι της είχε ημερέψει στην ψυχούλα του, γιατί υπάρχει αυτή η γριά η ξεκουτιασμένη δίπλα στο σπίτι τους που ασχολείται μαζί του με τρυφερότητα.
Έτσι άρχισα να μιλάω και μαζί της σιγά σιγά… Κατάλαβα ότι έχει κάποια προβλήματα στη σχέση με τον άντρα της, γεγονός που της δημιουργεί ανασφάλεια και στρες, που το διοχετεύει μ’ αυτόν τον τρόπο στο παιδί. Όταν ησυχάζουμε μέσα μας, όλα τα βλέπουμε διαφορετικά. Συνειδητοποίησε ότι έτρεμε στην ιδέα ενός επικείμενου χωρισμού κι όλο αυτό την απορρύθμισε και ξεσπούσε άδικα στο παιδί… ήταν ο εύκολος στόχος… Μόνο που κατάλαβε ότι τραυματίζει έτσι την ψυχούλα του. Σαν να παίρνει ένα ξυραφάκι και την γρατζουνάει…
Αρχίσαμε να βρισκόμαστε πολύ συχνά. Πηγαίναμε περιπάτους οι τρεις μας, συζητούσαμε, τρώγαμε παγωτό (ο σύζυγος πάντα είχε υπερωρίες), μαγειρεύαμε και ανταλλάσσαμε ταπεράκια και αλουμινόχαρτα η μια με την άλλη. Στην γειτονιά, μας κοίταζαν περίεργα, ίσως ζήλευαν. Γιατί κανένας δεν είχε σχέση κι επαφή με κανέναν. Μακάρι να δώσουμε το καλό παράδειγμα και να σπάσουν αυτές οι αλυσίδες της σιωπής. Μιας σιωπής που κάνει θόρυβο. Μόνο που κάνει κακό θόρυβο. Η μικρή όχι απλά άρχισε να τρώει, αλλά άρχισε να γίνεται και παχουλοδροσάτη. Γιατί ηρέμησε. Γιατί ένιωσε ότι την αγαπούν. Την φροντίζουν με ζεστασιά. Την βλέπω να παίζει αμέριμνη και να κοιτάζει τους πάντες με λάμψη και χαρά στα ματάκια της. Τρέχει και αγκαλιάζει πότε εμένα πότε τη μαμά της στους περιπάτους μας…
Τίποτα δεν είναι πιο ευλογημένο από την αγάπη!
Εικόνες από pixabay.com
