Μεγάλος αριθμός παιδιών τα οποία μεγαλώνουν σε πόλεις βιώνουν όλο και λιγότερες εμπειρίες στο φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα, ανάμεσα σε άλλα, να περιορίζεται η δυνατότητα συμμετοχής τους σε φυσικές δραστηριότητες.
Ο κοινωνιολόγος Louv (2008) προσδιόρισε την παραπάνω έλλειψη ως Σύνδρομο Στέρησης της Φύσης (Nature Deficit Disorder) και τόνισε τις συνέπειες που έχει στη σωματική, ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξή τους και μακροπρόθεσμα την υγεία τους. Επιπρόσθετα, η παραπάνω έλλειψη επαφής με την φύση δυσχεραίνει την κατανόηση της λειτουργίας των φυσικών συστημάτων η οποία μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση συναισθημάτων αδιαφορίας και έλλειψης σεβασμού για το περιβάλλον γύρω τους.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας συστήνεται τα παιδιά και οι έφηβοι ηλικίας 5-17 ετών να εκτελούν κατά μέσο όρο σωματικές δραστηριότητες, μέτριας έως υψηλής έντασης, για τουλάχιστον 60 λεπτά την ημέρα. Προκειμένου να επιτευχθεί η επιθυμητή επίδραση στην αερόβια ικανότητα, τη μυϊκή ενδυνάμωση και την ενίσχυση των οστών συστήνεται οι δραστηριότητες να χαρακτηρίζονται από ποικιλία και να εκτελούνται τουλάχιστον 3 ημέρες την εβδομάδα. Επομένως, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι σημαντική η συμμετοχή των παιδιών σε φυσικές δραστηριότητες στο άμεσο φυσικό περιβάλλον: σε κάποιο πάρκο, ένα κοντινό λόφο στη γειτονιά ή άλλον ελεύθερο χώρο πρασίνου.
Γονείς και εκπαιδευτικοί είναι αναγκαίο να διασφαλίζουν προϋπoθέσεις συμμετοχής σε φυσικές δραστηριότητες χαμηλού κινδύνου που χαρακτηρίζονται, δηλαδή, από έναν ήπιο έως μέτριο βαθμό δυσκολίας έτσι ώστε να μην αποθαρρύνονται τα παιδιά που δε διαθέτουν αναπτυγμένες κινητικές δεξιότητες και υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης. Στο ίδιο πνεύμα του μη αποκλεισμού, η προσοχή θα πρέπει να στρέφεται και στη δυνατότητα συμμετοχής όλων των παιδιών, από όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα. Για το σκοπό αυτό, προτεραιότητα ας δίνεται σε δραστηριότητες οι οποίες δεν απαιτούν υψηλό κόστος συμμετοχής ή την αγορά ακριβού εξειδικευμένου τεχνικού εξοπλισμού.
