Εσύ όμως γίνε

Τόσο κοντά στην αμμουδιά, φαίνεται πως τα τρέφει η αλμύρα. Σχεδόν χωρίς ελπίδα δοκιμάσαμε να τα μεταφυτεύσουμε και … ω του ξαφνιάσματος: πιάσανε, βλάστησαν και άνθησαν τόσο γρήγορα, που έγιναν αλλεπάλληλο πρωινό θαύμα κι όχι μόνο! Γιατί λίγο λίγο, καθώς επέμεναν να λουλουδίζουν, αναγνωρίσαμε την λεπτότατη ευωδία.

Νόμιζα πως το φαντάζομαι αλλά, παρακολουθώντας μια μέλισσα μικρή ώστε να χωράει στο μίσχο τους, έσκυψα πολύ κι άκουσα τα ελαφρότατα κύματα της ευωδίας τους.

Ο κόσμος συντρίβεται σε χίλια κομμάτια με πάταγο διαρκώς. Οι άνθρωποι έρχονται και χάνονται μέσα σε μιαν ατέλειωτη σύγκρουση. Αλλά τίποτα δεν εμποδίζει τα ανάερα μωβ να ευωδιάζουν, ίσως μόνο γι΄ αυτές τις ελάχιστες επισκέπτριες μέλισσες.

Οι φυσιολόγοι των φυτών μπορεί να ξέρουν καλύτερα από μένα. Τα ίδια τα μωβ γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα για ποιον και γιατί αυτό το σχεδόν ανύπαρκτο … κι όμως όχι! – άρωμα.

– Έλα πιο κοντά. Καταδέξου να έρθεις πιο κοντά. Λένε τα μωβ.
– Δεν είμαι μέλισσα, απαντώ.
Αυτά δεν κάμπτονται. Επιμένοντας χάνονται ως το επόμενο πρωί που ανοίγουν νέα.
Στο ακραίο σημείο του μίσχου τους (όπως στο ακρότατο σημείο όλων των σπαραγμάτων ακόμα) υπάρχει μια Συνομιλία. Λεπτοφυέστερη κι απ΄ τα μωβ. Εντούτοις πιο δυνατή από κάθε κρότο, πιο ισχυρή από κάθε σπαραγμό.
Στους τοίχους της ερεβώδους φυλακής μας η ελευθερία των μωβ μου είπε:

– Έλα πιο κοντά και γίνε αγγελιοφόρος μας.
– Δεν είμαι το Χελιδόνι του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα, είπα πολύ σιγά αλλά το άκουσαν.
– Κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν μαζί μας. Καταλάβαιναν και μας και τα πουλιά και τα ζώα. Γίνε αγγελιοφόρος μας.
– Αυτό γινόταν πολύ πολύ παλιά και πια είναι αργά για όλα τούτα.
– Γίνε αγγελιοφόρος μας για όποιον έχει ανοιχτή την πόρτα.
– Κανείς δεν έχει ανοιχτή την πόρτα του.
– Εσύ όμως γίνε!
– Δεν μπορώ να μεταφέρω το χρώμα σας ούτε την ευωδία σας. Δεν μπορώ να κάνω τις λέξεις να κυματίσουν τόσο ανάερα όσο εσείς. Κι έπειτα κανείς δεν μπορεί να ζήσει, ούτε να τραφεί, ούτε να πληρώσει τα χρέη του με μωβ.

Καμία απάντηση.
Όμως το επόμενο πρωί άνοιξε ακόμα ένα νέο και άκουσα πάλι που έλεγε καθαρά:

– Εσύ όμως γίνε σήμερα…

Νατάσα Κεσμέτη
Από το περιοδικό NEA ΕΥΘΥΝΗ