Αλέξανδρος Χουΐαζης, Παναγιώτα Χατζή, Σπανουδάκης Μιχάλης

Βασικά χαρακτηριστικά

Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η μεγάλη ταχύτητα (12 μίλια περίπου) που ανέπτυσσε σε μικρό χρόνο, που με καλά εκπαιδευμένο πλήρωμα γινόταν τρομερό πλεονέκτημα κατά τη ναυμαχία. Η τριήρης ήταν πλοίο μακρόστενο, ταχύ, χαμηλό, με ρηχή καρίνα και, γενικώς, σχετικά ελαφριά συνολική κατασκευή. Το μήκος του κυμαινόταν από 33 έως 43 μέτρα, το πλάτος του 3,5-4,4 μέτρα, το ύψος του 2,1-2,5 μέτρα πάνω από την ίσαλο γραμμή και το βύθισμά του 0,9-1 μέτρα. Στην πλώρη ήταν εξοπλισμένο με μια έμβολο κατασκευασμένη από ορείχαλκο, που χρησίμευε στις εμβολές ενάντια εχθρικών πλοίων. Κατασκευαζόταν από έλατο, πεύκο και κέδρο.

Σε αρχαίες πηγές (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Δημοσθένης) βλέπουμε ότι α πλοία ήταν επανδρωμένα συνήθως από 200 άντρες. Τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος αναλάμβανε ο τριήραρχος, πλούσιος πολίτης και γενικός διοικητής. Ο Κυβερνήτης χειριζόταν το πηδάλιο, ο Κελευστής διηύθυνε τους κωπηλάτες, ο Πρωράτης είναι “οπτικά καθήκοντα”, ο Πεντηκόνταρχος ήταν υπεύθυνος για τα εφόδια, ο Ναυπηγός για επισκευές και επιδιορθώσεις και ο Τριαηραυλίτης για τον ρυθμό της κωπηλασίας. Υπήρχαν 9-10 ναύτες γενικών καθηκόντων, 170 κωπηλάτες και 14 πεζοναύτες.

Πηγές:

Πολεμικό Ναυτικό – Επίσημη Ιστοσελίδα – Πλοία Μουσειακά Εκθέματα

Τριήρης – Βικιπαίδεια

Η Αθηναϊκή Τριήρης – naftotopos

Spartan army – Wikipedia

βιβλίο 1η Λυκείου

Χωλίδου Δέσποινα, Ιωάννα Παπαλαζάρου, Τζέκα Ραφαέλενα

Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ επί των πολιτευμάτων ανάγεται στην αρχαία Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα επικεντρώνεται στις αμφιλεγόμενες σχέσεις ανάμεσα στους δημοκρατικούς και τους ολιγαρχικούς της Κέρκυρας.

Το θέμα  των πολιτευμάτων στα αρχαία χρόνια απασχόλησε τον  Ηρόδοτο, ο οποίος διέκρινε τρία είδη πολιτεύματος, τη μοναρχία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία ή ισονομία, όπως την αποκαλούσε. Την ίδια περίπου διάκριση μεταξύ των πολιτευμάτων κάνει ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφώντας. (ολιγαρχικός < ὀλιγαρχικός < ὀλίγος + ἄρχω). Το θέμα απασχόλησε και τον Αριστοτέλη.

Ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες και φιλόσοφοι εκφράζουν την άποψη ότι σχεδόν όλα τα πολιτεύματα είναι στην πράξη ολιγαρχίες και ότι οι δημοκρατίες μπορούν να θεωρηθούν εκλεγμένες ολιγαρχίες. Όμως, υπάρχει και η αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία όπου οι πολίτες συναποφασίζουν με ψηφοφορίες και οι αντιπρόσωποι είναι προσωρινοί υπάλληλοι, συνεπώς δεν είναι όλα τα πολιτεύματα ολιγαρχίες. Οι ολιγαρχίες συνήθως ελέγχονται από ισχυρές οικογένειες που διατηρούν την εξουσία από γενιά σε γενιά. Ο Θουκυδίδης χρησιμοποιούσε τον όρο για να αναφερθεί στην κυριαρχία των πλουσίων, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς η κυριαρχία μιας προνομιούχου ομάδας.

Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση της Κέρκυρας για τη μελέτη των συγκρούσεων που αφορούν το πολίτευμα και τις παρατάξεις. Η Κέρκυρα αν και επεδίωξε να μην εμπλακεί στον Πελοποννησιακό Πόλεμο κρατώντας ουδέτερη στάση, αναγκάστηκε να εμπλακεί προκαλώντας έτσι μεγάλες καταστροφές στο νησί. Αυτές δημιουργήθηκαν από τους ολιγαρχικούς και τους δημοκρατικούς, διχάζοντας την έτσι και μετατρέποντας το νησί σε πεδίο μάχης. Οι συγκρούσεις μεταξύ Αθηναίων δημοκρατικών και των ολιγαρχικών Σπαρτιατών δημιούργησαν εμφανή προβλήματα σε όλο τον ελλαδικό χώρο.

Πηγες:

Δημοκρατικοί – Βικιπαίδεια

Ολιγαρχία – Βικιπαίδεια

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[71.1] Δράσαντες δὲ τοῦτο καὶ ξυγκαλέσαντες Κερκυραίους εἶπον ὅτι ταῦτα καὶ βέλτιστα εἴη καὶ ἥκιστ᾽ ἂν δουλωθεῖεν ὑπ᾽ Ἀθηναίων, τό τε λοιπὸν μηδετέρους δέχεσθαι ἀλλ᾽ ἢ μιᾷ νηὶ ἡσυχάζοντας, τὸ δὲ πλέον πολέμιον ἡγεῖσθαι. Ὡς δὲ εἶπον, καὶ ἐπικυρῶσαι ἠνάγκασαν τὴν γνώμην.

[2] Ἐν δὲ τούτῳ τῶν Κερκυραίων οἱ ἔχοντες τὰ πράγματα ἐλθούσης τριήρους Κορινθίας καὶ Λακεδαιμονίων πρέσβεων ἐπιτίθενται τῷ δήμῳ, καὶ μαχόμενοι ἐνίκησαν.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΠΑΝΙΔΟΥ

Στην Αρχαία Αθήνα οι μορφωμένοι άνθρωποι θεωρούνταν ανώτεροι από τους αμόρφωτους, καθώς η εκπαίδευση αποτελούσε σημαντικό κοινωνικό κριτήριο. Ο σκοπός της εκπαίδευσης ήταν η σωστή ανάπτυξη του ανθρώπου, ώστε να εξελιχθεί σε καλό πολίτη. Αυτό γινόταν εφικτό με την ελεύθερη και αρμονική ανάπτυξη του σώματος και πνεύματος του.

Τα ιδιωτικά σχολεία- που ήταν τα μόνα τότε- προορίζονταν μόνο για τα αγόρια άνω των επτά ετών. Συνοδεύονταν καθ΄όλη τη διάρκεια του σχολείου από έναν ηλικιωμένο συνηθως, αξιόπιστο δούλο, ο οποίος τους δίδασκε και καλούς τρόπους.

Αντιθέτως, τα κορίτσια δεν είχαν το δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο όπως τα αγόρια, αλλά μάθαιναν γράμματα στο σπίτι. Από το πρόγραμμα του σχολείου δεν έλειπαν η ανάγνωση, η γράφη, η αριθμητική, τα ποιήματα και ο χορός. Βέβαια, τη βάση της εκπαίδευσης αποτελούσε η μουσική. Μόλις το αγόρι έκλεινε τα δώδεκά του χρόνια, το μάθημα της γυμναστικής εντασσόταν και αυτό στο πρόγραμμα του, με σκοπό τη γύμναση του σώματός του. Αν και η αθηναϊκή εκπαίδευση διαιρούνταν σε τρία στάδια, τα παιδιά των πλουσίων ήταν τα μόνα που ακολουθούσαν και τα τρια, καθώς τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών δεν είχαν την αντίστοιχη δυνατότητα και σταματούσαν το σχολείο έχοντας αποκτήσει μόνο τις βασικές γνώσεις.

Συγκρίνοντας την εκπαίδευση της αρχαία Αθήνας με τη σύγχρονη διαπιστώνουμε ότι κατά την αρχαιότητα υπάρχει μόνο ιδιωτική εκπαίδευση. Επομένως, αφορά μόνο τους ευπόρους. Τέλος, αποκλείονται από αυτή τα κορίτσια.

ΠΗΓΕΣ:

mnimesellinismou

Βικιπαίδεια

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

Αυτό που μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον στην αρχαία σπαρτιατική αγωγή είναι η  εκπαίδευση των αγοριών. Αρχικά, όταν τα αγόρια φτάσουν τα 7 τους χρόνια αναλαμβάνει η πολιτεία, η οποία προπονεί και σκληραγωγεί τα αγόρια, ώστε να είναι σε ετοιμότητα για οποιοδήποτε ενδεχόμενο το  οποίο μπορεί να προηγηθεί ενός πολέμου ή οπουδήποτε αλλού που να τους φέρει σε τέτοια  κατάσταση. Η εκπαίδευση τους ολοκληρωνόταν στα 20 χρόνια. Τους μάθαιναν να ζουν πολύ λιτά, γυμνάζονταν καθημερινά, ασκούνταν να αντέχουν στις ελλείψεις φαγητού, στην πόνο, στο κρύο και την αϋπνία. Επίσης, το φαγητό τους ήταν ο μέλανας ζωμός (ήταν  ένας ζωμός από αίμα χοιρινό και αποτελούσε την κύρια τροφή των Σπαρτιατών πολεμιστών) και το  μέλι.

Όταν οι νέοι άνδρες τελείωναν την εκπαίδευσή τους, συμμετείχαν μέχρι τα 30 χρόνια στη στρατιωτική θητεία. Γίνονταν μέλη των συσσιτίων, ζούσαν και δειπνού

Επιπλέον, τα αγόρια μόλις τελείωναν την εκπαίδευση τους, από τα 20 μέχρι τα 30 χρόνια συμμετείχαν στη στρατιωτική θητεία. Οι άνδρες γίνονταν μέλη των συσσιτίων, ζούσαν και δειπνούσαν μαζί σε κοινό καταυλισμό μέχρι τα 60 του χρόνια και μπορούσαν να λάβουν  μέρος και να ψηφίζουν στην Απέλλα ( δημόσια συνέλευση στη Σπάρτη).

Τέλος, Οι Σπαρτιάτες θεωρούνταν πολίτες με πλήρη δικαιώματα μόλις έκλειναν το 30ο έτος της ηλικίας  τους.

ΠΗΓΕΣ:
Βικιπαίδεια

ΤΣΙΤΩΤΑ ΔΑΦΝΗ

Οι  αρχαίοι Ολυμπιακοί   αγώνες ήταν  κάτι το σημαντικό για  την αρχαία Ελλάδα. Οργανώνονταν κάθε 4 χρόνια,   άρχισαν 776 π.Χ και σταμάτησαν το 392 μ.Χ .Οι αγώνες είχαν και θρησκευτικό χαρακτήρα εφόσον γίνονταν προς τιμήν του  θεού Δια.Τα αγωνίσματα ήταν: το στάδιον, το παγκράτιο, η πάλη, το πένταθλο,  η πυγμαχία,  αγώνες δρόμου, αρματοδρομία και ιππικοί αγώνες.

Το πρώτο  αγώνισμα είναι το στάδιον. Οι αθλητές που έπαιρναν μέρος φορούσαν μια μικρή ποδιά, αργότερα αγωνίζονταν εντελώς γυμνοί, επιδεικνύοντας την επίδοσή τους στο πολεμικό βάδισμα και τρέξιμο.

Η πυγμαχία ήταν θανατηφόρο αγώνισμα. Τα χέρια ήταν ενισχυμένα με χοντρά δερμάτινα λουριά από τον αγκώνα μέχρι τις γροθιές, ενώ τα δάχτυλα έμεναν ακάλυπτα, για να κλείνουν σχηματίζοντας γροθιά. Τα λουριά μπορεί να ήταν ενισχυμένα με μικρούς μολυβενιους βόλους ή καρφιά.

Το Πένταθλο  ήταν συνδυασμός από πέντε επί μέρους αγωνίσματα: τροχάδην, άλμα, πάλη, δισκοβολία και ακόντιο. Η Αρματοδρομία γίνονταν σε στάδιο,  το «ιπποδρόμιο», αγνώστων σήμερα διαστάσεων. Το μοναδικό ιπποδρόμιο που διασώζεται σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στο Λύκαιο όρος και έχει μήκος 300 μέτρα. Οι νικητές γίνονταν αγάλματα και ποιήματα, ώστε  να μην ξεχαστουν ποτέ και να μείνουν ως αθάνατοι. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς.

Ολυμπιονίκες:

• Ο Λεωνίδας ήταν διάσημος ολυμπιονίκης δρομέας, που έζησε τον 2ο π.Χ. αιώνα και καταγόταν από τη Ρόδο.

• Ο Μίλων ο Κροτωνιάτης (557 π.Χ.), γιος του Διοτίμου, ήταν παλαιστής από τη Μεγάλη Ελλάδα και είχε στεφανωθεί σε έξι Ολυμπιάδες

•  Ο Λευτέρης Πετρούνιας (Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 1990). Έχει αναδειχθεί χρυσός ολυμπιονίκης το 2016, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και 5 φορές πρωταθλητής Ευρώπης.

• Η Παρασκευή “Βούλα” Πατουλίδου (Τριπόταμος Φλώρινας, 23 Απριλίου 1965), είναι Ελληνίδα πρώην αθλήτρια και πολιτικός, η πρώτη γυναίκα χρυσή ολυμπιονίκης στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της ολυμπιακής ομάδας σε πέντε Ολυμπιάδες (1988, 1992, 1996, 2000, 2004)

Βικιπαίδεια

top-sport.gr

ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Βικιπαίδεια

Διεθνής Ολυμπιακή Ακαδημία

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ

Στην Αρχαία Ελλάδα η άθληση έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και καταλάμβανε μεγάλο μέρος της αγωγής των νέων.

Βασικά στοιχεία της εκγύμνασης ήταν ο ανταγωνισμός, η πειθαρχία και η ευγενής άμιλλα που, σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του πνεύματος (μουσική και γράμματα), είχε στόχο την υγιή και αρμονική ανάπτυξη σώματος και νου («νους υγιής εν σώματι υγιή»). Πρώτοι οι Έλληνες έδωσαν αυτό το περιεχόμενο στην άθληση και δεν την περιόρισαν στο πλαίσιο της στρατιωτικής προετοιμασίας, ενώ τη χρησιμοποίησαν και ως θεραπευτική πρακτική στην ιατρική.

Κατά την Κλασική Εποχή, αναπτύχθηκαν διάφορα συστήματα εκπαίδευσης και η σωματική άσκηση καθιερώθηκε ως μέσο αγωγής των αγοριών. Σταδιακά ιδρύθηκαν τοπικοί και πανελλήνιοι αγώνες, δημοφιλέστερος των οποίων ήταν τα Ολύμπια, που διεξάγονταν προς τιμή του Δία κάθε τέσσερα χρόνια στον ιερό χώρο της Ολυμπίας.

Κάθε άθλημα είχε τους δικούς του κανόνες και τεχνικές και ήταν ουσιώδης η τήρηση και η βελτίωση τους. Την αγωγή των αγοριών αναλάμβανε ο παιδοτρίβης, ο οποίος δίδασκε τις τεχνικές της πάλης με στόχο την ενδυνάμωση του σώματος. Αργότερα, στα δημόσια γυμναστήρια της πόλης, οι έφηβοι ασκούνταν στην πάλη, τον δρόμο, το άλμα, τον ακοντισμό, τη δισκοβολία, την πυγμαχία και το παγκράτιο. Τα πέντε πρώτα αποτελούσαν το λεγόμενο πένταθλο, αγώνισμα που συμμετείχε στους πανελλήνιους αγώνες και σήμερα είναι αντιπροσωπευτικά αθλήματα του σύγχρονου κλασικού αθλητισμού. Διδάσκονταν επίσης, ιππασία, κολύμβηση και παιχνίδια με σφαίρα (μπάλα).

Πολλά αθλήματα εξαφανίστηκαν στην πορεία και άλλα επινοήθηκαν ή εμπλουτίστηκαν με επιμέρους αγωνίσματα.  Όπως και να χει, ο αθλητισμός και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν το πιο ζωντανό κληροδότημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού προς τον σύγχρονο κόσμο.

ΠΗΓΕΣ:

ολυμπιακή παιδεία

Schoolpress

ΛΕΚΑ ΕΡΙΚΣΕΛΑ

Το ένδυμα διατηρεί το βασικό χαρακτηριστικό της Κλασικής Εποχής.

Ανδρική ενδυμασία

Επιλέγεται ως καθημερινό ένδυμα ο χιτώνας, που είναι κοντός μέχρι τα γόνατα και στερεώνεται με περόνες στους ώμους. Φορούσαν μια ζώνη στη μέση και το ιμάτιο, το οποίο ήταν ένα τετράγωνο ύφασμα, συνήθως μάλλινο,

Γυναικεία ενδυμασία

Το βασικό γυναικείο ένδυμα δεν έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις, έτσι αποτελείται από τον  χιτώνα και το ιμάτιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο χιτώνας ήταν αρκετά στενός αλλά αργότερα είχε μεγαλύτερο φάρδος.

Αξεσουάρ

Κοινά Ελληνικά αξεσουάρ της εποχής ήταν διακοσμητικά, όπως συνδετήρες, καρφίτσες, ζώνες, φύλλα και κορσέδες. Όσο πιο περίπλοκο το στολίδι τόσο μεγαλύτερη ήταν η κοινωνική θέση της/ του κατόχου του.

Κόμμωση και στολισμός

Και γυναίκες και άνδρες φρόντιζαν ιδιαίτερα για τον καλλωπισμό των μαλλιών τους. Τα περισσότερα χτενίσματα τους αποτελούνταν από πλεξίδες, κότσους και μπούκλες. Η κόμμωση δεν ήταν ποτέ πλήρης χωρίς κάποιο είδος στολισμού. Ο στολισμός, επίσης, έπρεπε να συμφωνεί με τους νόμους της συμμετρίας. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Έλληνες που δημιούργησαν το πρώτο σινιόν: το κουλούρι ή κουρτίνα των μαλλιών. Η ταινία της κόμης ήταν επίσης μια άλλη ελληνική καινοτομία: ήταν κορδέλες ή ένα φουλάρι, που χρησιμοποιούνταν, για να κρατούν και να διακοσμούν ένα σινιόν. Μερικές φορές, αυτές οι κορδέλες επεκτείνονταν γύρω από το μέτωπο, προσφέροντας ακόμα πιο περίτεχνα διακοσμητικά στοιχεία, ειδικά όταν τα λουλούδια και τα πολύτιμα πετράδια είχαν υφανθεί σε αυτά.

ΠΗΓΕΣ:

greek culture

ancient

Χρύσα Μαυροπούλου 

Ο Στωικισμός υπήρξε μια σημαντική φιλοσοφική σχολή που ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον Κύπριο φιλόσοφο Ζήνωνα (300 π.Χ. – 250 μ.Χ.). Είχε κέντρο την “Ποικίλη Στοά” από όπου η σχολή πήρε το όνομα της.

Σύμφωνα με τον Στωικισμό, ο άνθρωπος έχει το καθήκον να εναρμονιστεί με το Σύμπαν το οποίο αργότερα του μεταφέρει τις ιδιότητες του.

Οι Στωικοί δεν υποστηρίζουν την απαλλαγή από τα υλικά αγαθά, αλλά μας παροτρύνουν να προσπαθούμε να μην υποφέρουμε από αυτά που μας λείπουν καθώς και μας βοηθούν να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε.

Όταν συνειδητοποιούμε το εφήμερο της ζωής, καταλαβαίνουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό. Μια από τις βασικές αρχές του Στωικισμού είναι το λεγόμενο “Carpe Diem”, δηλαδή το να εκτιμάει κανείς κάθε στιγμή της ζωής του.

Στο κέντρο της σχολής βρίσκεται επίσης ο αυτοέλεγχος, μέσω του οποίου μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα καταστροφικά συναισθήματα που μπορεί να έχουμε π.χ. θυμό ή ελπίδα. Σύμφωνα με τον Στωικισμό, η λογική είναι το μόνο εργαλείο με το οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα γεγονότα που μπορούμε να ελέγξουμε από τα γεγονότα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, πρέπει να αντιδρούμε με απάθεια. Πιο απλά, ο Στωικισμός μας μαθαίνει πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα στη ζωή μας και ότι όλο και κάτι θα συμβεί που δε θα μας αρέσει.

Μια ακόμα βασική αρχή του Στωικισμού είναι ότι “η ζωή είναι μικρή”, και όχι επειδή δε ζούμε πολλά χρόνια, αλλά επειδή τα ξοδεύουμε σε άσκοπα πράγματα.

Ο Στωικισμός είναι μια άκρως πρακτική φιλοσοφία, καθώς μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις μέσω του αυτοελέγχου. Επιπλέον, είναι κάτι βαθύτερο από αυτό, είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουμε σε αυτό το σύμπαν, σε αυτόν τον τυχαίο συνδυασμό γεγονότων του οποίου είμαστε μέρος.

el.m.wikipedia.org
frapress.gr
enallaktikidrasi.com
www.haniotika-nea.gr