Αρχείο κατηγορίας ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΠΑΝΙΔΟΥ

Στην Αρχαία Αθήνα οι μορφωμένοι άνθρωποι θεωρούνταν ανώτεροι από τους αμόρφωτους, καθώς η εκπαίδευση αποτελούσε σημαντικό κοινωνικό κριτήριο. Ο σκοπός της εκπαίδευσης ήταν η σωστή ανάπτυξη του ανθρώπου, ώστε να εξελιχθεί σε καλό πολίτη. Αυτό γινόταν εφικτό με την ελεύθερη και αρμονική ανάπτυξη του σώματος και πνεύματος του.

Τα ιδιωτικά σχολεία- που ήταν τα μόνα τότε- προορίζονταν μόνο για τα αγόρια άνω των επτά ετών. Συνοδεύονταν καθ΄όλη τη διάρκεια του σχολείου από έναν ηλικιωμένο συνηθως, αξιόπιστο δούλο, ο οποίος τους δίδασκε και καλούς τρόπους.

Αντιθέτως, τα κορίτσια δεν είχαν το δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο όπως τα αγόρια, αλλά μάθαιναν γράμματα στο σπίτι. Από το πρόγραμμα του σχολείου δεν έλειπαν η ανάγνωση, η γράφη, η αριθμητική, τα ποιήματα και ο χορός. Βέβαια, τη βάση της εκπαίδευσης αποτελούσε η μουσική. Μόλις το αγόρι έκλεινε τα δώδεκά του χρόνια, το μάθημα της γυμναστικής εντασσόταν και αυτό στο πρόγραμμα του, με σκοπό τη γύμναση του σώματός του. Αν και η αθηναϊκή εκπαίδευση διαιρούνταν σε τρία στάδια, τα παιδιά των πλουσίων ήταν τα μόνα που ακολουθούσαν και τα τρια, καθώς τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών δεν είχαν την αντίστοιχη δυνατότητα και σταματούσαν το σχολείο έχοντας αποκτήσει μόνο τις βασικές γνώσεις.

Συγκρίνοντας την εκπαίδευση της αρχαία Αθήνας με τη σύγχρονη διαπιστώνουμε ότι κατά την αρχαιότητα υπάρχει μόνο ιδιωτική εκπαίδευση. Επομένως, αφορά μόνο τους ευπόρους. Τέλος, αποκλείονται από αυτή τα κορίτσια.

ΠΗΓΕΣ:

mnimesellinismou

Βικιπαίδεια

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

Αυτό που μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον στην αρχαία σπαρτιατική αγωγή είναι η  εκπαίδευση των αγοριών. Αρχικά, όταν τα αγόρια φτάσουν τα 7 τους χρόνια αναλαμβάνει η πολιτεία, η οποία προπονεί και σκληραγωγεί τα αγόρια, ώστε να είναι σε ετοιμότητα για οποιοδήποτε ενδεχόμενο το  οποίο μπορεί να προηγηθεί ενός πολέμου ή οπουδήποτε αλλού που να τους φέρει σε τέτοια  κατάσταση. Η εκπαίδευση τους ολοκληρωνόταν στα 20 χρόνια. Τους μάθαιναν να ζουν πολύ λιτά, γυμνάζονταν καθημερινά, ασκούνταν να αντέχουν στις ελλείψεις φαγητού, στην πόνο, στο κρύο και την αϋπνία. Επίσης, το φαγητό τους ήταν ο μέλανας ζωμός (ήταν  ένας ζωμός από αίμα χοιρινό και αποτελούσε την κύρια τροφή των Σπαρτιατών πολεμιστών) και το  μέλι.

Όταν οι νέοι άνδρες τελείωναν την εκπαίδευσή τους, συμμετείχαν μέχρι τα 30 χρόνια στη στρατιωτική θητεία. Γίνονταν μέλη των συσσιτίων, ζούσαν και δειπνού

Επιπλέον, τα αγόρια μόλις τελείωναν την εκπαίδευση τους, από τα 20 μέχρι τα 30 χρόνια συμμετείχαν στη στρατιωτική θητεία. Οι άνδρες γίνονταν μέλη των συσσιτίων, ζούσαν και δειπνούσαν μαζί σε κοινό καταυλισμό μέχρι τα 60 του χρόνια και μπορούσαν να λάβουν  μέρος και να ψηφίζουν στην Απέλλα ( δημόσια συνέλευση στη Σπάρτη).

Τέλος, Οι Σπαρτιάτες θεωρούνταν πολίτες με πλήρη δικαιώματα μόλις έκλειναν το 30ο έτος της ηλικίας  τους.

ΠΗΓΕΣ:
Βικιπαίδεια

ΤΣΙΤΩΤΑ ΔΑΦΝΗ

Οι  αρχαίοι Ολυμπιακοί   αγώνες ήταν  κάτι το σημαντικό για  την αρχαία Ελλάδα. Οργανώνονταν κάθε 4 χρόνια,   άρχισαν 776 π.Χ και σταμάτησαν το 392 μ.Χ .Οι αγώνες είχαν και θρησκευτικό χαρακτήρα εφόσον γίνονταν προς τιμήν του  θεού Δια.Τα αγωνίσματα ήταν: το στάδιον, το παγκράτιο, η πάλη, το πένταθλο,  η πυγμαχία,  αγώνες δρόμου, αρματοδρομία και ιππικοί αγώνες.

Το πρώτο  αγώνισμα είναι το στάδιον. Οι αθλητές που έπαιρναν μέρος φορούσαν μια μικρή ποδιά, αργότερα αγωνίζονταν εντελώς γυμνοί, επιδεικνύοντας την επίδοσή τους στο πολεμικό βάδισμα και τρέξιμο.

Η πυγμαχία ήταν θανατηφόρο αγώνισμα. Τα χέρια ήταν ενισχυμένα με χοντρά δερμάτινα λουριά από τον αγκώνα μέχρι τις γροθιές, ενώ τα δάχτυλα έμεναν ακάλυπτα, για να κλείνουν σχηματίζοντας γροθιά. Τα λουριά μπορεί να ήταν ενισχυμένα με μικρούς μολυβενιους βόλους ή καρφιά.

Το Πένταθλο  ήταν συνδυασμός από πέντε επί μέρους αγωνίσματα: τροχάδην, άλμα, πάλη, δισκοβολία και ακόντιο. Η Αρματοδρομία γίνονταν σε στάδιο,  το «ιπποδρόμιο», αγνώστων σήμερα διαστάσεων. Το μοναδικό ιπποδρόμιο που διασώζεται σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στο Λύκαιο όρος και έχει μήκος 300 μέτρα. Οι νικητές γίνονταν αγάλματα και ποιήματα, ώστε  να μην ξεχαστουν ποτέ και να μείνουν ως αθάνατοι. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς.

Ολυμπιονίκες:

• Ο Λεωνίδας ήταν διάσημος ολυμπιονίκης δρομέας, που έζησε τον 2ο π.Χ. αιώνα και καταγόταν από τη Ρόδο.

• Ο Μίλων ο Κροτωνιάτης (557 π.Χ.), γιος του Διοτίμου, ήταν παλαιστής από τη Μεγάλη Ελλάδα και είχε στεφανωθεί σε έξι Ολυμπιάδες

•  Ο Λευτέρης Πετρούνιας (Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 1990). Έχει αναδειχθεί χρυσός ολυμπιονίκης το 2016, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και 5 φορές πρωταθλητής Ευρώπης.

• Η Παρασκευή “Βούλα” Πατουλίδου (Τριπόταμος Φλώρινας, 23 Απριλίου 1965), είναι Ελληνίδα πρώην αθλήτρια και πολιτικός, η πρώτη γυναίκα χρυσή ολυμπιονίκης στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της ολυμπιακής ομάδας σε πέντε Ολυμπιάδες (1988, 1992, 1996, 2000, 2004)

Βικιπαίδεια

top-sport.gr

ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Βικιπαίδεια

Διεθνής Ολυμπιακή Ακαδημία

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ

Στην Αρχαία Ελλάδα η άθληση έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και καταλάμβανε μεγάλο μέρος της αγωγής των νέων.

Βασικά στοιχεία της εκγύμνασης ήταν ο ανταγωνισμός, η πειθαρχία και η ευγενής άμιλλα που, σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του πνεύματος (μουσική και γράμματα), είχε στόχο την υγιή και αρμονική ανάπτυξη σώματος και νου («νους υγιής εν σώματι υγιή»). Πρώτοι οι Έλληνες έδωσαν αυτό το περιεχόμενο στην άθληση και δεν την περιόρισαν στο πλαίσιο της στρατιωτικής προετοιμασίας, ενώ τη χρησιμοποίησαν και ως θεραπευτική πρακτική στην ιατρική.

Κατά την Κλασική Εποχή, αναπτύχθηκαν διάφορα συστήματα εκπαίδευσης και η σωματική άσκηση καθιερώθηκε ως μέσο αγωγής των αγοριών. Σταδιακά ιδρύθηκαν τοπικοί και πανελλήνιοι αγώνες, δημοφιλέστερος των οποίων ήταν τα Ολύμπια, που διεξάγονταν προς τιμή του Δία κάθε τέσσερα χρόνια στον ιερό χώρο της Ολυμπίας.

Κάθε άθλημα είχε τους δικούς του κανόνες και τεχνικές και ήταν ουσιώδης η τήρηση και η βελτίωση τους. Την αγωγή των αγοριών αναλάμβανε ο παιδοτρίβης, ο οποίος δίδασκε τις τεχνικές της πάλης με στόχο την ενδυνάμωση του σώματος. Αργότερα, στα δημόσια γυμναστήρια της πόλης, οι έφηβοι ασκούνταν στην πάλη, τον δρόμο, το άλμα, τον ακοντισμό, τη δισκοβολία, την πυγμαχία και το παγκράτιο. Τα πέντε πρώτα αποτελούσαν το λεγόμενο πένταθλο, αγώνισμα που συμμετείχε στους πανελλήνιους αγώνες και σήμερα είναι αντιπροσωπευτικά αθλήματα του σύγχρονου κλασικού αθλητισμού. Διδάσκονταν επίσης, ιππασία, κολύμβηση και παιχνίδια με σφαίρα (μπάλα).

Πολλά αθλήματα εξαφανίστηκαν στην πορεία και άλλα επινοήθηκαν ή εμπλουτίστηκαν με επιμέρους αγωνίσματα.  Όπως και να χει, ο αθλητισμός και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν το πιο ζωντανό κληροδότημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού προς τον σύγχρονο κόσμο.

ΠΗΓΕΣ:

ολυμπιακή παιδεία

Schoolpress

ΛΕΚΑ ΕΡΙΚΣΕΛΑ

Το ένδυμα διατηρεί το βασικό χαρακτηριστικό της Κλασικής Εποχής.

Ανδρική ενδυμασία

Επιλέγεται ως καθημερινό ένδυμα ο χιτώνας, που είναι κοντός μέχρι τα γόνατα και στερεώνεται με περόνες στους ώμους. Φορούσαν μια ζώνη στη μέση και το ιμάτιο, το οποίο ήταν ένα τετράγωνο ύφασμα, συνήθως μάλλινο,

Γυναικεία ενδυμασία

Το βασικό γυναικείο ένδυμα δεν έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις, έτσι αποτελείται από τον  χιτώνα και το ιμάτιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο χιτώνας ήταν αρκετά στενός αλλά αργότερα είχε μεγαλύτερο φάρδος.

Αξεσουάρ

Κοινά Ελληνικά αξεσουάρ της εποχής ήταν διακοσμητικά, όπως συνδετήρες, καρφίτσες, ζώνες, φύλλα και κορσέδες. Όσο πιο περίπλοκο το στολίδι τόσο μεγαλύτερη ήταν η κοινωνική θέση της/ του κατόχου του.

Κόμμωση και στολισμός

Και γυναίκες και άνδρες φρόντιζαν ιδιαίτερα για τον καλλωπισμό των μαλλιών τους. Τα περισσότερα χτενίσματα τους αποτελούνταν από πλεξίδες, κότσους και μπούκλες. Η κόμμωση δεν ήταν ποτέ πλήρης χωρίς κάποιο είδος στολισμού. Ο στολισμός, επίσης, έπρεπε να συμφωνεί με τους νόμους της συμμετρίας. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Έλληνες που δημιούργησαν το πρώτο σινιόν: το κουλούρι ή κουρτίνα των μαλλιών. Η ταινία της κόμης ήταν επίσης μια άλλη ελληνική καινοτομία: ήταν κορδέλες ή ένα φουλάρι, που χρησιμοποιούνταν, για να κρατούν και να διακοσμούν ένα σινιόν. Μερικές φορές, αυτές οι κορδέλες επεκτείνονταν γύρω από το μέτωπο, προσφέροντας ακόμα πιο περίτεχνα διακοσμητικά στοιχεία, ειδικά όταν τα λουλούδια και τα πολύτιμα πετράδια είχαν υφανθεί σε αυτά.

ΠΗΓΕΣ:

greek culture

ancient

Χρύσα Μαυροπούλου 

Ο Στωικισμός υπήρξε μια σημαντική φιλοσοφική σχολή που ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον Κύπριο φιλόσοφο Ζήνωνα (300 π.Χ. – 250 μ.Χ.). Είχε κέντρο την “Ποικίλη Στοά” από όπου η σχολή πήρε το όνομα της.

Σύμφωνα με τον Στωικισμό, ο άνθρωπος έχει το καθήκον να εναρμονιστεί με το Σύμπαν το οποίο αργότερα του μεταφέρει τις ιδιότητες του.

Οι Στωικοί δεν υποστηρίζουν την απαλλαγή από τα υλικά αγαθά, αλλά μας παροτρύνουν να προσπαθούμε να μην υποφέρουμε από αυτά που μας λείπουν καθώς και μας βοηθούν να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε.

Όταν συνειδητοποιούμε το εφήμερο της ζωής, καταλαβαίνουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό. Μια από τις βασικές αρχές του Στωικισμού είναι το λεγόμενο “Carpe Diem”, δηλαδή το να εκτιμάει κανείς κάθε στιγμή της ζωής του.

Στο κέντρο της σχολής βρίσκεται επίσης ο αυτοέλεγχος, μέσω του οποίου μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα καταστροφικά συναισθήματα που μπορεί να έχουμε π.χ. θυμό ή ελπίδα. Σύμφωνα με τον Στωικισμό, η λογική είναι το μόνο εργαλείο με το οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα γεγονότα που μπορούμε να ελέγξουμε από τα γεγονότα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, πρέπει να αντιδρούμε με απάθεια. Πιο απλά, ο Στωικισμός μας μαθαίνει πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα στη ζωή μας και ότι όλο και κάτι θα συμβεί που δε θα μας αρέσει.

Μια ακόμα βασική αρχή του Στωικισμού είναι ότι “η ζωή είναι μικρή”, και όχι επειδή δε ζούμε πολλά χρόνια, αλλά επειδή τα ξοδεύουμε σε άσκοπα πράγματα.

Ο Στωικισμός είναι μια άκρως πρακτική φιλοσοφία, καθώς μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις μέσω του αυτοελέγχου. Επιπλέον, είναι κάτι βαθύτερο από αυτό, είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουμε σε αυτό το σύμπαν, σε αυτόν τον τυχαίο συνδυασμό γεγονότων του οποίου είμαστε μέρος.

el.m.wikipedia.org
frapress.gr
enallaktikidrasi.com
www.haniotika-nea.gr

Σουζάνα Χαρουτιουνιάν

Η αρχαία Αθήνα ήταν μία από τις σπουδαιότερες πόλεις του κόσμου. Είχε σημειώσει σημαντική ανάπτυξη στις τέχνες δημιουργώντας έτσι μνημεία και αξιοθέατα που απλώς σου κόβουν την ανάσα. Ορισμένα από αυτά που πρέπει να επισκεφτείτε είναι:

Η αρχαία αγορά

Η Αρχαία Αγορά ήταν ένας ανοιχτός χώρος στον οποίο γίνονταν θρησκευτικές, αθλητικές, εμπορικές, πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Διαθέτει ένα μαγευτικό κήπο που αποτελείται από 43 διαφορετικά είδη δέντρων, αειθαλών και φυλλοβόλων, 73 είδη θάμνων και 25 είδη αναρριχώμενων φυτών. Τα κυριότερα μνημεία του χώρου είναι η Στοά του Αττάλου, που σήμερα στεγάζει το Μουσείο Αρχαίας Αγοράς, ο ναός του Ηφαίστου, η Θόλος και το Βουλευτήριο. Αξιοσημείωτο είναι ότι για να αποκαλυφθούν τα μνημεία χρειάστηκε να κατεδαφιστούν περισσότερα από 400 νεότερα κτίσματα.

Η πύλη του Αδριανού

Η πύλη του Αδριανού είναι φημισμένη για τις δύο επιγραφές που έχει στις αντίθετες πλευρές της. Από τη μια πλευρά έλεγε “Αυτή είναι η Αθήνα, η πόλη του Θησέα” και στην άλλη πλευρά έλεγε: “Αυτή είναι η πόλη του Αδριανού, όχι του Θησέα”. Ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η αψίδα τιμά τον Αδριανό, δεν έχει διευκρινιστεί εάν οι επιγραφές αναφέρονται σε ολόκληρη την πόλη ή σε δύο τμήματά της: το παλιό αρχαίο ελληνικό και το νέο το ρωμαϊκό.

Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός

Το ιερό του Ολυμπίου Διός αποτέλεσε τον μεγαλύτερο ναό της Ελλάδας κατά τους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους. Η κατασκευή του ξεκίνησε τον 6ο αιώνα π.Χ. αλλά αναβλήθηκε και ολοκληρώθηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. από τον Αδριανό ο οποίος αφιέρωσε τον ναό στον θεό Δία. Ο ναός έφτανε στα 96 μέτρα με 104 κίονες Κορινθιακού ρυθμού και μόνο οι 15 από τις αρχικές κολώνες του ναού παραμένουν όρθιες μέχρι σήμερα.

ΠΗΓΕΣ:

marko.gr

wikipedia Αρχαία Αγορά

widipedia Ναός του Ολυμπίου Διός

Γιώργος Πλιάκας

Η Σπάρτη, είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο ιστορικές πόλεις, που πρωταγωνίστησε στα τεκταινόμενα της αρχαίας Ελλάδας. Μια πόλη με αμέτρητα αξιοθέατα, μουσεία, μοναδική κουλτούρα και αύρα, που κάθε χρόνο υποδέχεται τουρίστες από κάθε μέρος του πλανήτη.
Η εξερεύνηση στη Σπάρτη, ξεκινά από το Αρχαιολογικό Μουσείο της. Ένα όμορφο νεοκλασικό κτίριο, με κήπο γεμάτο αγάλματα και εκθέματα, όπως η προτομή του Σπαρτιάτη πολεμιστή «Λεωνίδα».
Στα βόρεια της πόλης μπορεί κανείς να θαυμάσει τον Τάφο του Λεωνίδα ή «Λεωνιδαίο», ένα οικοδόμημα της αρχαιότητας, όπου- σύμφωνα με την παράδοση- βρίσκονται τα οστά του θρυλικού βασιλιά. Βορειότερα, το άγαλμα του Λεωνίδα, στέκει αγέρωχο μπροστά στο δημοτικό στάδιο. Σε κοντινή απόσταση, η Ακρόπολη της Αρχαίας Σπάρτης, με σημαντικότερα μνημεία το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο και το Ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Στα δυτικά της πόλης βρίσκεται το Ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος, το θρησκευτικό κέντρο της σπαρτιατικής αγωγής των νέων,αλλά και το Μενελάιο, ιερός χώρος λατρείας του βασιλιά Μενελάου και της συζύγου του Ελένης.
Ένα από τα σημαντικότερα μέρη της Σπάρτης είναι και ο Μυστράς, η πιο ισχυρά οχυρωμένη βυζαντινή πόλη της Πελοποννήσου. Κατά την εποχή της ακμής του, ήταν σπουδαίο πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο. Το κάστρο του Μυστρά χτίστηκε το 1249. Πέρασε από τις κυριαρχίες Τούρκων και Βενετών και εγκαταλείφθηκε το 1832. Η περιοχή είναι γεμάτη από ερείπια και λείψανα της αρχαίας Ελλάδας. Ένας λαβύρινθος από πέτρινα δρομάκια οδηγεί σε πανέμορφες βυζαντινές εκκλησίες με μοναδική αρχιτεκτονική, βυζαντινά οικόσημα και εκπληκτικές τοιχογραφίες.
Όμορφο χωριό είναι και η Τρύπη, με το περίφημο Σπήλαιο Καιάδας. Χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες για κατακρήμνιση των εχθρών και των καταδίκων τους.
Σ΄αυτό το ταξίδι σκέφτηκα ότι η Σπάρτη παραμένει η ισχυρότερη και πιο ονομαστή πόλη της Ελλάδας. Έφερα στη μνήμη μου τη ζωή των Σπαρτιατών και έπαψα πλέον να απορώ πώς ήταν τόσο ξεχωριστοί πολεμιστές!

ΠΗΓΕΣ:
ΟΔΥΣΣΕΥΣ
pocket guide
travelstyle