Αρχείο κατηγορίας ΑΡΘΡΑ

ΣΙΔΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ

Το καλοκαίρι του 427 Π.Χ. ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στην Κέρκυρα (η διάρκειά του ήταν δύο χρόνια περίπου) μεταξύ των δημοκρατικών και των ολιγαρχικών. Υποκινητές του υπήρξαν 250 επιφανείς Κερκυραίοι πολίτες, που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Κορινθίους στη ναυμαχία που έγινε στα Σύβοτα. 

Οι Κερκυραίοι ολιγαρχικοί ενήργησαν πραξικοπηματικά και έπειτα συγκάλεσαν τους Κερκυραίους, έδωσαν εξηγήσεις για τις πράξεις τους   και   υποχρέωσαν  το   λαό   να   ψηφίσει   ουδέτερη   στάση   απέναντι   στους   δύο εμπόλεμους. Έπειτα, μετά την άφιξη των Λακεδαιμονίων οι ολιγαρχικοί ενθαρρύνθηκαν και αιφνιδιαστικά επιτέθηκαν στους δημοκρατικούς και τους νίκησαν. Τέλος, να σημειωθεί ότι κύριος στόχος τους ήταν η προσάρτηση την Κέρκυρας στον Πελοποννησιακό συνασπισμό (Κόρινθο).

Από την άλλη, οι Κερκυραίοι δημοκρατικοί ζήτησαν από τον Νικόστρατο – διότι ανησυχούσαν από το πραξικόπημα των ολιγαρχικών στο νησί- να διευθετήσει την κρίση. Αφού έγιναν πολλές συνελεύσεις και πάρθηκαν διαφορετικές αποφάσεις, λόγω της δυσπιστίας και του φόβου, ο Νικόστρατος άφησε πίσω του 5 πλοία από τα δικά του και οι δημοκρατικοί αποφάσισαν να τα επανδρώσουν με ολιγαρχικούς προκαλώντας σύγκρουση. Τέλος, κύριος στόχος τους ήταν η προσάρτηση της Κέρκυρας στον Αθηναϊκό συνασπισμό.

Συνοψίζοντας καταλαβαίνουμε πως και οι δύο παρατάξεις είχαν ως στόχο να εντάξουν την Κέρκυρα στην πολιτική τους δύναμη. Με βάση τις κινήσεις και τις πράξεις τους, εσείς με ποιο κόμμα θα θέλατε να είστε και με πιο κριτήριο θα το επιλέγατε;

 Χατζηνικολάου Μιχάλης, Σέφα Εμιλιάνο, Τριανταφυλλίδης Κωνσταντίνος

Μετά την παράδοση της Αθήνας, τα Μακρά Τείχη κατεδαφίστηκαν και τα στρατιωτικά σώματα που πολιορκούσαν την πόλη επέστρεψαν στις πατρίδες τους. Μια σπαρτιατική φρουρά ίσως έμεινε στην Αθήνα για να επιβλέπει την κατεδάφιση των τειχών. Ο Λύσανδρος έπλευσε στη Σάμο για να ολοκληρώσει την πολιορκία της πόλης. Ακόμα ένας όρος αυτής της συμφωνίας, η οποία επισφράγισε το τέλος του πολέμου, επέτρεπε στους εξορισμένους, από τους οποίους, οι περισσότεροι ήταν ολιγαρχικοί, να επιστρέψουν στην Αθήνα, και δούλεψαν σκληρά μετά τη συμφωνία. Η ολιγαρχική κοινωνική ομάδα εξέλεξε πέντε «επόπτες» για να σχεδιάσουν τη μετάβαση σε μια ολιγαρχία. Τον Ιούλιο του 404 π.Χ., κάλεσαν τον Λύσανδρο πίσω στην Αθήνα, που επέβαλε την αλλαγή της κυβέρνησης.

Ένας ολιγαρχικός πολιτικός, ο Δρακοντίδης, πρότεινε στο συμβούλιο να δώσουν την κυβέρνηση στα χέρια 30 εκλεγμένων ανδρών. Ο Θηραμένης υποστήριξε αυτή την ιδέα, και, με τον Λύσανδρο να απειλεί να τιμωρήσει την Αθήνα για την αποτυχία στο να κατεδαφίσουν τα τείχη γρήγορα, όπως είχαν υποσχεθεί, η πρόταση έγινε δεκτή από το συμβούλιο. Το συμβούλιο επέλεξε 30 άνδρες. Οι 10 εκλέχτηκαν από τους «επόπτες», 10 από τον Θηραμένη και 10 από τον Λύσανδρο. 

Αυτή η κυβέρνηση, η οποία γρήγορα έγινε γνωστή ως «Τριάκοντα Τύραννοι» για τις υπερβολές και τις θηριωδίες της, γρήγορα καταπιάστηκε με την επιβολή του ελέγχου της στην πόλη. Οι ολιγαρχικοί, υπό την ηγεσία του Κριτία, ενός από τους «επόπτες» και πρώην εξορισμένους, κάλεσαν μια σπαρτιατική φρουρά για να επιβεβαιώσουν την ασφάλεια τους και τότε ξεκίνησε κυριαρχία τρόμου, και εκτελούσαν οποιοδήποτε, τον οποίο θεωρούσαν να διαθέτει επαρκή πρωτοβουλία ή να έχει δύναμη να τους αντιμετωπίζει αποτελεσματικά. 

Θηραμένης – Βικιπαίδεια

Μπέζα Αναστασία, Χρυσοστομίδου Αντωνία

Στην ιστορία του κόσμου έχουν υπάρξει πολλοί ηγέτες. Άλλοι ξεχάστηκαν γρήγορα, άλλοι άφησαν για πάντα το στίγμα τους στην ανθρωπότητα. Άλλοι προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο και έλαβαν την επικρότηση και τον σεβασμό των πολιτών, άλλοι εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους και αποδοκιμάστηκαν για αυτό. Το να ξεχωρίσουμε έναν ικανό από έναν “κακό” ηγέτη θα έλεγε κανείς πως είναι εύκολο. Τι είναι όμως αυτό που διαφοροποιεί  έναν καλό ηγέτη από έναν πραγματικά αξιοσημείωτο;

Είναι αυτονόητο πως ένας ηγέτης για να διευθύνει μία χώρα, ένα κράτος ή μία  οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα θα πρέπει να διαθέτει κάποια φυσικά χαρίσματα. Σαφώς, κάποια στοιχεία κατακτώνται κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μερικά από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά είναι η ευστροφία, η διαλλακτικότητα, η προνοητικότητα, η πειθώ και η ηθικότητα. Η εμπειρία, η ικανότητά του να ασκεί κριτική σκέψη, η συνεχής μελέτη, η τόλμη και η ταπεινότητα αποτελούν επίσης απαραίτητα χαρακτηριστικά.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρξαν πολλοί αξιοσημείωτοι ηγέτες όπως ο Περικλής και ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Περικλής ήταν ένας από τους σπουδαιότερους στρατηγούς, πολιτικούς, ρήτορας και λόγιος, ο οποίος διασφάλισε την Αθηναϊκή Δημοκρατία και ταυτόχρονα δημιούργησε την Αθηναϊκή αυτοκρατορία. Μάλιστα, ήταν ένας ηγέτης τόσο χαρισματικός που ολόκληρος ο 5ος αιώνας χαρακτηρίστηκε ως «χρυσούς αιών του Περικλέους». Ο Αλέξανδρος ήταν ένας ηγέτης που κατάφερε να αναδιαμορφώσει την Ελλάδα τόσο πολιτικά όσο οικονομικά και πολιτιστικά. Παρά το νεαρό της ηλικίας του άφησε σημάδια στην ιστορία τα οποία παρέμειναν αναλλοίωτα στον χρόνο.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, που κυριαρχεί η δημοκρατία, οι πολίτες επιλέγουν οι ίδιοι ελεύθερα τους ηγέτες τους. Τα κριτήρια εκλογής ενός ηγέτη θα έπρεπε να μοιάζουν με αυτά της αρχαίας Ελλάδας. Ωστόσο, πολλοί επιλέγουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον αγνοώντας το κοινό καλό. Με τον τρόπο αυτό, συχνά καταλήγουν να κυβερνούν άτομα τα οποία δεν κατέχουν κάποια στοιχειώδη χαρακτηριστικά.

ΠΗΓΕΣ:

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ – ΠΡΟΛΟΓΟΣ 

Αρχαία ελληνική σοφία για σύγχρονους ηγέτες | politischios.gr 

Τσακαλάκη Αφροδίτη

Ο εμφύλιος πόλεμος της Κέρκυρας και η διαμάχη της με την Κόρινθο διαχώρισε τον  χάρτη σε δύο ζώνες. Δηλαδή, όλοι πρέπει να επιλέξουν αν είναι δημοκρατικοί ή  ολιγαρχικοί. Οι ολιγαρχικοί ανάγκασαν το λαό να δεχτεί τις αποφάσεις τους,  δυστυχώς όπως συμβαίνει και στις μέρες μας. Έπειτα έστειλαν πρέσβεις στην Αθήνα  με σκοπό να πουν στους Αθηναίους ότι η κατάσταση ήταν συμφέρουσα για την  Αθήνα και να πείσουν τους δημοκρατικούς, που κατέφυγαν στην Αθήνα, να μην  πάρουν εκδίκηση. Οι Αθηναίοι κρατούσαν αιχμάλωτους τους Κερκυραίους  πρεσβευτές στην Αίγινα μέχρι που ηττήθηκαν οι Κερκυραίοι δημοκρατικοί. Το  επόμενο βράδυ, οι δύο παρατάξεις χωρίστηκαν. Οι δημοκρατικοί τάχθηκαν στην  ακρόπολη, τα οχυρά της πόλης και το Υλλαϊκό λιμάνι. Οι ολιγαρχικοί, αφού έφτασε  στο νησί ένα κορινθιακό καράβι και Σπαρτιάτες πρέσβεις, επιτέθηκαν εναντίον των  δημοκρατικών και τους νίκησαν. Αργότερα, οι ολιγαρχικοί το βράδυ τάχθηκαν στην  αγορά και κατέκτησαν το λιμάνι που έβλεπε την απέναντι στεριά. Ξεκίνησε η μάχη  και νίκησαν οι δημοκρατικοί λόγω καλύτερων θέσεων, της αριθμητικής υπεροχής και  της βοήθειας των γυναικών. Έτσι, οι ολιγαρχικοί ηττήθηκαν από τους δημοκρατικούς  και από φόβο μήπως καταλάβουν το λιμάνι και τους σκότωσαν. Οι εξελίξεις του  πολέμου στην Κέρκυρα είναι πανομοιότυπες με τον πόλεμο που επικρατεί και  σήμερα και είναι υπερβολικά θλιβερό το γεγονός πως ποτέ και καμία πλευρά δεν  βγήκε κερδισμένη από κάποιον πόλεμο. 

Πηγές:

Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι

Ο Θουκυδίδης, ο εμφύλιος στην Κέρκυρα και η έννοια της ιστορίας by eranistis

κερκυραϊκά

Πέπα Κλεβίνα

Το δικαστήριο αποτελούταν από δύο ή περισσότερα τμήματα. Οι ηλιαστές ξεκινούσαν τις δίκες με το φως του φεγγαριού, για να δώσουν τα στοιχεία τους. Κάθε δικαστήριο είχε δικό του δικαστή και σε κάθε δίκη αυτοί άλλαζαν. Στην είσοδο του δικαστηρίου ήταν βαμμένο το υπέρθυρο βάσει του οποίου έπαιρνε το δικαστήριο το όνομά του.    

Στα αρχαία χρόνια, στα δικαστήρια υπήρχαν οι ηλιαστές. Ο ηλιαστής κληρωνόταν για να γίνει δικαστής. Ηλιαστής γινόταν οποιοσδήποτε Αθηναίος που είχε συμπληρώσει τα 30 έτη και δεν έχει χρέη στο δημόσιο. Καθένας από αυτούς είχε από μια χάλκινη ταυτότητα πάνω στην οποία αναγράφονταν τα στοιχεία τους και τα δέκα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, από το Α έως το Κ που δείχνοντας σε ποιο τμήμα φυλής ανήκαν.

 Η αγορά, ήταν ένα πολυσύχναστο μέρος, που Αρχαίοι Έλληνες πουλούσαν τα προϊόντα και προμηθεύονταν άλλα για τα τραπέζια τους. Υπήρχαν πολλοί ιδιοκτήτες που έστελναν προϊόντα για συναλλαγή. Πολλοί πουλάνε ζεστά λουκάνικα κρεμασμένα στο λαιμό της αγοράς, που τους ονόμαζαν αγορονόμους . Η αγορά ήταν τακτοποιημένη με ένα ορισμένο σχέδιο για κάθε προϊόν που είχαν καθορίσει σε ειδικούς χώρους και ο κάθε πελάτης ήξερε καλά που θα βρει ψωμί, ψάρια, λάδι, λαχανικά και λάδι. Αν κάποιος ήθελε να συναντήσει κάποιον, συναντιούνταν στο ιχθυοπωλείο, και κάπως έτσι συνεννοούνταν μεταξύ τους.

Από όλα όσα ανέφερα στο παραπάνω κείμενο τρία πράγματα με εντυπωσίασαν. Και αυτά είναι, ότι οι δικαστές στα αρχαία χρόνια λέγονταν ηλιαστές, οι ιδιοκτήτες των αγορών αντάλλασσαν προϊόντα, και τέλος ο ναός της Άρτεμης στην Κέρκυρα που λειτούργησε τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Πηγές:

Ναός της Άρτεμης (Κέρκυρα) – Βικιπαίδεια

Ηλιαστές – Βικιπαίδεια

Οικονομίδης Βασίλειος

Τα σπίτια στην αρχαία Ελλάδα είχαν τα προβλήματα που έχουν και τα δικά μας σήμερα με βασικότερα τη ζέστη και το κρύο. Ο Σωκράτης το 470 π.Χ. με τις οδηγίες του για το ιδανικό ηλιακό σπίτι, που αναφέρονται στα απομνημονεύματα του Ξενοφώντα, αλλά και ο Ιπποκράτης με το έργο του «Περί αέρων, υδάτων και τόπων», έβαλαν τις βάσεις της σύγχρονης βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής. Ο στόχος τους ήταν τα σπίτια να εξασφαλίζουν την αρμονική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον. 

Το αρχαίο σπίτι είχε για θεμέλια και βάσεις τοίχων την πέτρα, όπου πάνω τοποθετούσαν πλίνθους με ξηροδεσιές, για να υψώσουν τους τοίχους. Οι στέγες είχαν κεραμίδια, αν και πολλές φορές αναφέρεται η ύπαρξη ταράτσας. Το σχέδιο που δίνουν οι συγγραφείς για τα σπίτια της εποχής καταγράφει μια στενόμακρη είσοδο σε μια τετράπλευρη αυλή, όπου στο κέντρο της βρισκόταν ένα πηγάδι. Στην αυλή υπήρχε και ένας βωμός, όπου πραγματοποιούνταν όλες οι θρησκευτικές τελετές. Η κατασκευή των σπιτιών γίνεται από φτηνά υλικά και η διάταξή τους είναι απλή. Τα δωμάτια έβλεπαν σε εσωτερικές αυλές. Μπροστά από το σπίτι υπήρχε μια μικρή πλακόστρωτη αυλή.

Η είσοδος ήταν στη βόρεια πλευρά. Λόγω κλίματος, το σπίτι δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως χώρος κοινωνικών συναναστροφών. Μόνο κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. άρχισαν τα σπίτια να είναι προσεγμένα, κάτι που ως τότε συνέβαινε μόνο στους μεγάλους ναούς, στα δημόσια κτίρια και στα ανάκτορα. Η λειτουργική διάρθρωση του αρχαιοελληνικού σπιτιού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα σύγχρονο σπίτι. 

Ένα παράδειγμα είναι το σπίτι που βρέθηκε στην Όλυνθο της Χαλκιδικής. Εξωτερικά μοιάζει με κλειστό οικοδόμημα, με μοναδικό άνοιγμα μια πόρτα στην ανατολική πλευρά. Μόλις περάσουμε την είσοδο, μπαίνουμε στον θυρώνα. Αριστερά μας, βρίσκεται ο πιθεών (αποθήκη ή κελάρι) και δεξιά ο ανδρών, με προθάλαμο και κύριο δωμάτιο, που κοσμείται με μωσαϊκό δάπεδο και θρανία. Εδώ δειπνεί ο οικοδεσπότης με τους φίλους του, αφού πια κλείσει η αγορά.

Πηγές:

Scholeio.com: H Αρχαία Ελληνική Οικία 

kairatos.com.gr – Η κατοικία των αρχαίων Ελλήνων

Τα σπίτια στην Αρχαία Ελλάδα είχαν θερμομόνωση, ενδοδαπέδια θέρμανση και πολλά άλλα | Τι λες τώρα;

Σεργιαλίδου Μυρσίνη

Είμαι σίγουρη πως όλοι έχετε ακούσει για τις εξαιρετικές διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Στα σημερινά χρόνια, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από αυτόν τον τρόπο ζωής. Τι θα κάνατε όμως αν σας έλεγα ότι μπορείτε να πάρετε μία «γεύση» από εκείνη την εποχή; Παρακάτω υπάρχουν συνταγές που συμπεριλαμβάνουν ψάρι διότι, αντίθετα με το σήμερα, οι άνθρωποι κατανάλωναν κρέας μόνο σε ειδικές περιστάσεις και θεωρείτο είδος πολυτελείας.

• Γαλέος κατά Αρχέστρατο

Υλικά:

4 φιλέτα γαλέου, βάρους 125 γραμμαρίων το καθένα

3 κουταλιές σούπας (90 ml περίπου) ελαιόλαδο

2 κουταλιές γλυκού κύμινο σε σκόνη

2 κουταλιές γλυκού κατα τεμαχισμένα αρωματικά βότανα (ρίγανη, κόλιανδρος, μαϊντανός, δυόσμος)

½ κουταλιάς γλυκού αλάτι

Εκτέλεση:

Επαλείφονται τα φιλέτα με ελαιόλαδο, αναμειγνύονται τα αρωματικά βότανα με το αλάτι και με το μείγμα επιστρώνονται και από τις δύο πλευρές τα φιλέτα. Τοποθετούνται με λίγο ελαιόλαδο στο τηγάνι ενώ απαιτούνται 6 έως 8 λεπτά για κάθε πλευρά, ώστε να ροδίσουν, οπότε και αποσύρονται από την εστία. Συνοδεύονται με πράσινη σαλάτα, με σάλτσα από 1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο, 1 κουταλιά σούπας ξύδι από κόκκινο ξηρό κρασί και ½ κουταλιά σούπας γάρο.

• Τάριχος με γλυκόξινα κρεμμύδια κατά Λουκρήτιο

Υλικά:

6 μικρά και γλυκά κρεμμύδια

1 τεμάχιο μικρού τόνου (το μισό ψάρι) μιας λίβρας περίπου ½ κιλό

1 κουταλιά ελαιόλαδο

1 κουταλιά μέλι

1 κουταλιά λευκό κρασί

1 κουταλιά ξύδι

1 κουταλιά βρασμένο λευκό κρασί

½ κουταλιάς μέλι

πετροσέλινο

γάρος

Εκτέλεση:

Καθαρίζονται και τεμαχίζονται τα κρεμμύδια και τοποθετούνται σε μικρή χύτρα μαζί με το πετροσέλινο, που αναμειγνύονται με ελάχιστο νερό (3 κουταλιές), μια κουταλιά ελαιόλαδο και ελάχιστο γάρο σε χαμηλή φωτιά, έως ότου τα κρεμμύδια μαλακώσουν, απορροφώντας το μεγαλύτερο μέρος των υγρών. Κατόπιν τεμαχίζεται ο τάριχος και προστίθεται στη χύτρα. Μόλις φτάσει σε σημείο βρασμού αμέσως ελαττώνεται η φωτιά και προς το τέλος, αφού αναμειχθούν μερικές φορές τα υλικά, προστίθεται το μέλι, το ξύδι και το βρασμένο κρασί σε μορφή υδαρούς διαλύματος. Ακολουθεί δοκιμή γεύσης, δηλαδή εάν δεν είναι ελαφρά αλμυρό προστίθεται γάρος, ενώ εάν είναι πολύ αλμυρό προστίθεται μέλι.

Πηγή: 

www.athinorama.gr 

Τζέμπελου Χριστίνα

Ο κόσμος της γαστρονομίας αποκαλύπτει πολύτιμες πληροφορίες για τις συνήθειες των προγόνων μας. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λιτοδίαιτοι και θεωρούσαν ότι η υγιεινή διατροφή τούς βοηθούσε να διατηρούνται σε καλή φυσική και πνευματική κατάσταση. Δεν έκαναν περίπλοκους συνδυασμούς στη μαγειρική τους και συνήθιζαν να τρώνε λαχανικά που μάζευαν από τη φύση ή τα καλλιεργούσαν οι ίδιοι. Οι επιστημονικές αναζητήσεις των γιατρών τους απέδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες σχεδόν σε όλα τα χόρτα και λαχανικά. 

Για παράδειγμα, τις τσουκνίδες δεν τις καλλιεργούσαν αλλά τις μάζευαν κοντά στα τείχη της Αττικής. Η τσουκνίδα δε μαγειρευόταν μόνο, τρωγόταν και ωμή στη σαλάτα. Έτρωγαν ακόμα και τη γλιστρίδα. Τα περισσότερα χόρτα τους τα καλλιεργούσαν, όπως τα βλίτα. Έτρωγαν τα φύλλα αλλά χρησιμοποιούσαν και τους σπόρους ως καρύκευμα. 

Το μαρούλι είχε και αυτό χρήσιμες ιδιότητες για εκείνους . Το έλεγαν “θρίδαξ ο ημέρας’’,  γιατί τους ηρεμούσε. Τα λάχανα ήταν φάρμακο για τον πονοκέφαλο. Οι αρχαίοι Ίωνες θεωρούσαν τα λάχανα ιερά και ορκίζονταν σε αυτά “Μα τα κράμβας” για να πείσουν κάποιον. 

Το μακαρόνι φαίνεται να έχει ελληνική καταγωγή. Προέρχεται από τη λέξη “μακάρια” και ήταν ένα είδος ζυμαρικού που τρωγόταν στις κηδείες και συμβόλιζε την αναγέννηση, την ανάσταση). Το γάλα συμβόλιζε τον πλούτο και τη γονιμότητα. Το χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν τυρί. Το αλογίσιο τρωγόταν μόνο από πολεμιστές. Πολλά ευρήματα από ανασκαφές δείχνουν ότι ήταν ευρύτατα διαδεδομένο στην Αρχαία Ελλάδα. Τέλος, Έχουν βρεθεί κατά καιρούς άφθονοι “ψευδόστομοι αμφορείς”  οι οποίοι χρησίμευαν κυρίως για την αποθήκευση λαδιού καθώς και ελαιοπυρήνες.

ΠΗΓΕΣ:

Η τέχνη της μαγειρικής στην Αρχαία Ελλάδα – Φαγητό – αθηνόραμα umami

Αλέξανδρος Χουΐαζης, Παναγιώτα Χατζή, Σπανουδάκης Μιχάλης

Βασικά χαρακτηριστικά

Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η μεγάλη ταχύτητα (12 μίλια περίπου) που ανέπτυσσε σε μικρό χρόνο, που με καλά εκπαιδευμένο πλήρωμα γινόταν τρομερό πλεονέκτημα κατά τη ναυμαχία. Η τριήρης ήταν πλοίο μακρόστενο, ταχύ, χαμηλό, με ρηχή καρίνα και, γενικώς, σχετικά ελαφριά συνολική κατασκευή. Το μήκος του κυμαινόταν από 33 έως 43 μέτρα, το πλάτος του 3,5-4,4 μέτρα, το ύψος του 2,1-2,5 μέτρα πάνω από την ίσαλο γραμμή και το βύθισμά του 0,9-1 μέτρα. Στην πλώρη ήταν εξοπλισμένο με μια έμβολο κατασκευασμένη από ορείχαλκο, που χρησίμευε στις εμβολές ενάντια εχθρικών πλοίων. Κατασκευαζόταν από έλατο, πεύκο και κέδρο.

Σε αρχαίες πηγές (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Δημοσθένης) βλέπουμε ότι α πλοία ήταν επανδρωμένα συνήθως από 200 άντρες. Τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος αναλάμβανε ο τριήραρχος, πλούσιος πολίτης και γενικός διοικητής. Ο Κυβερνήτης χειριζόταν το πηδάλιο, ο Κελευστής διηύθυνε τους κωπηλάτες, ο Πρωράτης είναι “οπτικά καθήκοντα”, ο Πεντηκόνταρχος ήταν υπεύθυνος για τα εφόδια, ο Ναυπηγός για επισκευές και επιδιορθώσεις και ο Τριαηραυλίτης για τον ρυθμό της κωπηλασίας. Υπήρχαν 9-10 ναύτες γενικών καθηκόντων, 170 κωπηλάτες και 14 πεζοναύτες.

Πηγές:

Πολεμικό Ναυτικό – Επίσημη Ιστοσελίδα – Πλοία Μουσειακά Εκθέματα

Τριήρης – Βικιπαίδεια

Η Αθηναϊκή Τριήρης – naftotopos

Spartan army – Wikipedia

βιβλίο 1η Λυκείου

Χωλίδου Δέσποινα, Ιωάννα Παπαλαζάρου, Τζέκα Ραφαέλενα

Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ επί των πολιτευμάτων ανάγεται στην αρχαία Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα επικεντρώνεται στις αμφιλεγόμενες σχέσεις ανάμεσα στους δημοκρατικούς και τους ολιγαρχικούς της Κέρκυρας.

Το θέμα  των πολιτευμάτων στα αρχαία χρόνια απασχόλησε τον  Ηρόδοτο, ο οποίος διέκρινε τρία είδη πολιτεύματος, τη μοναρχία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία ή ισονομία, όπως την αποκαλούσε. Την ίδια περίπου διάκριση μεταξύ των πολιτευμάτων κάνει ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφώντας. (ολιγαρχικός < ὀλιγαρχικός < ὀλίγος + ἄρχω). Το θέμα απασχόλησε και τον Αριστοτέλη.

Ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες και φιλόσοφοι εκφράζουν την άποψη ότι σχεδόν όλα τα πολιτεύματα είναι στην πράξη ολιγαρχίες και ότι οι δημοκρατίες μπορούν να θεωρηθούν εκλεγμένες ολιγαρχίες. Όμως, υπάρχει και η αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία όπου οι πολίτες συναποφασίζουν με ψηφοφορίες και οι αντιπρόσωποι είναι προσωρινοί υπάλληλοι, συνεπώς δεν είναι όλα τα πολιτεύματα ολιγαρχίες. Οι ολιγαρχίες συνήθως ελέγχονται από ισχυρές οικογένειες που διατηρούν την εξουσία από γενιά σε γενιά. Ο Θουκυδίδης χρησιμοποιούσε τον όρο για να αναφερθεί στην κυριαρχία των πλουσίων, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς η κυριαρχία μιας προνομιούχου ομάδας.

Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση της Κέρκυρας για τη μελέτη των συγκρούσεων που αφορούν το πολίτευμα και τις παρατάξεις. Η Κέρκυρα αν και επεδίωξε να μην εμπλακεί στον Πελοποννησιακό Πόλεμο κρατώντας ουδέτερη στάση, αναγκάστηκε να εμπλακεί προκαλώντας έτσι μεγάλες καταστροφές στο νησί. Αυτές δημιουργήθηκαν από τους ολιγαρχικούς και τους δημοκρατικούς, διχάζοντας την έτσι και μετατρέποντας το νησί σε πεδίο μάχης. Οι συγκρούσεις μεταξύ Αθηναίων δημοκρατικών και των ολιγαρχικών Σπαρτιατών δημιούργησαν εμφανή προβλήματα σε όλο τον ελλαδικό χώρο.

Πηγες:

Δημοκρατικοί – Βικιπαίδεια

Ολιγαρχία – Βικιπαίδεια

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[71.1] Δράσαντες δὲ τοῦτο καὶ ξυγκαλέσαντες Κερκυραίους εἶπον ὅτι ταῦτα καὶ βέλτιστα εἴη καὶ ἥκιστ᾽ ἂν δουλωθεῖεν ὑπ᾽ Ἀθηναίων, τό τε λοιπὸν μηδετέρους δέχεσθαι ἀλλ᾽ ἢ μιᾷ νηὶ ἡσυχάζοντας, τὸ δὲ πλέον πολέμιον ἡγεῖσθαι. Ὡς δὲ εἶπον, καὶ ἐπικυρῶσαι ἠνάγκασαν τὴν γνώμην.

[2] Ἐν δὲ τούτῳ τῶν Κερκυραίων οἱ ἔχοντες τὰ πράγματα ἐλθούσης τριήρους Κορινθίας καὶ Λακεδαιμονίων πρέσβεων ἐπιτίθενται τῷ δήμῳ, καὶ μαχόμενοι ἐνίκησαν.