Επιστροφή στο κανονικό πρόγραμμα της τάξης μας!

Αναγνώσαμε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που έχουμε στη βιβλιοθήκη της τάξης μας, “Το δέντρο που έδινε”.

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ’ τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ’ το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα. Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ’ τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ).

Και αφού το επεξεργαστήκαμε, κατασκευάσαμε το δέντρο και ζωγραφίσαμε επάνω στα μήλα του αυτό που θα μπορούσαμε κι εμεί να δώσουμε στους άλλους, την αγάπη!

Έπειτα, αποφασίσαμε να φυτέψουμε κι εμείς τη δική μας μηλιά στην αυλή του σχολείου, με την υπόσχεση να την περιποιούμαστε και να της δίνουμε αγάπη

και επιστρέφοντας στην τάξη, προσπαθήσαμε να σκεφτούμε και να αποτυπώσουμε ζωγραφίζοντας, τα στάδια της ανάπτυξής της.

Στο τέλος, παρακολουθήσαμε και μία όμορφη παράσταση στο σχολείο μας, με τίτλο, τι άλλο φυσικά, “Το δέντρο που έδινε”. Περάσαμε τέλεια!!!