Διαβάσαμε το βιβλίο: ”Ποιος άλλος μένει εδώ” από τον παρακάτω σύνδεσμο https://blogs.sch.gr/3niparcha/files/2013/06/POIOS-ALLOS-MENEI-EDW.pdf
Και αφού το συζητήσαμε, ετοιμάσαμε το δέντρο, τα πλάσματα που ζούνε εκεί και γράψαμε το μήνυμα που θέλει να μας δώσει αυτό.
Βγήκαμε στην αυλή μας και μαζέψαμε διάφορα υλικά από τη φύση.
Χωριστήκαμε σε ομάδες και αποφασίσαμε να φτιάξουμε έργα τέχνης.
Μετά, η κάθε ομάδα συσκέφθηκε κι έδωσε ένα όνομα στο έργο που έφτιαξε.
Και την παρουσίασε στην ολομέλεια.
Αναφερθήκαμε και στις τροφικές αλυσίδες.
Αφού παίξαμε λίγο για να ενεργοποιηθούμε και μεταμορφωθήκαμε σε διάφορα ζώα, του δάσους, της θάλασσας, της ζούγκλας, της τούνδρας, των πόλων κ.τ.λ.,
στη συνέχεια, είδαμε διάφορες καρτέλες με ζώα και μεταμορφωθήκαμε και σε αυτά.
Έπειτα, προσπαθήσαμε και βάλαμε στη σειρά τις καρτέλες αυτές σκεπτόμενοι ποιο ζώο μπορεί να τρώει ποιο…
Παίξαμε άλλο ένα παιχνίδι στο οποίο προσπαθούσαμε να μπούμε στη σωστή σειρά για να φτιάξουμε τις τροφικές αλυσίδες.
Και ζωγραφίσαμε μία δική μας αλυσίδα. Την παρουσιάσαμε στους συμμαθητές μας.
Μετά την ενασχόλησή μας, γενικά, με τη φύση, θελήσαμε να κάνουμε μία ανατροφοδότηση και να απαντήσουμε στο ερώτημα, τελικά, τι είναι φύση για εμάς;
Καθίσαμε στο χαλάκι μας, έξω, στη φύση της αυλής μας, συζητήσαμε, είπε ο καθένας τη άποψή του, τη ζωγραφίσαμε και την παρουσιάσαμε στους συμμαθητές μας.
Έπειτα, θελήσαμε να αφουγκραστούμε τη φύση.
Κλείσαμε τα μάτια μας, ησυχάσαμε και προσπαθήσαμε να ακούσουμε τους ήχους γύρω μας.
Τους ήχους που ακούσαμε, τους περάσαμε ζωγραφίζοντάς τους σε καρτέλες, με τις οποίες στη συνέχεια, βάζοντάς τες σε τυχαία σειρά, φτιάξαμε ομαδικά μία ιστορία. Και η ιστορία μας αυτή, έγινε βιβλίο!
Έπειτα, θελήσαμε να μυρίσουμε τη φύση.
Χωριστήκαμε σε ζευγάρια. Το ένα παιδί έκλεινε τα μάτια του και το άλλο του έφερνε κάτι από τη φύση να μυρίσει. Προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό.
Καταγράψαμε αυτά που μυρίσαμε, βρίσκοντας και τοποθετώντας τις εικόνες δίπλα στις λέξεις.
Το ίδιο κάναμε και ατομικά ο καθένας. Βρήκαμε την εικόνα, ζωγραφίσαμε και καταγράψαμε.
Το βιβλίο ”Γίνε δέντρο” που διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες, έγινε η αφορμή για να εξερευνήσουμε λίγο ακόμη τα δέντρα.
Έτσι, είδαμε ξανά τα μέρη ενός δέντρου,
και παρατηρήσαμε καλύτερα τις ρίζες κι έναν κομμένο κορμό.
Μετρήσαμε με τη μεζούρα τη διάμετρο των δέντρων της αυλής μας
και εξετάζοντας μερικούς ακόμη κορμούς δέντρων, μέσα στη τάξη μας αυτή τη φορά,
σκεφτήκαμε να κατασκευάσουμε κι εμείς τους δικούς μας και να πούμε πόσο χρονών είναι το δέντρο μας.
Στη συνέχεια, κάναμε κι ένα πείραμα σχετικό με τις ρίζες των δέντρων και πώς αυτές απορροφούν τα συστατικά και το νερό από το έδαφος.
Τελικά, αυτή η καλύτερη γνωριμία μας με τα δέντρα, μας έκανε να τα αγαπήσουμε ακόμη πιο πολύ. Το ίδιο και ολόκληρο το δάσος, γιατί εκεί έχει πολλά δέντρα. Κι έτσι φτιάξαμε μια αφίσα με πινακίδες για την προστασία τους.
Κατασκευάσαμε με τυπώματα από σφουγγάρι το δάσος, σκεφτήκαμε και γράψαμε τις πινακίδες,
τις κολλήσαμε στη αφίσα μας
και έτοιμη!
Φροντίζουμε τα δέντρα, τα αγαπάμε, δεν τα κόβουμε και άλλα πολλά γράψαμε!
Υπάρχει και συνέχεια!
Κι αφού αυτές τις ημέρες ασχοληθήκαμε λίγο παραπάνω με τα δέντρα, αναφερθήκαμε και σε μια αρκούδα που τα αγαπούσε τόσο πολύ!
Ο λόγος, για το παρακάτω βιβλίο.
Διαβάζοντας ”το δέντρο που έδινε”, αγαπήσαμε τη μηλιά και τα μήλα της…
Αν, όμως εμείς ήμασταν δέντρα, τι δέντρα θα ήμασταν;
Το αντερώτημα των παιδιών σε αυτήν την ερώτησή μου ήταν, ”μα πώς κυρία θα είμαστε δέντρα, αφού είμαστε άνθρωποι”.
Κι αυτήν, ήταν μια ωραία ευκαιρία, να διαβάσουμε ένα υπέροχο βιβλίο, που λέγεται ”Γίνε δέντρο”.
Στάσου περήφανος.
Τέντωσε τα κλαδιά σου στον ήλιο.
Γίνε δέντρο!
Είμαστε όλοι σαν τα δέντρα: η σπονδυλική μας στήλη, κορμός. Το δέρμα μας, φλοιός. Η καρδιά μας, που μας δίνει δύναμη και στήριγμα, μοιάζει με το ξύλο στο κέντρο του κορμού. Παίρνουμε ενέργεια από τον αέρα και τον ήλιο.
Και τα δέντρα, όπως οι άνθρωποι, είναι κοινωνικά. Μιλούν για να ανταλλάξουν πληροφορίες. Μοιράζονται την τροφή και τους διαθέσιμους πόρους. Προφυλάσσουν και φροντίζουν το ένα το άλλο. Είναι πιο δυνατά μαζί.
Σ’ αυτό το εκπληκτικό βιβλίο που αποτελεί έναν ύμνο στα πιο υπέροχα δημιουργήματα της φύσης, η Maria Gianferrari και η Felicita Sala μας συγκρίνουν με τα δέντρα, μας δείχνουν την ομορφιά και το μεγαλείο τους και μας επισημαίνουν τους τρόπους με τους οποίους τα δέντρα μπορούν να μας εμπνεύσουν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι
Μια λυρική, και υπέροχα εικονογραφημένη ματιά στο μεγαλείο των δέντρων – και σε όσα εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να μάθουμε από αυτά.
Μεταφράζεται σε 16 γλώσσες. (Από την έκδοση).
Κι αφού διαβάσαμε το βιβλίο και παραλληλίσαμε τον εαυτό μας με τα δέντρα,
είδαμε εικόνες δέντρων, πολλών διαφορετικών δέντρων, διαφορετικών, όπως και οι άνθρωποι
και ρίξαμε και μια ματιά στα δέντρα της αυλής μας
και στη συνέχεια σκεφτήκαμε τι δέντρο θα θέλαμε να είμαστε εμείς και το καταγράψαμε.
Επιστροφή στο κανονικό πρόγραμμα της τάξης μας!
Αναγνώσαμε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που έχουμε στη βιβλιοθήκη της τάξης μας, “Το δέντρο που έδινε”.
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ’ τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ’ το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα. Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ’ τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ).
Και αφού το επεξεργαστήκαμε, κατασκευάσαμε το δέντρο και ζωγραφίσαμε επάνω στα μήλα του αυτό που θα μπορούσαμε κι εμεί να δώσουμε στους άλλους, την αγάπη!
Έπειτα, αποφασίσαμε να φυτέψουμε κι εμείς τη δική μας μηλιά στην αυλή του σχολείου, με την υπόσχεση να την περιποιούμαστε και να της δίνουμε αγάπη
και επιστρέφοντας στην τάξη, προσπαθήσαμε να σκεφτούμε και να αποτυπώσουμε ζωγραφίζοντας, τα στάδια της ανάπτυξής της.
Στο τέλος, παρακολουθήσαμε και μία όμορφη παράσταση στο σχολείο μας, με τίτλο, τι άλλο φυσικά, “Το δέντρο που έδινε”. Περάσαμε τέλεια!!!
Και από τα ζώα του χειμώνα, μεταμορφωθήκαμε σε πουλιά!
Και σε συνεργασία με άλλα 4 σχολεία, προσπαθήσαμε να βρούμε τρόπους, ώστε να κρατήσουμε καθαρό το περιβάλλον.
Παρουσιάσαμε τη δουλειά μας στον περιφερειακό διαγωνισμό ρομποτικής του WRO και επιστρέψαμε στην τάξη μας με ένα βραβειάκι 🙂
Κουραστήκαμε πολύ, αλλά άξιζε τον κόπο!
Παρακάτω βρίσκεται το βίντεο της συνεργασίας μας με τα υπόλοιπα σχολεία και της παρουσίασή μας. Με αυτό το βίντεο συμμετέχουμε και στον πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής του WRO.
Μετά την ενασχόλησή μας με τα αειθαλή και τα φυλλοβόλα δέντρα, τα παιδιά είχαν μία εύλογη ερώτηση: Ποιος μένει σε αυτά τα δέντρα τώρα που είναι χειμώνας, ειδικά στα φυλλοβόλα…Μένουν πουλιά, σκίουροι και άλλα ζωάκια; Και μετά, το ερώτημά μας διευρύνθηκε και άρχισε να επεκτείνεται σε όλο το δάσος και όχι μόνο επάνω στα δέντρα.
Για να απαντηθεί το ερώτημα, έπρεπε να επιστρατεύσουμε τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις μας, έτσι θυμηθήκαμε ξανά το βιβλίο “Το ευχόδεντρο” και τα ζώα που συναντήσαμε εκεί, καθώς και το τι έκαναν για να επιζήσουν τον χειμώνα.
Έπειτα, διαβάσαμε άλλο ένα μικρό βιβλίο, με τίτλο “Χειμώνας στο βουνό”.
Ψάχνοντας το μυστικό μες στις τρυπούλες του βιβλίου, θ’ ανακαλύψεις έναν τρισδιάστατο κόσμο.
Τι συμβαίνει στο βουνό το χειμώνα;
Γνώρισε τα ζωάκια και ανακάλυψε πώς αντιμετωπίζουν το κρύο στις βουνοπλαγιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Στα παιδιά άρεσε πάρα πολύ αυτή η μικρή έρευνα για τα ζώα τον χειμώνα. Ξεκίνησαν να ταυτίζονται με αυτά και να φαντάζονται τη ζωή τους στο χειμωνιάτικο δάσος. Και μετά, ήρθε μία πρόταση από κάποιο παιδί, που μας ενθουσίασε όλους: “Να βάλουμε μία κάμερα στο δάσος για να δούμε τα ζώα αληθινά;”
Σε αυτό το σημείο, ήμασταν όλοι πάρα πολύ τυχεροί, καθώς ένα μέλος της οικογένειάς μου, ασχολείται με τα δάση και τα ζώα και έχει ειδικές κάμερες, οι οποίες τοποθετούνται επάνω στα δέντρα και καταγράφουν τη ζωή εκεί. Και απορώ πώς δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα να τις χρησιμοποιήσω.
Την επόμενη μέρα, έφερα μία από τις κάμερες στα παιδιά και παρακολουθήσαμε διάφορες στιγμές στο δάσος, οι οποίες είχαν καταγραφεί. Είδαμε ελάφια, σκίουρους, διάφορα πουλιά, έναν κάστορα, λαγό και λύκους. Αναρωτηθήκαμε τι να συμβαίνει με διάφορα ζώα που περιμέναμε να δούμε, αλλά δεν υπήρχαν στην κάμερα, όπως η αρκούδα…
Στο τέλος, κατασκευάσαμε ένα χειμωνιάτικο δάσος και τοποθετήσαμε σε αυτό, το ζωάκι που θα θέλαμε να είμαστε και να ζούμε εκεί.
