Μάρτης είναι, νάζια κάνει. Πότε κλαίει και Πότε γελάει!

Με αφορμή τον ερχομό της Άνοιξης λέμε παροιμίες για τον μήνα Μάρτιο. Μια από αυτές είναι η ακόλουθη, “Μάρτης είναι νάζια κάνει, πότε κλαίει και πότε γελάει”. Έτσι δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για το συναίσθημα της χαράς και της λύπης. Μιμούμαστε, ο καθένας όπως μπορεί, με το πρόσωπο μας τα συναισθήματα αυτά.

Τα παιδιά με την ενθάρρυνση και την καθοδήγηση της Νηπιαγωγού χωρίζονται σε ομάδες των τεσσάρων ατόμων, η πρώτη ομάδα αναλαμβάνει να ζωγραφίσει το λυπημένο πρόσωπο του Μάρτη, η δεύτερη ομάδα να ζωγραφίσει το χαρούμενο πρόσωπο του Μάρτη, η τρίτη ομάδα να ζωγραφίσει όλα όσα πιστεύουν τα παιδιά πως του προκάλεσαν λύπη και η τελευταία όλα αυτά που του προκάλεσαν χαρά.

Αφού οι ομάδες ολοκληρώσουν τις εργασίες τους επανέρχονται στην παρεούλα για να παρουσιάσουν στην ολομέλεια τη δουλειά τους. Τέλος κολλάνε τις εργασίες τους σε χαρτόνι και δημιουργούν την δική τους ιστορία για τα δυο πρόσωπα του Μάρτη.

Αποφασίσαμε να παίξουμε και ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι ομαδικό και οι ομάδες ανομοιογενείς, προκειμένου στο πλαίσιο της ομάδας να αναπτυχθούν συνεργασίες και σχέσεις εμπιστοσύνης, σεβασμού και κατανόησης των αναγκών και της διαφορετικότητας. Υπάρχουν καρτέλες με εικόνες που απεικονίζουν κάποιες καταστάσεις, που έχουν σχέση με τη χαρά και τη λύπη, από την καθημερινότητα των παιδιών στο σχολείο. Οι ομάδες κάθονται σε κύκλους και σε κάθε κύκλο, ένα παιδί τραβάει μια κάρτα και οι υπόλοιποι της ομάδας πρέπει να αποφασίσουν αν η εικόνα δείχνει κάτι χαρούμενο ή λυπημένο και σε χαρτί Α4 που έχουν να ζωγραφίσουν το αντίστοιχο emoji. Στο τέλος του παιχνιδιού η κάθε ομάδα μετράει τα χαρούμενα και τα λυπημένα emoji και ανακοινώνει στην ολομέλεια τον αριθμό τους.

Στη συνέχεια φωτογραφίζουμε και εκτυπώνουμε την ομαδική εργασία που φτιάξαμε για τα δυο πρόσωπα του Μάρτη: τη χαρά και τη λύπη, με σκοπό να την πάρουμε σπίτι και να διηγηθούμε όσα μάθαμε στους γονείς μας.

Μεσόγειος, η θάλασσα που ενώνει πολιτισμούς

Σκοπός του προγράμματος είναι οι μαθητές/-τριες να αποκτήσουν θετική στάση ως προς τα μνημεία, ως σημαντικά δημιουργήματα των ανθρώπων
διαφορετικής πολιτισμικής και ιστορικής προέλευσης, να αναγνωρίσουν τη διαφορετική πολιτισμική έκφραση στον χρόνο μέσα από αυτά, να σέβονται την
πολιτισμική διαφορετικότητα, να νιώθουν προθυμία να τα επισκέπτονται, να αναγνωρίζουν τους κινδύνους από τους οποίους απειλούνται και να δρουν θετικά
για τη διατήρησή τους στον χρόνο. Τα μνημεία, ως ιστορικοί χώροι δομημένου περιβάλλοντος, προσδιορίζουν τη δράση των ανθρώπων σε διαφορετικό χρόνο και τόπο και παράλληλα συνδέονται και με το παρόν. Έτσι, τα παιδιά, μέσα από τα μνημεία έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίζουν την έννοια του ιστορικού χρόνου, συνδέοντας τα στοιχεία της πολιτισμικής κληρονομιάς με τη ζωή των ανθρώπων που έζησαν στο παρελθόν και μέσα από χρονικές συγκρίσεις, όπως «παλιά-τώρα» μπορούν να αντιλαμβάνονται την έννοια της συνέχειας . Επίσης, μέσα από τα μνημεία μπορούν να κατανοήσουν την επίδραση του φυσικού περιβάλλοντος σε κάθε πλευρά του πολιτισμού, συνδέοντάς τα τόσο με την έννοια της μεταβολής όσο και με την έννοια της διατήρησης, η οποία είναι σημαντική πτυχή της αειφορίας. Μέσα από αυτή τη γνώση και την καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων και στάσεων θα είναι σε θέση να δρουν θετικά σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, υιοθετώντας κατάλληλες συμπεριφορές, με γνώμονα τον σεβασμό στην πολιτισμική κληρονομιά.

Εφαρμόζεται η καθοδηγούμενη ανακάλυψη, σύμφωνα με την οποία η γνώση οικοδομείται μέσα από την εξαγωγή συμπερασμάτων, κανόνων και αρχών, ως αποτέλεσμα εμπειριών για τη λύση ενός πραγματικού προβλήματος. Επίσης, εφαρμόζεται η συνεργατική μάθηση, η οποία βασίζεται στις κοινωνικοπολιτισμικές θεωρίες μάθησης, σύμφωνα με την οποία η μάθηση επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση των μαθητών/τριών με το κοινωνικό τους περιβάλλον.

Ο ρόλος του/της εκπαιδευτικού είναι καθοδηγητικός, παρέχοντας ενημέρωση στους/στις μαθητές/-τριες για τις πηγές πληροφόρησης, υποστηρικτικός, βοηθώντας να ξεπεραστεί κάθε δυσκολία, ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός του έργου και συντονιστικός, ώστε οι ομάδες να εργάζονται επικεντρωμένες στον στόχο τους. Η διδακτική διαδικασία έχει μαθητοκεντρικό χαρακτήρα.