Στο σχολείο μας ζωντάνεψαν οι  μνήμες του Πολυτεχνείου. Ένα ταξίδι από τη Σιωπή προς το Φως. Οι μαθητές της Ε τάξης, με λόγο,  μουσική και  κίνηση, φώτισαν τη στιγμή που μια μικρή φωνή τολμά —και γίνεται ψίθυρος, ύστερα κύμα, κι έπειτα κραυγή ελευθερίας. Μας έδειξαν πως όταν οι φωνές ενώνονται, οι πέτρες των τειχών δεν αντέχουν, γίνονται σκόνη, δρόμος, πέρασμα. Η γιορτή μας ήταν μια υπενθύμιση ότι η δημοκρατία γεννιέται κάθε μέρα ξανά, εκεί όπου υπάρχει βλέμμα καθαρό, καρδιά ανοιχτή και λόγος αληθινός. Πως η ελευθερία ανθίζει μόνο όταν τολμάμε να γκρεμίσουμε ό,τι μας κρατάει σιωπηλούς.