1.Να αναφέρετε συνοπτικά τα μέτρα που έλαβε ο Καρλομάγνος για την εσωτερική οργάνωση του κράτους του.(απλή αναφορά)

2.Πώς αντιμετώπισαν οι Βυζαντινοί την στέψη του Καρόλου ως αυτοκράτορα το […]

 

Ο ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ                

                                              Κύρια σημεία

Η αυτοκρατορία

-Καρλομάγνος(768-814)

Επέκταση  φραγκικού βασιλείου, δημιου […]

[slideboom id=320348&w=425&h=370]

1η Σεπτέμβρη:
η Πρωτοχρονιά των Βυζαντινών

Από τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. ο Σεπτέμβριος καθιερώθηκε ως η αρχή του εκκλησιαστικού αλλά και του πολιτικού έτους, επειδή η 1η Σεπτεμβρίου συνέπιπτε με την αρχή της ινδικτιώνος. Ακόμη και σήμερα, άλλωστε, η Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως «αρχή της ινδίκτου».
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Ινδικτιών ήταν μη αστρονομική χρονική περίοδος 15 ετών. Καθιερώθηκε στα χρόνια των Ρωμαίων, λόγω κάποιου φόρου, ο οποίος διατάχθηκε να πληρώνεται κάθε δεκαπέντε χρόνια. Γι αυτό και η ετυμολογία της λέξης είναι λατινική και προέρχεται από το «indictio», όπως ονόμαζαν οι Ρωμαίοι τη «διαταγή».

Διατηρήθηκε επί Βυζαντίου καθώς και στην Καθολική εκκλησία για την είσπραξη ορισμένου φόρου κάθε 15 χρόνια. Γι αυτό ονομάζεται και επινέμηση. Πότε ακριβώς καθιερώθηκε δεν είναι γνωστό. Εικάζεται ότι επί Διοκλητιανού ή επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το 312 άρχισε να χρησιμοποιείται ως χρονολογική αναφορά. Οι Πάπες της Ρώμης χρησιμοποίησαν τον θεσμό αυτό από το 315 αρχίζοντας να μετρούν τα έτη από 1ης Ιανουαρίου και τους κύκλους από το έτος 3 π.Χ.. Ο Κάρολος ο Μέγας καθιέρωσε την χρονολόγηση αυτή από το έτος 800 και αρχίζοντας από τις 24 Σεπτεμβρίου. Το ίδιο έκαναν και οι Αυτοκράτορες της Γερμανίας. Μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς, οι Πατριάρχες διέσωσαν τον θεσμό αρχίζοντας από την 1η Σεπτεμβρίου, χωρίς όμως να γράφουνε τον κύκλο. Ο κύκλος της ινδικτιώνος στην ορθόδοξη εκκλησία προκύπτει από την διαίρεση του από Αδάμ έτους δια δεκαπέντε, και ινδικτιών είναι το καταλειπόμενο.

Από το asprilexi.com :  “Η Ινδικτιών στα ρωμαϊκά χρόνια ήταν μια χρονική περίοδος 15 ετών που είχε καθιερωθεί για τις ανάγκες του φορολογικού συστήματος της εποχής. Ο όρος διατηρήθηκε και στα χρόνια του Βυζαντίου, καθώς επίσης και στη Δύση. Σήμερα οι Ορθόδοξοι χρησιμοποιούν τον όρο για τις ανάγκες του εκκλησιαστικού έτους που ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου, οπότε και τελείται επιβλητική ακολουθία. Χαρακτηριστικό είναι πως η ελλαδική εκκλησία όρισε την 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα αφιερωμένη στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

Ο λόγιος όρος «ινδικτιών» ή απλούστερα «ινδικτιώνας» προέρχεται από την αιτιατική «indictionem» του όρου της υστερολατινικής “indictio” (= επιβολή από το indicere– διακηρύσσω δημόσια).

Στο συναξαριστή του Νικόδημου διαβάζουμε την παρακάτω ενδιαφέρουσα εξήγηση του όρου που τον συνδέει με 15ετείς φάσεις της ηλικίας του ανθρώπου: «Διότι εις τους δεκαπέντε χρόνους αρχίζει ο άνθρωπος να τριχώνει· εις τους δις δεκαπέντε λαμβάνει το τέλειον της ηλικίας· εις τους τετράκις δεκαπέντε γίνεται λευκογενής· εις τους πεντάκις δεκαπέντε γίνεται ο άνθρωπος γέρων· και εις τους εξάκις δεκαπέντε  γίνεται ο άνθρωπος εσχατόγερος».”

• Επίσης απο τον τύπο: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=445467

(Η Αρχή της Ινδίκτου, η Ινδικτιών και… ο ΕΝΦΙΑ  , ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Με τον ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΡΗΓΑΤΟ)

Καλό μήνα, καλό φθινόπωρο και Αρχή της Ινδίκτου. Η λατινική λέξη Indictio (γεν. indictionis) επεξηγείται ως επιβολή φόρου και ως φόρος. Αν ψάξουμε λίγο ακόμα, θα δούμε ότι παράγεται από το ρήμα indico, που ανάμεσα στα άλλα σημαίνει και διατιμώ, ορίζω την τιμή κάποιου αγαθού.

 

«Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον… Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον» «Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον… Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον» Μιλάμε με τον Γεράσιμο Α. Ρηγάτο, πανεπιστημιακό, ιατρό, συγγραφέα-λαογράφο, που μας λέει πως αποτελεί και την αρχή του εκκλησιαστικού έτους.

 

– Ο «ΕΝΦΙΑ» μας;

 

«Οι Ρωμαίοι άρχιζαν τις πολιτικές τους δραστηριότητες από τον Σεπτέμβριο, όπως γράφει ο Βυζαντινός λόγιος, φιλόσοφος, πολιτικός κ.λπ. Μιχαήλ Ψελλός (1018-1096). Την ίδια περίοδο λοιπόν έπρεπε να εξετασθούν και οι οικονομικές δοσοληψίες, τα βασικά τέλη, ο φόρος για τις στρατιωτικές δαπάνες, οι μισθώσεις, οι ενοικιάσεις κ.λπ. Ο καθορισμός λοιπόν γινόταν με θέσπισμα που όριζε την οικονομική υποχρέωση κάθε πολίτη. Αυτός ο ορισμός της φορολόγησης ήταν η indictio ή ίνδικτος, που κατά τα βυζαντινά χρόνια έγινε και ινδικτιών».

 

– Και τρόπος χρονολόγησης;

 

«Σε ένα κράτος στηριζόμενο στο στρατό, σπαρμένο σ’ όλο το γνωστό κόσμο, το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών εξόδων ήταν οι στρατιωτικές δαπάνες. Επειδή δε η θητεία των Ρωμαίων ήταν δεκαπενταετής, η ίνδικτος (διάταγμα) είχε δεκαπενταετή διάρκεια. Από αυτή την αιτία η ίνδικτος έχει και την έννοια της θέσης που κατέχει μια χρονιά σε έναν κύκλο δεκαπενταετίας, που ανανεώνεται συνεχώς. Χρησίμευε δε για τη χρονολόγηση με τον ίδιο τρόπο που είχε εφαρμοστεί και για τις Ολυμπιάδες, λ.χ. το δεύτερο έτος της 60ής ινδικτιώνος κ.λπ.».

 

– Εφαρμόστηκε;

 

«Κατά πάσα πιθανότητα το σύστημα καθιέρωσε ο “Μέγας” Κωνσταντίνος το 312 μ.Χ., αν και ορισμένοι υποστηρίζουν παλαιότερη εφαρμογή. Υπήρχαν βεβαίως διαφοροποιήσεις ως προς την εφαρμογή της, ανάλογα με την έναρξη, την αρίθμηση κ.λπ. Αναφέρονται τρεις τρόποι εφαρμογής της ινδίκτου. Ονομάζονται Αυτοκρατορική η πρώτη, Καισαρική η δεύτερη και Κωνσταντινιακή ίνδικτος ο τρίτος τρόπος εφαρμογής. Οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως ήδη από τον 4ο αιώνα κράτησαν τον τρίτο τρόπο, που βρίσκεται ακόμα σε ισχύ ως προς την εκκλησιαστική μας τάξη».

 

– Που σημαίνει…

 

«Η Αρχή της Ινδίκτου θεωρείται και αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Τα “Μηνολόγια” της Εκκλησίας αρχίζουν από τον Σεπτέμβριο. Την 1η Σεπτεμβρίου τελείται στις εκκλησίες η “Ακολουθία της Ινδίκτου” και λειτουργία για την ευλογία του (νέου) εκκλησιαστικού έτους. Οι πιστοί ζητούν προσευχόμενοι: “ευλόγησον τον κύκλον της νέας περιόδου, τας αγαθάς σου δόσεις πάσι δωρούμενος”, “δεόμεθα εκτενώς του στεφάνου του έτους ευλόγησον” κ.λπ.».

 

– Εχει έθιμα;

 

«Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχαν διάφορα έθιμα και πρακτικές, κάποιες “διαβατήριες” τελετές σε διάφορα μέρη του ελλαδικού και του εξωελλαδικού Ελληνισμού. Τα περιγράφει ευσύνοπτα ο αείμνηστος Δημ. Λουκάτος στα “Φθινοπωρινά” (1982). Σήμερα τα ελλαδικά σπανίζουν, αν δεν έχουν εξαφανιστεί, καθώς ο Σεπτέμβρης έχει αλλοτριωθεί στο υπόλοιπο έτος και τα όποια έθιμα έχουν απορροφηθεί στον εορτασμό των Χριστουγέννων και των πρώτων ημερών του Ιανουαρίου».

 

– Στην κοινωνία;

 

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε την έναρξη του σχολικού έτους, τις αλλαγές σπιτιών από ενοικιαστές, την ενοικίαση διαμερισμάτων από φοιτητές με την εγκατάστασή τους στον τόπο σπουδών. Εχουμε ακόμα, αν και άτυπα, την έναρξη της νέας δικαστικής χρονιάς. Την έναρξη λειτουργίας της ολομέλειας της Βουλής. Ετσι κι αλλιώς με τακτική ή με θερινή λειτουργία, με νομοσχέδια αδιάβαστα ή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος (και σε ένα άρθρο) όλο και κάποιους νέους φόρους θα επιβάλει -κατά το έθιμο της ινδίκτου».

Ο μαθητής του Β2 2012-2013, Σπύρος Καούκης, χρησιμοποίησε το άρθρο της

Βικιπαίδειας “Νικηφόρος Α‘”

για να εξηγήσει γιατί η η βασιλεία του αυτοκράτορα

θεωρήθηκε παράνομη [σ. 32 του σχολικού εγχειριδίου].

 

[Χρυσό νόμισμα με εικόνα της Ειρήνης της Αθηναίας 797-802]

 

“Η  βασιλεία του Νικηφόρου Α’ θεωρείται παράνομη διότι,

για να αποκτήσει την εξουσία, ανέτρεψε  τη νόμιμη αυτοκράτειρα Ειρήνη το 802,

για να μην της επιτρέψει να παντρευτεί τον Καρλομάγνο.

Ο Καρλομάγνος φυσικά θα ισχυροποιούσε πολύ τη θέση του, με αυτόν τον γάμο.”

 

 

[Το κράτος του Καρλομάγνου 768-814]

 

Ας θυμηθούμε ότι τα Χριστούγεννα του  800,

ο πάπας Λέων Γ’ έστεψε τον Καρλομάγνο “Αυτοκράτορα των Ρωμαίων”,

τίτλο που είχε μόνον ο βυζαντινός αυτοκράτορας.

Ένας γάμος του Καρλομάγνου με την Ειρήνη θα οδηγούσε πιθανόν σε μια ανασύσταση της

παλιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπο δυτικό ηγεμόνα,

πράγμα που βέβαια οι Βυζαντινοί ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία.

 

Μανόλης Νίνος

Κεφ. 6 Η μεσαιωνική Ευρώπη 2. Ο Καρλομάγνος και η εποχή του 3. Η φεουδαρχία στη δυτική ΕυρώπηΚάνετε εξάσκηση για τον Καρλομάγνο  εδώ, για τη φεουδαρχία εδώ. Ερωτήσεις-Σχεδιάγραμμα(πατάω πάνω) [slideboom id=320348&w=425&h=370] Βίντεο για τη φεουδαρχία στη δυτική Ευρώπη παρακάτω  

Παρατηρήσεις για τη σύγχρονη πολιτική, κυριολεκτικά, της «επόμενης μέρας»
Μοιάζει να έχει κλείσει οριστικά το ζήτημα της «μεγάλης πολιτικής». Κι αντιστοίχως των «μεγάλων ανδρών», όπως τους αποκαλούσαν παλαιότερα σε μια εποχή που δεν δίσταζε να αναγνωρίσει την απόσταση ανάμεσα στους πολλούς που απλώς επιθυμούν και στους λίγους που τολμούν να πράξουν.
Η Ιστορία, όντως, μας παρουσίασε και μερικούς πολιτικούς που ένιωσαν, κάποτε, πως είχαν μια αποστολή να εκτελέσουν και πως οι ικανότητές τους αρκούσαν για να τις φέρουν εις πέρας. Στις μέρες μας η αναφορά και μόνο σ ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα προκαλούσε καγχασμούς διαποτισμένους με μια θλίψη που δεν βρίσκει διέξοδο. Δύσκολο να φαντασθούμε έναν πολιτικό μεγάλης εμβελείας, γιατί ο τρόπος που ζούμε (όλοι, και οι πολιτικοί και οι πολίτες) κυριαρχείται από πράγματα φτιαγμένα για να είναι μικρά: σε διάρκεια, σε σημασία, σε ποιότητα. Μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ανακυκλώνονται διαρκώς τα ελάσσονα της ειδησεογραφίας, της διαφήμισης, της διαδικτυακής βραχυλογίας, δεν μπορεί να επιτρέψει τη γέννηση μιας θέλησης που θα ξεκολλούσε απ’ τον χυλό και θα κοίταζε μακριά.
Αυτή η ματιά προς το μακρινό είναι, πράγματι, ένα από τα κύρια γνωρίσματα της ηγετικής προσωπικότητας. Ας θυμηθούμε εδώ τον Καρλάιλ, ίσως τον πιο συνεπή και ένθερμο κήρυκα κατά τον 19ο αιώνα της ανάγκης να οδηγούνται οι κοινωνίες από υψηλόφρονες ταγούς. Παρατηρούσε ο Άγγλος ιστορικός πως τα άτομα τα ικανά να επηρεάζουν βαθιά τις τύχες των πολλών χαρακτηρίζονται κυρίως από διορατικότητα και παραδόξως, από ειλικρίνεια. «Το ψέμα», έλεγε, «είναι ουσιαστικά ένα τίποτα και από το τίποτα δεν μπορεί να παραχθεί κάτι, και αν ακόμη παραχθεί είναι τίποτα, και ο κόπος που έγινε είναι μάταιος». Φυσικά, δεν εννοούσε ότι η απόκρυψη της αλήθειας ή και η καταφυγή σε ψεύδη είναι ασυμβίβαστα με τη συμβατική και τρέχουσα πολιτική πρακτική. Εννοούσε ότι μεγάλη πολιτική δεν ασκείται με κατά σύστημα και κατ’ εθισμόν ψευδολογία, γιατί μ’ έναν τέτοιο εθισμό το βέβαιο είναι ότι ο πολιτικός θα νομίζει στο τέλος ότι μπορεί να κρατιέται στη θέση του μην κάνοντας τίποτα -εκτός από το να διαδίδει ότι έκανε πολλά ή θα κάνει.
Καταλαβαίνουμε όλοι -σήμερα ιδιαίτερα που το υφιστάμεθα σε τέτοιο βαθμό- πόσο το ψέμα αυτής της κοπής έφερε την πολιτική στα μέτρα στενών ψυχών και στενών εγκεφάλων. Αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να σταθούμε για λίγο στο πρώτο χαρακτηριστικό των πραγματικά επιφανών, στη διορατικότητα. Ποια είναι η αιτία για το ότι σπανίζει τόσο πολύ σήμερα; Πώς εξηγείται να γίνεται τόσο πολύς λόγος, σ’ όλο τον πλανήτη, για την ανάγκη σχεδιασμού και οι σχεδιαστές να παραμένουν άφαντοι;
Συνδυασμός ιδιοτήτων
Το πρόβλημα ξεκινά από τη διόραση. Αυτή λείπει στις μέρες μας κι αυτή είναι δύσκολο να αναπτυχθεί. Διορατικότητα είναι η ικανότητα να βλέπει κανείς μακριά και πίσω από τα φαινόμενα. Για να δεις, όμως, πίσω από τα φαινόμενα, πρέπει να διαθέτεις γερό ένστικτο και ακονισμένη σκέψη. Απαιτείται συνδυασμός και των δύο, διαφορετικά το ένστικτο θα λειτουργήσει μεν, αλλά δεν θα φθάσει μακριά, η δε σκέψη χωρίς το ένστικτο θα κινηθεί σε μεγαλύτερη ακτίνα, αλλά θα κινδυνεύει συνεχώς να καταπέσει σε ονειροπόληση.
Μια τέτοια ευτυχή σύζευξη των δύο ιδιοτήτων θα τη βρούμε σε όλους εκείνους που άλλαξαν τον χάρτη του κόσμου κι όχι μόνο με πολεμικές επιδρομές. Ο άσημος αξιωματικός που θα φθάσει να γίνει ο αυτοκράτωρ Ναπολέων θα εκπλήξει τον Γκαίτε, κατά τη συνάντησή τους, με τα σχόλια που κάνει για τον «Βέρθερο». Είχε διαβάσει, είχε στοχαστεί, κι είχε γυμναστεί για τους σκοπούς του. Έβλεπε μακρύτερα, επειδή είχε βυθίσει τη σκέψη του σε κάτι πλατύτερο από την επιθυμία του να έχει την εξουσία και να απολαμβάνει τις τιμές που του όφειλαν οι κατώτεροί του. Διακρίνουμε πάντα ένα είδος εγκράτειας (για να μην πούμε ασκητισμό) μέσα στο παλιό πολιτικό μεγαλείο. Ο Κρόμγουελ αποσύρεται στα δώματά του και προσεύχεται πριν από τις κρίσιμες ενέργειες με τις οποίες θα συντρίψει βασιλείς και κοινοβούλια. Επικαλείται την ιδέα της θείας προνοίας για να μπορέσει ο ίδιος να γίνει προνοητικός.
Ίσως μάλιστα μερικοί απ’ αυτούς που σφράγισαν τη μοίρα των λαών τους να άκουγαν ή καλύτερα να ήθελαν να ακούν κάποιες «φωνές» που τους κατηύθυναν και τους προέτρεπαν. Το εάν αυτές οι φωνές έρχονταν από ψηλά ή από μέσα τους, είναι δευτερεύον ζήτημα. Σημασία έχει ότι η δύναμη της απόφασης που χαρακτήριζε αυτούς τους αρχηγέτες δεν ερχόταν από το πουθενά, ερχόταν από κάποια ιδέα ή αρχή την οποία δεν σέβονταν απλώς, τη λάτρευαν μυστικά. Για να λατρευτούν οι ίδιοι, χρειαζόταν πρώτα να λατρέψουν. Για να κρατήσουν τα ηνία του κόσμου, έπρεπε να γονατίσουν μπροστά σε κάτι ανώτερο.
Το αν και τι είδους συνομιλίες με κάποια «πνεύματα» είχαν ο Περικλής, ο Καρλομάγνος, ο Μέγας Πέτρος ή και ο Λένιν, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι ότι καλύτερα να έχει ένας άνθρωπος της εξουσίας συνομιλίες παρόμοιου τύπου, παρά να συζητεί αποκλειστικά με συμβούλους που η δουλειά τους είναι να του λένε τι να αποφεύγει και πώς να ξεγλιστρά. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Ποτέ μέχρι τώρα η πολιτική δεν ασκήθηκε με λιγότερη βούληση. Να όμως που έγινε κι αυτό. Η πολιτική έγινε κυριολεκτικά της «επόμενης μέρας». Και για να πας στην επόμενη μέρα, δεν χρειάζεται βέβαια ούτε διόραση, ούτε σκέψη, ούτε καν ένστικτο. Χρειάζεται να πέφτεις για ύπνο και να λες «αύριο βλέπουμε».
Άρθρο του Βασίλη Καραποστόλη, καθηγητή Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή: “Η Καθημερινή”   (4/8/2013)

Σαν Σήμερα: 02/04/2011 742 π.Χ : Γεννιέται ο Καρλομάγνος, βασιλιάς των Φράγκων και ιδρυτής -αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 1725: Γεννιέται ο μεγάλος ιταλός καρδιοκατακτητής και -στις ελεύθερες ώρες του- συγγραφέας, Τζιάκομο Καζανόβα. 1800: Ο Μπετόβεν παρουσιάζει την 1η Συμφωνία του. 1805: Γεννιέται ο δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. 1840: Γεννιέται ο Εμίλ Ζολά, ο σημαντικότερος συγγραφέας της γαλλικής νατουραλιστικής σχολής κι […]

>Βραβείο Καρλομάγνου για τη Νεολαία Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ίδρυμα του Διεθνούς Βραβείου «Καρλομάγνος» του Άαχεν καλούν νέους από όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να συμμετάσχουν σε διαγωνισμό σχεδίου με θέμα […]

Σαν Σήμερα: 04/12/2010 771 μ.Χ : Ο Καρλομάγνος γίνεται βασιλιάς των Φράγκων. 1866: Γεννιέται ο ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός της τέχνης Βασίλι Καντίνσκι. 1892: Γεννιέται ο ισπανός στρατηγός και δικτάτορας Φρανθίσκο Φράνκο. 1897: Η Ελλάδα υποχρεώνεται να καταβάλει 4 εκατομμύρια χρυσές λίρες ως αποζημίωση στην Τουρκία και να εκκενώσει την περιοχή ανάμεσα στον Όλυμπο και τα Καμβούνια Όρη. 1913: Με το