Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά και υπάρχουν ζώα που δυσκολεύονται να βρουν την τροφή τους και πέφτουν σε χειμερία νάρκη ή χειμέριο ύπνο. Με αυτά τα ζώα ήρθαν σε επαφή τα παιδιά, παρατηρώντας εικόνες, βίντεο αλλά ακούγοντας και τραγούδια.

   Η αρκούδα, το ρακούν, η νυχτερίδα, η χελώνα, το σαλιγκάρι, το φίδι, το σκιουράκι και άλλα ζώα φτιάχνουν μια ζεστή και ασφαλής φωλιά για να περάσουν τους χειμερινούς μήνες προστατευμένα από το κρύο και τους εχθρούς.

Τα νήπια αφού γνώρισαν τα παραπάνω ζώα, τα ζωγράφισαν, αντιστοίχησαν το καθένα με τη φωλιά του και έφτιαξαν κατασκευές

Ο χειμώνας συνεχίζεται και τα νήπια παρακολουθούν εκπαιδευτικά βίντεο για την εποχή αυτή, συζητούν για τις δραστηριότητες του χειμώνα, την ενδυμασία, τα μέσα θέρμανσης και φυσικά το γράμμα “Χ”. Εργάζονται είτε ομαδικά, είτε ατομικά με φύλλα εργασίας αναφορικά με την συγκεκριμένη διαθεματική προσέγγιση.

Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει:

Το νέο έτος ήρθε και επιστρέψαμε στο σχολείο μας!

Ξεκινήσαμε λοιπόν με το έθιμο της βασιλόπιτας. Από που προέρχεται όμως αυτό και τι συμβολίζει;;

Ιστορία της βασιλόπιτας

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πολύ παλαιό, προέρχεται από εκείνο το τελούμενο στην αρχαία εορτή των «Κρονίων» (των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων») που παρέλαβαν οι Φράγκοι, από τους οποίους και προήλθε η συνήθεια της τοποθέτησης νομίσματος μέσα στη πίτα και της ανακήρυξης ως «Βασιλιά της βραδιάς» αυτού που το έβρισκε. Κατά άλλο έθιμο, αντί νομίσματος, έβαζαν φασόλι και αυτόν που το έβρισκε τον αποκαλούσαν «φασουλοβασιλιά».

Το κόψιμο στις βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτρη Λουκάτο αποτελεί εξέλιξη του γνωστού και λαϊκού εθίμου στις πρωτοχρονιάτικης πίτας.

Στην αρχαιότητα υπήρχε το έθιμο του εορταστικού άρτου, τον οποίο σε μεγάλες αγροτικές γιορτές οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στις θεούς.

Τέτοιες γιορτές ήταν τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια. Χαρακτηριστικό στοιχείο στις βασιλόπιτας είναι ότι ο άνθρωπος δοκιμάζει την τύχη του με το κέρμα στις, προσπαθώντας να μαντέψει πώς θα του έρθουν τα πράγματα στη νέα χρονιά.

Σε όποιον πέσει το φλουρί, στις θα είναι ο τυχερός και ευνοούμενος του νέου έτους! Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη Βασιλόπιτα.

Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση

Πέρα όμως αυτού του φράγκικου εθίμου, που επικράτησε στην Ευρώπη, υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου.

Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει.

Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως «λύτρα» στον επερχόμενο κατακτητή.

Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή.

Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού.

Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου).

(Πηγή: https://www.helppost.gr/xristougenna/protoxronia/vasilopita-ethimo-istoria)

Η δική μας βασιλόπιτα:

Ο τυχερός της τάξης μας απουσίαζε την ημέρα εκείνη και πήρε το δώρο του, μαζί με το φλουρί όταν επέστρεψε!