5ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΕΔΕΣΣΑΣ

Ένα διαδραστικό παιχνίδι με θέμα το Πάσχα που δημιούργησε η συνάδελφος νηπιαγωγός Ανθή Ζήση

Κάντε κλικ στο “Δείτε στο thinglink.com” Αγγίξτε τις εικόνες και ακούστε πασχαλινές ιστορίες και τραγούδια!

Πλησιάζει το Πάσχα και σάς παρουσιάζουμε τα πιο όμορφα διακοσμημένα πασχαλινά αβγά που έχετε δει!!! Αλλά και την λέξη “Πάσχα” την γράψαμε πολύχρωμη και με πολλή φαντασία…

Τα παιδιά καλούνται να αντιστοιχίσουν τους αριθμούς είτε ζωγραφίζοντας δίπλα σε κάθε αριθμό την σωστή ποσότητα αντικειμένων είτε τοποθετώντας δίπλα σε κάθε αριθμό την σωστή ποσότητα αντικειμένων που υπάρχουν στο σπίτι τους ενώ λόγω της επικαιρότητας σκεφτήκαμε να διασκεδάσουμε γράφοντας τους αριθμούς και ζωγραφίζοντας γάντια μιας χρήσης!!! Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό!!!

Με πασχαλινή διάθεση αυτή την εβδομάδα σας προτείνουμε να διαβάσετε ένα όμορφο παραμύθι και  να δείτε μια διδακτική ιστορία.

Ξεκινάμε με ένα παραμύθι με τίτλο  “Η παπαρούνα και ο κοκκινολαίμης” , για να μάθουμε γιατί η παπαρούνα είναι κόκκινη και ο κοκκινολαίμης έχει κόκκινο  χρώμα στο λαιμό του! 

Η ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ

Την ημέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός στον ουρανό πετούσε ένα μικρό πουλάκι. Είχε άσπρο λαιμό, έξυπνα μάτια και καφετί χρώμα στα φτερά του. Όταν το πουλάκι είδε το Χριστό πήγε και έκατσε πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Αισθάνθηκε λύπη για τον πόνο που είδε. Είδε το άγιο κεφάλι του Κυρίου που αιμορραγούσε και λυπήθηκε πολύ.

«Γιατί να υπάρχει πόνος στη ζωή; Δεν θα ήταν όλα καλύτερα αν οι άνθρωποι μπορούσαν να αντέξουν την αγάπη και την καλοσύνη;» :είπε το πουλάκι βγάζοντας ένα μικρό αναστεναγμό.

«Έι …σε ακούω» φώναξε μια φωνή. Το πουλάκι κοίταξε στη βάση του Σταυρού και είδε ένα μικρό άσπρο λουλούδι. Αν και ήταν μικρό ήταν πολύ όμορφο και μόλις είχε ανθίσει. «Σε καταλαβαίνω πουλάκι, και εγώ λυπάμαι πολύ» είπε το λουλούδι.

Το πουλάκι ένιωσε καλύτερα που το λουλούδι είχε συμπονέσει και αυτό τον Κύριο και είπε:

-Θα τραβήξω ένα αγκάθι από το Χριστό και θα τον κάνω να νιώσει καλύτερα.

-Ναι, ναι, θα τον ανακουφίσεις λίγο, είπε το λουλούδι

Αμέσως το πουλάκι πέταξε κοντά στον Κύριο, τράβηξε με το μικρό του ράμφος ένα αγκάθι. Στάλες από το αίμα του κύλησαν στο λαιμό του πουλιού και άλλες στα πέταλα του λουλουδιού. Και τότε συνέβη κάτι μοναδικό: το πουλάκι απέκτησε κόκκινο λαιμό και το λουλούδι κόκκινα πέταλα.

Από τότε το αίμα του Κυρίου μας χάρισε στο μικρό πουλί έναν πανέμορφο κόκκινο λαιμό και ονομάστηκε Κοκκινολαίμης.

Και το μικρό άσπρο λουλούδι μεταμορφώθηκε σε μια κατακόκκινη παπαρούνα.

Και τώρα δείτε μια διδακτική ιστορία “Τα τρία δέντρα”

Με αφορμή τον εορτασμό της γενέθλιας ημέρας του συγγραφέα παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ζητήσαμε από τα παιδιά να αποδώσουν με την φαντασία τους μια εικόνα από το “Ασχημόπαπο”, ένα από τα πιο αγαπημένα παραμύθια του, με ένα σπουδαίο μήνυμα για την διαφορετικότητα.

Υποδεχόμαστε τον Απρίλιο: ζωγραφίζουμε, γράφουμε την λέξη “Απρίλιος” και μετράμε πόσα γράμματα έχει

 Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου είναι μια εορτή που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου. Καθιερώθηκε από την Ι.Β.Β.Υ., τη Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα, ημέρα των γενεθλίων του γνωστού Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (2 Απριλίου 1805) και σκοπός της είναι να εμπνεύσει στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα και να κατευθύνει την προσοχή των μεγαλυτέρων στο παιδικό βιβλίο . Φέτος το 2020 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Σλοβενίας . Το φετινό μήνυμα γράφτηκε από τον Σλοβένο συγγραφέα Peter Svetina , μεταφράστηκε στα ελληνικά, όπως κάθε χρόνο, από τη συγγραφέα Λότη Πέτροβιτς ενώ η αφίσα φιλοτεχνήθηκε από τον Σλοβένο εικονογράφο Damijan Stepančič.

Το υπέροχο μήνυμα του Peter Sventina:

Πείνα για λέξεις

“Εκεί που μένω, οι θάμνοι πρασινίζουν αργά τον Απρίλη ή νωρίς τον Μάη και σύντομα γεμίζουν με κουκούλια από πεταλούδες. Αυτά τα κουκούλια μοιάζουν με μπαλίτσες από βαμβάκι ή με κουφέτα και οι νύμφες τους καταβροχθίζουν φύλλο το φύλλο μέχρι που οι θάμνοι απογυμνώνονται. Όταν όμως οι νύμφες γίνουν πεταλούδες και πετάξουν, οι θάμνοι δεν είναι κατεστραμμένοι. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι, ξαναγίνονται πράσινοι πάλι και πάλι’’

Έτσι μοιάζει ο συγγραφέας, έτσι μοιάζει ο ποιητής. Κατασπαράζονται, μένουν κατάστεγνοι από ιστορίες και ποιήματα, που, όταν ολοκληρωθούν, πετούν μακριά, μπαίνουν μέσα σε βιβλία και βρίσκουν τους αναγνώστες τους. Αυτό γίνεται πάλι και πάλι.Και τι συμβαίνει μ΄ εκείνα τα ποιήματα και τις ιστορίες;

Ξέρω ένα αγόρι που έπρεπε να κάνει κάποια εγχείρηση στο μάτι του. Για δύο εβδομάδες μετά την εγχείρηση, έπρεπε να ξαπλώνει μόνο από τη δεξιά πλευρά και μετά δεν έπρεπε να διαβάζει τίποτα για έναν μήνα. Όταν τελικά ξαναπήρε στα χέρια του ένα βιβλία έπειτα από ενάμιση μήνα, ένιωσε σαν να κατάπινε λέξεις μ’ ένα κουτάλι από μια γαβάθα. Σαν να τις έτρωγε. Πραγματικά τις έτρωγε.

Ξέρω κι ένα κορίτσι που, όταν μεγάλωσε, έγινε δασκάλα. Μου είπε: “Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τους διάβασαν παραμύθια έχουν στερηθεί κάτι σημαντικό”.

Οι λέξεις στα ποιήματα και στις ιστορίες είναι τροφή. Όχι τροφή για το σώμα, όχι τροφή που μπορεί να γεμίσει το στομάχι σου. Τροφή όμως για το πνεύμα και τροφή για την ψυχή.

Όταν πεινάει κάποιος ή διψάει, το στομάχι του γουργουρίζει και το στόμα του στεγνώνει. Οι πεινασμένοι γυρεύουν να φάνε κάτι, ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο ρύζι ή δημητριακά, λίγο ψάρι ή μια μπανάνα. Όσο περισσότερο πεινούν, τόσο στενεύει ο οπτικός τους ορίζοντας, ώσπου παύουν να βλέπουν ό,τι δεν είναι τροφή για να τους χορτάσει.

Η πείνα για λέξεις εκδηλώνεται διαφορετικά. Μοιάζει με θλίψη, με λήθη, με αυθάδεια. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιου είδους πείνα δε νιώθουν πως η ψυχή τους τρέμει από το κρύο κι ότι προσπερνούν τους εαυτούς τους χωρίς να το προσέχουν. Ένα μέρος του κόσμου τους εξαφανίζεται χωρίς να το γνωρίζουν.

Αυτού του είδους η πείνα χορταίνεται με ποίηση και ιστορίες.

Υπάρχει όμως ελπίδα για όσους δεν έχουν ποτέ αφεθεί ν’ απολαύσουν  τις λέξεις, για να χορτάσουν αυτή την πείνα;

Υπάρχει! Το αγόρι που είπαμε διαβάζει κάθε μέρα. Το κορίτσι έγινε δασκάλα και διαβάζει στους μαθητές της. Κάθε Παρασκευή. Κάθε βδομάδα. Αν κάποια φορά το ξεχάσει, της το θυμίζουν τα παιδιά.

Και τι γίνεται με τον συγγραφέα και τον ποιητή; Καθώς έρχεται το καλοκαίρι, θα πρασινίσουν πάλι. Και πάλι θα στεγνώσουν από ιστορίες και ποιήματα, που θα πετάξουν μακριά προς κάθε κατεύθυνση. Πάλι και πάλι.

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Δανός συγγραφέας και ποιητής, πασίγνωστος σ’ όλο τον κόσμο για τα παραμύθια του. Γιος ενός παπουτσή και μιας πλύστρας, γεννήθηκε στις  2 Απριλίου του 1805 στην πόλη Οντένσε. Έμεινε ορφανός από πατέρα στα 11 του χρόνια και έκανε διάφορες δουλειές για να τα φέρει βόλτα αυτός και η μητέρα του. Το σχολείο ήταν μια πολυτέλεια για τον μικρό Χανς Κρίστιαν.

Το προσωπικό του καταφύγιο, τις όποιες ελεύθερες ώρες είχε, ήταν ένα μικρό κουκλοθέατρο. Έφτιαχνε με τα ίδια του τα χέρια τις κούκλες, τις έντυνε κι έδινε τις δικές του προσωπικές παραστάσεις. Η χάρη του αυτή έφτασε στα αυτιά του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου του 6ου, ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το παράξενο αυτό αγόρι. Τον έστειλε σ’ ένα από τα καλύτερα σχολεία της χώρας, καταβάλλοντας ο ίδιος τα δίδακτρα. Μετά κόπων και βασάνων, ο Χανς Κρίστιαν τελείωσε το Γυμνάσιο σε ηλικία 23 ετών. «Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο πικρά και σκοτεινά της ζωής μου», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Στη συνέχεια γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Το 1822 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του, που θα περάσει απαρατήρητο. Το 1829 γράφει μια ιστορία φαντασίας με τίτλο «Περίπατος από το κανάλι του Χόλμενς στο ανατολικό σημείο του νησιού Άμαγκερ», που θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζει να γράφει, ποιήματα, θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, που γνωρίζουν επιτυχία περισσότερο στη Γερμανία, παρά στην πατρίδα του.

Το 1835 δημοσιεύει τα πρώτα του «Παραμύθια για παιδιά» και μόνο 8 χρόνια αργότερα κερδίζουν την επιδοκιμασία του κόσμου. Θα γράψει συνολικά 168 παραμύθια ως το 1872 με πιο γνωστά, «Τα κόκκινα Παπούτσια», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Το ασχημόπαπο», «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το μικρό έλατο», «Η μικρή γοργόνα», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Η Τοσοδούλα». Την άνοιξη του 1872, ο Άντερσεν έπεσε από το κρεβάτι και χτύπησε σοβαρά . Δεν ξανάγινε καλά και στις 4 Αυγούστου του 1875 , πέθανε σε ηλικία 70 χρονών .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΜΥΘΑ 

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Γύριζε, γύριζε,

τρελή μου ανέμη!

Ένα χαμόγελο

στα χείλη τρέμει.

Τον βλέπω να ’ρχεται

από ’να αστέρι.

Βιβλίο ολάνοιχτο

κρατάει στο χέρι.

Να τ’ ασχημόπαπο!

Μάγοι, νεράιδες,

οι μπαλωματήδες του,

οι πραματευτάδες…    

Σειρήνες, μάγισσες,

κύκνοι κι αηδόνια.

Αχ, παραμύθια μου,

λιώστε τα χιόνια!

Και να την η άνοιξη!

Γελούν τα χείλη.

Χαρές παιδιάστικες,

δύο τ’ Απρίλη.

Δική σου η άνοιξη.

Φως πέρα ως πέρα…

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν,

καλή σου μέρα!

Ντίνα Χατζηνικολάου

ΑΚΟΥΣΤΕ    :  «Το Ασχημόπαπο» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

«Μια φορά και ένα καιρό ζούσε σ’ ένα καταπράσινο αγρόκτημα μια πάπια. Είχε φτιάξει ανάμεσα σε κάτι καλάμια μια μικρή φωλιά κι εκεί κλωσούσε τα αβγά της. Κάθε μέρα καθόταν ώρες ολόκληρες πάνω στα αβγουλάκια, τα ζέσταινε και περίμενε πως και πως να βγουν από μέσα τους τα μικρά παπάκια…»

ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΝΤΕΡΣΕΝ 

Με διάφορα υλικά όπως χειροποίητη πλαστελίνη, καλαμάκια, μακαρόνια, χαρτί, καλαμάκια, μαρκαδόρους σχηματίζουμε τα αγαπημένα μας σχήματα!!!

Καλλιτεχνικές ανησυχίες με θέμα την Άνοιξη που περιμένουμε να ‘ρθεί…

(περισσότερα…)