Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, οι συμμαθητές μας από τη Ρουμανία μας έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουν το συναίσθημα του φόβου μέσα από τα ζωγραφισμένα τους χέρια και παλάμες, καθώς και με τον όμορφο χορό τους. Εμείς τους παρουσιάσαμε το βάζο του φόβου και μιλήσαμε για τους φόβους που κρύβονται μέσα σε αυτό.

Οι μαθητές μας άκουσαν τη μουσική και τις μελωδίες του Μανουέλ ντε Φάγια και εξέφρασαν τα συναισθήματά τους μέσα από το χορό.

Οι μαθητές γνωρίστηκαν με το συναίσθημα του φόβου, όχι μέσα από εξηγήσεις, αλλά μέσω του ήχου, του ρυθμού και της κίνησης. Άκουγαν προσεκτικά, αφήνοντας τα συναισθήματα να κατασταλάξουν μέσα τους. Έπειτα ήρθε η στιγμή που τα σώματά τους ανταποκρίθηκαν: ένα διστακτικό βήμα, ένας τρεμούλιασμα στα δάχτυλα, ένας ξαφνικός στρόβιλος, κάθε κίνηση έδινε μορφή στο αόρατο.

Η μουσική και ο χορός βοήθησαν να μετατραπεί ο φόβος από κάτι κρυφό σε κάτι κοινό. Σε αυτόν τον χώρο εμπιστοσύνης, τα συναισθήματα βρήκαν έκφραση και ο φόβος έγινε σύνδεση.

Τι είναι αυτό που με φοβίζει; Ποια πράγματα ή καταστάσεις με γεμίζουν ανησυχία και αμφιβολία; Αυτά τα ερωτήματα έφεραν τα παιδιά αντιμέτωπα με τα δικά τους συναισθήματα μέσα από μια ξεχωριστή και δημιουργική δραστηριότητα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας, οι μαθητές μας κλήθηκαν να σκεφτούν και να ζωγραφίσουν όλα όσα τους προκαλούν φόβο — μικρά ή μεγάλα, γνωστά ή άγνωστα. Έπειτα, τα έργα τους τοποθετήθηκαν προσεκτικά μέσα σε ένα μεγάλο βάζο, το οποίο ονομάσαμε «Το βάζο του φόβου».

Αυτή η διαδικασία αποτέλεσε έναν υπέροχο και ασφαλή τρόπο για τα παιδιά να εκφράσουν τους προσωπικούς τους φόβους, να τα βγάλουν προς τα έξω με χρώματα και εικόνες, αλλά και να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι μόνα τους σε αυτά τα συναισθήματα. Μέσα από το μοίρασμα και την αλληλεπίδραση, κατάφεραν να νιώσουν μια αίσθηση ανακούφισης και αποδοχής, ανακαλύπτοντας ότι ο φόβος είναι κάτι κοινό και ανθρώπινο, που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μαζί.