Ο Νοέμβριος κύλησε δημιουργικά και με πολλές μικρές ανακαλύψεις. Μιλήσαμε για το ταξίδι της σταγόνας και τον κύκλο του νερού, φτιάξαμε ουράνιο τόξο και φυσικά παίξαμε — γιατί η μάθηση θέλει κίνηση.
Με αφορμή το βιβλίο «Η σοφή ελιά» γνωρίσαμε την ελιά, τον μύθο της Αθηνάς και του Ποσειδώνα και αναπαραστήσαμε την ιστορία με playmobil. Παρατηρήσαμε αληθινές ελιές, μάθαμε για το λιομάζωμα και εξερευνήσαμε τον δικό μας καρπό με μεγεθυντικό φακό.
Οι ατομικές μας εργασίες ολοκλήρωσαν το ταξίδι:
• λιομάζωμα τρισδιάστατη κατασκευή σε χαρτόνι και αγγείο λαδιού,
• ελιά με αποτύπωμα παλάμης,
• και κατασκευή ελιάς πάνω σε χαρτί.
Επιπλέον ανασυνθέσαμε τη λέξη ελιά και λάδι και μετρήσαμε ελίτσες.
Ένας μήνας γεμάτος παράδοση, παιχνίδι και περιέργεια.
Την επόμενη εβδομάδα με αφορμή το βιβλίο ” Η μικρή μουντζούρα” ασχοληθήκαμε με τα χρώματα, ξεκινώντας από τα χρώματα του Φθινοπώρου. Δημιουργήσαμε ομαδική κατασκευή τον Φθινοπωρούλη με φύλλα που μαζέψαμε από την αυλή μας και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Τα παιδιά με κηρομπογιές έκαναν το γράμμα Φ.
Για να γίνει το μάθημα πιο ζωντανό, βάλαμε… πλυντήριο. Ρούχα πολύχρωμα μπήκαν μέσα κι όταν “έπλυναν”, άλλαξαν χρώμα . Η χαρά και η έκπληξη ήταν εμφανείς.
Και επειδή οι μικροί μας επιστήμονες δεν χορταίνουν, δοκιμάσαμε πειράματα με νερό, ξύδι και σόδα. Φούσκωσαν, έβρασαν, έκαναν φασαρία — τα παιδιά ενθουσιάστηκαν!!!
Το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε με την κατασκευή του δικού μας πλυντηρίου ρούχων. Όχι, δεν πλένει στ’ αλήθεια, αλλά δείχνει τις μίξεις χρωμάτων που διάλεξαν τα ίδια.
Μια εβδομάδα γεμάτη ανακαλύψεις, γέλια και άφθονο χρώμα.
Με αφορμή το Ξενοδοχείο των Συναισθημάτων ανοίξαμε έναν κόσμο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, αλλά σπάνια του δίνουμε τον χρόνο που χρειάζεται: χαρά, λύπη, θυμός, φόβος—όλα εμφανίστηκαν μπροστά μας κι εμείς βρήκαμε ευκαιρία να συζητήσουμε. Διαβάσαμε το βιβλίο και μιλήσαμε ανοιχτά για όσα νιώθουμε. Στη συνέχεια, φτιάξαμε το δικό μας “ξενοδοχείο”, δίνοντας σε κάθε συναίσθημα ένα χρώμα στο δωμάτιό του, γιατί καθετί που νιώθουμε δικαιούται τον χώρο του. Ζωγραφίσαμε το πορτρέτο μας όπως πραγματικά αισθανόμασταν εκείνη τη στιγμή—όχι όπως “θα έπρεπε”. Και κλείσαμε με την παλέτα των συναισθημάτων, για να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι πάντα μια ανάμιξη από αποχρώσεις, εμπειρίες και αλήθειες.