Στο ελληνικό προσχολικό περιβάλλον μάθησης, ο χώρος της κάθε αίθουσας διαμορφώνεται σε κέντρα ενδιαφέροντος, περιοχές δηλαδή διαφορετικών ενδιαφερόντων, εξοπλισμένων με κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό ανάλογο με το συγκεκριμένο θέμα λειτουργίας (Γερμανός, 2002).

Τα κέντρα ενδιαφέροντος ή οι «γωνιές» προσφέρονται για εκπαιδευτικούς σχεδιασμούς, ενοποιούν τη μάθηση και επιτρέπουν την ανάπτυξη ενός προγράμματος που ενισχύει τις ανάγκες των παιδιών για κίνηση, έκφραση, δημιουργία, μάθηση, αυτονομία, αισθητική απόλαυση, ανάπτυξη πρωτοβουλιών, προώθηση επιλογών και δραστηριοτήτων. Η όλη διαμόρφωση του χώρου σε κέντρα ενδιαφέροντος δίνει ευκαιρίες στα παιδιά να παρατηρούν, να μιλούν, να αλληλεπιδρούν, να επιχειρηματολογούν, να πειραματίζονται, να ανακαλύπτουν, να ανακοινώνουν, να κατασκευάζουν, να δημιουργούν (Σιβροπούλου, 1997)

Βιβλιογραφία

• Γερμανός, Δ. (2002). Οι τοίχοι της γνώσης: Σχολικός χώρος και εκπαίδευση. Αθήνα: Gutenberg.
• Σιβροπούλου, Ρ. (1997). Η οργάνωση και ο σχεδιασμός του χώρου στο πλαίσιο του παιχνιδιού. Αθήνα: Πατάκης.