Αξιωθήκαμε κι εφέτος, παραμονή της Μεγάλης Εορτής, να γιορτάσουμε, να αφιερώσουμε και να ζήσουμε το Μεγαλείο της επετείου… Τα ζήσαμε όλα “πολύ”…
…μέσα από το χρονικό της ημέρας, που παρουσίασαν τα αγόρια των Ε’ και ΣΤ’ τάξεων και…
…μέσα από το δρώμενο “Του νεκρού αδερφού”, που παρουσίασαν μεγαλειωδώς οι μαθήτριες των τάξεων Ε’ και ΣΤ’ και συγκίνησαν τους παρευρισκόμενους, φέρνοντας δάκρυα διπλής υπερηφάνειας τόσο για τη δωρικότητα, τη σοβαρότητα και τον λυρισμό των κοριτσιών όσο και για το πατριωτικό, εθνικό αίσθημα που κυριαρχούσε και περιφερόταν “ανεξέλεγκτο” στον χώρο.
“Αχ, η ξενιτιά το χαίρεται…”
“Ανάθεμά σε, Κωνσταντή και μυριανάθεμά σε…”
“…δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μον’ κελαηδούσαν κι έλεγαν μ’ ανθρώπου ομιλία…”
“Ποιος είναι αυτός που με καλεί και με φωνάζει ‘μάνα’;”
“Κι οι δυο αγκαλιαστήκανε, αντάμα ξεψυχήσαν…”
“Μάνα, με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη…”
Η Διευθύντρια, εκ μέρους του Συλλόγου Διδασκόντων/Διδασκουσών, ευχήθηκε… να έχουμε ΠΑΝΤΟΤΕ Πατρίδα!!!
Ευχήθηκε Χρόνια πολλά, Υπερήφανα, Δοξαστικά, Χρόνια με το κεφάλι ψηλά και ακόμη ψηλότερα!
