Ακόμα κι αν οι ερευνητές προχωρούν με τα πιο σύγχρονα μέσα, ο τάφος της Αμφίπολης κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά του.

Η ανασκαφή στον τύμβο Καστά στην Αμφίπολη, προχωρά φτάνοντας σε ένα κομβικό σημείο. Η είσοδος στο μυστηριώδη τέταρτο θάλαμο έχει δημιουργήσει πολλά ερωτήματα, κυρίως ως προς το ποιος είναι ο ρόλος του. Η είσοδος δεν είναι ευδιάκριτη, όχι επισήμως τουλάχιστον, καθώς η μικρή οπή ανάμεσα στον τρίτο και τέταρτο θάλαμο δε δείχνει να αποτελεί την κύρια είσοδο του θαλάμου.

Οι σχετικές ανακοινώσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού αναμένονται αύριο, Παρασκευή.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα η γ.γ. του υπουργείου, κ.Μενδώνη, μετά τον τρίτο θάλαμο υπάρχει καθοδική πορεία.

Οι κατασκευαστές έχουν κάνει τα πάντα για να κρατήσουν μακριά τους επίδοξους τυμβωρύχους, όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα έρευνες. Αυτό που μένει να διαπιστωθεί είναι αν το έχουν πετύχει κιόλας.

Οι μέχρι τώρα έρευνες των γεωλόγων έχουν δώσει ενδείξεις ότι εντός του περιβόλου, που αγγίζει το μισό χιλιόμετρο, περιλαμβάνονται περισσότερα από ένα κτίσματα. Από εκεί και πέρα είναι απορίας άξιον αν η πύλη οδηγεί σε ένα κτίσμα ή σε έναν διάδρομο που καταλήγει σε περισσότερα.

Ο αρχαιολόγος Λαζαρίδης, ο οποίος έκανε τις πρώτες ανασκαφές στο χώρο, είχε τότε υποστηρίξει ότι το μυστικό του τύμβου «ξεκλειδώνεται» από την κορυφή του. Πάνω σε αυτή τη βάση είχε επιλέξει την κάθετη ανασκαφή, σε αντίθεση με τη σημερινή ανασκαφική προσπάθεια.

Ο Λέων που βρίσκεται στην κορυφή αποτελεί, κατά τον αείμνηστο Λαζαρίδη, το κλειδί του τύμβου, καθώς πιθανολογούσε ότι υπάρχει είσοδος κάτω από αυτόν και ο ρόλος του είναι να την φυλάει. Στο άλλο άκρο, αποτελεί απλώς ακόμα ένα τέχνασμα για την προστασία του νεκρού και παίζει το ρόλο της κατασκευαστικής παγίδας, για αποπροσανατολισμό από την κύρια είσοδο στο ταφικό μνημείο.

Άλλωστε, οι αλλεπάλληλοι τοίχοι και το χώμα στην κύρια είσοδο επιβεβαιώνουν ότι οι κατασκευαστές είχαν προβλέψει ιδιαιτέρως για τη φύλαξη του μνημείου.

Σε κάθε περίπτωση, οι έρευνες όσο προχωρημένες κι αν είναι, βρίσκονται ακόμα στην αρχή τους.

Το μνημείο της Αμφίπολης «ξεκλειδώνει» μυστικά και εντυπωσιάζει σε κάθε του αποκάλυψη. Από τους λέοντες και τις εντυπωσιακές Καρυάτιδες έγινε μόνο η αρχή. Το τι πρόκειται να ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Και αυτό αποτελεί το κοινώς αποδεκτό στοιχείο των ανασκαφών.

http://www.antenna.gr/news/General/article/365348/amfipoli-apokalyptetai-to-mystiko-toy-tetartoy-thalamoy

 Η βασιλόπιτα είναι μια παράδοση κάθε Πρωτοχρονιάς. Όλοι μας την έχουμε δοκιμάσει και σίγουρα κάθε φορά θέλουμε να κερδίσουμε το φλουρί που θα μας δώσει τύχη για τον χρόνο που θα ακολουθήσει. Για ποιο λόγο όμως, γίνεται αυτό το έθιμο, πως προέκυψε και πόσο παλιό είναι;
Η ιστορία της βασιλόπιτας ξεκινά πριν από περίπου 1.500 χρόνια στην πόλη Καισάρεια της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασιά. Εκείνη την εποχή, ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισάρειας και φρόντιζε να υπάρχει αρμονία μεταξύ των συμπολιτών του.
  Κάποια μέρα όμως, ο βασιλιάς Ουάλης, τύραννος της περιοχής, απαίτησε από τους κατοίκους της Καισάρειας να του δώσουν τους θησαυρούς τους. Είχαν μια μέρα διορία και αν δεν δεχόντουσαν, θα πολιορκούσε την πόλη. Ο Μέγας Βασίλειος προσευχόταν όλη τη νύχτα στο Θεό για να σωθεί η πόλη. Με την ανατολή του ήλιου, ο Ουάλης ξεκίνησε την πολιορκία, περικυκλώνοντας την Καισάρεια με τον στρατό του. Ωστόσο δεν δίστασε να μπει και στην πόλη με την ακολουθία του, ζητώντας να δει τον δεσπότη της περιοχής.
  Τότε ξαναζήτησε με μεγαλύτερο θράσος το χρυσάφι της πόλης. Ο Μέγας Βασίλειος του απάντησε ότι το μόνο που μπορούσε να βρει στην Καισάρεια ήταν φτώχεια και πείνα. Ο τύραννος, ακούγοντας αυτά τα λόγια, άρχισε να απειλεί τον δεσπότη, λέγοντάς του ότι θα τον εξορίσει μακριά από την πατρίδα του. Οι χριστιανοί της Καισάρειας, οι οποίοι αγαπούσαν πολύ τον Βασίλειο, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τα ελάχιστα χρυσαφικά που υπήρχαν στην κατοχή τους και να τα δώσουν στον Ουάλη, βοηθώντας έτσι τον δεσπότη τους. Παράλληλα, ο αδίστακτος βασιλιάς διέταξε τον στρατό του να επιτεθεί στον φτωχό λαό της πόλης.
  Ο Μέγας Βασίλειος, μετά από άλλη μια πολύωρη προσευχή, παρουσίασε ότι χρυσαφικά είχαν μαζευτεί σε ένα μικρό σεντούκι. Η παράδοση λέει ότι, τη στιγμή που ο τύραννος πήγε να ανήξει το σεντούκι και να αρπάξει το περιεχόμενό του, έγινε ένα θαύμα: έπειτα από μια λάμψη φωτός, ένας λαμπρός καβαλάρης όρμισε με τον στρατό του κατά τον Ουάλη και τους στρατιώτες του! Ο λαμπρός καβαλάρης, ο οποίος εξαφάνισε στην κυριολεξία τις δυνάμεις του Ουάλη, ήταν ο Άγιος Μερκούριος και οι στρατιώτες του ήταν οι άγγελοι. Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισάρειας.
  Ο Μέγας Βασίλειος όμως, δεν πρόλαβε να νιώσει την χαρά της σωτηρίας! Αντίθετα ήταν σε δύσκολη θέση, επειδή έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης δίκαια, δηλαδή το καθένα στον ιδιοκτήτη του. Μη γνωρίζοντας τι να κάνει, στράφηκε στο Θεό και ξαναπροσευχήθηκε. Έτσι, κάλεσε όλους τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους ζήτησε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου στο καθένα θα υπήρχαν μέσα κάποια χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης. Στην αρχή παραξενεύτηκαν, μα όταν κάθε οικογένεια έβρισκε μέσα στο ψωμί της χρυσαφικά, η έκπληξή τους γινόταν μεγαλύτερη. Το ψωμί αυτό, η βασιλόπιτα, ήταν ξεχωριστό επειδή έφερνε χαρά και ευλογία στους ανθρώπους μαζί. Από τότε φτιάχνουμε και εμείς την βασιλόπιτα με το φλουρί, την πρώτη μέρα του χρόνου, την ημέρα που τιμάται ο Άγιος Βασίλειος.
  Η βασιλόπιτα λοιπόν, είναι ένα έθιμο που μας θυμίζει την αγάπη του άγιου αυτού ανθρώπου.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!

Πηγή: Βιβλίο μαθητή νεοελληνικής γλώσσας «Λέξεις… Φράσεις… Κείμενα», β΄ τεύχος, σελ. 39

Τρίτη 29 Μαΐου 1453 η δεύτερη άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς Τούρκους, το τέλος μια αυτοκρατορίας που ψυχορραγούσε για δυόμιση αιώνες από την πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας στις 13 Απριλίου του 1204 από τους Φράγκους.

Από τότε ο συνδυασμός Τρίτη και 13 θεωρείται κακότυχος, γρουσούζικος, για τους Έλληνες.

Πολλά έχουν γραφτεί για την αυτοκρατορία που μετά την πτώση της ονομάστηκε “Βυζαντινή”. Θετικά και αρνητικά. Κυρίως αρνητικά εδώ που τα λέμε. Μόνο τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν Ευρωπαίοι ιστορικοί που μελέτησαν και αξιολόγησαν την Αυτοκρατορία στο σωστό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής της.
Η άποψη που είχε και εν πολλοίς έχει ακόμα, η Δύση για το Βυζάντιο δεν είναι και η καλύτερη. Η γενική αίσθηση είναι ότι πρόκειται για μια σκοταδιστική, μεσαιωνικού τύπου και ανάξια λόγου αυτοκρατορία, γεμάτη ίντριγκες και δολοπλοκίες, για την οποία είναι καλύτερα να ξεχάσουμε ακόμα και την ύπαρξή της.

Πάρτε για παράδειγμα το Χόλυγουντ ας πούμε. Έχουν γυριστεί δεκάδες ταινίες για την Αρχαία Ελλάδα αλλά και για τις Σταυροφορίες αλλά ούτε μια για την Άλωση της Πόλης ή τη Βυζαντινή ιστορία γενικότερα. Περίεργο έτσι;

Κι όμως όποιος ασχοληθεί με το Βυζάντιο δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την πνευματικότητα που διακατείχε τους υπηκόους αλλά και τους περισσότερους αυτοκράτορές της.

Για τους Βυζαντινούς ο Θεός, ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν ήταν απόμακρα όντα, ήταν μέρος της καθημερινότητάς του περπατούσαν ανάμεσά τους και τους συνέδραμαν ενεργά ή τους εγκατέλειπαν με βλέμμα βλοσυρό, ανάλογα με την περίσταση. Αυτή την πνευματικότητα δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν οι περισσότεροι ιστορικοί συγγραφείς, ίσως επηρεαζόμενοι από τον Gibbon και το βιβλίο του “Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας” στο οποίο αναφέρεται με υποτιμητικά και χλευαστικά σχόλια για το Βυζάντιο.

Κατά τον W. E. H. Lecky ας πούμε “Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι χωρίς καμία εξαίρεση η πιο ευτελής μορφή πολιτισμού, δεν υπήρξε ποτέ άλλος πολιτισμός που να διήρκεσε τόσο πολύ και να μην ήταν τόσο απόλυτα στερημένος από οποιασδήποτε μορφής μεγαλείου……”

Κι όμως οι στιγμές μεγαλείου του Βυζαντίου είναι κει, καταγραμμένες στην Ιστορία, μαζί με την μέγιστη ίσως στιγμή, τότε που Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παίρνει την απόφαση να δώσει ένα ηρωικό τέλος στην πάλαι ποτέ ένδοξη Αυτοκρατορία  αντί να διαπραγματευτεί όρους παράδοσης όπως κάθε «λογικός» ηγεμόνας θα έπραττε στη θέση του.

Όπως όμως είπε και ο Neil Young κάμποσους αιώνες αργότερα, “It’s better to burn out than to fade away”

Μια καταπληκτική μελέτη πάνω στην Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έχει γραφτεί από τον John Julius Norwitch. Αν και τρίτομη είναι ευκολοδιάβαστη λόγω του γλαφυρού ύφους του συγγραφέα που όμως καταγράφει με ακρίβεια τα γεγονότα από τους πρώτους αιώνες μέχρι και την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Ένα ανεκτίμητο έργο για όσους θέλουν να γνωρίσουν με τρόπο ευχάριστο μα και επιστημονικά τεκμηριωμένο την ιστορία μιας από της μεγαλύτερες αυτοκρατορίες που υπήρξαν ποτέ.

Δείτε ένα καταπληκτικό βίντεο σχετικά με το “Ευπαλίνειον όρυγμα” στη Σάμο, μια σήραγγα μήκους 1034 μέτρων και διατομής περίπου 1,75 x 1,75 μ. Κατά μήκος της σήραγγας ο Ευπαλίνος κατασκεύασε έναν αγωγό, ο οποίος μετέφερε το νερό στην πόλη.

Πρόκειται για ένα θρίαμβο των Μαθηματικών και της κατασκευαστικής δεινότητας των Αρχαίων Ελλήνων που όχι μόνο άντεξε στο χρόνο αλλά υδροδότησε για αιώνες μια ολόκληρη πόλη.

Μιας και σήμερα η Α΄τάξη του Γυμνασίου μας πραγματοποίησε εκπαιδευτική επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, στο οποίο μεταξύ άλλων είδαμε και την έκθεση για το Μηχανισμό των Αντικυθήρων, θεωρώ πως το άρθρο ξανάγινε επίκαιρο!

Ανασύρθηκε από το βυθό της θάλασσας και εδώ και 100 χρόνια εξακολουθεί να γοητεύει τους επιστήμονες με τα μυστικά που αποκαλύπτει. Ερευνητές απ΄ όλο τον κόσμο επιστρατεύουν τη σύγχρονη τεχνολογία, μελετούν τις αρχαίες πηγές και συνδυάζουν τα δεδομένα για να λύσουν τα μυστήρια του μηχανισμού.

Γίνε κι εσύ μέλος της ερευνητικής ομάδας και βοήθησε στη λύση των μυστηρίων!

Ένα γοητευτικό ταξίδι στο χρόνο από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Για να ξεκινήσετε την αποστολή σας πατήστε εδώ.

Μπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε και ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ σχετικά με την ιστορία του μοναδικού αυτού δείγματος της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας για την οποία έχουμε φαίνεται πολλά να μάθουμε ακόμα.