Ένα μουσικό παραμύθι του Ρώσου συνθέτη Σεργκέι Προκόφιεφ (Sergueï Prokofiev).
ΚΛΙΚ στην εικόνα:
Η υπόθεση έχει ως εξής:
Ο Πέτρος είναι ένα μικρό αγοράκι που ζει στη ρώσικη επαρχία μαζί με τον παππού του. Μια μέρα, ξεχνάει την πόρτα του κήπου ανοιχτή και μια πάπια επωφελείται για να πάει στην γειτονική λίμνη να κολυμπήσει. Εκεί τσακώνεται με ένα πουλί ενώ πλησιάζει μια γάτα. Ο Πέτρος όμως προειδοποιεί το πουλί, και αυτό ανοίγει τα φτερά του και πετάει σ ένα κοντινό δέντρο να γλυτώσει. Ο παππούς τού Πέτρου καταφθάνει μουρμουρίζοντας και επαναφέρει το παιδί στο σπίτι. Κλείνει την πόρτα του φράκτη γιατί ανησυχεί ότι θα εμφανιστεί ο λύκος. Πράγμ
ατι αυτό γίνεται. Ο γάτος το αντιλαμβάνεται και σκαρφαλώνει ψηλά στο δέντρο να προστατευτεί, ενώ η πάπια που μόλις βγήκε από την λίμνη είναι άτυχη και ο λύκος την κάνει μια χαψιά. Ο Πέτρος που τα είδε όλα, παίρνει ένα μακρύ σκοινί, σκαρφαλώνει την μάντρα και ανεβαίνει στο δέντρο. Ζητάει από το πουλί να πετάξει σε κύκλους πάνω από το κεφάλι του λύκου ώστε να του αποσπάσει την προσοχή. Ετοιμάζει μια θηλιά, την ρίχνει και καταφέρνει να πιάσει τον λύκο από την ουρά. Οι κυνηγοί εμφανίζονται εκείνη τη στιγμή, καθώς βγαίνουν από το δάσος. Θέλουν να ρίξουν μια τουφεκιά στον λύκο αλλά ο Πέτρος τους σταματάει. Όλοι μαζί ξεκινούν τότε μια θριαμβευτική πομπή με την οποία οδηγούν τον λύκο στο ζωολογικό κήπο και έτσι κλείνει το έργο.
Η ιδέα του Prokofiev ήταν απλή και συγχρόνως ευρηματική. Οι πρωταγωνιστές του έργου εκπροσωπούνται με ένα συγκεκριμένο όργανο αλλά και ένα συγκεκριμένο μουσικό θέμα. Στον μικρό Πέτρο αντιστοιχεί το κουαρτέτο βιολιών, στο πουλί το φλάουτο, στην πάπια το όμποε, στην γάτα το κλαρινέτο, στον παππού το φαγκόττο, στους κυνηγούς τα πνευστά, ενώ τις τουφεκιές παριστάνουν τα κρουστά και ο λύκος είναι τα κόρνα. Ο χαρακτήρας κάθε οργάνου αποδίδει εύστοχα και τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών. Αντιλαμβανόμαστε χωρίς δυσκολία την ευκινησία και την φωνητική δυνατότητα του πουλιού χάρη στον κρυστάλλινο ήχο του φλάουτου, όπως η μουσική μαρτυρά τον αδέξιο χαρακτήρα της πάπιας, την χαρακτηριστική αιλουροειδή ευλυγισία της γάτας με την φυσική πονηριά της, την μουρμούρα και την καυστικότητα του παππού, το λυπητερό και συνάμα μαγευτικό πλησίασμα του λύκου, την χαρούμενη λαμπρότητα των κυνηγών και τέλος τον αυθορμητισμό και την απλότητα του Πέτρου.
Πηγή: e-zoot
