Εκείνη την εποχή, γύρω στο ’50, άρχισα να πηγαίνω σπίτι του, σ’ένα μικρό ισόγειο δυάρι στην οδό Μάνου στο Παγκράτι…Ερχόντουσαν μουσικοί, ποιητές, ζωγράφοι, φίλοι της τέχνης γενικά.
Ακούγαμε τον Χατζιδάκι να παίζει τη «Μικρή Λευκή Αχιβάδα» στο πιάνο, κι από το πικάπ τις συμφωνίες του Μάλερ, που ήταν άκουσμα πρωτόφαντο για κείνη την εποχή.
Τα ποιήματα του Λόρκα ήταν στην ημερήσια διάταξη, κι ο στίχος του Ελύτη «είμαστε από καλή γενιά» έμοιαζε να σφραγίζει με απέραντη αισιοδοξία την ομήγυρη…Χωρίς να το νιώσω γινόμουν μέλος μιας παρέας ανθρώπων με όνειρα πολύ διαφορετικά από όσα είχα διδαχθεί σπίτι μου και στο σχολείο.
Αντί «γίνε δικηγόρος», «εργάσου», όλα εδώ έμοιαζαν αντίθετα να προστάζουν «γίνε αυτό που εσύ θέλεις»…
Μένης Κουμανταρέας, Πλανόδιος Σαλπιγκτής
Πηγή: Τα βιβλία που αγάπησα
