…..τα μαγικά χαλιά πετάνε μόνο στα παραμύθια…
… Τον Ναβίντ τον γνώρισα στην αρχή του Σεπτεμβρίου, τότε που ήρθε στο σχολείο μας, αλλά κατάλαβα ότι είναι πολύ εντάξει παιδί και έτσι αρχίσαμε αμέσως να κάνουμε παρέα.
Μάλιστα έκανε και ένα ωραίο πάρτι πριν από λίγο καιρό.
Ο Ναβίντ μοιάζει πολύ διαφορετικός από εμάς. Δεν έχει τόσα πολλά παιχνίδια όσα εγώ, ούτε τόσα πολλά ρούχα. Στη χώρα του, βέβαια, είχε πολλά παιχνίδια και ρούχα, αλλά δεν πρόλαβε να τα πάρει μαζί του γιατί έφυγε με τη μαμά του μέσα σε μια νύχτα με μία βαλίτσα μόνο.
Ο μπαμπάς του (που λέγεται κύριος Γιουσίφ) δεν έφυγε μαζί τους, γιατί κάποιος κακός άνθρωπος ( που τον λένε Πρόεδρο ) τον έπιασε και τον έβαλε φυλακή, επειδή δεν τον συμπαθούσε. Τώρα, απ’ ό,τι κατάλαβα, αυτός ο κακός Πρόεδρος δεν συμπαθεί και πολύ κόσμο. Ο ίδιος έχει πολλά όπλα και δύναμη και τον φοβούνται όλοι.
Ο Ναβίντ μου είπε ότι αυτός ο κακός φώναξε στον λαό:
“Εγώ έχω καραμπίνες, οπλοπολυβόλα, τανκς, σούπερ, λέιζερ και ό,τι όπλο μπορείτε να φανταστείτε. Εσείς θα με λέτε Πρόεδρο και εγώ θα τα περνάω φίνα. Όποιος δεν συμφωνεί να μου το πει να του πάρω τη δουλειά”.
Η μαμά του Ναβίντ, για παράδειγμα δε συμφώνησε, είπε και κάποιο κακό λόγο για τον κακό Πρόεδρο και την έδιωξαν από το νοσοκομείο που ήταν γιατρός. Τώρα στην Ελλάδα, αν και δεν έχει πει κακό λόγο για κανέναν, κάνει την καθαρίστρια και δεν την αφήνουν να γιατρεύει αρρώστους.
Όταν ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί, μου είπε ότι δυστυχώς υπάρχει μεγάλη αδικία στον κόσμο, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχει αδικία…
Στη χώρα του Ναβίντ, πάντως, υπάρχει τόση αδικία που φτάνει και για άλλες δέκα χώρες….
….. Στη χώρα του Ναβίντ, τώρα αν κάποιος φωνάξει: “Κάτω ο Πρόεδρος, χωρίς εκλογές”, ο κακός ο Πρόεδρος βάζει τους στρατιώτες να τον βομβαρδίσουν και τον χώνει βαθιά μέσα στο μπουντρούμι. Έτσι έκανε και στον πατέρα του Ναβίντ.
Επειδή είναι δημοσιογράφος και έγραψε στην εφημερίδα ότι πρέπει να γίνουν εκλογές στη χώρα για να έρθει η δημοκρατία και η ελευθερία, ο κακός ο Πρόεδρος έστειλε τον στρατό και τον έπιασε. Ευτυχώς, ο Ναβίντ και η μητέρα του πρόλαβαν να φύγουν πριν τους πιάσει και αυτούς.
Ο Ναβίντ στο πάρτι του, είπε σε μένα και στα άλλα παιδιά ότι του λείπει ο μπαμπάς του και γι΄αυτό καμιά φορά κλαίει. Όμως δε θέλει να τον βλέπει κλαμένο η μητέρα του, γιατί τώρα που δεν είναι μαζί τους ο πατέρας τους, πρέπει να φανεί αυτός δυνατός. Πρέπει επίσης να βοηθήσει τη μαμά του και να την προσέχει.
Επίσης μου είπε ότι του λείπει η χώρα του και ότι κι εμένα θα μου έλειπε πολύ η Ελλάδα, αν με ανάγκαζαν να φύγω. Ο Αλέξανδρος, βέβαια, λέει ότι δεν είναι το ίδιο, γιατί εμάς η χώρα μας έχει τον Παρθενώνα, τις όμορφες παραλίες και τον πολιτισμό, όποτε είναι φυσικό να μας λείψει, αν μας διώξουν.
Ενώ αυτοί οι ξυπόλυτοι τι έχουν; Γιατί να τους λείψει η χώρα τους;
Ο Αλέξανδρος είναι ηλίθιος και δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί η χώρα του Ναβίντ – αν εξαιρέσεις τον Πρόεδρο – είναι όμορφη και μαγική. Εγώ τον Ναβίντ πιστεύω! Στη χώρα αυτή έχουν μαγικά χαλιά και, πριν φτιαχτούν αυτοκίνητα και αεροπλάνα, οι άνθρωποι πήγαιναν με αυτά στις δουλειές τους πετώντας!
Κι έτσι ούτε μποτιλιαρίσματα είχαν στους δρόμους ούτε τίποτα! Χα, εμείς το είχαμε σκεφτεί αυτό;
Επίσης, εκεί, έχουν απίθανα ζώα, που εγώ μόνο στον ζωολογικό κήπο τα έχω δει στα κλουβιά, ενώ στη χώρα του Ναβίντ είναι κατοικίδια και κυκλοφορούν στους δρόμους ( πολύ καλύτερα από να τα έχουν φυλακισμένα στα κλουβιά ).
Και όταν λέμε κατοικίδια, δεν εννοούμε σκύλους και τέτοια, αλλά ελέφαντες, φίδια, τίγρεις, λιοντάρια και παπαγάλους, που μιλάνε τη γλώσσα του Ναβίντ, χωρίς να στραμπουλάνε τη γλώσσα τους.
Φυσικά, στη χώρα του Ναβίντ δε μιλάνε ελληνικά. Μιλάνε μια άλλη γλώσσα, που έχει πολλή πλάκα, γιατί όταν τη μιλάει μοιάζει σαν να έχει στραμπουλήξει τη γλώσσα του.
Πάντως θα ήθελα να τη μάθω, γιατί κι αυτός μαθαίνει τη δική μας και κάθε μέρα γίνεται καλύτερος! Όμως νομίζω ότι η δική μας γλώσσα είναι πιο εύκολη και τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να πάθεις ατύχημα.
Ακόμη, σε αυτήν τη μαγική χώρα οι γιαγιάδες λένε τα πιο όμορφα παραμύθια, οι κάτοικοι φοράνε χρωματιστά ρούχα, τρώνε κάτι καταπληκτικά καυτερά φαγητά, μετά ρεύονται και πετάνε από το στόμα τους φωτιές!
Στο πάρτι του Ναβίντ, τις προάλλες, η κυρία Γιουσίφ είχε κάνει ένα τέτοιο φαγητό κι εγώ μια μπουκιά δοκίμασα και νόμιζα ότι το στόμα μου είναι φλογοβόλο. Τέλειο!
Μάλιστα, είπα στον Ναβίντ ότι ωραία θα ήταν να μας ετοιμάσει η μαμά του μπόλικο καυτερό φαγητό, να το φάμε , να καβαλήσουμε από ένα μαγικό χαλί, να πάμε στη χώρα του, να ρευτούμε στη μούρη του τρελοπροέδρου και να σώσουμε τον πατέρα του.
Ο Ναβίντ χαμογέλασε αλλά είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλό του, και μου είπε ότι τα μαγικά χαλιά πετάνε μόνο στα παραμύθια…
Απόσπασμα από το βιβλίο, “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές” του Πάνου Χριστοδούλου.
