Πρωτομαγιά σαν λέξη από μόνη της έχει κάτι μαγικό, χρώματα πολλά και μυρωδιές, εξοχή, παπαρούνες, χαμομηλάκια…
Πρωτομαγιά. Όχι όμως μόνο η «εργατική» αλλά και η άλλη. Αυτή που και σαν λέξη από μόνη της έχει κάτι μαγικό, χρώματα πολλά και μυρωδιές, εξοχή, παπαρούνες, χαμομηλάκια, στεφάνια φτιαγμένα στο χέρι από φρέσκα λουλούδια του αγρού, στεφάνια αγορασμένα, εκθέσεις λουλουδιών– και για τον καθένα κάτι ξεχωριστό: Στην Αλεξάνδρεια όταν ήμουν παιδί γιορτάζαμε πανηγυρικά τα «Ανθεστήρια», μια μεγάλη γιορτή για την άνοιξη που είχε και φιλανθρωπικό χαρακτήρα αφού οι ευκατάστατες κυρίες ετοιμάζανε απ’ τα σπίτια τους ωραία καλάθια γεμάτα λουλούδια και ακόμα πιο ωραία στεφάνια και τα πουλούσανε κομψά ντυμένες όλες πίσω από τους πάγκους με τα λινά τραπεζομάντηλα σε άλλες ευκατάστατες κυρίες – για να μαζευτούν χρήματα για τα γηροκομεία, τα ορφανοτροφεία και τις ανάγκες των σχολείων της «Ελληνικής Κοινότητας» που, (εγώ δεν την πρόλαβα αυτή την φάση), κάποια στιγμή αριθμούσε πάνω από 700.000 μέλη.Τη γιορτή όμως τη θυμάμαι γιατί ήταν μεγάλο event για την Αλεξανδρινή μας κοινωνία και όλες οι μαμάδες που είχαν την οικονομική άνεση να το κάνουν, «ραβόντουσαν» για να φορέσουν τα πρώτα τους καλοκαιρινά φορέματα και να εντυπωσιάσουν για άλλη μια χρονιά, άλλη μια άνοιξη χωρίς πολλές σκοτούρες, ανέμελες και καλοζωϊσμένες. Με την Εργατική Πρωτομαγιά καμία σχέση τα Ανθεστήρια μας. Δεν υπήρχε καν η «πληροφορία» στον δικό μας παιδικό κόσμο ότι η Πρωτομαγιά είναι πρωτίστως μία υπενθύμιση των ηρωϊκών αγώνων που δοθήκανε για να κερδίσει ο εργαζόμενος τα πρώτα του προνόμια, τα «κεκτημένα» του – που τώρα πιά, τον 21ο αιώνα, πάλι αμφισβητούνται και απαιτούν νέους αγώνες μέσα σ’ αυτήν την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που εκμεταλλεύεται ξεδιάντροπα παιδιά, γυναίκες, μετανάστες, όλους τους αδύναμους που δεν μπορούν να αντισταθούν και να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους. Άρης Δαβαράκης
