«…. Αν κάποιος μού έλεγε τώρα ότι δεν θα έχω σύνδρομο Down θα του έλεγα: «Όχι, μη μου το πάρεις, γιατί θα αισθάνομαι χωρίς ουσία». Πάμπλο Πινέδα
Μια διαφορετική έκθεση φωτογραφίας φιλοξενείται για τρεις μέρες στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς από τις 11 έως τις 13 Απριλίου.
Πρόκειται για την έκθεση με τίτλο «ιστορίες εν λευκώ» και θέμα τα άτομα με σύνδρομο Down. Πραγματοποιείται στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Συνδρόμου Down.
Στον ίδιο χώρο το Σάββατο στις 12 Απριλίου από τις 11:30 ως τις 14:00,θα πραγματοποιηθούν μεικτά καλλιτεχνικά εργαστήρια από την ομάδα δημιουργίας «Εν δυνάμει», για παιδιά με ή χωρίς αναπηρία, από 5 ετών και άνω.
Στο σημερινό κόσμο που διακηρύσσει το ενδιαφέρον του για την ένταξη και προστασία όλων των κοινωνικών ομάδων, θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να βρουν τη θέση τους και να έχουν τις ευκαιρίες να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον αποδοχής, ασφάλειας και αγάπης.
H Eliana Tardio μητέρα του Emirkai και της Ayelen,δύο παιδιών με σύνδρομο Down γράφει τα παρακάτω:“Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο στο να γράφω σχετικά με το πώς να μεγαλώνεις παιδιά με σύνδρομο Down. Αλλά όταν γράφω για το σύνδρομο στην προκειμένη περίπτωση, αναφέρομαι στα μάτια τους, το χαμόγελο τους”.
“Δεν δίνω έμφαση στο επιπλέον χρωμόσωμα. Είναι απλώς μέρος της ζωής μας και πάντα θα είναι, αλλά αλήθεια δεν αξίζει περισσότερο ενδιαφέρον. Το χρωμόσωμα 21 δεν είναι μεγάλη υπόθεση”.
“Έχοντας δύο παιδιά με σύνδρομο Down δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο διαφορετικό από το να έχεις παιδιά με κανονική ανάπτυξη”.
Το «κανονικό» είναι σίγουρα μία λέξη καταδικασμένη. Μία λέξη που αναγκάζεται να προσδιοριστεί από τον μέσο όρο. Ύστερα ακολουθεί η αντικειμενική αλήθεια – ό,τι δεν είναι «κανονικό» είναι «διαφορετικό», είναι «άλλο». Ποιός όμως φόρτισε το “άλλο»με αρνητικό πρόσημο; και γιατί;
Η ομάδα «Εν Δυνάμει»
Η ολοκληρωμένη συνεργασία των μελών με δυνητικές ικανότητες και των συνομήλικων νέων αποκαλύπτει τη δύναμη που έχει το σύνολο να προσπεράσει τα εμπόδια και να ενσωματώσει αρμονικά την κάθε διαφορετική πτυχή της ανθρώπινης φύσης.
Ήταν ένα άνθρωπος,/ο άνθρωπος ανεμιστήρας./Αντί για σώμα είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο./Μία προπέλα για πρόσωπο,/ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς,/και στο μυαλό αέρα./Αέρα στο μυαλό./Πετούσε με τη σκέψη μακριά./Αντί για λέξεις έβγαζε ένα βουητό./Ένα βουητό αντί για λέξεις./Ενοχλητικό./Και ακατάληπτο./Κι αυτός ο άνθρωπος,/ο άνθρωπος ανεμιστήρας,/φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε./Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά./Μακριά./Μόνο λίγοι./Λίγοι./Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση./Κάθονταν για να δροσίζονται./Τους μήνες τους καλοκαιρινούς.
«Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» είναι θεατρικό έργο και περιλαμβάνει ιστορίες για την αναπηρία, τη διαφορετικότητα και τους ανθρώπους γύρω από αυτήν.Tο σκηνοθέτησε η Ελένη Ευθυμίου με την ομάδα δημιουργίας «Εν δυνάμει».
