Οι πρώτες μέρες στο σχολείο είναι πάντα ξεχωριστές!
Με χαμόγελα, ενθουσιασμό και παιχνιδιάρικη διάθεση, τα παιδιά άρχισαν να γνωρίζονται μεταξύ τους, να μαθαίνουν τα ονόματα των συμμαθητών τους και να χτίζουν σταδιακά σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας.

Για να γνωριστούμε καλύτερα και να νιώσουμε όλοι άνετα μέσα στην ομάδα, παίξαμε όμορφα ομαδικά παιχνίδια, με μικρές παραλλαγές που τα έκαναν ακόμη πιο διασκεδαστικά και πρωτότυπα!

«Η μικρή Ελένη»

Ξεκινήσαμε με το γνωστό παιχνίδι «Η μικρή Ελένη», μόνο που αυτή τη φορά προσθέσαμε τη δική μας πινελιά!
Αντί να τραγουδάμε «η μικρή Ελένη», κάθε φορά λέγαμε το όνομα του παιδιού που υποδυόταν τη μικρή Ελένη.
Έτσι, κάθε παιδί ένιωθε ξεχωριστό και χαρούμενο, καθώς το τραγούδι ακουγόταν σαν να ήταν φτιαγμένο μόνο γι’ αυτό!

«Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;»

Στη συνέχεια παίξαμε το αγαπημένο παιχνίδι «Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;» με μια διαφορετική εκδοχή.
Ο λύκος αυτή τη φορά δεν κυνηγούσε τα παιδιά, αλλά παρατηρούσε προσεκτικά ποιο θα κουνηθεί πρώτο.
Εκείνο το παιδί γινόταν ο επόμενος λύκος!
Με αυτόν τον τρόπο, το παιχνίδι έγινε πιο ήρεμο, αλλά και πιο απαιτητικό σε προσοχή και αυτοσυγκράτηση — ιδανικό για τις πρώτες μέρες που μαθαίνουμε να παίζουμε όλοι μαζί με κανόνες.

«Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό»

Με λάχνισμα ή κλήρο διαλέξαμε τη «μάνα», ενώ τα υπόλοιπα παιδιά κάθισαν σε κύκλο.
Η «μάνα» κρατούσε ένα μαντήλι και γυρνούσε γύρω γύρω τραγουδώντας μαζί με τα παιδιά:

«Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό,
έχασα τη μάνα μου και πάω να την βρω.
Παπούτσια δεν μου πήρε να πάω στο σχολειό
κι αν δεν μου τα πάρει θα ψάξω να την βρω.»

Στο τέλος του τραγουδιού, η μάνα άφηνε το μαντήλι πίσω από ένα παιδί, που σηκωνόταν να την κυνηγήσει.
Αν η μάνα προλάβαινε να καθίσει στη θέση του παιδιού χωρίς να την πιάσουν, κέρδιζε και συνέχιζε. Αν όχι, ο ρόλος περνούσε στο παιδί που την έπιασε!
Ένα παιχνίδι γεμάτο ρυθμό, γέλιο και ευχάριστη αγωνία!

Το μουσικό καπέλο

Τέλος, παίξαμε το «Μουσικό καπέλο».
Καθισμένα σε κύκλο, τα παιδιά περνούσαν το καπέλο από κεφάλι σε κεφάλι, καθώς ακουγόταν μουσική.
Όταν η μουσική σταματούσε ξαφνικά, το παιδί που φορούσε εκείνη τη στιγμή το καπέλο έλεγε το όνομά του και γινόταν «παρατηρητής» του παιχνιδιού.
Οι παρατηρητές δεν έμεναν απλοί θεατές — βοηθούσαν ενεργά, δίνοντας ρυθμό, επιλέγοντας τραγούδια και εμψυχώνοντας τους φίλους τους.
Το παιχνίδι συνεχίστηκε μέχρι να μείνει ένα παιδί στον κύκλο, ο «νικητής», με έμφαση όμως πάντα στη χαρά της συμμετοχής και όχι στον ανταγωνισμό.

Μέσα από αυτά τα παιχνίδια, τα παιδιά έμαθαν ο ένας τον άλλον, συνεργάστηκαν, γέλασαν και απόλαυσαν τις πρώτες στιγμές της νέας σχολικής χρονιάς.
Η τάξη μας γέμισε φωνές, μουσική και θετική ενέργεια — μια υπέροχη αρχή για μια χρονιά γεμάτη δημιουργία, φαντασία και χαμόγελα!