Ενθύμιον Γεύσεων, Εορτών και Εθίμων από Πόντο, Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία
Έκδοση του 3ου ΓΕΛ Νίκαιας το 2005 είναι το βιβλίο «Ενθύμιον Γεύσεων, Εορτών και Εθίμων από Πόντο, Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία». Η έκδοση αυτή συμπληρώνει την προηγούμενη του 2003 «ΕΝΘΥΜΙΟΝ ΓΕΥΣΕΩΝ από τη Μικρά Ασία».
Από την εκπομπή του MEGA “η ώρα η καλή” του Π. Αμαραντίδη, η Κάρμεν Ρουγγέρη αναφέρεται στο βιβλίο “Ενθύμιο Γεύσεων, Εορτών και Εθίμων” που έκδωσε το 3ο ΓΕΛ Νίκαιας.
Tην έκδοση του βιβλίου επιμελήθηκαν οι καθηγήτριες, φιλόλογοι: Ευθυμίου Μαρία, Κωνσταντάτου Αρετή και Χριστοφοράτου Ανδριανή.
[… Σ’ αυτόν τον δεύτερο τόμο δε συγκεντρώνονται μόνο συνταγές αλλά και γιορτινές αναμνήσεις καθώς το γεύμα δενόταν με τις ημέρες και το νόημά τους…]
Παππούλη και γιαγιά Μικρασιάτισσα,
Σας είχαμε αφιερώσει, πριν δυο χρόνια, τo «ενθύμιον γεύσεων», γνωρίζοντας καλά, ότι αυτά που κουβαλήσατε στη μνήμη σας, είναι πολύ περισσότερα από ό, τι μπορούσατε να σηκώσετε, φεύγοντας από τα σπίτια και τη ζωή σας, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Πόσες μνήμες, όμως, πόσες χαρές και λύπες, χωρούν σ’ ένα βιβλίο; Αυτή η σκέψη μας έκανε να επανέλθουμε, ψάχνοντας πάλι στα κιτρινισμένα τετράδια σας, στα τραγούδια και τις ιστορίες που μας λέγατε, στα μικράτα μας, για να ησυχάσουμε και να κοιμηθούμε, στις συνήθειες, που ευλαβικά φύλαξαν οι κόρες σας και οι γιοι σας.
Σ’ αυτό το δεύτερο τόμο, δε συγκεντρώσαμε μόνο συνταγές, μα και αναμνήσεις γιορτινές, καθώς το γεύμα δενόταν με τις ημέρες και το νόημά τους, με τα τραγούδια τα ανάλογα και τις ετοιμασίες, συνεχίζοντας την προσπάθεια να διασώσουμε τις μνήμες, που διαμόρφωσαν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της προσφυγούπολης μας γιατί, όπως λέει και η κ. Αθηνούλα Δαλλίδου – Κωφίδου «Η σκέψη ότι ίσως έβαλα ένα λιθαράκι, παραβλέποντας όλοι σας, τις ακαταστασίες μου, σε αυτό το τόσο σοβαρό και μεγάλο έργο, που αναλάβατε να κάνετε, με ησυχάζει λιγάκι. Πιστεύω απόλυτα ότι αυτά τα γεγονότα που θα κοινολογήσετε στον λαό μας, θα βοηθήσουν, ιδιαίτερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Εν κατακλείδι σας ευχαριστώ θερμότατα και σας ευγνωμονώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να ξαναζήσω τα παιδικά μου χρόνια που με ζωντάνεψαν και με ανέβασαν ψυχικά».
[… Στο σοφρά (τραπέζι) κάθονταν οι άνδρες της οικογένειας (πασάδες). Αντίθετα οι γυναίκες έπρεπε να βάζουν τα δυνατά τους να φτιάχνουν ωραία φαγητά και να σερβίρουν τις καλύτερες μερίδες στους άνδρες, να στέκονται σε ένα πόδι να τους περιποιηθούν. Οι γυναίκες από φαγητά έπρεπε να φάνε ότι περίσσευε από τους πασάδες. Ο παππούς μου, σαν πιο νέος και ταξιδεμένος, παρακολουθούσε αυτή την κατάσταση και δεν του άρεσε καθόλου. Ένα μεσημέρι δεν άντεξε, φωνάζει τη νιόνυφη γυναίκα του. Εκείνη τρέχει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο ωραίο προσωπάκι της να δει τι την ήθελε, μήπως δεν ήταν όλα καλά. Ο παππούς κόβει ένα ωραίο κομμάτι από το μεζέ που έτρωγε (κρέας) και της το βάζει στο στόμα γελώντας. Πήγε η ψυχή της στη θέση της, η χαρά της ήταν μεγάλη που την σκέφθηκε. Αυτή ήταν η γυναίκα την εποχή εκείνη …]
Η αφήγηση της κ. Μορφούλας Αγάπογλου, προέρχεται από τις αναμνήσεις της από τη μητέρα της Νικολέτα Χατζηθωμά, το γένος Λεοντιάδη, από τη Σπάρτη Νομού Πισιδίας Μικράς Ασίας.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.