Μια εικόνα, ένα άκουσμα, μια αυθόρμητη προτροπή από το δάσκαλο… Και η επιθυμία των παιδιών να πουν αυτά που αισθάνονται για εκείνη τη μοιραία στιγμή, ντύνεται με χρώματα και σχέδια…
Με χρώματα και σχέδια μιλούν οι μαθητές και αυτή η μιλιά είναι τόσο δυνατή που γίνεται κραυγή και αντηχά στις ψυχές όλων μας κάνοντάς τες να ραγίσουν…
Δεν πρέπει όμως να νιώθεις μόνο θλίψη… Πρέπει να αισθάνεσαι περήφανος που υπάρχουν τέτοια παιδιά που σε τόσο μικρή ηλικία αφουγκράζονται και αισθάνονται τον πόνο των συνανθρώπων τους. Όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, υπάρχει ελπίδα…