Το πρόγραμμα δεξιοτήτων “Μαθαίνω και αγαπώ τα ζώα συντροφιάς” πραγματοποιήθηκε στο Νηπιαγωγείο μας κατά τους μήνες Οκτώβριο-Νοέμβριο 2021


Λήψη αρχείου

Στην αρχή του Δεκέμβρη πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτική επίσκεψη στο Καλλιτεχνικό χωριό Βερέκυνθος.

Μετά τόσον καιρό που είχαμε να πάμε εκδρομή λόγω κορωνοϊού, το τουριστικό λεωφορείο μας έκανε τρομερή εντύπωση !!

Μας υποδέχτηκε η κυρία Μαρία Μαρίνη στο εργαστήριό της και μας εξήγησε πόσο δύσκολο ήταν για τα παλιότερα χρόνια οι κεραμίστες να βρουν πηλό και να τον φέρουν μέχρι τον χώρο τους.

Επίσης ότι ο πηλός έχει διάφορα χρώματα, δουλεύεται με νερό και ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα εξατμιστεί το νερό θα πετύχει το κεραμικό μας ή θα κινδυνεύει να σπάσει…

Με γκρίζο πηλό και ξυλάκια χαράξαμε το περίγραμμα  ενός σπιτιού και ενός χριστουγεννιάτικου στολιδιού και τα δώσαμε στην κυρία Μαρίνη να τα ψήσει σε φούρνο ειδικό , στους 1.100 βαθμούς κελσίου για 10 ολόκληρες ώρες !!! Έπειτα πρέπει να μείνουν άλλες 10 ώρες να κρυώσουν ώστε να  μας επιστραφούν στο σχολείο μας για να τα βάψουμε και να τα χαρούμε ως στολίδια στο σπίτι μας!!

Κάνοντας περίπατο στα μονοπάτια του χωριού , συναντήσαμε μεταλλικές κατασκευές και άλλα εργαστήρια, όπως φυσητού  γυαλιού, ξύλινων παιχνιδιών, παραδοσιακών μουσικών οργάνων κλπ ενώ  την προσοχή μας τράβηξε  ένας ξύλινος γαϊδαράκος …

Πήραμε το κολατσιό μας  , παίξαμε αγαλματάκια  αμίλητα ακούνητα αγέλαστα ( σαν τα κεραμικά που φτιάξαμε) και επιστρέψαμε πολύ χαρούμενοι στο σχολείο μας !!

Παιδιά ευχόμαστε με το καλό και στην επόμενη βόλτα !!!

Πληροφοριακά στοιχεία :Βερέκυνθος: Το βουνό όπου ζούσαν και λατρεύονταν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, γιοί του Δία και προστάτες των τεχνών. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ήρθαν εδώ και δίδαξαν τις πανάρχαιας τέχνες στους ανθρώπους (Μεταλλουργία, Κεραμική, Υαλουργία, Υφαντική).Σήμερα, στο ίδιο μέρος λειτουργούν εργαστήρια κεραμικής, γλυπτικής, αργυροχρυσοχοΐας, υαλουργίας, δερμάτινων ειδών, αγιογραφίας, ζωγραφικής, διακοσμητικών εφαρμογών, κατασκευής έγχορδων μουσικών οργάνων, υφαντικής και έργων τέχνης από ύφασμα, ξύλινων παιχνιδιών και αντικειμένων.

Νοέμβριος χωρίς πρόγραμμα για την Ελιά στο Νηπιαγωγείο  δε νοείται!!!

Συναντάμε την ελιά στην αυλή του σχολείου μας, στον δρόμο κάθε πρωί, στα διπλανά χωράφια, είναι μέρος της ζωής μας !!

Έτσι με το άκουσμα των ραβδιστικών μηχανημάτων αποφασίσαμε να κάνουμε  βόλτα στον διπλανό ελαιώνα ώστε να δούμε τους εργάτες να μαζεύουν τις ελιές, να παρατηρήσουμε τα  χρώματα που έχουν οι ελίτσες , να αναζητήσουμε τα ελιόπανα ή τα δίχτυα και να μαζέψουμε στα  καλαθάκια μας φύλλα και καρπούς.

Στην τάξη μας ξεχωρίσαμε φύλλα και ελιές, κάναμε δικές μας συνθέσεις, γράψαμε το όνομά μας με τις ελιές που μαζέψαμε και ακολούθησε εικαστικό εργαστήριο με θέμα το Ελιόδεντρο.

Η κυρία Γαλάρα Βασιλική , διαιτολόγος-διατροφολόγος, μας επισκέφθηκε και μας ενημέρωσε για τα οφέλη του λαδιού στη διατροφή μας μέσα από εικόνες από προτζέκτορα και ακολούθησε πείραμα με λάδι και νερό αλλά και…χορός με το παραδοσιακό τραγούδι του Κώστα Μουντάκη : “Μυλωνάδες και μαζώχτρες”.

Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δοκιμή ψωμιού βουτηγμένου σε λαδάκι , με ροδέλες ελιάς, πιπερίτσα για στοματάκι, και κολατσιό με διάφορα είδη ελιάς;;;

Για το τέλος, η ελιά γίνεται δεντράκι στολισμένο,τη λεγόμενη Ειρεσιώνη,  πρόδρομο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου..

Ναι, ο  πρόγονος του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν έλατο, ούτε κυπαρίσσι, αλλά ένα κλαδί ελιάς.

Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο, είναι όμως  αλήθεια.

Τα παιδιά έλεγαν τις “καλένδες” (τα κάλαντα) με την Ειρεσιώνη στα χέρια.

«Σ’ αρχοντικό εμπήκαμε μεγάλου νοικοκύρη

με λόγο που’ χει πέραση και μ’ αγαθά περίσσα.

Ανοίξτε πόρτες διάπλατα να μπουν μεγάλα πλούτη,

μαζί κι η θαλερή χαρά κι η ευλογημένη Ειρήνη.

Γιομάτοι να ’ναι οι πίθοι σας, πολλά τα ζυμωτά σας,

φέρε μας κριθαρόψωμο με το πολύ σουσάμι.

Νύφη για το μοναχογιό να κάτσει τραγουδώντας

στ’ αμάξι που το σέρνουνε τα δυνατά μουλάρια

να ’ρθει σ’ αυτό το σπιτικό να ’φαίνει τα προικιά της.

Κάθε χρονιά θε να ‘ρχομαι κι εγώ σαν χελιδόνι.

Μα φέρε γρήγορα λοιπόν ό,τι είναι να μας δώσεις

γιατί αλλιώς θα φύγουμε, δε θα ξημερωθούμε!»

Σύμφωνα με πολλές αναφορές σε αρχαία κείμενα, ήταν κλάδος ελιάς η αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και έφερε κρεμασμένα τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, εκτός μήλου και αχλαδιού). 

Με συνεργατικό τρόπο, προσπαθήσαμε να τυλίξουμε κλωστή σε αποξηραμένα μικρά ρόδια, καρύδια και κάστανα ( πολύ πιο δύσκολο…)και έπειτα να τα κρεμάσουμε στη δική μας Ειρεσιώνη .

Με 

Ευχόμαστε και του χρόνου, να έχουμε υγεία και να γευόμαστε καθημερινά τα αγαθά του ευλογημένου αυτού δέντρου !!!