Είναι κλασικές και δεν υπάρχει άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος που δεν τις έχει δει.Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις αναζητάμε και τις βλέπουμε ξανά και ξανά με την ίδια λαχτάρα!Τις έχουμε συνδυάσει με τις γιορτές των Χριστουγέννων…Δείτε το Top 10 όλων των εποχών!Τhe Gremlins(1984) Τα μικρά τερατάκια που αγαπήσαμε…Home Alone(1990) Όσες φορές και να τη δούμε γελάμε με τα παθήματα των ¨κακοποιών¨The Polar Express(2004)Το 3D αριστούργημα του Ρόμπερτ Ζεμέκις με τον Τομ Χανκς!Holiday(2006)Έρωτας τα Χριστούγεννα…The Muppet Christmas Carol(1992)The Grinch(2000) Ο κακός Τζιμ Κάρεϊ δε κατάφερε να χαλάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων!The Santa ClauseA Christmas story(1993)White Christmas(1954)ΚλασσικήΧριστουγεννιάτικη ταινία με υπέροχη μουσική!The Nightmare Before Christmas (Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης)Άλλες ταινίες: Love Actually, Joeyx Noel, Bad Santa        (Πηγή: http://www.newsit.gr – με μερικές αλλαγές από Γ.Ι.)

Στο Κουρμπάν Μπαϊράμ γιορτάζεται η άφιξη του Αβραάμ, που έρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Κατά την κινητή αυτή γιορτή των Μουσουλμάνων, υπάρχουν πολλά κοινά έθιμα με αντίστοιχα του Πάσχα της Χριστιανοσύνης. «Κουρμπάν» λέγεται επειδή σφάζουν ζώο και «Μπαϊράμι» σημαίνει γιορτή. Της συγκεκριμένης γιορτής δεν προηγείται νηστεία. Την παραμονή το απόγευμα γίνεται η προσευχή στο τζαμί και την επομένη αρχίζει επίσημα ο εορτασμός με προσευχή και πάλι στις 7.30΄το πρωί στο τζαμί. Στη συνέχεια ευλογούνται απ’ τον χότζα οι «τυχείες». Τα ζώα δηλαδή που σφαγιάζονται για να καταναλωθούν. Πρόκειται για βόδια, αρνιά και πρόβατα που κάθε οικογένεια μαγειρεύει για τη γιορτή. Σε κάθε οικογένεια αντιστοιχεί ένα ζώο, ενώ μια αγελάδα αντιστοιχεί σε επτά. Τα τρία τέταρτα του ζώου μοιράζονται στους οικονομικά ασθενέστερους και γενικά στους φίλους και γείτονες και δεν είναι λίγες οι φορές που τα κιλά του κρέατος που δίνονται, επιστρέφουν στο σπίτι στο πολλαπλάσιο. Αν μια οικογένεια τάξει το σφάγιο στη μνήμη κάποιου νεκρού, η σφαγή γίνεται την παραμονή, σε άλλη περίπτωση ακολουθείται το τυπικό που προβλέπει ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία μέχρι τις 5.00΄ το απόγευμα, όποιας από τις τέσσερις μέρες διαλέξουν οι πιστοί. Αυτές τις τέσσερις μέρες συν την παραμονή, είναι αργία για τους εορτάζοντες.

Κοινά έθιμα Έθιμα που μοιάζουν με αυτά του Χριστιανικού Πάσχα και αποδεικνύουν ότι οι δυο μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν ομοιότητες στη βάση τους και κοινούς συμβολισμούς. Πάντως σ’ όλη την Θράκη θα γιορταστεί και φέτος εν ειρήνη το κουρμπάν μπαϊράμ που αποτελεί επίσημη αργία και για τα μειονοτικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πόλη, αλλά και τα χωριά θα αναβιώσουν έθιμα, όπως της καμήλας με μεταμφιέσεις νέων που περνούν και μαζεύουν χρήματα και δώρα, ενώ οργανώνονται και κοσμικά γλέντια σε διάφορα κέντρα όπου γιορτάζουν με ορχήστρες καλλιτέχνες που έρχονται από την Τουρκία τραγουδιστές, χορεύτριες οριεντάλ κ.ά.

(Πηγή: http://www.xronos.gr/)

Οι ιστορικές πηγές υποδεικνύουν ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335^[2], αν και κάποιοι ερευνητές βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία^[3] θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας το έτος 376 μ.Χ.^[4].

Επί Πάπα Ιουλίου Α’ (336-332) τα Χριστούγεννα σταμάτησαν να γιορτάζονται μαζί με τα Θεοφάνεια και θεσπίσθηκε ως επέτειος η 25 Δεκεμβρίου κατόπιν έρευνας των αρχείων της Ρώμης, όπως πιστεύεται, επί της απογραφής που έγινε επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, σε συνδυασμό με υπολογισμό ρήσης του Ευαγγελίου (το οποίο και συνέτεινε) του Προδρόμου λεχθείσα περί τον Χριστόν:”Εκείνος δει αυξάνειν, εμέ δε ελατούσθαι” (Ιωάνν. γ’30). Με βάση αυτή την υποθετική πηγή, η Γέννηση του Χριστού ορίσθηκε κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όπου και αρχίζει η αύξηση των ημερών. Στον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού συντέλεσαν προφανώς η μεγάλη εθνική εορτή του “ακατανίκητου” θεού Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti) και ο εορτασμός των γενεθλίων του Μίθρα που ήταν διαδεδομένα σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την έννοια ότι η επιλογή αυτής της ημέρας ως ημέρας γέννησης του Χριστού είχε να κάνει με την προσπάθεια αντικατάστασης των παγανιστικών (μη χριστιανικών) γιορτών που τηρούνταν εκείνον τον καιρό, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια^[5]

Συνεπώς, όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, προσπάθησε να απορροφήσει και να δώσει νέα διάσταση και νέα σημασία σε πανάρχαια λατρευτικά έθιμα και λατρευτικές συνήθειες αιώνων. Πάντως, παρά τις απαγορεύσεις της εκκλησίας για πολλές από τις εκδηλώσεις^[6] που τελούνταν στην αντίστοιχη του Δωδεκαημέρου περίοδο ή τις νομοθεσίες^[7], αυτές διατηρήθηκαν κυρίως στην ύπαιθρο^[8] καθ’ όλη την διάρκεια των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Σε μεταγενέστερη εποχή πολλά από τα έθιμα τους (ανταλλαγή δώρων, γλέντια, χαρτοπαίγνια κ.ο.κ.) μεταβιβάστηκαν στον εορτασμό τής Πρωτοχρονιάς^[9].

Στη Ρώμη το καλεντάρι των Φιλοκαλίων (354 μ.Χ.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική Natalis invicti, δηλ. “γέννηση του ακατανίκητου (ήλιου)”, την φράση “VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea“.

Από τη Δύση ο εορτασμός της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου πέρασε και στην Ανατολή γύρω στο 376. Το 386 ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρότρυνε την εκκλησία της Αντιόχειας να συμφωνήσει στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της Γέννησης. Τον καιρό του Αγ. Αυγουστίνου (354-430) η ημερομηνία της Γιορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογό του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους (PL 33.200).

Με τον χρόνο επεκράτησε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια.

Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. Ως το 1100, καθώς είχε επεκταθεί η δράση των ιεραποστολών στις παγανιστικές ευρωπαϊκές φυλές, όλα τα έθνη της Ευρώπης γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Εντούτοις, αργότερα, εξαιτίας της Μεταρρύθμισης απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους η τήρησή του εορτασμού τους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, καθώς θεωρούνταν ότι περιλάμβανε σε μεγάλο βαθμό ειδωλολατρικά στοιχεία^[10].

(Πηγή: http://el.wikipedia.org)

Οι καλικάντζαροι είναι  μια παλιά παράδοση στην πατρίδα μας. Και σε κάθε τόπο, και πιο πολύ στα χωριά, υπάρχουν χίλιοι θρύλοι και έθιμα γύρο από αυτούς. Εμφανίζονται κάθε Χριστούγεννα. Μερικοί λένε ότι είναι πνεύματα, άλλα καλά και άλλα κακά. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι είναι παράξενα όντα, μαλλιαρά και ότι τρυπώνουν στα σπίτια από τις καμινάδες. Τις νύκτες πηγαίνουν και κλέβουν τα φαγητά που βρίσκουν και πιο πολύ τα σύκα γιατί τους αρέσουν πολύ. Όταν τελειώσουν το φαγητό τους αρχίζουν να χορεύουν.

Όλοι οι  χωρικοί, όταν πλησιάζει βράδυ, φοβούνται να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους, προπάντων τα μικρά παιδιά, ως ότου έρθει η γιορτή των Φώτων, που ρίχνουν το σταυρό και οι καλικάντζαροι εξαφανίζονται. Τότε πάνε και ζούνε κάτω από τη γη. Και εμφανίζονται πάλι τα άλλα Χριστούγεννα.

Σε πολλά χωριά ρίχνουνε αναμμένα κάρβουνα στα πηγάδια, για να μην μαγαρίσουν οι καλικάντζαροι.

Δεν μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα, τι είναι ένας Καλικάντζαρος. Νομίζω πως μπόρεσα να σας δώσω να καταλάβετε περίπου τι είναι.  

Σε άλλους είναι συμπαθητικοί και σε άλλους αντιπαθητικοί. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα ένα Καλικάντζαρο, αλλά νομίζω πως δεν θα το κατορθώσω. Απλούστατα : γιατί δεν υπάρχουν

(Από την εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση)

.

Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, γνωστός και απλά σαν Θείος Σκρουτζ είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϋ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παπιά-ήρωες της εταιρίας δεν δημιουργήθηκε στο χώρο των κινουμένων σχεδίων αλλά στα περιοδικά κόμικς. Ήταν ο μεγάλος Καρλ Μπαρκς που τον δημιούργησε το 1947 για τις ανάγκες της ιστορίας Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϋ αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας – μυθοπλασίας) αλλά και η απύθμενη τσιγγουνιά του.

 Ιστορία

Μετά την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα ο Μπαρκς άρχισε να τον χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά και σύντομα έγινε πολύ δημοφιλής αφού οι περιπέτειές του και η αναζήτηση για παραπάνω πλούτη τον έφερναν σε διάφορα μέρη του κόσμου και περίεργες καταστάσεις. Το 1952 απέκτησε το δικό του περιοδικό με τίτλο Θείος Σκρουτζ το οποίο ανέβηκε στην κορυφή των πωλήσεων των κόμικς στην Αμερική. Ο Καρλ Μπαρκς συνέχισε για πολλά χρόνια να γράφει και να σχεδιάζει ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Σκρουτζ και τα άλλα παπιά και οι περισσότερες από αυτές θεωρούνται πλέον κλασσικές και ανήκουν στα αριστουργήματα της ένατης τέχνης. Το 1994 ο Ντον Ρόσα ολοκλήρωσε το βραβευμένο του κόμικς Ο Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ το οποίο αφηγείται σε 12 κεφάλαια όλη την ιστορία του ήρωα από τα παιδικά του χρόνια έως τη στιγμή της πρώτης του παρουσίασης στο κοινό με την ιστορία “Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας”. Έκτοτε ο Σκρούτζ έγινε ένας από τους κύριους χαρακτήρες των Κόμιξ και συνοδεύεται πάντοτε με την τυχερή του δεκάρα. Ο Ρόσα, επίσης, ανέλαβε και τη χρονολόγηση της ζωής του Σκρουτζ, η οποία, κατά τον ίδιο, τερματίζεται με το θάνατο του ήρωα, το 1967, στην ηλικία των 100 ετών.

Ο Σκρούτζ κατά την διάρκεια της περιπλανήσεώς του στον κόσμο, γνώρισε πολλούς οι οποίοι εποφθαλμιούν να κλέψουν τα χρήματά του όπως ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, Ολλανδός ο οποίος γεννήθηκε στην Νότιο Αφρική καθώς επίσης και ο Τζων Ρόμπαξ , ο οποίος σπαταλά άσκοπα την περιουσία του. Ο μεγαλύτερός του όμως εχθρός είναι η σατανική μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπέλ. Η Μάτζικα έβαλε ώς σκοπό της ζωής της να κλέψει την τυχερή δεκάρα του Σκρούτζ και, λιώνοντάς την, να αποκτήσει το άγγιγμα του Μίδα και έτσι να γίνει η πλουσιότερη μάγισσα του κόσμου. Γι’αυτό τον λόγο ο Σκρούτζ έχει εξοπλίσει το θησαυροφυλάκιο του με χιλιάδες αντιμαγικά μέτρα.

 Ο Σκρουτζ στις Ελληνικές εκδόσεις

Ο Σκρουτζ παρουσιάστηκε στο Ελληνικό κοινό από πολύ παλιά και είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του περιοδικού Μίκυ Μάους όπως και άλλων περιοδικών της Ντίσνεϋ. Από το 1988 με την κυκλοφορία του περιοδικού Κόμιξ το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και με τα κλασσικά αριστουργήματα του Καρλ Μπαρξ αλλά και των διαδόχων του, κυρίως του Ντον Ρόσα. Ο “Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ” αφού δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό αυτό σε συνέχειες, κυκλοφόρησαν το 2004 σε έναν τόμο από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα Α.Ε. Το 2006 κυκλοφόρησε και ο συμπληρωματικός τόμος “Βίος και πολιτεία: Τα χαμένα επεισόδια”.

Το χειμώνα του 1692, 200 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του κυνηγιού των μαγισσών στην Ευρώπη και την έκδοση του Malleus Maleficarum, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, o Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης και σύντομα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας της Μπέτι, ζήτησε βοήθεια και από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με “έργα του Διαβόλου”.

Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται την Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα που είχε γεννηθεί στη Νότια Αμερική και είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική (νησιά Μπαρμπάντος^[3]), γνώστρια της μαγικής λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον ή να τη συμβουλευτούν για ό,τι άλλο τις ενδιέφερε, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούταν ως μαγεία, άρα συνεργασία με το Διάβολο. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις κάποια στιγμή την είδε να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι, απαίτησε να του εξηγήσει τι ήταν αυτό κι εκείνη του απάντησε ότι ήταν το «γλυκό των μαγισσών» και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε και, χτυπώντας την, εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Έπειτα, ζήτησε από την Ελίζαμπεθ, την κόρη του, να αποκαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα, ενώ και η ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ, βεβαίωσε πως κάποια άτομα στην πόλη είχαν συνάψει συμφωνία με τον Διάβολο.

 “Κυνήγι μαγισσών”

Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια μανία καταδίωξης στο Σάλεμ εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Οι πρώτες γυναίκες για τις οποίες βγήκε ένταλμα σύλληψης στις 29 Φεβρουαρίου 1692 ήταν η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός Γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εκκλησιαζόταν και είχε νομικές αντιμαχίες με την οικογένεια Πάτναμ.

Την επόμενη μέρα, έφτασαν στην πόλη δυο δικαστές, ο Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Ωστόσο, κατά την απολογία της, μια από τις κοπέλες άρχισε να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ούρλιαζαν πως το πνεύμα της Σάρα τους επιτίθετο. Μια γυναίκα στον τόπο της δίκης, η Μάρθα Κόρι, σηκώθηκε και έβαλε τα γέλια βλέποντας τα κορίτσια να παίζουν θέατρο απροκάλυπτα (αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε κι η ίδια σε θάνατο). Το ίδιο επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα, η οποία ήταν η μόνη από τις τρεις που ομολόγησε ότι την είχε επισκεφτεί ο Σατανάς και ζήτησε να τον υπηρετήσει, ενώ αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο εκείνη στην πόλη που συνεργαζόταν με το Σατανά. Η ομολογία της αυτή έσπειρε πανικό και υστερία στο Σάλεμ, και άρχισε ένα “κυνήγι μαγισσών“.

Απεικόνιση του 19ου αιώνα, η Τιτούμπα κάνει μάγια μπροστά στα κορίτσια

Οι τρεις αυτές γυναίκες κατηγορήθηκαν για μαγεία και την 1η Μαρτίου οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης, ενώ και άλλα μέλη της κοινωνίας κατηγορούν συμπολίτες τους για επίθεση. Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί. Οι δίκες επεκτείνονταν και σε γειτονικές πόλεις, πέραν των αρχικών Σάλεμ Βίλατζ και Σάλεμ Τάουν. Καθώς όμως οι φυλακές του Σάλεμ, της Βοστόνης και των γύρω περιοχών γέμιζαν, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα, καθώς όλοι οι κρατούμενοι δεν ήταν δυνατόν να δικαστούν. Ήταν λοιπόν ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται ποινές.

Τον Ιούνιο του 1692, στο Σάλεμ στήθηκε δικαστήριο με επικεφαλής τον δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον, ο οποίος περιγράφεται ως χωρίς οίκτο και με δίψα για την εξουσία. Η πρώτη που δικάστηκε και καταδικάστηκε ήταν η Μπρίτζετ Μπίσοπ, η οποία εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου στο Γκάλοους Χιλ. Ακολούθησε η δίκη της Ρεμπέκα Νερς και 40 άλλων γυναικών, ανάμεσα στις οποίες και η Σάρα Γκουντ (η Σάρα Όσμπορν είχε ήδη πεθάνει πριν την τελική της δίκη). Όταν όμως ξαναπέρασαν από δίκη, το δικαστήριο δίστασε να καταδικάσει τη Ρεμπέκα Νερς, καθώς επρόκειτο για μια ευυπόληπτη κάτοικο του Σάλεμ, η οποία δεν είχε δώσει καθόλου δικαιώματα για αμφισβήτηση. Επενέβη ο δικαστής Στάουτον, ο οποίος ζήτησε επανεξέταση της υπόθεσης και τελικά την οδήγησε στην εκτέλεσή της στις 19 Ιουλίου.

Τον Αύγουστο, πραγματοποιήθηκε μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους, οι οποίοι καταδικάστηκαν και αυτοί σε θάνατο εκτός της Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, η οποία ήταν έγκυος, γεγονός που καθυστέρησε την εκτέλεσή της και τελικά της έσωσε τη ζωή. Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο συνεδρίασε για τελευταία φορά και ανήγγειλε ακόμα 15 καταδίκες.

Μαρτυρία της Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς εναντίον του Τζορτζ Τζέικομπς Τζούνιορ

Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εκτελέστηκαν συνολικά 19 άτομα, μεταξύ των οποίων ένας υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός, που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Από αυτούς, μόνον οι έξι ήταν άνδρες. Εκτός από τους εκτελεσθέντες, υπήρχαν και κατηγορούμενοι, οι οποίοι τελικά πέθαναν μες στη φυλακή: οι ιστορικές πηγές δε συμφωνούν μεταξύ τους για τον ακριβή αριθμό αυτών των ατόμων.

Κάποια στιγμή, η κοινότητα άρχισε να αμφιβάλει για την εγκυρότητα και την αλήθεια των λεγομένων των κοριτσιών, καθώς σε κάποιο σημείο έφτασαν να καταγγείλουν και κάποιους δικαστές, κάτι που επέφερε μεγάλη αμφισβήτηση και αμφιβολίες, καθώς κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό. Τον Οκτώβριο του 1692, ο Τόμας Μπρατλ σε επιστολή του ασκούσε κριτική στις δίκες των μαγισσών, επιστολή που είχε μεγάλο αντίκτυπο στον κυβερνήτη Φιπς, ο οποίος στις 29 Οκτωβρίου έπαυσε τη λειτουργία του δικαστηρίου και τον Στάουτον ως προεδρεύοντα και συνέθεσε ένα καινούργιο, δίνοντας χάρη στους υπόλοιπους κατηγορουμένους. Τελικά, στις 13 Ιανουαρίου 1693, δόθηκε αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.

Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις σ’ όλη την περιοχή. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα και όσοι φοβούνταν μήπως συλληφθούν εγκατέλειψαν την περιοχή με τα υπάρχοντά τους και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη.

Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, οι κατηγορούμενες δεν κάηκαν στην πυρά. Αν και κάποιοι νόμοι στην Ευρώπη πρότειναν την καύση στην πυρά ως τελετουργικό μέσο εξαγνισμού από την μαγεία, κάτι τέτοιο απαγορευόταν στην Μασαχουσέτη, επειδή το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε υπό τον Αγγλικό νόμο. Σαν αποτέλεσμα, όλοι οι κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο πέθαναν δι’ απαγχονισμού στην πλαγιά του Γκάλοους Χιλ, εκτός από τον Τζιλ Κόρεϊ, ο οποίος δε δέχτηκε το κατηγορητήριο και λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου.

 Επακόλουθα

Πορτρέτο του δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον

Η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς ενεπλάκη σε 41 νομικές κατηγορίες και έδωσε επίσημη κατάθεση σε 7 από αυτές. Δεν έχει καταστεί σαφές γιατί προέβη στην κατηγορία τόσων σεβαστών μελών της κοινωνίας του Σάλεμ. Οι ιστορικοί Νόρτον και Ρόουτς θεωρούν ότι το έκανε λόγω της προσοχής που απολάμβανε, καθώς τα νεαρά κορίτσια στην πουριτανική κοινωνία της εποχής δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν και η Άμπιγκεϊλ, απομακρυσμένη από τα στενότερα οικογενειακά της μέλη, καθώς την είχε δεχτεί σχεδόν ως ανάδοχο ο αιδεσιμότατος Πάρις, απολάμβανε την ασυνήθιστη αυτή προσοχή και εξουσία που είχε απέναντι στο ενήλικο περιβάλλον της. Αν και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πρώτες δίκες από το Μάρτιο μέχρι το Μάιο, έδωσε την τελευταία της κατάθεση στις 3 Ιουνίου 1692 κι έπειτα απλά “εξαφανίζεται” σύμφωνα με τα δικαστικά πρακτικά και καμία πηγή δεν μαρτυρεί τι απέγινε μετά τα τα γεγονότα του 1692.

Η Τιτούμπα, αν και ήταν η πρώτη που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με το Σατανά, δεν εκτελέστηκε ως “μισητή μάγισσα”, αλλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Τελικά αποφυλακίστηκε, όταν ένα άγνωστο πρόσωπο πλήρωσε το αντίτιμο για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. Δεν υπάρχει κάτι σχετικό για τη ζωή της εκτός του Σάλεμ.^[5]

Μετά τη διάλυση του δικαστηρίου από τον κυβερνήτη Φιπς, ο δικαστής Γουίλιαμ Στάουτον ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία με επιτυχία και ποτέ δεν μετανόησε ή απολογήθηκε για το ρόλο που διαδραμάτισε στις δίκες του Σάλεμ.

Η Αν Πάτναμ, 12 χρονών κατά τις δίκες του Σάλεμ, ήταν από τα πρώτα κορίτσια που εκδήλωσαν συμπτώματα παρόμοια με την Ελίζαμπεθ Πάρις και την Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς, κατηγορώντας στη συνέχεια για μαγεία κατοίκους του χωριού και με τη μαρτυρία της καταδίκασε πολλούς από τους συλληφθέντες. Ωστόσο, διαφοροποιήθηκε από τις υπόλοιπες κοπέλες, καθώς ήταν η μόνη που 14 χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ενώπιον του εκκλησιάσματος της πόλης και μετά από έγγραφη μεταμέλεια προς τον τότε πάστορα, ότι είχε πει ψέματα κατά τις δίκες του 1692, “παρασυρμένη από το Σατανά”. ^[6]

Η Σάρα Γκουντ, μια από τις πρώτες τρεις γυναίκες που κατηγορήθηκαν για μαγεία, αρνούνταν συνεχώς την ενοχή της, ενώ ο αιδεσιμότατος Νίκολας Νόις την πίεζε να ομολογήσει, δηλώνοντας ότι ήταν πράγματι μια μάγισσα. Ο αιδεσιμότατος αργότερα μετανόησε για την συμμετοχή του στις δίκες του 1692 και έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τις οικογένειες όσων είχαν καταδικαστεί και εκτελεστεί. Ωστόσο, τα τελευταία λόγια της Σάρα Γκουντ κατά τραγική ειρωνεία προέβλεψαν το θάνατό του: “Όσο είμαι εγώ μάγισσα, άλλο τόσο είσαι μάγος κι εσύ. Αν μου πάρεις τη ζωή, ο Θεός να δώσει να πιεις αίμα”. 25 χρόνια αργότερα, ο αιδεσιμότατος λέγεται ότι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, καθώς πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας -δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι.
Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: “με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”. Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΚΩ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ

Waltz With Bashir. Ισραήλ, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αρι Φόλμαν. Μουσική: Μαξ Ρίχτερ. 87′

Συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό, αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ κι-νουμένων σχεδίων γύρω από τη σφαγή αθώων γυναικόπαιδων και αντρών στους προσφυγικούς παλαιστινιακούς καταυλισμούς του Λιβάνου, στη διάρκεια του πολέμου του Ισραήλ ενάντια στον Λίβανο. Η ταινία είναι γυρισμένη με το σύστημα του animation, με τους χάρτινους χαρακτήρες να βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα που ο σκηνοθέτης αρχικά κατέγραψε σε βίντεο και τα οποία θυμούνται λεπτομέρειες από τη σφαγή.

Δευτέρα στις 22:00
στον κινηματογράφο ΟΡΦΕΑ

Στη Φινλανδία η 24η Δεκεμβρίου είναι η σημαντικότερη ημέρα της περιόδου των Χριστουγέννων. Οι εορτασμοί αρχίζουν το μεσημέρι, οπότε σύμφωνα με τη μεσαιωνική παράδοση η ειρήνη των Χριστουγέννων καλείται να ξεπροβάλει με κάθε επισημότητα στη πόλη «Turku» της Φινλανδίας.

Τα κεριά και τα εποχικά φυτά διακόσμησης όπως το αλεξανδριανό δημιουργούν τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για τον εορτασμό των Χριστουγέννων σε οικογενειακό πάντα περιβάλλον.

Παραδοσιακά η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών και μια επίσκεψη στο νεκροταφείο την παραμονή των Χριστουγέννων αποτελεί πατροπαράδοτο έθιμο. Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύκτας τα καλυμμένα από χιόνι νεκροταφεία μετατρέπονται σε εντυπωσιακές φωτεινές θάλασσες από κεριά.

<πηγή΄βικιπαιδεια>

Τον τελευταίο μήνα, όπως έχει παρατηρηθεί, ο ιός αρχίζει να αυξάνεται ανεξέλενχτα κυρίως στα σχολεία, όπου κάποια από τα παιδιά δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής.

Πρώτ’ απ’όλα στα δημοτικά σχολεία, τα παιδιά βρίσκονται σε μια πολυ μικρη ηλικία ώστε να προστατεύτουν από μόνα τους και να καταλάβουν τον κίνδυνο που έχει αυτή η γρίπη. Για παράδειγμα δεν πλένουν τα χέρια τους όταν τελειώνουν το διάλειμμα και ακόμα χειρότερα δεν τα απολυμαίνουν πριν το φαγήτο τους, με αποτέλεσμα την εξάπλωση του ιού.

Επίσης τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου που εχουν καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης  με διάφορους τρόπους προσπαθούν να προστατεύσουν την υγεία τους αλλά και των υπόλοιπων ατόμων που ζουν στο ίδιο περιβάλλον . Για παράδειγμα (απολυμαίνουν τα χέρια τους συστηματικά, να μην ανταλλάζουν τα σχολικά τους αντικείμενα κ.α) .

Πρέπει λοιπόν όλοι μας να αρχίσουμε να προστατευόμαστε από μόνοι μας, εκπαιδευτικοί και μαθητές, αλλά να φροντίζουμε να προστατεύουμε και τους γύρω μας από τον ιό. Θα πρέπει λοιπόν να λάβουμε όλοι τα μέτρα μας χωριστά και μαζί για να μην υπάρξουν και άλλα κρούσματα στα σχολεία της χώρας μας.

(Από τις μαθήτριες του Γ1: Βαρθακούρη Στέλλα, Γαλαθρή Ειρήνη, Αλεξάνδροβα Μαγδαλένα, Αληπασσά Φατμά)